lunes, 7 de septiembre de 2015

CASTRO DE CASTROMAIOR - PORTOMARÍN

CASTRO DE CASTROMAIOR
CASTROMAIOR
PORTOMARÍN
LUGO


Castro de Castromaior
     O Castro de Castromaior é un antigo castro que se atopa no concello de Portomarín, na provincia de Lugo.


     Situado moi preto do Camiño de Santiago Francés.


 

Morfoloxía
     Posúe un recinto principal mais alto ao que se unen outros catro cara ao leste e un máis cara ao oeste, formando plataformas delimitadas por liñas de murallas, defensas de terra con empalizadas e foxos, que dan ao poboado un aspecto fortificado.


Castromaior
     O lugar de Castromaior debe o seu nome ao castro prerromano que domina o perfil da paisaxe local. 



     A súa igrexa do século XVI está situada sobre o antigo castro que lle dá nome á zona e que probablemente estivo habitado ata a romanización.


Portomarín

     Portomarín (do latín "portumarini", 'porto ou paso fluvial de pouca profundidade') é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Lugo e á Ribeira Sacra.


     Segundo o padrón municipal (INE 2014) conta con 1.624 habitantes. O seu xentilicio é portomarinense.


Parroquias de Portomarín    

     Bagude (San Bartolomeu), Caborrecelle (San Xulián), O Castro de Soengas (San Martiño), Castromaior (Santa María), Cortapezas (Santa María), Fiz de Rozas (San Lourenzo), Gonzar (Santa María), León (San Martiño), Narón (Santa María), Nespereira (San Cibrao), Portomarín (San Nicolao), Portomarín (San Pedro) | Recelle (San Pedro), Sabadelle (San Salvador), San Mamede de Belaz (San Mamede), San Mamede do Río (San Mamede), Soengas (Santiago), Vedro (San Martiño), Vilarbasín (San Pedro), Vilaxuste (San Pedro)



Historia
Prehistoria
     Hai restos de poboados no concello de Portomarín, como medorras e castros, como o castro de Catromaior, o castro da Vires, o castro de Bedro, Castrolobrixe, castro de Vila ou o castro de Soengas.



Época romana
     A primeira ponte sobre o río Miño nesta zona foi construída polos romanos no século II. A vila xa aparece citada como Portumarini no ano 792. 



     A orixe da vila parece estar ligada ó conde Don Gutierre e á condesa Dona Ilduara (Aldara de Celanova), pais de San Rosendo, bispo de Mondoñedo e fundador do mosteiro de Celanova no século X. No Códice Calixtino aparece Portomarín denominado coma Pons Minea (ponte do Miño).


Idade Media 

     Na idade media foi camiño de paso dos peregrinos cara Santiago de Compostela, sendo unha das maiores vilas tralo paso do Cebreiro. Posiblemente tivo grande importancia neste período, ó contar con tres ordes de cabalería. 


     Na marxe esquerda estaban os Cabaleiros da Orde de Santiago, nada no mosteiro de Loio, e a Orde do Temple. Na marxe dereita estaba a Orde dos monxes-cabaleiros da Orde de San Xoán de Xerusalén. O carácter guerreiro destes monxes explica o aspecto de fortaleza da igrexa de san Nicolao.


     

     En 1112 a ponte foi destruída por Dona Urraca, raíña de Castela, para frear o paso das tropas do seu marido, Afonso o Batallador. Porén, 8 anos máis tarde a propia raíña ordenou reconstruír a ponte a un tal Pedro o Peregrino.


     Posteriormente o arcebispo Pedro Arias entregou o burgo de Portomarín á recentemente creada Orde de Santiago. Baixo o reinado de Afonso IX a vila pasou a depender da orde de San Xoán de Xerusalén.



     En 1126 Pedro o Peregrino construíu un hospital, que contiña na súa fachada a inscrición Domus Dei. O Hospital, adicado á atención dos peregrinos, foi confiado á Orde de Santiago e logo á Encomenda de San Xoán, á que tamén correspondía o burgo de Portomarín e o coidado da ponte e do Camiño de Santiago. O Hospital foi derrubado en 1944.



     A antiga vila estaba constituída por dous barrios, divididos polo río Miño. Na marxe esquerda o de San Pedro, e o de San Xoán na marxe dereita.



Idade Contemporánea
     O 8 de febreiro de 1946 a vila de Portomarín foi declarada Conxunto Histórico-Artístico. Ó construírse en 1962 o encoro de Belesar, a vila trasladouse ó veciño Monte do Cristo. Alí se reconstruíron algúns dos edificios máis importantes tanto civís como relixiosos.



     O patrimonio monumental foi trasladado pedra a pedra ata ou seu actual emprazamento. Trasladáronse as igrexas de San Nicolao (as súas pedras foron numeradas e ensambladas de novo no seu actual emprazamento), San Pedro e algúns pazos, como o do Conde da Maza do século XVI e o Pazo dos Pimentales ou de Berbeteros, do século XVII. 




     Nas tempadas en que baixa o nivel do encoro aínda son visibles os restos das antigas edificacións, o peirao e a primitiva ponte.


     A igrexa de San Xoán, hoxe denominada de San Nicolao, construída nos séculos XII e XIII, é un dos monumentos románicos máis senlleiros do Camiño de Santiago. A igrexa de San Pedro data do século X e forma parte dun conxunto integrado polo Pazo de Berbetoros e o Pazo do Marqués de Paredes.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA


domingo, 6 de septiembre de 2015

SAN FACUNDO DE RIBAS DE MIÑO

 SAN FACUNDO DE RIBAS DE MIÑO
PARADELA
LUGO


 San Facundo de Ribas de Miño
      El conjunto de San Facundo de Ribas de Miño, que fue declarado monumento de interés nacional en el año 1982, está formado por el templo parroquial y la casa rectoral.


     Fue restaurado durante el año 1997, recibiendo en 1998 el Primer Premio del Colegio de Arquitectos de Galicia como mejor proyecto de restauración realizado en la Comunidad Autónoma. 



     Con este galardón se reconoce el carácter original de la actuación realizada, en base a un proyecto de los arquitectos Alberte González Rodríguez y Jorge Salvador Fernández.


     Siendo la arquitectura notable, más lo es el entorno: rodeado de viñedos que bajan por las laderas del Monte da Trapa hasta el río Miño. 



     Otro de los atractivos del lugar es que hay un embarcadero para el catamarán.


     Mosteiro de San Facundo de Ribas de Miño Afirma D. Ricardo López que la bóveda de la iglesia de San Facundo de Ribas de Miño es la primera manifestación del estilo gótico en la Península Ibérica; está constituída por seis robustos arcos de piedra, que convergen en una clave colocada a sólo 5,30 m de altura.



     San Facundo es fundado en torno al año 1120 y nace con la vocación de acoger a los peregrinos que viajaban a Santiago. 



     La historia de este conjunto comienza cuando hacia el año 1116 Doña Urraca, reina de León y Castilla, en uno de sus temperamentales arrebatos decide cortarle la fuente de ingresos que suponían los peregrinos al Arzobispo Xelmírez y derriba el puente de Portomarín sobre el río Miño, camino francés a Compostela.


     Los monjes benedictinos, entonces, se instalan donde el Miño amansa la corriente para cruzar en barcas a los peregrinos que van y vienen de Santiago, fundando el monasterio en torno a 1120. 



     En este año, Pedro el peregrino vuelve a levantar el puente de Portomarín, convirtiéndose así San Facundo en el refugio de aquellos viajeros que no podían pagar el pontazgo de Portomarín y que pasaban la noche en la iglesia.


Paradela

     Paradela es un municipio de Lugo en Galicia. Pertenece a la Comarca de Sarria.


     Según los datos del INE de cifras de población referidas al 2008, la población de Paradela es de 2.193 habitantes (1.101 hombres y 1.092 mujeres). 



     Esto supone un descenso de 47 habitantes respecto a las cifras del año anterior y de 559 respecto a cifras de 1998, año en que había 2.752 habitantes (1.370 hombres y 1.382 mujeres).


     Etimológicamente es diminutivo del latín parata: alto en el camino, albergue, posada (es un diminutivo de parada).



Geografía
Limita al:
    Norte con el Ayuntamiento de O Páramo
    Sur con Bóveda y O Saviñao
    Este con Sarria y Incio
    Oeste con Taboada y Portomarín.



Camino de Santiago en Paradela

     El Camino de Santiago discurre por este municipio lucense, concretamente el Camino Francés y atraviesa las siguientes parroquias de este a oeste: Ferreiros, Francos, Laxe, Cortes y Loio.




Parroquias
    Aldosende (Santiago)
    Andreade (Santiago)
    Barán (San Pedro)
    Castro (San Mamede)
    Castro de Rei de Lemos (Santa María)
    As Cortes (San Salvador)
    Ferreiros (Santa María)
    Francos (Santa María)
    A Laxe (Santiago)
    Loio (San Xoán)
    Paradela (San Miguel)
    San Facundo de Ribas de Miño (San Facundo)
    San Martiño de Castro (San Martiño)
    San Vicente de Paradela (San Vicente)
    Santa Cristina de Paradela (Santa Cristina)
    Santalla de Paradela (Santalla)
    Suar (San Lourenzo)
    Vilaragunte (Santa María)



Comarca de Sarria
La Comarca de Sarria es una comarca central de Lugo (Galicia, España). 


     Pertenecen a la misma los siguientes municipios: Incio, Láncara, Paradela, Páramo, Samos, Sarria y Triacastela. Sarria es la capital de la comarca

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Concello de Paradela
XOAN ARCO DA VELLA

IGLESIA DE CORTAPEZAS - PORTOMARÍN

 IGLESIA DE CORTAPEZAS
CORTAPEZAS
PORTOMARÍN
LUGO


 Iglesia de Cortapezas
     É unha igrexa románica do S. XII. Atópase na parroquia de Cortapezas, e ocupou un lugar destacable no Camiño de Santiago debido a súa fragua, lugar onde ferraban as súas cabalerías os peregrinos nobres. 



Portomarín
     Portomarín (do latín "portumarini", 'porto ou paso fluvial de pouca profundidade') é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Lugo e á Ribeira Sacra. 


     Segundo o padrón municipal (INE 2014) conta con 1.624 habitantes. O seu xentilicio é portomarinense.



Parroquias de Portomarín    
     Bagude (San Bartolomeu), Caborrecelle (San Xulián), O Castro de Soengas (San Martiño), Castromaior (Santa María), Cortapezas (Santa María), Fiz de Rozas (San Lourenzo), Gonzar (Santa María), León (San Martiño), Narón (Santa María), Nespereira (San Cibrao), Portomarín (San Nicolao), Portomarín (San Pedro) | Recelle (San Pedro), Sabadelle (San Salvador), San Mamede de Belaz (San Mamede), San Mamede do Río (San Mamede), Soengas (Santiago), Vedro (San Martiño), Vilarbasín (San Pedro), Vilaxuste (San Pedro)



Historia
Prehistoria
     Hai restos de poboados no concello de Portomarín, como medorras e castros, como o castro de Catromaior, o castro da Vires, o castro de Bedro, Castrolobrixe, castro de Vila ou o castro de Soengas.



Época romana
     A primeira ponte sobre o río Miño nesta zona foi construída polos romanos no século II. A vila xa aparece citada como Portumarini no ano 792. 



     A orixe da vila parece estar ligada ó conde Don Gutierre e á condesa Dona Ilduara (Aldara de Celanova), pais de San Rosendo, bispo de Mondoñedo e fundador do mosteiro de Celanova no século X. 


     No Códice Calixtino aparece Portomarín denominado coma Pons Minea (ponte do Miño).


Idade Media
     Na idade media foi camiño de paso dos peregrinos cara Santiago de Compostela, sendo unha das maiores vilas tralo paso do Cebreiro. 



     Posiblemente tivo grande importancia neste período, ó contar con tres ordes de cabalería. Na marxe esquerda estaban os Cabaleiros da Orde de Santiago, nada no mosteiro de Loio, e a Orde do Temple. 
 

     Na marxe dereita estaba a Orde dos monxes-cabaleiros da Orde de San Xoán de Xerusalén. O carácter guerreiro destes monxes explica o aspecto de fortaleza da igrexa de san Nicolao.


     En 1112 a ponte foi destruída por Dona Urraca, raíña de Castela, para frear o paso das tropas do seu marido, Afonso o Batallador. Porén, 8 anos máis tarde a propia raíña ordenou reconstruír a ponte a un tal Pedro o Peregrino.



     Posteriormente o arcebispo Pedro Arias entregou o burgo de Portomarín á recentemente creada Orde de Santiago. Baixo o reinado de Afonso IX a vila pasou a depender da orde de San Xoán de Xerusalén.



     En 1126 Pedro o Peregrino construíu un hospital, que contiña na súa fachada a inscrición Domus Dei. O Hospital, adicado á atención dos peregrinos, foi confiado á Orde de Santiago e logo á Encomenda de San Xoán, á que tamén correspondía o burgo de Portomarín e o coidado da ponte e do Camiño de Santiago. O Hospital foi derrubado en 1944.



     A antiga vila estaba constituída por dous barrios, divididos polo río Miño. Na marxe esquerda o de San Pedro, e o de San Xoán na marxe dereita.



Idade Contemporánea

     O 8 de febreiro de 1946 a vila de Portomarín foi declarada Conxunto Histórico-Artístico. Ó construírse en 1962 o encoro de Belesar, a vila trasladouse ó veciño Monte do Cristo. Alí se reconstruíron algúns dos edificios máis importantes tanto civís como relixiosos.



     O patrimonio monumental foi trasladado pedra a pedra ata ou seu actual emprazamento. Trasladáronse as igrexas de San Nicolao (as súas pedras foron numeradas e ensambladas de novo no seu actual emprazamento), San Pedro e algúns pazos, como o do Conde da Maza do século XVI e o Pazo dos Pimentales ou de Berbeteros, do século XVII. 



     Nas tempadas en que baixa o nivel do encoro aínda son visibles os restos das antigas edificacións, o peirao e a primitiva ponte.


     A igrexa de San Xoán, hoxe denominada de San Nicolao, construída nos séculos XII e XIII, é un dos monumentos románicos máis senlleiros do Camiño de Santiago. A igrexa de San Pedro data do século X e forma parte dun conxunto integrado polo Pazo de Berbetoros e o Pazo do Marqués de Paredes.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA