PEITES
RIBAS DE SIL
LUGO
Peites
San Martiño de Peites é unha parroquia do concello lugués de Ribas de Sil na comarca de Quiroga.
No ano 2007 tiña 21 habitantes (7 homes e 14 mulleres) distribuídos en 2 entidades de poboación, o que supón unha diminución de 18 habitantes en relación ao ano 2000.
Lugares de Peites
Os Casares, Peites
Ribas de Sil
Ribas de Sil é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Quiroga.
Segundo o INE a súa poboación no 2018 era de 970 habitantes (1.245 no 2006, 1.310 no 2005, 1.335 no 2004, 1.410 no 2003).
O seu xentilicio é «ribasilense».
Xeografía
O concello de Ribas de Sil forma unha estreita lingua de terra entre o río Sil (que o separa de Quiroga) e a serra da Moá, que separa as provincias de Lugo e Ourense.
A súa capital, San Clodio, sitúase á beira do río Sil, fronte a Quiroga.
Limita cos concellos lugueses de Monforte de Lemos ao oeste, A Pobra do Brollón ao noroeste, e Quiroga ao norte e leste, e cos concellos ourensáns de Castro Caldelas, San Xoán de Río e A Pobra de Trives ao sur.
Historia
Hai restos de presenza humana no Paleolítico e Mesolítico. Daquela aproveitábanse os coios de seixo e cuarcitas formados polos aluvións do río. Tamén se fabricaban machadas de pedra pulimentada.
Aínda que sen catalogar, hai referenciadas varias mámoas do Neolítico.
Consérvase algún menhir e un crómlech. Da Idade de Bronce consérvanse varias machadas .
Toponimia
Este topónimo procede de estar localizado á beira (riparia en latín) do río Sil, aínda que a súa formación analítica pode levar a pensar que se formou posteriormente a outros análogos sintéticos (Ribadavia, Ribadeume, Ribadeo).
Patrimonio
Abadía de San Clodio
A Abadía, fundada no século X, foi doada á orde de San Bieito en 1154 xunto coas súas terras e cincocentos vasalos, por Vasco de Quiroga, Capitán dos Reais Exércitos de Afonso VII o Emperador. Os abades tiñan autoridade sobre as terras de San Clodio e Rairos, independentemente da Encomenda de Quiroga.
Foi restaurada en 1604 polo abade Afonso de Solís, pero a mediados do século XIX a desamortización reduciu as súas propiedades á Horta do Cura e á casa reitoral (hoxe desaparecida).
Na igrexa consérvanse elementos construtivos e decorativos de estilo visigótico e mozárabe en pedra calcaria, do século XI ou anterior. Do templo románico, do século XII, consérvanse a ábsida, o arco triunfal, restos dun arco da porta norte e parte dos muros.
Restaurada en 1604 e queimada polas tropas napoleónicas durante a Guerra da Independencia Española, foi reconstruída de novo con altares neoclásicos.
Recentemente fixéronse obras de conservación na torre de planta cadrada situada a carón da porta norte.
Igrexa parroquial de Torbeo
Data de finais do século XII ou comezos do XIII. Presenta planta de cruz latina debido a que ó primeiro templo, dunha soa nave e ábsida con bóveda de cascarón, fóronlle engadidas dúas capelas.
Polas súas características, decoración e elementos arquitectónicos pertence á escola compostelá. Destacan os seus capiteis de apoio do arco triunfal.
Pazo da Costa
En 1850, como consecuencia da desamortización de Mendizábal, Manuel Batanero e Flórez mercou terras da abadía de San Clodio. Nelas construíu o pazo da Costa, preto da antiga casa grande, rematado en 1889. Cedeu os terreos para a construción da vía do ferrocarril, a cambio da concesión dunha parada obrigatoria para os viaxeiros, servidume de paso entre a súa leira e a estación, e o dereito a xestionar a cantina e vender nela produtos da súa colleita.
Ata o seu falecemento na década de 1930, o pazo viviu unha etapa de esplendor, traballando nel moita xente. En 1932 faleceu na leira o xenro de Manuel Batanero, o comandante Belloch das forzas aéreas da república.
Ao aterrar no prado, como xa fixera outras veces, unha roda meteuse nun rego, desviando o traxecto e provocando un incendio na aeronave ao bater contra o muro, xunto á fonte da Prata.
Parroquias de Ribas de Sil
Nogueira (Nosa Señora das Neves), Peites (San Martiño), Piñeira (San Cristovo), Rairos (Santa Lucía), Ribas de Sil (San Clodio), Soutordei (Santiago), Torbeo (Santa María)
Comarca de Quiroga
A comarca de Quiroga é unha comarca galega situada no sueste da provincia de Lugo, na fronteira coa comunidade de Castela e León.
A súa capital é Quiroga e pertencen a ela os concellos de Folgoso do Courel, Quiroga e Ribas de Sil.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
MUIÑOS DE PONTEPEDRIÑA
RIODEBODAS
RÍO GRAÑAL
ESGOS
OURENSE
Esgos
Esgos é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca de Ourense e á Ribeira Sacra.
Segundo o Padrón municipal, en 2017 tiña 1.154 habitantes (1.318 en 2003).
Xeografía
O concello de Esgos está situado ao norte da provincia de Ourense.
Limita ao norte con Nogueira de Ramuín, ao sur con Paderne de Allariz e Maceda, ao leste con Xunqueira de Espadanedo e ao oeste co Pereiro de Aguiar.
Ten 37,8 km² de superficie, e abrangue 7 parroquias.
Cara ao noroeste esténdense a Cabeza, con picos de 1147 e 1128 metros no límite con Nogueira de Ramuín. Cara ao leste está a serra dos Chairos (793 m) e os montes de Rocas, co Outeiro de Arcos (893 m) O Castelo (721 m) ou O Barbeirón, onde se asenta o mosteiro de Rocas. No pico do Birbiza (790 m) está o límite cos concellos de Paderne de Allariz e Maceda. No sueste está o alto do Couso (710 m).
O curso fluvial máis importante é o río Loña, afluente do río Miño en Ourense. Á súa vez, dous afluentes do Loña son o regato do Porto -que atravesa Lobaces e Gomariz- e O Grañal. O regato de Pazos que cruza a aldea de Esgos.
Historia
O topónimo vén dado polo rego de Esgos, citado na documentación de San Pedro de Rocas en 1007 e 1175 como rivulo Alesgos e en 1227 como Aesgus.
Durante a idade media esta zona estivo vinculada ao mosteiro de San Pedro de Rocas.
Coa fin do antigo réxime e a constitución dos concellos estableceuse a capitalidade na aldea de Esgos, lugar de paso na estrada real cara a Ponferrada, actual OU-536.
Oficios tradicionais desta zona son os de albardeiro, cordeleiro, sogueiro, afiador ou oleiro.
Patrimonio
Entre o patrimonio do concello destaca o mosteiro de San Pedro de Rocas, recoñecido en 1923 como Ben de Interese Cultural.
Parroquias de Esgos
Esgos (Santa María), Loña do Monte (San Salvador), Os Pensos (San Pedro), Rocas (San Pedro), Santa Olaia de Esgos (Santa Olaia), Triós (San Pedro), Vilar de Ordelles (Santa María)
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
PETO DE SANTA LUCÍA
O BUELO
MORAÑA
Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.
Para a arte maior deixamos as igrexas, molinos, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.
Polos montes e vales de de o sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.
Hoxe dedicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que aos longo dos séculos, sobre todo desde a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.
Os petos de ánimas son esas pequenas capillitas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.
Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobre ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara á súa intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.
Os petos de ánimas son esas pequenas capillitas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.
Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobre ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara á súa intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.
Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non dedicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.
En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
GUENDE
LOBIOS
OURENSE
Lobios
Lobios é un municipio da Comarca da Baixa Limia na Provincia de Ourense, comunidade autónoma de Galicia, España.
Localización
Comunicado con Ourense e Portugal mediante a estrada nacional OU-540 e a estrada OU-312 que comunica Lobios con Portugal pasando pola fronteira de "Portela do Home" e a OU-540 pasando pola fronteira de "A Madalena".
Xeografía
Situado no Parque natural Baixa Limia-Serra do Xurés.
Parroquias
A Cela (Santa María)
A Illa (San Lourenzo)
Arauxo (San Martín)
Arauxo (San Paio)
Grou (San Mamede)
Grou (San Martiño)
Lobios (San Miguel)
Manín (San Salvador)
Río Caldo (Santa María)
Torno (San Salvador)
Lugares de interese
Na parroquia de Río Caldo e Lobios
Ermida da nosa señora do Xurés
Coto da Santa Eufemia
Minas dás sombras
"Vía Nova", o que conlleva a visitar a vila romana "Aquis Origuinis"
"Fonte do Ruco" cos seus miliarios.
Augas termales en " Os Baños" e o balneario.
As pozas do río Vilameá como a de " Os Muíños do Cubo" ou a de "A folgueira".
A Pontenova.
Túmulos na "Anta do Couto".
Restos da antiga "ponte da Malleta" e dunha antiga fábrica (Ambos localizados baixo o embase de Lindoso, que só son posibles de ver nos meses do verán, que é cando o nivel do pantano permíte).
Igrexa de San Miguel en Lobios.
Ermida de San Roque tamén en Lobios.
Na zona de San paio, Araúxo e A Cela
Mirador da Cela
Castelo dos Araúxo na Vila
Pobo dá Cela (coas súas casas situado nas rochas)
Na zona de Compostela, Quintela...
A escusalla (antigo mosterio do século XIX)
Praia en Lantemil (Entrimo)
Restos dos pobos situados baixo o pantano de Lindoso (Aceredo, Buscalque, A Reloeira, O Vao) entre outros.
Ruta do río Mao
Lecer
No concello de Lobios ofrécense actividades ao aire libre, paseos en cabalo, rutas de senderismo, paintball, piragüismo, parque-aventura, ademais de miradores e parques:
Mirador do Xurés (Riocaldo).
Espendelo: Cámping, parque infantil, merendeiro, parque de ximnasia, etc.( Riocaldo)
Os baños: Praia fluvial, piscina de auga quente, balneario, parque infantil, río.(Riocaldo)
Mirador da Cela.
Xuresactivo.( San Martiño)
Embarcadoiro de Aceredo.
Piscinas municipais en Lobios.
Comarca da Baixa Limia
A comarca da Baixa Limia é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Bande.
Pertencen a esta comarca os concellos de Bande, Entrimo, Lobeira, Lobios e Muíños.
Limita ao oeste, ao sur e ao sureste con Portugal, ao norte coa comarca da Terra de Celanova e ao leste coa comarca da Limia.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
