sábado, 10 de agosto de 2019

A CAVADA - GAXATE - A LAMA

A CAVADA
GAXATE 
A LAMA


Gaxate
     San Pedro de Gaxate é unha parroquia que se localiza no concello da Lama. 




     Segundo o padrón municipal de 2013 tiña 204 habitantes (105 mulleres e 99 homes), distribuídos en 12 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 2004 cando tiña 187 habitantes.




Xeografía
     A parroquia está bañada polo río Oitavén. Sitúase xunto a Verducido, ó sur do concello.



    Limita ao norte con Xende e ao oeste con Forzáns (Ponte Caldelas).



Demografía
      Os habitantes desta parroquia van minguando co paso do tempo, debido á emigración das súas xentes a Portugal, Brasil e Europa, na súa maioría. 



     Proba deste feito son as múltiples evidencias arquitectónicas que podemos admirar, como os pazos ou as casas señoriais, algunhas de estilo indiano. 


     Os seus habitantes, con nostalxia, aínda lembran os anos dourados de Gaxate, onde abundaban as tardes de festa e cine, as xuntanzas, faladoiros e os primeiros paseos en coche.



Historia
      Os restos arqueolóxicos achados no castro de Gaxate indican que foi unha zona habitada dende tempos remotos.



      Durante o feudalismo, os nobres ocupaban o poder e posuían ostentosas casas que aínda hoxe se poden atopar. Máis tarde, no século XV, Gaxate pertenceu ao Condado de Soutomaior, e crese que Pedro Madruga e a súa esposa Dona Urraca tiveron casa en Gaxate.


     Gaxate era un lugar innovador, foi a primeira parroquia do municipio e unha das primeiras da provincia que contou con luz eléctrica grazas á enerxía xerada por unha fábrica de electricidade alí situada.


     Lugares de Gaxate
A Aldea, O Castro, A Cavada, O Eido de Abaixo, A Igrexa, Os Muíños, O Pereiral, A Ponte, A Ramadiza, Ramil, As Rañas, A Rocha



A Lama
    A Lama é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra. Segundo o IGE en 2016 tiña 2587 habitantes. Padrón municipal de 2003: 2957 habitantes. 



      O seu xentilicio é lamense.


Xeografía
     O concello, de 117,76 km², está situado na serra do Suído, no leste da provincia de Pontevedra, a uns 25 km da capital provincial. 



     Limita ao norte con Beariz (provincia de Ourense), Forcarei e Cerdedo-Cotobade, ao sur con Fornelos de Montes, ao leste con Avión e con Beariz (ambos os dous na provincia de Ourense) e ao oeste con Ponte Caldelas e con Cerdedo-Cotobade.


Na súa extensión tópanse os seguintes montes de máis   de 1000 metros:
     O Coto da Puza - Xesta     1035 m
     A Portela dos Xarotos - Xesta     1025 m
     A Pedra da Letra - Xesta     1019 m
     O Coto dos Pusallos - Xesta     1007 m
     O Foxo do Lobo - Xesta     1001 m
     O Seixo - A Barcia do Seixo     1000 m

     Outras elevacións importantes son Santa Mariña (993 metros) ou o Cando (968 metros).



Comunicacións
     A principal vía de comunicación é a PO-255 (que comunica con Ponte Caldelas e que permite chegar a Pontevedra e a PO-235 que une o concello con Carballedo, capital do municipio de Cerdedo-Cotobade.



Historia
     Consérvanse restos arqueolóxicos das culturas megalíticas, como as mámoas de Portela da Cruz, O Seixo, O Suído, e Antas. Da idade de bronce atopouse na Lama unha espada de tipo argárico de hai 3500 anos, e en Verducido e no castro de Gaxate varias hachas de bronce. 



     Desta idade son os gravados rupestres en Chan do Campo, Outeiro Seixiño, Val do Gato, e Laxa das Puzas (Verducido). Hai tres castros identificados: o monte do Castro en Gaxate, o monte do Castro na Lama, e o castro de Xende.



      Na época medieval a zona norte foi colonizada polos monxes do mosteiro da Armenteira a partir do século XV, e o resto pertencía aos señores de Soutomaior, que contaban cunha fortaleza en Fornelos.


     Nos séculos XVII e XVIII aumentou a poboación e a gandería pola introdución do millo, e a pataca procedentes de América. 


     Coas mudanzas que implicaron na agricultura, comezou a desaparecer a emigración a Castela dos temporeiros para a sega do trigo en verán, e aumenta a construción de camiños, igrexas, pazos e pontes. 


      Desta época son as pontes de Verducido sobre o río Parada, a do antigo camiño de Ribadavia a Pontevedra e o de Liñares.


      A emigración a América dos séculos XIX e XX fixo posible a compra das terras aos nobres e a construción de edificacións educativas e centros de beneficencia.



Turismo
     A Lama conta coa ruta homologada de sendeirismo PR-G 135 "Roteiro da Escuadra".
     É unha ruta sendeirista lineal de 7 km, entre o Peso (A Escuadra) e a área recreativa de Santa Mariña, na Serra do Cando.
     Na Serra do Suído atópanse os singulares chozos. 



Parroquias da Lama
     Antas (Santiago), A Barcia do Seixo (Santa Ana), Covelo (San Sebastián), Escuadra (San Lourenzo), Gaxate (San Pedro), A Lama (San Salvador), Seixido (San Bartolomeu), Verducido (San Martiño), Xende (San Paulo) Xesta (San Bartolomeu) 


MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube


XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 9 de agosto de 2019

SANATORIO DE CESURAS - O PARAXÓN - BRAGADE - OZA CESURAS

SANATORIO DE CESURAS
O PARAXÓN
SAN MAMEDE DE BRAGADE
OZA - CESURAS


Sanatorio de Cesuras
Historia:
     Trátase dun interesante edificio de estilo modernista proxectado entre os anos 1922 e 1924 polo arquitecto Antonio González Villar. 



     Non se terminou a obra paralizándose no ano 1931. 


     Da idea inicial só chegou a iniciarse un primeiro módulo que hoxe se conserva en estado ruinoso. 


      A falta de recursos económicos deu ao traste co proxecto logo da Guerra Civil.


    Construído nunha época en que a tuberculosis provocaba unha preocupante mortandad no noso país, situouse nun sitio saudable, no medio dun dos bosques de piñeiro e eucalipto máis frondosos de toda Galicia.


Descrición:     
     Previsto como sanatorio tuberculoso, o edificio emplazouse neste lugar pola súa altitude e clima san.


     A planta baixa é un compendio de diferentes estancias de moi diverso tamaño repartidas ao longo dun corredor que percorre todo o edificio de lado a lado.


      Ao final da planta baixa, hai outro longo corredor que percorre tamén todo o edificio do que nacen diversas pequenas estancias sen fiestras, moi escuras e deterioradas. 


     Xusto ao final do corredor central de entrada, sitúanse as escaleiras, estreitas e moi deterioradas, para subir ás seguintes plantas.


     As seguintes plantas, tamén se dividen en diversas estancias de tamaños e formas diferentes. Na fachada principal hai unha gran balconada que deixan ver toda a zona de entrada, mentres que pola parte traseira, tense acceso ao bosque.


Grado de protección legal:
     Sen protección específica.



Estado de conservación:

     Abandonado e en ruínas. 



     O edificio atópase nun estado máis que lamentable, conservándose únicamente a fachada exterior e os muros do interior. 


     Escaleiras e teitumes están prácticamente derruidas. 


     O musgo e as hedras estanse comendo literalmente a fachada do edificio, facendo que a súa visión sexa aos poucos cada vez máis reducida.

VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

 Fuente: Web Lista Roja del Patrimonio
XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE GRANDAMIL - O PINO - A CORUÑA

PETO DE GRANDAMIL
O PIÑO 
A CORUÑA


Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidad galega sobre a vida e a morte.



     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.



Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".



     A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.



     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura administráseo e dixese misas polos defuntos.



     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.



O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesano outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.



     Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:


- Infraestructura arquitectónica básica.
- Unha cavidad que similar a unha capillita que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capillita, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).



MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA