lunes, 2 de julio de 2018

PETO DE SAN MIGUEL E SAN PEDRO - LIÑARES - XESTA - A LAMA

 PETO DE SAN MIGUEL E SAN PEDRO
LIÑARES 
XESTA
A LAMA



     Los petos de ánimas, los cruceiros y los hórreos son los tres referentes de lo que podríamos llamar los monumentos de arte menor de la arquitectura rural de Galicia.


     Para el arte mayor dejamos las iglesias, molinos, pazos y otras construcciones de carácter civil o militar como torreones, murallas, etc.


   
    Por los montes y valles de del sur de Galicia y del norte de Portugal, nos topamos con frecuencia con estas encantadoras expresiones del arte rural.



     Hoy le dedicamos nuestra atención a los petos de ánimas y pequeños monumentos piadosos que a los largo de los siglos, sobre todo desde a partir del XVII han ido surgiendo en pueblos y aldeas.



     Los petos de ánimas son esas pequeñas capillitas que se encuentran por lo general en los caminos y encrucijadas para honrar a las ánimas que esperan su liberación en el purgatorio en cuya hucha o peto depositan los fieles sus limosnas para financiar las misas que ayuden a llevarlos al cielo donde, ya en la gloria, intercederán por sus benefactores.



     Estos sencillos monumentos obra de los canteiros locales, suelen estar decorados con una representación de las pobre ánimas sumergidas en lenguas de fuego y en actitud suplicante, hacia su intercesor que suele ser un santo, San Antonio, por ejemplo, un obispo o la Virgen del Carmen, entre otros.



     También se encuentran, sobre todo en Portugal, construcciones de este tipo, pero no dedicadas a las ánimas del purgatorio sino a una devoción en particular, siendo bastantes frecuentes las relacionadas con Cristo cruficado.



     En Fornelos, que significa hornacina en gallego, tienen una dedicada a San Lorenzo.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 1 de julio de 2018

PETO DO CALEXO - A INSUA - CHAÍN - PONTECALDELAS

 PETO DO CALEXO
CHAÍN
A INSUA
PONTECALDELAS


Petos de Ánimas
     Los petos de ánimas son una de las manifestaciones materiales del culto a los muertos, de la devoción de las ánimas; no deja de hablarnos de las ideas muy profundas en la mentalidad gallega sobre la vida y la muerte.




     Afirman los historiadores y etnógrafos que el peto de ánimas surge después del siglo XVI, en la situación político-religiosa de la Contrarreforma, es entonces cuando aparece la idea del Purgatorio.



     Según Castelao: “A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno”.



     A mediados del siglo XVII, Galicia ya había dejado de pensar en el Infierno para que se entregue de lleno la idea del Purgatorio, del que sus muertos queridos podían salvarse a fuerza de oraciones y buenas obras.



     La finalidad de estos elementos populares es la de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patatas, maíz, pan, aceite ...), a las ánimas que no encuentran descanso en el Purgatorio, para que alcancen la felicidad en el Cielo; una vez liberadas intercederán por quien hizo la ofrenda, y daban dinero para que el cura lo administrara y dijera misas por los difuntos.



     Los retablos de las ánimas, los petos en que se pide la limosna durante la misa y las obras de cantería son manifestaciones de culto a las ánimas.



     El estilo artístico , de cantería se define como "popular"; los devotos conocían perfectamente las formas y colores que querían y no le pedían al cantero artesano otra cosa que hacer la obra encargada con su mejor habilidad.



Los petos unen arquitectura y escultura, y su estructura se divide en tres partes:

     - Infraestructura arquitectónica básica.
     - Una cavidad que similar a una capillita que ocupa el eje central y superior (buqueira).
     - Una cavidad casi siempre en la base de la capillita, tapada con una lámina de hierro y un agujero para meter las ofrendas (Alxibeira).


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

lunes, 25 de junio de 2018

FERVENZA DE SANTA CRUZ DE RIBADULLA - VEDRA

FERVENZA DE SANTA CRUZ 
SANTA CRUZ DE RIBADULLA
REGO DE TOMONDE
ORTIGUEIRA
VEDRA



Santa Cruz de Ribadulla
     Santa Cruz de Ribadulla é unha parroquia que se localiza no leste do concello de Vedra. 



     Segundo o IGE en 2010 tiña 729 habitantes (370 mulleres e 359 homes) distribuídos en 20 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 771 habitantes.


Patrimonio
     No lugar de Ortigueira está o pazo de Santa Cruz de Ribadulla, tamén coñecido como Granxa de Ortigueira (e antigamente como Torre de Ortigueira). Foi construído polos Abraldes, que emparentaron cos Mondragón, e mercado no século XVI por Juan Ibáñez de Mondragón, cóengo da catedral de Santiago.



     No pazo viviu Gaspar Melchor de Jovellanos en 1811, e na actualidade é residencia do militar Alfonso Armada Comyn, noveno marqués de Ribadulla.


     O marquesado de Santa Cruz de Ribadulla foi outorgado por Carlos II en 1683. O marqués tiña aforados á práctica totalidade da poboación do concello, que pagaban as súas rendas en especies, como centeo, trigo ou millo miúdo.


     O pazo ten unha traza austera. Está rodeado por un parque deseñado por Juan Ibáñez de Mondragón e aumentado por Juan Ignacio Armada. O xardín conta coa fonte da Nogueira, a fonte da Coca (barroca e coroada por un escudo coa vieira de Santiago), e a fonte do Santiaguiño (de 1670).


     Pedro de Valdés Feixoo e Novoa, que mandara construír a fonte do Santiaguiño, ordenou en 1676 facer a capela, que está unida ao pazo por un arco.


Lugares de Santa Cruz de Ribadulla
     Agrelo, A Albela de Arriba, Angustín, Eiravedra, A Famelga, A Foz, Galegos, A Lagoa, Monreal, Ortigueira, Outeiro, Pazos, Sete, Sol, Tomonde, A Torre de Abaixo, A Torre de Arriba, A Torre do Medio, O Vao, Vista Alegre



Vedra
     Vedra é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Santiago. 



     Segundo o padrón municipal (INE 2014) conta con 5.073 habitantes (2.477 homes e 2.596 mulleres) . O seu xentilicio é «vedrense».


Xeografía
     O concello de Vedra limita ao norte cos de Santiago de Compostela e Boqueixón, ao sur e leste co da Estrada (da provincia de Pontevedra, da que o separa o río Ulla), e ao oeste co de Teo.



     Está atravesada pola estrada N-525 e a autoestrada AP-53, que unen Compostela e Ourense. A N-525 crúzase coa LC-241, que une Arzúa con Padrón.



     Está situado no val do río Ulla, ao que van dar os ríos Pereiro, Tomonde, Buxeiros e San Cristovo. O cumio de maior altitude é Penas Pardas, preto do Pico Sacro, de 449 m de altitude. O clima é temperado, con influencias oceánicas.


Parroquias de Vedra
     Illobre (Santo André), Merín (San Cristovo), A Ponte Ulla (Santa María Madanela), San Fins de Sales (San Fins), San Mamede de Ribadulla (San Mamede), San Miguel de Sarandón (San Miguel), San Pedro de Sarandón (San Pedro), San Pedro de Vilanova (San Pedro), San Xián de Sales (San Xián), Santa Cruz de Ribadulla (Santa Cruz), Trobe (Santo André), Vedra (Santa Eulalia) 


 VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 24 de junio de 2018

CAPELA DOS MILAGRES - BARCELA - ARBO

CAPELA DOS MILAGRES
BARCELA
ARBO


Capela dos Milagres
     Situada en pleno centro da parroquia de Barcela, a capela dos Milagres é de orixe barroco do S. 
XVIII. 


   Esta capela forma parte dun excelente conxunto arquitectónico formado por un calvario, un cruceiro, un peto e unha antiga farola.


     A capela, de sinxela construción contén varios elementos nos seus muros de difícil datación e interpretación como pode ser unha pequena hornacina que contería algunha imaxe, unha inscripción e un debuxo do que non coñecemos o seu significado nin a súa orixe. 


     Outras pedras da capela parecen ser reutilizadas tamén para a construción da capela. 


Arbo
     Arbo é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca da Paradanta. 



     Segundo o INE en 2015 tiña 2846 habitantes (4121 en 2003). O seu xentilicio) é «arbés» ou «arbense».



Xeografía
     O concello está comprendido entre os montes da Paradanta e a ribeira do río Miño. Limita con Melgaço (Portugal) e cos concellos das Neves, A Cañiza e Crecente.



Historia
     No concello apareceu unha machada neolítica, en Cabeiras, conservada no museo de Pontevedra. En San Xoán de Arbo existe un petróglifo, preto do río Miño.



     O documento escrito máis antigo sobre Arbo e as súas terras é a concesión dun privilexio por parte do rei Afonso VII, que fai ao mosteiro de Melón unha doazón deste territorio. Consérvanse numerosos documentos posteriores en relación con outros privilexios e doazóns do mesmo mosteiro.


     O enclave xeográfico que ocupa a zona, fronte á vila de Melgaço á outra banda do río, provocou que se vise directa ou indirectamente afectada por diferentes conflitos bélicos. Así, durante os séculos XVI e XVII tivo lugar a guerra de sucesión trala separación de Portugal da Coroa española con Filipe IV. Xa no século XIX, durante a Guerra da Independencia, en febreiro de 1809 tivo lugar un enfrontamento entre as tropas francesas e os veciños do lugar, que non foron quen de defender a ponte de Mourentán, un paso importante.


Patrimonio
     A ponte de Mourentán é unha construción de cachotería do século XVIII, con arco oxival e rasante alomado. Cruza o río Deva, e formaba parte do antigo camiño real que unía Ribadavia con Salvaterra de Miño e Tui. Ten un só van, cunha luz de 12,4 m. Atópase en bo estado de conservación.



Infraestruturas
     O concello está atravesado pola estrada PO-400, que vai de Salvaterra de Miño a Crecente. Está conectada con Portugal cunha ponte internacional sobre o río Miño que une o concello coa poboación veciña de Melgaço.



     Na estación de Arbo ten parada a liña 6 de Media Distancia de ADIF na conexión Vigo-León e mais o tren Intercity Madrid-Vigo.



Parroquias de Arbo
     Arbo (Santa María), Barcela (San Xoán), Cabeiras (San Sebastián), Cequeliños (San Miguel), Mourentán (San Cristovo), Sela (Santa María)



Montes da Paradanta
     Os montes da Paradanta son unha cadea montañosa que transcorre polos concellos pontevedreses da Cañiza, Arbo e As Neves, en dirección NL-SO. A maior altura chega á cota dos 954 metros no monte Paradanta, situado na Cañiza.



Comarca da Paradanta
     A comarca da Paradanta é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra. A ela pertencen os concellos de Arbo, A Cañiza (a súa capital), Covelo e Crecente.



     Limita ao norte coas comarcas de Vigo e do Ribeiro, ao leste con esta última e coa de Terra de Celanova, ao sur con Portugal e ao oeste coa do Condado. Ocupa unha extensión de 333,3 quilómetros cadrados e contaba cunha poboación de 13.226


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA