domingo, 24 de abril de 2022

PONTE-PASARELA DO ULLÓ - RÍO ULLÓ - PONTE SAMPAIO

 PONTE-PASARELA DO ULLÓ

RÍO ULLÓ

PONTE SAMPAIO


Ponte Sampaio
     Santa María de Ponte Sampaio é unha parroquia que se localiza no concello de Pontevedra.

     Segundo IGE en 2019 tiña 1031 habitantes (556 mulleres e 475 homes), 80 menos ca en 2008 e 213 menos ca en 1999. Ten catro entidades de poboación segundo o Nomenclátor de Galicia.

     Toma o seu nome da ponte sobre o río Verdugo que a une coa parroquia de Arcade (Soutomaior). Por ela pasa a vía portuguesa do camiño de Santiago, e nela foi librada a Batalla de Ponte Sampaio, decisiva na guerra da Independencia española contra os franceses o 7 e 8 de xuño de 1809.

     Desde 1833 até abril de 1960 foi concello de seu xunto coa parroquia da Canicouva.

Xeografía e comunicacións
      A parroquia sitúase no extremo sur do termo municipal de Pontevedra, na beira norte do río Verdugo, que a separa do veciño concello de Soutomaior, e que verte as súas augas á ría de Vigo neste punto. Percorren esta parroquia, ademais do citado Verdugo, o río Ulló (que desemboca na ría nesta parroquia), así como regos de menor entidade como son o río da Ponte Nova, o rego de Cacheiro (ambos vertentes no Ulló), ou o rego dos Muíños, entre varios outros. Como xa se mencionou, a parroquia ten uns centos de metros de costa na súa zona suroeste, bañada polas augas da ría de Vigo. 

      Nesta parroquia están a illa da Insuíña e o illote do Castelo, na desembocadura do río Verdugo.

     Linda ao oeste coas parroquias de Vilaboa (Vilaboa), A Canicouva (Pontevedra), polo norte coa parroquia de Xustáns (Ponte Caldelas), e polo leste con Taboadelo (Ponte Caldelas) e Soutomaior (Soutomaior). Polo sur, limita coa parroquia de Arcade (Soutomaior).

    Dista uns 11 quilómetros da capital do concello. Outros núcleos próximos son Arcade, a menos dun quilómetro, ou O Toural (Vilaboa), a 4 km.

     A parroquia é atravesada polo Camiño Portugués.

Demografía

     A parroquia conta con 9 núcleos de poboación rexistrados polo Instituto Galego de Estatística, a maioría dos cales se concentran nun continuo rururbán na parte sur da parroquia, onde outrora se situaba a sede do antigo concello de Ponte Sampaio, e onde aínda hoxe se sitúan o groso dos servizos da parroquia.

     Os lugares de Acevedo, O Rañadoiro e O Vilar completan o nomenclátor da parroquia. En 2019, Ponte Sampaio contaba con 1.031 habitantes, cifra que amosa un descenso respecto a rexistros de anos anteriores. Arredor dun 60% vive na área máis urbanizada da parroquia, mentres que o restante 40% reside nos outros tres lugares xa citados.

Patrimonio
     A ponte, de orixe romana, se ben a actual construción é medieval. Consta de dez arcos semicirculares. 

      A igrexa parroquial de Santa María é románica, e data do século XIII. No lugar de Canos da Laxe hai outra ponte medieval sobre o río Ulló e dez muíños de auga en mal estado de conservación, que se viron afectados pola crecida das augas no inverno de 2007.

     Consérvanse petróglifos no monte de Chan da Cruz, restos dun poboado castrexo e tramos dunha calzada romana. Amais, na parroquia atopouse un machado da Idade de Bronce.

    No Rañadoiro está o acueduto do Paredón, destinado a regadío. O cruceiro da Bica, no mesmo lugar, é de pedra policromada e na Semana Santa é decorado cun dosel vermello. A antiga escola unitaria para a rapazada de Rañadoiro, Vilar e Acevedo acolle actualmente un centro cultural. No lugar celébranse festas adicadas á Nosa Señora do Rosario.


    En Acevedo hai un cruceiro (A Cruz) construído sobre un antigo petróglifo. No lugar está tamén a capela de San Xosé da Landreira, as ruínas dun pazo, vivendas de comezos do século XVII, unha fonte, e cinco muíños no río dos Muíños, destacando o Muíño de Riba, cunha característica cuba cilíndrica á que chega a auga a través dun acueduto. Segundo a tradición, a Pedra dos Ladróns servía de acubillo a perseguidos en varias guerras.

    Nesta parroquia, a carón da N-550, está un dos cinco touros de Osborne existentes en Galicia: valados publicitarios colocados á beira das estradas por toda España na segunda metade do século XX e declarados patrimonio cultural e artístico. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

RUINAS DO PSIQUIATRICO DE MOZELOS - PAREDES DE COURA

 RUINAS DO PSIQUIATRICO DE MOZELOS

MOZELOS

PAREDES DE COURA


 Ruinas do hospital psiquiátrico de Mozelos
     Situado en Mozelos, parroquia de Paredes de Coura, podemos atopar un sanatorio abandonado, que é o Sanatorio de Paredes de Coura.

      A principios do século XX, Portugal viuse afectado por unha pandemia de tuberculose e en varios puntos do país creáronse varios sanatorios, e en 1919, en Paredes de Coura, iniciáronse as obras de construción dun novo sanatorio, que se encargou de construír, por iniciativa de Carlos Augusto Coelho de Vasconcelos Porto coa axuda do seu irmán Nuno Vasconcelos Porto e antigos ferroviarios portugueses.

      Pero as obras non continuaron por falta de recursos económicos, só no ano 1934, 15 anos despois do comezo das obras, se inaugurou o sanatorio, sendo o maior sanatorio do norte.


     A principios de 1935, o sanatorio albergaba 20 pacientes, a metade da capacidade total, que era de 40 pacientes.

      Uns anos máis tarde realizáronse obras para aumentar o número de pacientes.

     En 1954, todos os sanatorios de Portugal pasaron ao Ministerio de Facenda, co obxectivo de trasladalos ao Instituto de Asistencia Nacional de Tuberculosis.

     En 1955, o sanatorio alcanzou os 70 pacientes e en 1962 acadou o máximo de persoas aloxadas, que foi de 200 pacientes.

     A partir de 1974, os servizos para enfermos de tuberculose pasaron ao Servizo Nacional de Saúde.

     A partir dos anos 80 e cos avances da medicina, os sanatorios de todo o país foron pechando e en 1990 este sanatorio tivo a mesma sorte que os demais.

     Despois de pechar o sanatorio converteuse nun hospital psiquiátrico que chegou a 60 pacientes permanentes.

      No ano 2002 o hospital pechou as súas portas, deixando no edificio mobiliario, camas e padiolas, a partir desa data o Sanatorio de Paredes de Coura quedou abandonado.

      En 2008, o Centro Hospitalar do Alto Minho revelou a súa intención de vender o inmoble, pero só en 2014 revelou que o edificio pertencía realmente ao Ministerio de Facenda.

     En 2012, a GNR detivo tres homes que roubaban material do lugar.

      Dende 2014, o concello de Paredes de Coura comezou a preparar as negociacións para comprar o edificio, pero a día de hoxe non se fixo nada.


Paredes de Coura
      Paredes de Coura é unha vila portuguesa no Distrito de Viana do Castelo, rexión Norte e subrexión do Minho-Lima, con cerca de 1 500 habitantes.

     É sede dun municipio con 138,02 km² de área e 9 571 habitantes (2001), subdividido en 21 freguesías.

     O municipio está limitado o norte polos municipios de Valença e Monção, o leste por Arcos de Valdevez, o sur por Ponte de Lima e o oeste por Vila Nova de Cerveira.

As freguesías de Paredes de Coura son as seguintes:
    Agualonga
    Bico
    Castanheira
    Cossourado
    Coura
    Cristelo
    Cunha
    Ferreira
    Formariz
    Infesta
    Insalde
    Linhares
    Mozelos
    Padornelo
    Parada
    Paredes de Coura
    Porreiras
    Resende
    Romarigães
    Rubiães
    Vascões

VIDEO

MAPA

 

Fuente: Canal M87

XOAN ARCO DA VELLA







PONTE DA SEÑORA DAS NEVES - RÍO TROVELA - CORRELHA - PONTE DE LIMA

 PONTE DA SEÑORA DAS NEVES

RÍO TROVELA

CORRELHA

PONTE DE LIMA

Correlhã
      Correlhã es unha fregresia portuguesa do concello de Ponte de Lima, con 8,04 km² de superficie e 3.068 habitantes (2001).  A sua densidade de poboción e de 381,6 hab/km².

Ponte de Lima
     Ponte de Lima é unha vila portuguesa no Distrito de Viana do Castelo, na rexión Norte e subrexión do Minho-Lima, con cerca de 2.800 habitantes. Está caracterizada pola súa arquitectura rústica e pola área envolvente, bañada polo río Limia.

     É sede dun municipio con 321,20 km² de extensión e 44.343 habitantes (2001), subdividido en 51 freguesías. O municipio limita ao norte co concello de Paredes de Coura, ao leste con Arcos de Valdevez e Ponte da Barca, ao sueste con Vila Verde, ao sur con Barcelos, ao oeste con Viana do Castelo e Caminha e ao noroeste con Vila Nova de Cerveira.

     Localidade moi importante desde a era romana, posúe un Pazo da Corte do Reino de León, documentado por achados arqueolóxicos e outros documentos escritos. Recibiu Carta foral de Dona Teresa en 4 de marzo de 1125, sendo a vila máis antiga de Portugal. É de aquí orixinario o coñecido queixo Limiano. Destaca polos seus xardíns.

Toponimia
      O nome vén claramente da ponte que cruza o río Limia, chamado en Portugal Lima. A finais da década de 1950, a vila debateu a designación a adoptar para o municipio: Ponte do Lima ou Ponte de Lima. Até 1982, os escritos da Cámara Municipal aínda referían Ponte do Lima e só despois pasou a Ponte de Lima.

Historia
      A vila posúe raíces profundas e lendas ancestrais dende épocas prerromanas. Foi a condesa Teresa de León quen o 4 de marzo de 1125, outorgou carta de foral á vila, referíndose á mesma como Terra de Ponte. Anos máis tarde, xa no século XIV, Pedro I, atendendo á posición xeoestratéxica de Ponte de Lima, mandou contruír a muralla, polo que o resultado final foi o dun burgo medieval cercado de murallas e nove torres, das cales aínda restan dúas, varios vestixios das restantes e de toda a estrutura defensiva de entón, facéndose o acceso á vila a través de seis portas.

     A ponte, que deu nome a esta terra, adquiriu sempre unha importancia de gran significado en todo o Alto Minho, sendo a única pasaxe segura do río Limia, en toda a súa extensión, até o final da Idade Media. A primitiva, da cal aínda resta un anaco significativo na marxe dereita do Limia, foi construída polos romanos e a medieval é un marco notábel da arquitectura, sendo un bo exemplo de beleza e equilibrio. Referencia obrigatoria en rutas, guías e mapas, moitos deles antigos, que describen a pasaxe por ela de milleiros de peregrinos cara a Santiago de Compostela e que aínda hoxe en día a atravesan coa mesma finalidade.

      A partir do século XVIII xorde a expansión urbana e con ela o inicio da destrución da muralla que abrazaba a vila. Comeza a prosperar, por todo o concello de Ponte de Lima, a opulencia das casas señoriais que a nobreza da época se encargou de diseminar. Ao longo do tempo, Ponte de Lima foi, así, sumando á súa beleza natural, magníficas fachadas góticas, maneiristas, barrocas, neoclásicas e oitocentistas, aumentando significativamente o valor histórico, cultural e arquitectónico.

     Hoxe en día, ademais de ser un popular destino turístico e ser paso de obriga do camiño portugués a Compostela, Ponte de Lima sobresae polos seus xardíns, incluíndo un concurso de xardinaxe anual.


Freguesías
    Anais
    Arca
    Arcos
    Arcozelo
    Ardegão
    Bárrio
    Beiral do Lima
    Bertiandos
    Boalhosa
    Brandara
    Cabaços
    Cabração
    Calheiros
    Calvelo
    Cepões
    Correlhã
    Estorãos
    Facha
    Feitosa
    Fojo Lobal
    Fontão
    Fornelos
    Freixo
    Friastelas
    Gaifar
    Gandra
    Gemieira
    Gondufe
    Labruja
    Labrujó
    Mato
    Moreira do Lima
    Navió
    Poiares
    Ponte de Lima
    Queijada
    Refóios do Lima
    Rendufe
    Ribeira
    Sá
    Sandiães
    Santa Comba
    Santa Cruz do Lima
    Santa Maria de Rebordões
    Seara
    Serdedelo
    Souto de Rebordões
    Vilar das Almas
    Vilar do Monte
    Vitorino das Donas
    Vitorino dos Piães

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 22 de abril de 2022

PONTE DA PEDREIRA - RÍO TINTO - TEO

PONTE DA PEDREIRA

RÍO TINTO

TEO

 Ponte da Pedreira

     A Ponte da Pedreira forma, xunto co lavadoiro situado no propio río, un importante conxunto de arquitectura popular. 

    Trátase dunha ponte de orixe medieval que inicialmente só posuía un único arco de medio punto lixeiramente apuntado.

    As reformas posteriores ampliaron a antiga ponte de cantaría situada sobre o río Tinto.

    Sobre o propio leito do río atópanse unhas laxas de pedra colocadas de xeito case vertical que serviron ás mulleres da zona para lavar a roupa sobre o propio curso do río. 


  Cada unha das 5 ou 6 pedras que había eran de propiedade privada pero con frecuencia cedíanse para que as usaran outras mulleres. 

    Despois do lavado, aproveitábanse as leiras que estaban cerca para clarear a roupa.

MAPA

 

Fuente: Concello de Teo

XOAN ARCO DA VELLA