CASTELO DE MOTA DEL MARQUÉS - MOTA DEL MARQUÉS

 CASTELO DE MOTA DEL MARQUÉS

MOTA DEL MARQUÉS

Castelo de Mota del Marqués
      O castelo de Mota del Marqués sitúase en Mota del Marqués, provincia de Valladolid, Castela e León, España.

Historia
       Foi construído no século XIII, durante o reinado de Alfonso X o Sabio, no montículo que domina a poboación. 

     Pertenceu á Orde Teutónica e foi atacado na Rebelión dos Comuneiros en 1520 e máis tarde, en 1810 durante a Guerra da Independencia Española polos franceses.1​ Desde entón, apenas se conserva a torre da homenaxe. Na actualidade é propiedade da familia Hormias antigos residentes da localidade.

Conservación
     O seu estado ruinoso alcanzou un punto crítico en xullo de 2010, cando a Junta de Castilla y León viuse obrigada a acometer obras de urxencia para evitar a súa derrube completo.​

      Aínda así a torre continua nun estado lamentable, rodeada dalgunhas estadas descoidadas e toda a súa contorna deteriorada (focos rotos, as propias estadas), sen que se produciu unha auténtica restauración ou consolidación como se pretende, estando a estrutura abovedada e en si a propia torre ao bordo do colapso. 

     En 2021 volveu estar en risco de derrube.​ 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTA MARIÑA DE ASADUR - ASADUR - MACEDA

 IGREXA DE SANTA MARIÑA DE ASADUR

ASADUR

MACEDA

     Sta. Mariña de Asadur é unha moi antiga parroquia de Maceda no Val do Medo,que debéu de ter importancia xa no tempo dos romanos.

     Tal afirmación despréndese polo feito de haber aquí, na Idade Media, unha delegación de xustiza.

     A actual igrexa, foi feita reutilizando material do antigo mosteiro.

     Na igrexa, que foi románica, vese ben a condición de mosteiro anterior familiar. Érguese o retábulo sobre a gran lápida romana a Quinto Licinio, Vectigalium, e nela a pedra de ara coa inscrición AEREDITARE. Nun muro, cara fora, un baixorrelevo do séc.VII coa crucifixión. No primeiro terzo do XIII faise presente aquí Don Paio Ares ou Arias, señor de Ambía.

     En Asadur existìu deica mediado do séc.XIV un mosteiro de touquinegras ou monxas bieitas hereditario, da familia de San Rosendo. Un documento conservado no Tombo do mosteiro de Celanova situa nel no ano 936 a dona Ximena, filla do rei Ordoño II.

     No ano 1586 don Antonio de Nóvoa e Lemos, conde de Maceda, compróu o couto de Asadur de mans de Felipe II, vinculándoo ò morgado de Maceda.

     No ano 1560 o papa Paulo V outorga a freiguesía de Sª Mariña de Asadur ò Lic.Pedro Vázquez de Castro, Comisario do Santo Oficio, que funda os coutos de Outeiro do Cabo en Asadur, Cas García e Chaira de Vascós en Santiago da Costa. En Outeiro ergue casa-torre, ben labrada, no ano 1639. Mandóu erguer unha capela na igrexa; nela está o seu sartego con rexa estatua xacente.

Asadur
     Asadur é un lugar da parroquia de Asadur no concello ourensán de Maceda na comarca de Allariz - Maceda. Tiña 9 habitantes no ano 2012 segundo datos do INE e do IGE, dos cales 4 eran homes e 5 mulleres.

Lugares de Asadur
     Amedo, Asadur, Baldrei, O Campo, Celeirón, Coruxas, Outeiro do Cabo, Parada, Paradiña, A Parrocha, O Rial, Somoza

 Comarca de Allariz - Maceda
     A comarca de Allariz - Maceda é unha comarca galega situada na provincia de Ourense linda ao leste coa comarca de Ourense, ao oeste coa comarca da Terra de Caldelas, ao sur coa comarca da Limia e ao sueste coa comarca da Terra de Celanova. A súa capital é Allariz.

     Pertencen á comarca de Allariz - Maceda os seguintes concellos: Allariz, Baños de Molgas, Maceda, Paderne de Allariz, Xunqueira de Ambía e Xunqueira de Espadanedo.

MAPA

 

Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA 

MUIÑO DO FERREIRO - A CORTEVELLA - MARTÍN - RÍO EO - BALEIRA

 MUIÑO DO FERREIRO

A CORTEVELLA

MARTÍN

RÍO EO

BALEIRA

 Río Eo
     O río Eo é un curso fluvial do noroeste da Península Ibérica que discorre por terras de Galicia e Asturias, delimitando ao cabo a fronteira entre ambas. Desemboca no mar Cantábrico pola ría de Ribadeo. 

     A súa cunca ten unha extensión duns 819 km², dos que 3/4 atravesan terreo galego. É apto para a pesca de salmóns.

Historia
     O nome provén do vocábulo Ego, que en tempos romanos alternou con Egoba, e así o testemuña Plinio ao falar dos egobarros, os habitantes da beira da ría. De Ego vén Eo e tamén as formas medievais Iuve (775), Euve (875), e finalmente Ove (905-), nome dunha parroquia de Ribadeo, próxima á Ría.

     Sen prexuízo do anterior, durante séculos o seu decurso inferior designouse como Río de Miranda, e a parte inicial do seu esteiro como Ría de Abres, aceptando como límite aproximado entre a ría de Abres e a Ría e Ribadeo a ponte estradal de Porto, Ribadeo.

     Pola súa ribeira, a comezos do século XX, construíuse dende Vilaoudriz a Ribadeo un ferrocarril mineiro que contribuíu a dinamizar toda a zona. 

     Asemade, coa electrificación comezou a construción de pequenas centrais hidroeléctricas, como a do Louredal, erixida en 1932 para unha futura fábrica de vidro óptico en Santiso de Abres que non chegou a funcionar.

     O río ten diversas captacións de auga, como a que subministra a Ribadeo e Trabada, que colle auga por riba da desembocadura do río Ouria.

Datos
     Nacemento: Fonteo, Baleira, Lugo, Galicia
     Desembocadura: Mar Cantábrico, formando a ría de Ribadeo, entre Ribadeo (Galicia) e Castropol (Asturias)
     Lonxitude: 91,5 km
Afluentes principais
    Polo oeste: río Rodil e río Turía

Outros afluentes
    Polo oeste: río Liñeiras, río Ouria
    Polo leste: río de Ríotorto, río Trabada

A Cortevella
     A Cortevella é un lugar da parroquia de Martín no concello lugués de Baleira na comarca da Fonsagrada.

      Segundo o IGE, en 2011 tiña 11 habitantes (3 homes e 8 mulleres).

 

Comarca da Fonsagrada
     A comarca da Fonsagrada, ou terra de Burón, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é A Fonsagrada. A esta comarca pertencen os concellos de Baleira, A Fonsagrada e Negueira de Muñiz. 

 

     No ano 2020 tiña 4.830 habitantes (IGE) e unha superficie é de 679,51 quilómetros cadrados. O concello da Fonsagrada é o de maior poboación da comarca.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS DA ERMIDA DA VIRXE DA OLIVA - PATONES

 RUINAS DA ERMIDA DA VIRXE DA OLIVA

PATONES

 Ermida da Virxe da Oliva
     A ermida da Virxe da Oliva está situada no municipio español de Patones, na zona norte da Comunidad de Madrid. Foi construída nos séculos XII-XIII e estivo adscrita á Igrexa Maxistral de Alcalá de Henares e hoxe pertence á Diocese Complutense, con sede na mesma Ciudade de Alcalá. 

      Atópase en estado de ruína progresiva, con risco de desprendementos. Figura na Lista vermella de patrimonio en perigo, que a asociación Hispania Nostra empezou a elaborar en 2006.

Localización
     A ermida áchase na paraxe coñecida como dehesa da Oliva, onde se sitúan outros lugares de interese histórico-artístico e xeolóxico, como a presa do Pontón da Oliva e a cova do Reguerillo.

     Accédese pola estrada que une Patones de Abaixo, un dos núcleos de poboación do municipio de Patones, co encoro de Atazar, a uns cinco quilómetros do centro urbano.

Estilo e características
     A ermida é de estilo románico-mudéxar, tamén coñecido como mudéxar castelán-leonés ou románico de ladrillo, aínda que con trazos característicos da arquitectura rural da zona.

     Esta corrente artística orixinouse no século XII na actual provincia de León e expandiuse polas de Zamora, Salamanca, Valladolid, Ávila e Segovia, ata a parte setentrional da Comunidad de Madrid e a provincia de Guadalajara.

      Na rexión madrileña e, máis concretamente, na comarca da Serra Norte, existen outros edificios levantados en leste mesmo estilo, entre os que cabe destacar a Ábsida dos Milagros, en Talamanca de Jarama.

     Da primitiva ermida só se conservan a ábsida e o tramo inicial da nave. O primeiro elemento citado está configurado por unha bóveda de cuarto de esfera, realizada en cachotería con fiadas de ladrillo, que se une ao corpo principal mediante un arco lixeiramente apuntado, feito en ladrillo.

     Con respecto ao segundo, estrutúrase nunha bóveda de canón, igualmente apuntada, da que só se manteñen en pé o arranque e algúns muros. 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CASTELO DA CORACERA - SAN MARTÍN DE VALDEIGLESIAS

 CASTELO DA CORACERA

SAN MARTÍN DE VALDEIGLESIAS

 Castelo da Coracera
     O castelo da Coracera está situado no municipio español de San Martín de Valdeiglesias, no extremo suroccidental da Comunidade de Madrid. Tamén é coñecido como castelo de San Martín de Valdeiglesias.

Descrición
     Esta fortaleza, construída no século XV, atópase nun bo estado de conservación, como consecuencia de varias obras de rehabilitación, emprendidas cara a 1940 e nos primeiros anos do século XXI.

     A súa propiedade corresponde á Fundación Castelo da Coracera, constituída no ano 2003. Esta entidade, formada polo Concello de San Martín de Valdeiglesias e un particular, está a rehabilitar o edificio para o seu uso público. Nel vaise a instalar o Museo dos Viños de Madrid e está previsto que albergue outras dependencias, destinadas á difusión turística e cultural da zona.

     A denominación «da Coracera» provén dun dos seus antigos propietarios, Antonio Corcuera, cuxo apelido dexeneraría co paso do tempo. Foi unha errata nun folleto publicitario dos anos setenta a que deu orixe ao seu actual nome.

Historia
     O castelo da Coracera foi mandado levantar por Álvaro de Luna no século XV, como residencia e pavillón de caza. Con todo, existen referencias dunha construción anterior, que datan de tempos de Alfonso VIII de Castela, nos séculos XII e XIII.

     Ademais de por Álvaro de Luna e os seus herdeiros, a fortificación foi utilizada por distintas personalidades históricas, entre as que destaca a raíña Isabel a Católica, que residiu nela cando foi proclamada herdeira da Coroa de Castela.

     O castelo foi primeiramente posesión señorial e posteriormente real. No século XIX, quedou en mans do barón do Sacro Lirio, que o utilizaba a efectos recreativos e cinexéticos. Así se mantivo durante todo o século XX. Tras a estraña morte do último propietario en 1985,​ o castelo quedou sen dono ata a súa adquisición en 2003 polo Concello de San Martín de Valdeiglesias.

Características
     A fortaleza está construída en pedra berroqueña. É de planta cadrada e articúlase ao redor de tres grandes volumes, de forma circular, sobre os que destacan a torre da homenaxe e unha torre que fai a función de albarrana. O conxunto está rodeado dunha barbacana, duns catro metros de altura, situada a uns cinco metros de distancia do núcleo principal.

     A torre da homenaxe, de sólido aspecto, ten forma pentagonal e presenta tres garitones. Os seus pés sitúase a porta de acceso, formada por dovelas de granito, de medio punto.

     Todo o conxunto atópase almenado. As almeas foron incorporadas nunha das restauracións efectuadas no século XX.

     No que respecta ao interior, o patio de armas é o punto de distribución das diversas dependencias, entre as que sobresaen a capela e a adega.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA