FORTE DE QUEIJO
NOVOGILDE
OPORTO
Forte de São Francisco Xavier de Queijo
O forte de Sãou Francisco Xavier atópase na parroquia de Nevogilde, no municipio e distrito de Oporto, en Portugal.
Dominando o Océano Atlántico e a pouca distancia da desembocadura do río Duero, tamén coñecese como Castelo do Queijo porque, segundo a tradición, foiconstruído sobre unha roca de granito redondo e ten forma de queixo ( Roca de Queijo)
Historia
Desde a antigüidade dise que a enorme roca de Queijo era un lugar sagrado de culto para os Draganartos, unha tribo celta que chegara á Península Ibérica no século VI - A.C.
O Castelo de Queijo
Arruinado a mediados do século XVII , serviu de base para esta pequena fortificación marítima, erigida a expensas do Concello de Oporto durante a Guerra de Restauración da Independencia portuguesa (1640-1668), coa pegada do enxeñeiro militar francés Miguel de L'École, a obra dirixida por Fernando César de Carvalhais Negreiros (Capitán da Royal Navy).
Con todo, a principios do século XVIII , en 1717 , o Concello de Oporto esixiu a súa desactivación a D. João V (1706-1750), xustificando que o castelo chamado Queijo era inútil e superfluo e só servía para facer un gran gasto. A Caixa forte desta cidade, en pago dos oficiais que foron creados para axudar a devandito Castelo, onde nunca residen, aproveitando a conveniencia do pago . A decisión do consello de guerra do soberano, con todo, rexeitou este requisito en 1720 .
No contexto das Guerras Liberais, durante o asedio de Oporto foi ocupado polas forzas conservadoras de D. Miguel (1828-1834), a pesar do bombardeo combinado da artillería das baterías de Luz e os barcos do escuadrón liberal de D. Pedro ( 1826 ), iso castigaba a súa estrutura moito. Despois de que a viaxe de Lordelo foi abandonado e saqueado pola poboación.
Manexado pola Compañía de Veteranos ( 1839 ), durante a revolta de Maria dá Fonte ( 1846 ), sendo ocupado polas tropas da Xunta do Porto, foi branco da fragata Iris, fiel ao goberno de María II de Portugal (1826-1828 , 1834-1853). En 1890, foi entregado á Garda Fiscal que o mantivo ata 1910 .
Foi clasificado como Edificio de Interese Público polo Decreto N ° 23684 do 20 de marzo de 1934 . En 1949 foi cedido ao Núcleo da Brigada Naval da Legión portuguesa de Oporto, que se instalou alí ata o 25 de abril de 1974 .
A súa Zona de Protección Especial (ZEP) foi definida pola Ordenanza DG Non. 99 do 26 de abril de 1961 .
Actualmente restaurado e en perfecto estado, está baixo a garda da Asociación de Comandos (Delegación do Norte) que alberga un museo histórico militar e un programa de eventos culturais e de entretenimiento, aberto ao público en xeral.
Características
O forte presenta unha planta triangular en forma de polígono con paredes de mampostería de pedra sólida, coroada por centinelas pentagonales nos vértices cubertos de cúpulas. No terraplén, amplas plataformas de tiro, adornadas con canóns históricos, e os edificios de servizo (Command House, cuarteis de tropas, almacén e cisterna ).
As defensas se complementan con fosos , pontes levadizos e unha porta de entrada monumental nun avión reentrante, no norte ( arco), lado de terra en forma de arco, coroado por un escudo cos brazos de Portugal.
Un oratorio, baixo a invocación de San Francisco Javier, colocouse originalmente na sala da Casa de Mando do forte.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
CAPELA DE GUENDE
SAN PAIO DE ARAUXO
GUENDE
LOBIOS
Lobios
Lobios é un municipio da Comarca da
Baixa Limia na Provincia de Ourense, comunidade autónoma de Galicia,
España.
Localización
Comunicado con Ourense e Portugal mediante a estrada nacional OU-540 e a
estrada OU-312 que comunica Lobios con Portugal pasando pola fronteira
de "Portela do Home" e a OU-540 pasando pola fronteira de "A Madalena".
Xeografía
Situado no Parque natural Baixa Limia-Serra do Xurés.
Parroquias
A Cela (Santa María)
A Illa (San Lourenzo)
Arauxo (San Martín)
Arauxo (San Paio)
Grou (San Mamede)
Grou (San Martiño)
Lobios (San Miguel)
Manín (San Salvador)
Río Caldo (Santa María)
Torno (San Salvador)
Lugares de interese
Na parroquia de Río Caldo e Lobios
Ermida dá nosa señora do Xurés
Coto da Santa Eufemia
Minas dás sombras
"Vía Nova", o que conlleva a visitar a vila romana "Aquis Origuinis"
"Fonte do Ruco" cos seus miliarios.
Augas termales en " Os Baños" e o balneario.
As pozas do río Vilameá como a de " Os Muíños do Cubo" ou a de "A folgueira".
A Pontenova.
Túmulos na "Anta do Couto".
Restos da antiga "ponte da Malleta" e dunha antiga fábrica (Ambos
localizados baixo o embase de Lindoso, que só son posibles de ver nos
meses do verán, que é cando o nivel do pantano permíte).
Igrexa de San Miguel en Lobios.
Ermida de San Roque tamén en Lobios.
Na zona de San paio, Araúxo e A Cela
Mirador da Cela
Castelo dous Araúxo na Vila
Pobo dá Cela (coas súas casas situado nas rochas)
Na zona de Compostela, Quintela...
A escusalla (antigo mosterio do século XIX)
Praia en Lantemil (Entrimo)
Restos dos pobos situados baixo o pantano de Lindoso (Aceredo, Buscalque, A Reloeira, O Vao) entre outros.
Ruta do río Mao
Lecer
No concello de Lobios ofrécense actividades ao aire libre, paseos en
cabalo, rutas de senderismo, paintball, piragüismo, parque-aventura,
ademais de miradores e parques:
Mirador do Xurés (Riocaldo).
Espendelo: Cámping, parque infantil, merendeiro, parque de ximnasia, etc.( Riocaldo)
Os baños: Praia fluvial, piscina de auga quente, balneario, parque infantil, río.(Riocaldo)
Mirador da Cela.
Xuresactivo.( San Martiño)
Embarcadoiro de Aceredo.
Piscinas municipais en Lobios.
Comarca da Baixa Limia
A comarca da Baixa Limia é unha comarca galega situada na provincia de Ourense e a súa capital é Bande. Pertencen a esta comarca os concellos de Bande, Entrimo, Lobeira, Lobios e Muíños.
Limita ao oeste, ao sur e ao sureste con Portugal, ao norte coa comarca da Terra de Celanova e ao leste coa comarca da Limia.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
PETO DE O CAMPO
O CAMPO
VALONGO
CERDEDO COTOBADE
Petos de Ánimas
Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidad galega sobre a vida e a morte.
Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.
Segundo Castelao:
"A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".
A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.
A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura administráseo e dixese misas polos defuntos.
Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.
O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesano outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.
Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Infraestructura arquitectónica básica.
- Unha cavidad que similar a unha capillita que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capillita, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
PONTE DO REGUEIRO
REGUEIRO DAS ERMIDAS
XENDE
A LAMA
Xende
San Paulo de Xende é unha parroquia do concello pontevedrés da Lama, no arciprestado de Oitavén e diocese de Tui-Vigo.
Segundo o padrón municipal de 2013 tiña 95 habitantes (55 mulleres e 40 homes), distribuídos en 7 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 2004 cando tiña 118 habitantes.
Xeografía
Dista 3,5 km da capital municipal, coa que se comunica por unha estrada comarcal. Xende limita ó norte coa parroquia de Antas, ó sur con Gaxate e Verducido, ó leste con Xesta e ó oeste coa Lama e Gaxate.
Os seus principais accidentes xeográficos son o río Xesta, o regato das Fontiñas e os montes Alto das Fontiñas (672 m), Couto do Carro (649 m) e Casavella (725 m).
Lugares de Xende
A Aldea, A Baralla, O Catadoiro, O Eido de Caneiras, A Igrexa, A Paradela, A Veiga do Muíño
A Lama
A Lama é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca de Pontevedra.
Segundo o IGE en 2016 tiña 2587 habitantes. Padrón municipal de 2003: 2957 habitantes. O seu xentilicio é lamense.
Xeografía
O concello, de 117,76 km², está situado na serra do Suído, no leste da provincia de Pontevedra, a uns 25 km da capital provincial. Limita ao norte con Beariz (provincia de Ourense), Forcarei e Cerdedo-Cotobade, ao sur con Fornelos de Montes, ao leste con Avión e con Beariz (ambos os dous na provincia de Ourense) e ao oeste con Ponte Caldelas e con Cerdedo-Cotobade.
Comunicacións
A principal vía de comunicación é a PO-255 (que comunica con Ponte Caldelas e que permite chegar a Pontevedra e a PO-235 que une o concello con Carballedo, capital do municipio de Cerdedo-Cotobade.
Demografía
A pirámide poboacional é a dun concello rural galego. É dicir, a poboación é avellentada. Pero recentes campañas municipais para atraer residentes ao termo municipal, conseguiron manter o censo.
De todas as maneiras, segue sendo inferior ao censo de 1995 (cando vivían 3.517 veciños).
A poboación do municipio está bastante diseminada nas 10 parroquias do concello. Mais a parroquia capital é con notoriedade, a máis poboada.
Historia
Consérvanse restos arqueolóxicos das culturas megalíticas, como as mámoas de Portela da Cruz, O Seixo, O Suído, e Antas. Da idade de bronce atopouse na Lama unha espada de tipo argárico de hai 3500 anos, e en Verducido e no castro de Gaxate varias hachas de bronce.
Desta idade son os gravados rupestres en Chan do Campo, Outeiro Seixiño, Val do Gato, e Laxa das Puzas (Verducido). Hai tres castros identificados: o monte do Castro en Gaxate, o monte do Castro na Lama, e o castro de Xende.
Na época medieval a zona norte foi colonizada polos monxes do mosteiro da Armenteira a partir do século XV, e o resto pertencía aos señores de Soutomaior, que contaban cunha fortaleza en Fornelos.
Nos séculos XVII e XVIII aumentou a poboación e a gandería pola introdución do millo, e a pataca procedentes de América. Coas mudanzas que implicaron na agricultura, comezou a desaparecer a emigración a Castela dos temporeiros para a sega do trigo en verán, e aumenta a construción de camiños, igrexas, pazos e pontes. Desta época son as pontes de Verducido sobre o río Parada, a do antigo camiño de Ribadavia a Pontevedra e o de Liñares.
Turismo
A Lama conta coa ruta homologada de sendeirismo PR-G 135 "Roteiro da Escuadra".
É unha ruta sendeirista lineal de 7 km, entre o Peso (A Escuadra) e a área recreativa de Santa Mariña, na Serra do Cando.
Na Serra do Suído atópanse os singulares chozos.
Parroquias da Lama
Antas (Santiago), A Barcia do Seixo (Santa Ana), Covelo (San Sebastián), Escuadra (San Lourenzo), Gaxate (San Pedro), A Lama (San Salvador), Seixido (San Bartolomeu), Verducido (San Martiño), Xende (San Paulo), Xesta (San Bartolomeu)
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
