Peto de ánimas Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.
En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.
Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.
A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.
En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.
As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.
Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).
Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal
Algúns levan lendas do tipo: Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...
Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.
Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.
Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.
Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.
Os petos de ánimas son esas pequenas capillitas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.
Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobre ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.
Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non adicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.
En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.
Fervenza do Rabiñoso Cun desnivel de 45 metros en pouco máis de 200 de percorrido, é unha das marabillas naturais do concello de Zas.
A auga pertence ó río de Vilar Ramilo cuxo leito viste un colorido traxe verde formado por unha ampla vexetación de ribeira.
A auga dócil do río camiña con tranquilidade ata este punto e, de súpeto, bota a correr para golpear no seu tumultuoso avance contra as pedras.
Pode ser que reciba o nome de “O Rabiñoso” porque parece que a auga salta de pedra en pedra como se tivera rabia."
Vilar Ramilo Vilar Ramilo é un lugar da parroquia da Gándara no concello coruñés de Zas da comarca da Terra de Soneira.
Tiña 20 habitantes no ano 2018 segundo datos do Instituto Nacional de Estadística dos cales eran 12 homes e 8 mulleres.
Gándara Santa María de Gándara é unha parroquia que se localiza no norte do concello de Zas na comarca da Terra de Soneira.
Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 503 habitantes (269 homes e 234 mulleres) distribuídos en 8 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 545 habitantes.
Segundo o IGE, no 2018 a súa poboación descendera ata os 365 habitantes, sendo 182 homes e 183 mulleres.
Natureza Pico de Meda: Dende alí vese toda a costa dende Fisterra ata Arteixo. Esta no límite con Carreira. Férveda do Rabiñoso: Está no límite con Coristanco onde hai moitos muíños, todos en ruínas. Atópase no lugar de Vilar Ramilo.
Lugares de Gándara Budián, Gándara, Parga, Quintáns, O Sisto, Sobreira, Vilaestévez, Vilar Ramilo
Parroquias de Zas O Allo (San Pedro) Baio (Santa María) Brandomil (San Pedro) Brandoñas (Santa María) Carreira (Santiago) Gándara (Santa María) Lamas (Santa María) Loroño (Santiago) Mira (Santa María) Muíño (San Tirso) San Cremenzo de Pazos (San Cremenzo) San Martiño de Meanos (San Martiño) Santa Sía de Roma (Santa Sía) Santo Adrián de Castro (Santo Adrián) Vilar (San Pedro) Zas (Santo André)
Comarca da Terra de Soneira A comarca da Terra de Soneira é unha comarca galega situada na provincia da Coruña cuxa capital é Vimianzo.
A esta comarca pertencen os concellos de Camariñas, Vimianzo e Zas. Limita coa comarca de Bergantiños polo nordés e coa de Fisterra polo suroeste.
Historicamente a comarca incluía ademais dos concellos actuais o de Laxe e varias parroquias de Cabana.
Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.
Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.
Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.
Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.
Os petos de ánimas son esas pequenas capillitas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.
Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobre ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.
Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non adicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.
En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.
Parga Parga é un lugar da parroquia de Gándara no concello coruñés de Zas da comarca da Terra de Soneira.
Tiña 17 habitantes no ano 2018 segundo datos do Instituto Nacional de Estadística dos cales eran 10 homes e 7 mulleres.
Gándara, Santa María de Gándara é unha parroquia que se localiza no norte do concello de Zas na comarca da Terra de Soneira.
Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 503 habitantes (269 homes e 234 mulleres) distribuídos en 8 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 545 habitantes.
Segundo o IGE, no 2018 a súa poboación descendera ata os 365 habitantes, sendo 182 homes e 183 mulleres.
Natureza Pico de Meda: Dende alí vese toda a costa dende Fisterra ata Arteixo. Esta no límite con Carreira. Férveda do Rabiñoso: Está no límite con Coristanco onde hai moitos muíños, todos en ruínas. Atópase no lugar de Vilar Ramilo.
Lugares de Gándara Budián, Gándara, Parga, Quintáns, O Sisto, Sobreira, Vilaestévez, Vilar Ramilo
Parroquias de Zas O Allo (San Pedro) Baio (Santa María) Brandomil (San Pedro) Brandoñas (Santa María) Carreira (Santiago) Gándara (Santa María) Lamas (Santa María) Loroño (Santiago) Mira (Santa María) Muíño (San Tirso) San Cremenzo de Pazos (San Cremenzo) San Martiño de Meanos (San Martiño) Santa Sía de Roma (Santa Sía) Santo Adrián de Castro (Santo Adrián) Vilar (San Pedro) Zas (Santo André)
Comarca da Terra de Soneira A comarca da Terra de Soneira é unha comarca galega situada na provincia da Coruña cuxa capital é Vimianzo.
A esta comarca pertencen os concellos de Camariñas, Vimianzo e Zas. Limita coa comarca de Bergantiños polo nordés e coa de Fisterra polo suroeste.
Historicamente a comarca incluía ademais dos concellos actuais o de Laxe e varias parroquias de Cabana.
