domingo, 3 de julio de 2016

MONASTERIO DOS PICOS - MONDOÑEDO

MONASTERIO DOS PICOS
VILALOURENTE
MONDOÑEDO
LUGO


     O mosteiro dos Picos ou mosteiro de San Martiño de Vilalourente é un antigo mosteiro medieval situado nos arredores da vila de Mondoñedo, na parroquia dos Remedios do concello de Mondoñedo.



Historia
     Algúns documentos apuntan que foi construído en 1348. O mosteiro xa existía no século XIV. Os franciscanos foron os seus primeiros moradores e máis tarde serviu como Hospital de Peregrinos do Camiño Norte. 


     A comezos do século XVIII, con Juan Antonio Muñoz Salcedo como bispo de Mondoñedo, remodelouse o templo: reconstituíse o campanario para darlle máis altura e derribouse a anterior igrexa. 


     O bispo pagou as obras de construción da nova e o seu retablo maior. Foi habitado polos Pasionistas entre 1884 e 1964, ficando deshabitado ata a actualidade.


     Popularmente coñécese como mosteiro dos Picos debido á vestimenta dos primeiros monxes que o habitaron. A subida ao mosteiro coñécese co nome de "Calvario" pola existencia dun Viacrucis bastante deteriorado (só quedan 9 estacións das 14 que debería de haber).



Edificación
     A igrexa consta dunha nave en tres tramos cubertos de nervatura gótica, cúpula con lanterna, presbiterio, claustro rectangular de dous pisos con arcos no baixo e ventás no alto, construído a partir de 1687, cociña antiga e escaleira principal do século XVIII. 


     Fachada principal barroca cun ollo de boi central e unha torre lateral de dous corpos e remate en cúpula. No interior ten un retablo maior salomónico con esculturas, dous retablos laterais barroco e moderno e cadeirado do coro barroco.



Estado actual
     Hoxe atópase en estado ruinoso e está totalmente abandonado. A igrexa comeza a ter fendas e o edificio do mosteiro ten os tellados fendidos e a silveira devora o recinto pola parte de atrás.


     No ano 2001 estivo a piques de ser rehabilitado. A Consellería de Cultura achegou diñeiro para reparar tellados e un obradoiro local restaurou o claustro. 


     Hoxe todo está inaccesible e o acceso ao interior está prohibido.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 28 de junio de 2016

A FONTE VELLA - MONDOÑEDO

 A FONTE VELLA
MONDOÑEDO
LUGO


 Fonte Vella
    La Fonte Vella, conocida tambien como la fuente de Álvaro Cunqueiro, está situada frente al Palacio Episcopal.



     Fue mandada contruír por Diego de Soto en el año 1548, tal como se puede leer en la placa de su frontis.



     Para acceder a la fuente es necesario bajar por una escalinata de piedra. 


     En su frontal se pueden observar los escudos del obispo promotor y las armas imperiales de Carlos V en un precioso remate.


     Las aguas que manan por la fuente son el resultado de diversos manantiales encañados bajo las canterías de la parte posterior.


     El famoso escritor Álvaro Cunqueiro escribió: "Si viniera a las San Lucas un perfumista de París yo le llevaría a la Fuente Vieja, para que aspirase lentamente el aroma a heno de hierba recién cortada, y partiendo de él inventase un perfume de otoño..."

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: www.mondoñedo.net
XOAN ARCO DA VELLA


lunes, 27 de junio de 2016

BARRIO DE OS MUIÑOS - MONDOÑEDO

BARRIO DE OS MUIÑOS
MONDOÑEDO
LUGO


 Barrio de Os Muíños
      Este hermoso paraje de la ciudad de Mondoñedo es el barrio de Os Muíños. 


      Al llegar a él, el río Valiñadares se bifurca en varios canales artificiales, que en algún tiempo, tenían el función de alimentar los molinos que le dan nombre al lugar. 


     De todos estes algunos se conservan en la actualidad, pero ninguno funciona.


      Este paisaje de canales y riachuelos hace que entre los mindonienses, se conozca la zona como la "Venecia" de Mondoñedo.


      En un rincón del barrio está situada la fuente de "Os Pelamios", que desde hace algunos años sostiene un monumento a Diaz Jácome (poeta y periodista mindoniense). 


     El agua que mana por los cuatro caños es totalmente potable y posee la virtud de salir fresca aún en los meses de verano. 


     El nombre de la fuente viene de la existencia en algún tiempo de una serie de establecimientos curtidores de pieles que funcionaban en el lugar.


     El puente romano de O Pasatempo, que aparece en la entrada al barrio desde el Couto de Otero, recibe este nombre debido a la historia que cuenta que la mujer de Pardo de Cela, en posesión del indulto de los Reyes para salvar la vida de su marido, fue entretenida en este lugar por los canónigos mientras el Mariscal era ajusticiado en la Plaza da Catedral.


     En el barrio de Os Muíños se halla la capilla de Santiago, edificada a mediados del siglo XVII, y que guarda tallas curiosas en su retablo como la del Apóstol Santiago montando a caballo.


     Todo el que se acerque hasta el barrio de Os Muíños, no puede dejar de visitar uno de sus lugares más pintorescos, donde un grupo de casas pegadas al río configuran un entramado de puentes y pasadizos sobre los canales del Valiñadares.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: www.mondonedo.net

domingo, 26 de junio de 2016

ESTACIÓN DE SAO BENTO - OPORTO

 ESTACIÓN DE SAO BENTO
OPORTO


      Aunque los trenes ya llegaban a esta estación en 1896, fue inaugurada oficialmente en 1916.


      Su diseño interior la convierte en un pequeño museo gratuito.


     La Estación de Sao Bento o San Benito es la estación ferroviaria más importante de Oporto y a su vez uno de los mejores monumentos de la ciudad.



      Su situación céntrica hace que pasar por este lugar sea casi inevitable.


     Desde esta popular estación portuense salen trenes hacia distintas ciudades importantes de Portugal y España.



     Su construcción tuvo lugar en el año 1900 sobre las ruinas que habían quedado del destruido Monasterio de San Bento, que fue pasto de las llamas unos años antes. 


     La edificación goza de un estilo francés típico de la época. 


     En el interior se halla el elemento más llamativo de la estación y el motivo de la fama que se merece la estación de trenes.


     Las paredes interiores de la estación están forradas con un gran mosaico elaborado con unos 20.000 azulejos, obra de Jorge Colaço. 



     Estos azulejos representan, con llamativos dibujos, escenas históricas de Portugal, así como ilustraciones de manera cronológica de la evolución del transporte y algunas escenas cotidianas de la ciudad.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

A FONTE DO PASATEMPO - LENDA

 A PONTE DO PASAMENTO
LENDA
MONDOÑEDO


     Sabido é que á morte do rei Enrique IV os nobres dividíronse en dous bandos: uns puxéronse da parte de dona Sabel e outros de dona Xoana, a filla do rei. En Castela venceron de contado os que apoiaban á irmá de don Enrique, mais en Galicia tiñan maior forza os que defendían os dereitos de dona Xoana.


     Eran estes principalmente o Conde de Lemos, o de Soutomaor e mais o Mariscal Pedro Pardo de Cela.  

      Partidario de dona Sabel foi o señor don Diego de Andrade e seus amigos.


     Os Reis Católicos enviaron a Galicia, de acordo co de Andrade, un exército comandado por certo aventureiro francés, o capitán Mudarra, e con el o bacharel García de Chinchilla e mais o señor Ladrón de Guevara como gobernador de Galicia, coa orde de facer "xustiza"; aquela xustiza que, segundo o cronista dos reis, "cortaba brazos e pernas e cabezas, de tal sorte que semellaba crueldade, mais que era necesaria".



     A loita, malia deso, continuou no decurso de tres anos, ata que, vendo difícil de vencer ós poderosos señores que non acataban a dona Sabel,e don Fernando, os partidarios destes recorre á traizón e conseguiron así dominar ós seus contrarios. Ó conde de Camiña, señor de Soutomaior, matárono; disque lle botaron un garrote mentres durmía, o de Lemos morreu, ó que díxeron, de vello; e o Mariscal foi collido co seu fillo e outros fidalgos nunha casa do Castro de Ouro, despois que, comprados algúns dos seus criados, lle abriron a Mudarra as portas do castello da Frouseira.
     Pardo de Cela e mais o seu fillo, un mozo de 22 anos, foron xulgados por un tribunal, en Santiago e condenados a morte.
     Cando dona Sabel de Castro, a muller do Mariscal, soubo tan tristeira nova, decidiu presentarse á raíña en demanda de clemencia e partíu de contado camiño, de Valladolid, onde aquela se atopaba.



     Mais, o bispo de Mondoñedo, que tiña empencha ó Mariscal porque este non quixera entregarlle algúns bens da súa dona, que lle foran doados po-lo tío desta, don Pedro Enríquez de Castro, anterior bispo da diócese, nin quixera tampouco deixar de cobrar rendas que lle foran concedidas po-lo rei don Enrique naquel bispado, enviou, tamén á súa vez emisarios para que non lle fora concedido o perdón real a Pardo de Cela.
     Corríalle, pois, présa ó bispo de Mondoñedo a morte do Mariscal por se a señora dona Sabel de Castro chegaba coa gracia concedida po-la raíña, e logrou adiantar a punición.
     Pasatempo Non obstante, o día sinalado para o suplicio chegaron novas de que dona Sabel viña co perdón, e cabalgaba apresadamente levada das arelas de esposa e de nai que sabe en perigo a vida dos seres queridos.



     Mais, daquela o bispo imaxinou o modo de que o perdón non chegara a tempo, e enviou á entrada da cidade algúns dos seus cóengos, que agardaron a chegada da desditosa señora, e alí a detiveron, entreténdoa con mil faladurías e enganos.



     

     A coitada quería seguir adiante; mais eles, asegurándolle que nada tiña que recear, seguiron a súa conversa teimosa, non en tanto na praza de Mondoñedo o Mariscal e mais o seu fillo eran entregados ó verdugo.
     As nobres testas rolaron polo chan, e as campás da catedral dobraron a morto. Foi só entón cando a espavorida señora puido entrar na cidade.
     Dende entón os veciños chámanlle a aquel lugar a Ponte do Pasatempo.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: LENDASGALEGAS
XOAN ARCO DA VELLA