A GRIXOÁ - CARBALEDO - LUGO

 A GRIXOÁ

CARBALLEDO

LUGO

 A Grixoá
     É mostra da arquitectura tradicional da zona, con casas de muros de cachotaría e cubertas de lousa, que están deshabitadas na súa maioría. 

     Pertenece a parroquia de Santo Estevo de Chouzán.

Está rodeada de arboredos de castiñeiros, carballos e piñeiros. 

Carballedo
     Carballedo es un municipio de la provincia de Lugo en Galicia. Pertenece a la comarca de Chantada. Su capital es A Barrela.

     Población en 2008: 2.799 personas según el padrón municipal de habitantes.

 

Parroquias
    Aguada (Santa Baia)
    Buciños (San Miguel)
    Carballedo (Santa María)
    Cartelos (Santo Estevo)
    Castro (San Cristovo)
    A Cova (San Xoán)
    Erbedeiro (San Pedro)
    Furco (San Gregorio)
    Lobelle (San Cristovo)
    Lousada (Santiago)
    Marzás (Santa María)
    Milleirós (San Xoán)
    Oleiros (San Miguel)
    Pradeda (Santiago)
    San Mamede de Lousada (San Mamede)
    San Romao de Campos (San Romao)
    San Salvador de Búbal (San Salvador)
    Santa Baia de Búbal (Santa Baia)
    Santa Cristina de Asma (Santa Cristina)
    Santa Mariña do Castro (Santa Mariña)
    Temes (Santa María)
    Veascós (Santa Mariña)
    Vilaquinte (Santa María)

Situación Xeográfica
     Entre a serra do Faro e o encoro dos Peares, no suroeste da provincia de Lugo, xa no límite da de Ourense, está situado o Concello de Carballedo. 

     O seu territorio predominantemente montañoso, ten 139,6 km2; bañados por dous ríos principais: o Bubal e o Miño, que marcan a liña divisoria co Concello de Pantón.

     Limita ó Norte co Concello de Chantada, ó Este co de Pantón, ó Sur cos municipios de Villamarín e a Peroxa e ó oeste cos de San Cristóbal de Cea e Rodeiro.

     O principal eixo viario é a N-540, de Lugo a Ourense, que atravesa o termo de Norte a Sur (pasando pola súa capitalidade, La Barrela).

     Aínda que está moi preto de Ourense, polas súas características físicas e polos influxos socioeconómicos e administrativos, forma parte da Comarca de Chantada.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PONTE TABOADA - SILLEDA - LALÍN

 PONTE TABOADA

RÍO DEZA

SILLEDA - LALÍN

Ponte Taboada
     Ponte románica do século X, situada entre as parroquias de Prado (Lalín) e Taboada (Silleda) que lle dá nome ao lugar de Ponte Taboada, un enclave cunha gran riqueza patrimonial, ademais de paisaxística. 

     Construída en 912, segundo a inscrición que figura na propia Ponte, foi camiño obrigado de peregrinos, especialmente da Vía da Prata. 

     Dun só arco de medio punto esta Ponte foi histórico paso sobre o río Deza ata que se puxo en servizo a nova Ponte Taboada en 1863.

San Martiño de Prado
     San Martiño de Prado é unha parroquia que se localiza no concello de Lalín. Segundo o IGE en 2009 tiña 256 habitantes (129 mulleres e 127 homes), distribuídos en 7 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 316 habitantes. A parroquia eclesiasticamente pertence á diocese de Lugo.

Santiago de Taboada
     Santiago de Taboada é unha parroquia que se localiza no concello de Silleda na comarca do Deza. Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 214 habitantes (106 homes e 108 mulleres), distribuídos en 9 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 237 habitantes.

A comarca de Deza
     A comarca de Deza é unha comarca da provincia de Pontevedra e a súa capital é Lalín. 

     Pertencen a ela os concellos de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces. 

     A súa poboación é de máis de 40.000 habitantes. 

     O Deza coincide coa antiga comarca de País do Deza, isto é, as xurisdicións de Deza, Camba, Dozón, Trasdeza, Carbia e Valquireza.

O río Deza 
     O río Deza é un afluente do río Ulla pola esquerda. O seu nacente principal está nas proximidades de Candosa e conta con outro secundario nos Montes do Testeiro, na parroquia de Zobra (Lalín), ao se xuntaren dous regueiros, o da Candosa máis o do Tasdomonte. 

     Ten un percorrido de 51 Km e presenta unha conca de 551 km². O caudal absoluto achegado na súa desembocadura é de 18,6 m³/s.

Afluentes
Pola marxe dereita (de sur a norte):
    Río Asneiro.
    Río de Santa Lucía.
    Rego de Faquintas.
    Rego de Busto.
    Río Carrio, xa no concello de Vila de Cruces.
    Río Orza.
Pola marxe esquerda (de sur a norte):
    Regueiro do Candán.
    Regueiro de Refoxos.
    Río da Gouxa ou da Mera.
    Regueiro de Saídres.
    Río Toxa.
    Río Cervañiña ou da Casela.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

FUENTE DEL CONSEJO - LUELMO

 FUENTE DEL CONSEJO

LUELMO

ARRIBES DEL DUERO

ZAMORA

Fuente romana, de entre el SI-SII d.C. Luelmo.

     Luelmo es un municipio y localidad española de la provincia de Zamora y de la comunidad autónoma de Castilla y León.

      Con una superficie de aproximada de 36km², se sitúa al centro norte de la comarca de Sayago, entre Bermillo y Moralina, junto al cruce de las antiguas calzadas Pino a Ledesma y de Moral a Fermoselle.

     El municipio de Luelmo incluye la pedanía de Monumenta.2 A efectos de sostener un secretario común, los ayuntamientos de Luelmo y Villamor de la Ladre fueron agrupados en 1966. En 1972 el Ayuntamiento de Luelmo, conforme a reclamo de los vecinos, rechazó la incorporación al término municipal de Bermillo de Sayago.

Otros datos
     El municipio de Luelmo tiene una población de 183 habitantes (INE 2014), siendo la principal actividad económica de esta localidad la ganadería.

     Linda con Moralina al norte, y siguiendo las agujas del reloj, con Moral de Sayago, Abelón, Fresnadillo, Bermillo de Sayago, Villamor de la Ladre, Monumenta (pedanía de Luelmo) y Gamones.

Fiestas
     Luelmo rinde homenaje a San Isidro, el 15 de mayo, y celebra la festividad de San Pedro, el 29 de junio, también en honor a Santa Catalina se celebra un ofertorio con procesión de la Santa en la segunda quincena de agosto.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

IGLESIA DE CASTROMAIOR - PORTOMARÍN

IGLESIA DE CASTROMAIOR

PORTOMARÍN

LUGO

Santa María de Castromaior
     Santa María de Castromaior é unha parroquia do concello de Portomarín na comarca de Lugo, na provincia de Lugo. 

     No ano 2007 contaba con 33 habitantes, deles 14 eran homes e 19 eran mulleres, o que supón o mantemento no número de habitantes en relación ao ano anterior, 2006.

Camiño de Santiago
     Castromaior é unha localidade da etapa Portomarín-Palas de Rei do Camiño Francés a Santiago de Compostela.

Portomarín
     Portomarín (do latín "portumarini", 'porto ou paso fluvial de pouca profundidade') é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Lugo e á Ribeira Sacra. Segundo o padrón municipal (INE 2014) conta con 1.624 habitantes. O seu xentilicio (véxase no Galizionario) é portomarinense.

Poboación
Censo 2014  - 1.624 habitantes.

Historia
Prehistoria
     Hai restos de poboados no concello de Portomarín, como medorras e castros, como o castro de Catromaior, o castro da Vires, o castro de Bedro, Castrolobrixe, castro de Vila ou o castro de Soengas.

Época romana
     A primeira ponte sobre o río Miño nesta zona foi construída polos romanos no século II. A vila xa aparece citada como Portumarini no ano 792. A orixe da vila parece estar ligada ó conde Don Gutierre e á condesa Dona Ilduara (Aldara de Celanova), pais de San Rosendo, bispo de Mondoñedo e fundador do mosteiro de Celanova no século X. No Códice Calixtino aparece Portomarín denominado coma Pons Minea (ponte do Miño).

Idade Media
     Na idade media foi camiño de paso dos peregrinos cara Santiago de Compostela, sendo unha das maiores vilas tralo paso do Cebreiro. Posiblemente tivo grande importancia neste período, ó contar con tres ordes de cabalería. 

     Na marxe esquerda estaban os Cabaleiros da Orde de Santiago, nada no mosteiro de Loio, e a Orde do Temple.

     Na marxe dereita estaba a Orde dos monxes-cabaleiros da Orde de San Xoán de Xerusalén. O carácter guerreiro destes monxes explica o aspecto de fortaleza da igrexa de san Nicolao.

     En 1112 a ponte foi destruída por Dona Urraca, raíña de Castela, para frear o paso das tropas do seu marido, Afonso o Batallador. Porén, 8 anos máis tarde a propia raíña ordenou reconstruír a ponte a un tal Pedro o Peregrino.

     Posteriormente o arcebispo Pedro Arias entregou o burgo de Portomarín á recentemente creada Orde de Santiago. Baixo o reinado de Afonso IX a vila pasou a depender da orde de San Xoán de Xerusalén.

     En 1126 Pedro o Peregrino construíu un hospital, que contiña na súa fachada a inscrición Domus Dei. O Hospital, adicado á atención dos peregrinos, foi confiado á Orde de Santiago e logo á Encomenda de San Xoán, á que tamén correspondía o burgo de Portomarín e o coidado da ponte e do Camiño de Santiago. O Hospital foi derrubado en 1944.

     A antiga vila estaba constituída por dous barrios, divididos polo río Miño. Na marxe esquerda o de San Pedro, e o de San Xoán na marxe dereita.

Idade Contemporánea
     O 8 de febreiro de 1946 a vila de Portomarín foi declarada Conxunto Histórico-Artístico. Ó construírse en 1962 o encoro de Belesar, a vila trasladouse ó veciño Monte do Cristo. Alí se reconstruíron algúns dos edificios máis importantes tanto civís como relixiosos.

     O patrimonio monumental foi trasladado pedra a pedra ata ou seu actual emprazamento. Trasladáronse as igrexas de San Nicolao (as súas pedras foron numeradas e ensambladas de novo no seu actual emprazamento), San Pedro e algúns pazos, como o do Conde da Maza do século XVI e o Pazo dos Pimentales ou de Berbeteros, do século XVII. 

     Nas tempadas en que baixa o nivel do encoro aínda son visibles os restos das antigas edificacións, o peirao e a primitiva ponte.

     A igrexa de San Xoán, hoxe denominada de San Nicolao, construída nos séculos XII e XIII, é un dos monumentos románicos máis senlleiros do Camiño de Santiago. A igrexa de San Pedro data do século X e forma parte dun conxunto integrado polo Pazo de Berbetoros e o Pazo do Marqués de Paredes.

 Parroquias de Portomarín    
     Bagude (San Bartolomeu), Caborrecelle (San Xulián), O Castro de Soengas (San Martiño), Castromaior (Santa María), Cortapezas (Santa María), Fiz de Rozas (San Lourenzo), Gonzar (Santa María), León (San Martiño), Narón (Santa María), Nespereira (San Cibrao), Portomarín (San Nicolao), Portomarín (San Pedro), Recelle (San Pedro), Sabadelle (San Salvador), San Mamede de Belaz (San Mamede), San Mamede do Río (San Mamede), Soengas (Santiago), Vedro (San Martiño), Vilarbasín (San Pedro), Vilaxuste (San Pedro)

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA