ESTACIÓN DE LUBIÁN - LUBIÁN

 ESTACIÓN DE LUBIÁN

LUBIÁN

 Estación de Lubián
      Lubián é unha estación de tren de Adif situada na vila de Lubián, provincia de Zamora. Dende o peche da liña Ourense-Puebla de Sanabria nos recortes do sector ferroviario producidos polo Goberno en xuño de 2013, esta estación non ten servizos ferroviarios.

Situación ferroviaria
     A estación atópase no punto quilométrico 133,002 da liña férrea de ancho ibérico que une Zamora coa Coruña vía Ourense a 1.056 metros de altitude, entre as estacións de Pedralba e A Mezquita-Vilavella. O tramo é de vía única e está sen electrificar.

Historia
      A vontade de unir Madrid vía Medina del Campo con Vigo polo camiño máis curto posible é antiga e apareceu plasmada nalgúns anteproxectos como o de 1864. 

     Con todo, o mesmo descartaba dita posibilidade ao considerar que supoñía "dificultades enormísimas" que superaban mesmo "os da baixada do porto de Pajares no ferrocarril de Asturias".

      É por iso, que a estación non foi inaugurada ata o 1 de xullo de 1957 coa posta en marcha do tramo Ourense-Puebla de Sanabria da liña entre Zamora e A Coruña. A súa explotación inicial quedou a cargo de Renfe cuxo nacemento se produciu en 1941.

     Desde o 31 de decembro de 2004 Renfe Operadora explota a liña mentres que Adif é a titular das instalacións ferroviarias.

     Debido aos recortes no sector ferroviario levados a cabo polo Goberno en xuño de 2013, a estación quedou sen os servizos de Media distancia entre Ourense e Puebla de Sanabria.

A estación
     Abandonada durante moito tempo a estación sufriu unha importante remodelación no ano 2010 restaurando tanto o edificio de viaxeiros como as plataformas e mellorando a iluminación do recinto. 

     Non sucedeu o mesmo co peirao de carga e outros edificios anexos que seguen mostrando un avanzado estado de deterioración.

      Componse de dúas plataformas curvadas, unha lateral e outra central, ásque acceden tres vías. Os cambios de vía realízanse a nivel.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MUSEO DE XIGANTES E CABEZUDOS - PUEBLA DE SANABRIA

MUSEO DE XIGANTES E CABEZUDOS

PUEBLA DE SANABRIA

Museo de Xigantes e Cabezudos
     Neste singular edificio, situado na C/ San Bernardo, en pleno Conxunto Histórico da Vila, pódense contemplar dez Xigantes e 33 cabezudos.

      Aínda que non existen datos históricos que nos permitan determinar con exactitude a orixe exacta da agrupación, con moi escasa marxe de erro remitímonos a 1848, ano no que se fundou a Archicofradía de Nosa. Sra. Da Vitorias.

     Desde entón os Xigantes desfilan o día 7 de Setembro como preludio do día grande e o día 8 de Setembro, acompañando á Virxe na súa solemne procesión.

     Desta época consérvanse os Xigantes coñecidos como A Negra e o Chinés e os Cabezudos: as dúas Gigantillas, o Aplanchetado, o Negrito, o Napoleón e o Garda Civil.

     Posteriormente nos anos 50, o Bispo de Astorga ( Diocese á que pertence Poboa de Sanabria) prohibe o desfile de Xigantes e Cabezudos xa que se mesturaba unha festa relixiosa cunha pagá.

     Este feito provoca que no ano 1955 a Corporación Municipal adquira os Xigantes coñecidos como A Zapateira e o Zapateiro e os cabezudos: O Señorito, O Pallaso, A Bruxa e  Os Ananos.

     O ano seguinte, en 1956 e debido á presión popular, a prohibición chega ao seu fin e así continuarán desfilando os Xigantes novos cos antigos. 

     Posteriormente crece o número de cabezudos ata chegar aos 33 actuais.

     Tamén aumentan os xigantes: O Rey e a Raíña, ano 1991. O Sanabrés e a Sanabresa, ano 1996.

      O Conde e a Condesa de Benavente, ano 2002.

VIDEO

MAPA

 

 Fuente: Concello de Puebla de Sanabria

XOAN ARCO DA VELLA

 

 

 

 

 

PETO DA PEREGRINA - SAN MARTÍN DE CASTAÑEDA - GALENDE

 PETO DA PEREGRINA

SAN MARTÍN DE CASTAÑEDA

GALENDE

   Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA 

CASTELO BUITRAGO DEL LOZOYA - BUITRAGO DEL LOZOYA

CASTELO DE BUITRAGO DEL LOZOYA

BUITRAGO DEL LOZOYA

     A Alcazaba ou Castelo de Buitrago del Lozoya​ está situado no municipio do mesmo nome, na parte setentrional da Comunidad de Madrid (España).

      Foi construído en estilo gótico-mudéxar no século XV, no marco do recinto amurallado da localidade, a beira do río Lozoya. A estrutura orixinal consérvase parcialmente e atópase en proceso de restauración.

      Algúns dos seus elementos son utilizados para fins sociais ou festivos. A súa titularidade corresponde á Comunidad de Madrid, que permite a súa visita, previa cita.

      Foi declarado Monumento Nacional en 1931, xunto coa muralla. Tamén se atopa protexido polas declaracións de Conxunto Histórico-Artístico e Ben de Interese Cultural das que foi obxecto a vila de Buitrago del Lozoya o 11 de abril de 1993.

Breve Historia
     A construción que chegou ata os nosos días data do século XV, aínda que cabe supoñer que houbo unha fortaleza anterior, de orixe musulmá.

     Polo menos así se desprende das primeiras referencias escritas, que aparecen no século XII, en tempos de Alfonso VIII de Castela.

     A fortificación primitiva puido ter un activo papel repoblador a partir do ano 1085, ano no que Buitrago del Lozoya pasou a mans cristiás. 

     A Alcazaba quedou vinculada, desde a Reconquista, coa poderosa familia dos Mendoza, que constituíu a Comunidade de Villa e Terra de Buitrago, dotada con capacidade xurisdicional para repoboar.

     No século XV foi levantado o edificio actual, a pedimento de Diego Furtado de Mendoza de la Vega e Luna, que herdou do seu pai o título de Duque do Infantado, un dos que ostentaba a casa de Mendoza.

     Entre os seus visitantes e moradores ilustres, figuran o literato prerrenancetista Íñigo López de Mendoza, primeiro marqués de Santillana e conde do Real de Manzanares, e Juana a Beltraneja. O primeiro frecuentaba o lugar, onde organizaba festas e eventos sociais, e a segunda habitouno, convidada polos Mendoza, no contexto das súas disputas con Isabel a Católica polo trono da Coroa de Castela.

     O castelo de Buitrago del Lozoya sufriu danos de consideración durante a guerra da Independencia por parte das tropas francesas, que o converteron en cuartel durante catro anos e destruíron todo antes de retirarse en 1813.

Características
     Vista da alcazaba desde un dos lenzos da muralla.
Interior do alcázar coa Igrexa de Santa María do Castelo ao fondo.

     A alcazaba álzase sobre a esquina suroriental da muralla que rodea o recinto medieval de Buitrago del Lozoya, que ocupa parcialmente. Os seus materiais de construción (ladrillo, cal e pedra) dan conta da súa influencia musulmá, así como a disposición dos ladrillos, colocados en bandas horizontais unidas por cal e enmarcadas por bloques de pedra maciza.

      A súa planta é rectangular. Consta de sete torres, que presentan formas variadas (cadradas, rectangulares e pentagonales), construídas enteiramente en pedra. Dispón dun patio de armas central, que é utilizado ocasionalmente como coso taurino. 

      Estaba rodeado por un foso, integrado dentro do recinto amurallado onde se atopa situado. Carece de torre da homenaxe. Todas as torres son macizas ata o nivel do adarve, excepción feita da pentagonal. Esta é accesible desde o patio de armas central, a diferenza do resto, cuxo único acceso posible é a través do citado adarve.

       Un dos elementos arquitectónicos máis destacados do conxunto son as súas bóvedas de cubrición, formadas por arcos de medio punto ou aproximación de fiadas.

      Tamén cabe mencionar a súa porta de acceso, conformada por dous arcos, que se atopa en recodo, nunha das torres.

      No interior da alcazaba están a realizarse traballos varios. Nos séculos XV e XVI, albergaba un palacio, adornado con yeserías e teitumes de gran calidade.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA