IGREXA DE SAN PEDRO DE VIVEIRO - A IGREXA - VIVEIRO

 IGREXA DE SAN PEDRO DE VIVEIRO

A IGREXA

VIVEIRO

Igrexa de San Pedro de Viveiro
     A Igrexa de San Pedro de Viveiro é un templo de culto católico situado na parroquia de San Pedro de Viveiro (concello de Viveiro) na provincia de Lugo.

     De estilo románico, dende o ano 1974 está considerada coma Ben de Interese Cultural, dentro do catálogo de monumentos do patrimonio histórico de España.

Historia
     O actual templo data de finais do século XII.

     Porén, a súa orixe remóntase até o século VI, como o pon de manifesto unha epígrafe situada nun perpiaño exterior no que se fai mención a unha restauración do século X.

     É a máis antiga da zona. Foi posteriormente ampliada e reformada nos séculos XII e XVII.

     Ademais do seu interese arquitectónico, no seu interior gárdase unha importante escolma de tallas.

Características
     Presenta un estilo románico de gran pureza, fabricada en cantaría e cachotaría de granito, con parte dos seus muros caleados 

     A cuberta é de lousa, a dúas augas. Consta de nave principal e lateral separadas por arcos de medio punto. Salienta a ábsida semicircular.

     Na fachada, a porta principal arránxase cun arco de medio punto sen enfente ningún, con espadana de dobre corpo e dous vans.

     Porta lateral románica, tapiada. No beirado salientan os antigos canzorros con diversas formas, especialmente os da ábsida. Existen varias inscricións nos muros exteriores.

     No interior atopamos un arco triunfal, bóveda de canón en nave, retablo maior neoclásico e lateral barroco, con tallas de interese e varias pezas antigas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

BRANDA DE COVELO - GAVE - MELGAÇO

 BRANDA DE COVELO

GAVE

MELGAÇO 

Brandas
     Brandas son zonas dos montes altos, onde o gando atopa pastos frescos polo verán.

     O veceiro (pastor que tiña a quenda) levaba o gando ao monte durante os meses de xuño a setembro.

     É un termo empregado nas montañas de Ourense (Serra do Xurés) e na parte Portuguesa (Serra do Gerês e Serra do Soajo).

     O mesmo que ocorre cos chozos do Suído galegos, nestas zonas os pastores necesitan de construcións de acubillo para o gando e para eles mesmos, polo que no norte de Portugal, especialmente das Serra do Gerês chámanlle brandas aos núcleos habitados temporais de verán, cuxa orixe se insire nun proceso de transhumancia no que as poboacións se trasladan das súas aldeas de inverno para as zonas máis altas da serra, onde abundan pastos fértiles para alimentar o gando.

     As brandas son típicas do complexo sistema antigo da transhumancia da das Serras do Soajo e da Peneda-Gerês (e da serra do Xurés ourensá), hoxe integrado no Parque Nacional de Peneda-Gerês.

     A aldea onde a familia pasa o inverno chámase inverneira, localizada nun val, en zonas máis baixas.

     No fin do verán ou principio do outono, as persoas deixan as brandas e baixan á inverneira, onde permanecen até marzo, cando volven subir para as brandas para faceren as sementeiras do centeo e deixar o gando a pastar. Hoxe en día, nas poucas aldeas que manteñen a tradición, as persoas só levan os animais e algúns haberes, ao contrario de antigamente, cando levabam até a moblaxe.

     As brandas están formadas polos pastos, valados, curros, cortellos para gando e algunha choza de paredes e cuberta de cachotaría de granito (normalmente con sollado), para as persoas

 Gave
     Gave e unha fregresia portuguesa do municipio de Melgazo, no distrito de Viana do Castelo, con 9,75 km² de superficie e 237 habitantes (2011). A sua densidade de poboación e de 24,3 hab/km².

     Situada no extremo suroccidental do concello, limitando con los Monçao e Arcos de Valdevez, e atravesada por el río Mouro (afluente do Miño), Gave formou parte do concello de Valadares, ata sua extinción no 1855.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

INAUGURACIÓN DA EXPO " O CAMIÑO, CAMINHO E AS ARTES - MUSEO DA CERAMICA DE SACAVÉM¨ - LISBOA

 INAUGURACIÓN DA EXPO

 " O CAMIÑO, CAMINHO E AS ARTES

MUSEO DA CERAMICA DE SACAVÉM

LISBOA

     Do día 2 o 24 de Setembro estara aberta o publico no Museo da Ceramica de Sacavém a Expo.

      O Caminho e as Artes, O Camiño e as Artes na que participan un numero importante de artistas portugueses e galegos de todos os campos das Artes.

     Eu estou moi agradecido a Fundación Camiño Portugués de Santiago e as Amigas e Amigos do Camiño Portugués a Santiago por convidarme a participar con unhas fotografias dun traballo relacionado co a auga no entorno do Camiño.

OS ARTISTAS QUE PARTICIPAN NA EXPO.
     Os artistas profesionais e afeccionados abarcan distintos ámbitos».

     Entre los nomes propios da pintura luso-galaica, os de Agustín Pousseu, Álex Vázquez, Amelia Palacios, Ana Corzo, Antón Sobral, Carmen Hermo, Eduardo Dios, José María Barreiro, Kuqui Pazos, Luz Lafuente, Mario Rocha, Puri del Palacio, Xaime Falcón, Gerhard Mader ou tamen o músico Rafael Úbeda.

     Además, habera unha representación da arte escultórica con Enrique Velasco Viéitez, Francisco Pazos, Paulo Neves e Suso Balado, así como un apartado de artesanía con pezas de Barcelos e creacions da zoqueira Elena Ferro e Joaquim Esteves. 

     Además, das creacions musicais serán a cargo de Begoña Lorenzo, Edelmiro Luis Mateo García, Noelia Solleiro o el luthier César Loureiro Sobral, e da danza a través de Glau Fonseca.

     A escritura estará representada por Carmen Quinteiro, Xaime Toxo a poetisa Minerva, e no ámbito visual cos fotógrafos Aquilino Valiño, Enrique Ruis, Xulio Gil, eo bloguero Xoán Arco da Vella.

 MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

 

IGREXA DE SANTA MARÍA DE SETEVENTOS - SETEVENTOS - O SAVIÑAO

 IGREXA SANTA MARÍA DE SETEVENTOS

SETEVENTOS

O SAVIÑAO

Igrexa de Santa María de Seteventos
     A igrexa de Santa María de Seteventos é un bo exemplo do románico rural galego de finais do século XII e comezos do XIII. 

     A súa orixe, como o de moitas outras edificacións relixiosas da zona, tería relación co monacato visigodo establecido nos vales do Miño e do Sil durante a Alta Idade Media.

    As novas máis antigas desta igrexa datan do ano 976 e vincúlana ao mosteiro de Diomondi.

       Trátase dunha igrexa de planta rectangular cunha única nave cuberta de madeira e de cabeceira recta, habitual dos templos relacionados coa repoboación do norte peninsular. 

     Conserva un arco triunfal sobre columnas de época románica, así como unha portada que consta de dúas parellas de columnas con capiteis decorados con motivos vexetais.

      O seu maior valor reside no conxunto de pinturas murais do século XVI que se atopan no seu interior e que decoran o arco triunfal de acceso a capela maior, no que se representan a Anunciación e o Xuízo final.

Seteventos
     Santa María de Seteventos é unha parroquia do concello do Saviñao na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo. 

     No ano 2007 tiña 115 habitantes, deles 58 eran homes e 57 eran mulleres, o que supón unha diminución de 6 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.

Patrimonio
    Igrexa de Santa María de Seteventos, construída a finais do século XII ou principios do século XIII, conserva como elementos máis destacados a portada occidental e as pinturas murais enriba do arco triunfal.
    Casa Grande de Mosiños.

Lugares de Seteventos
   Malveiros, Morgade Mosiños, Pedras Brancas, Seteventos. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN FAGUNDO - SAN FAGUNDO - CEA

 IGREXA DE SAN FAGUNDO

SAN FAGUNDO

CEA

San Fagundo
      San Fagundo é unha parroquia do concello de San Cristovo de Cea na comarca do Carballiño, na provincia de Ourense. 

     Segundo o IGE en 2013 tiña 98 habitantes, deles 41 eran homes e 57 eran mulleres, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 158 habitantes.

Lugares de San Fagundo   
     Ariz, As Fontaíñas, San Fagundo

San Cristovo de Cea
    San Cristovo de Cea é un concello da provincia de Ourense, pertence á comarca do Carballiño. Segundo o IGE en 2014 tiña 2.418 habitantes. O seu xentilicio  é «ceés».

Xeografía
     O concello, de 93,9 km², abrangue 13 parroquias. 

      Limita ao norte con Rodeiro (provincia de Pontevedra) e Carballedo (provincia de Lugo), ao sur con Maside, ao leste con Vilamarín e ao oeste con Amoeiro, Piñor e O Carballiño, do que o separa o río Arenteiro.

       O nordeste do concello é unha zona montañosa, rama sur da serra do Faro, cos picos da Martiñá (1.039 m) e Alledo (1.011 m). O municipio está atravesado polos ríos Mirela e Oseira (afluentes do Arenteiro) e polo río Barbantiños. Outros cursos menores son o Búbal, Silvaboa, Benito, O Texo ou o Ricovelo. A zona ten clima oceánico temperado nos vales e oceánico de montañas nas zonas altas.

     O termo municipal está comunicado a través da estrada N-525 e da AG-53.

Historia
     Consérvanse restos megalíticos (mámoas) e os poboados castrexos da Martiñá, Covas e San Fagundo.

      En 1137 foi fundado pola orde de San Bieito o mosteiro de Oseira, pertencente dende 1141 á orde do Císter. A partir do século XII e durante o antigo réxime o mosteiro de Oseira exerceu a xurisdición sobre a zona, tendo o seu abade o título de Conde de Cea. 

     As parroquias de Mandrás e Vilaseco pertencían á xurisdición de Xosé Temes, e a parroquia de Castrelo pertencía ao Condado de Ribadavia.

Patrimonio
     Amais do mencionado mosteiro de Oseira, entre o patrimonio de San Cristovo de Cea destaca a igrexa parroquial de San Fagundo, de arquitectura románica.

Patrimonio cultural
     No concello está o Museo Etnográfico de Liste.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA