RUINAS DA IGREXA DE SANTA BÁRBARA - CABAÑAS DE TERA - CAMARZANA DE TERA

 RUINAS DA IGREXA DE SANTA BÁRBARA

CABAÑAS DE TERA

CAMARZANA DE TERA

 Ruínas Iglesia de Santa Bárbara
     Antiga igrexa parroquial de Cabañas de Tera á que acudían en romaría todos os pobos da comarca lucindo os seus pendóns e estandartes en honra a Santa Bárbara. Estaca construída nunha soa nave.

Cabanas de Tera
     Cabañas de Tera é unha localidade española pertencente ao municipio de Camarzana de Tera, na provincia de Zamora,​ e a comunidade autónoma de Castela e León.

Xeografía
     Xunto ás localidades de Camarzana de Tera e San Juanico o Novo, conforman o termo municipal de Camarzana de Tera, todas elas pertencentes á comarca de Benavente e Os Vales ou Os Vales de Benavente.

Historia
     Na Idade Media, o territorio no que se asenta Cabañas quedou integrado no Reino de León, cuxos monarcas emprenderían a fundación do pobo.

     Posteriormente, na Idade Moderna, Cabañas de Tera foi unha das localidades que se integraron na provincia das Terras do Conde de Benavente e dentro desta en receptoría de Benavente.​

     Con todo, ao reestruturarse as provincias e crearse as actuais en 1833, Cabañas de Tera pasou a formar parte da provincia de Zamora, dentro da Rexión Leonesa, quedando integrada en 1834 no partido xudicial de Benavente.

Patrimonio
     De Cabañas son especialmente destacables as adegas e a súa antiga igrexa.

Festas
     Cabanas de Tera celebra a súa festa maior, en honra ao seu patrón Santiago Apóstolo, o 25 de xullo e rende homenaxe a San Bernardino o 20 de maio.

 Benavente e Os Vales
     Benavente e Os Vales é unha comarca española que se atopa situada no norte da provincia de Zamora, na comunidade autónoma de Castela e León.

      Esta comarca, a pesar do seu gran sentido de identidade, con características xeográficas, económicas, sociais e históricas afíns, non conta co necesario recoñecemento legal para o seu desenvolvemento administrativo, o que levou aos seus municipios para organizarse en mancomunidades como única fórmula legal que lles permite a optimización da xestión dalgúns servizos públicos municipais.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS DA IGREXA DO SALVADOR - MOTA DEL MARQUÉS

RUINA DA IGREXA DO SALVADOR

MOTA DEL MARQUÉS

Igrexa do Salvador
      Crese que foi o primeiro templo da localidade e que levaba o nome de San Juan. Emprazado ao pé do castelo, foi construído no século XVI e reformado no século XVII.

     Actualmente, só se manteñen algúns restos, como a torre cunha espadana do sigloXVII. Este monumento atópase na "Lista Vermella do Patrimonio".

Mota del Marqués
     Mota del Marqués é un municipio de España, situado na provincia de Valladolid, na comunidade autónoma de Castela e León. Conta cunha poboación de 349 habitantes (INE 2021).

Historia
     No termo municipal de Mota del Marqués acháronse restos da idade do Bronce e da do Ferro, así como vestixios romanos.

     O nome Mota del Marqués fai referencia a que o municipio está situado na saia dun cerro (mota) onde se alzan os restos do castelo. O seu primitivo nome foi Santibáñez de Mota. Esta denominación provén da igrexa do municipio, a cal no s. XIII d. C. pasou a chamarse de San Juan.

     Mota del Marqués foi cedida en 1222 a Encoméndaa da Orde dos Cabaleiros Teutónicos de Prusia por Beatriz de Suabia, a esposa de Fernando III o Santo.

      No século XIV, Alfonso XI doouna a Juan Alonso de Benavides. No século XV os sucesores deste vendérona a Rodrigo de Ulloa, contador maior dos Reis Católicos e alcalde da fortaleza de Toro, polo que a vila pasou a chamarse A Mota de Toro.

     O municipio recibiu en 1480, de mans dos Reis Católicos, a mercé dun mercado franco todos os xoves para contribuír ao seu engrandecemento.

     A finais do século XVI, Felipe II concedeu a Rodrigo de Ulloa o título de marqués, co que a vila pasou a chamarse A Mota del Marqués. 

     No século XVIII, o municipio foi agregado á provincia de Valladolid e o marquesado recaeu na casa de Alba.

     En 1821 naceu no municipio o que logo sería deputado, farmacéutico, escritor e xornalista Pedro Calvo Asensio, quen fundou e dirixiu o xornal liberal e progresista A Iberia.

     A finais do século XIX o duque de Alba vendeu o municipio ao marqués de Viesca da Sierra, que se converteu no seu novo propietario.

Patrimonio
    Castelo de Mota del Marqués: destruído polos franceses, tan só consérvanse vestixios da muralla que o amparaba e un torreón, que está en ruínas. Pertencente a unha familia que residiu na localidade, a familia Hormias.

    Iglesia de San Martín: construída por Rodrigo Gil de Hontañón durante o século XVI, polo que segue un estilo gótico, con influencias renacentistas.

    Palacio dos Ulloa: construído no século XVI, é de estilo renacentista.
    Ruínas da igrexa do Salvador
    Ermida de Casteláns.
    Ermida do Cristo.
    Iglesia do Salvador: construída no século XVI, cóntase que unha dos enreixados desta igrexa atópase na cidade de Nova York.
    Fonte da Praza.

Festas
     A festa máis importante de Mota del Marqués celébrase o día 8 de setembro, en honra da Virxe A nosa Señora dos Casteláns. Durante eses días hai bailes, festexos taurinos e encerros polo campo e polas rúas do pobo.

     O día máis importante é o día da Virxe, que se celebra cunha misa na ermida.

      Os mozos do pobo cantan misa castelá e van vestidos co traxe típico de castelán/a. Ao finalizar a misa, todo o pobo reza, cantando, a Salve a virxen.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS DA IGREXA DE SANTIAGO DE ARRIBA - A IGREXA - SANTIAGO DE ARRIBA - CHANTADA

RUINAS

DA 

IGREXA DE SANTIAGO DE ARRIBA

A IGREXA

SANTIAGO DE ARRIBA

CHANTADA

Descrición
     Edificio do último cuarto do século XVIII.
A planta é de salón, con nave rectangular e presbiterio da mesma forma, separados só por un arco triunfal de medio punto con imposta.

     No muro esquerdo do presbiterio apégase a sancristía, de planta rectangular, e con acceso dende o exterior e dende o interior. Os muros son de cachotería e cantería de granito, con cuberta a dúas e tres augas.

     Na nave conserva en cada lateral un arcosolio, nos que se colocaban os retablos laterais, hoxe desaparecidos. O do altar maior é de estilo barroco. Culmina o frontispicio unha espadana de dous vans.

 

Santiago de Arriba

      Santiago de Arriba é unha parroquia do concello de Chantada na provincia de Lugo.

     No ano 2011 tiña 57 habitantes distribuídos en 2,96 km², segundo datos do INE e do IGE, deles 30 eran homes e 27 eran mulleres. 

      En 2007 tiña 76 habitantes, deles 40 eran homes e 36 eran mulleres, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 90 habitantes.

Patrimonio
    Igrexa de Santiago de Arriba, do último cuarto do século XVIII.

Lugares de Santiago de Arriba
   Arriba, Bacelares, Guxeva, A Igrexa, O Pedroso, A Proba, O Reguengo, Vilar de Outeiro, Vilar do Mato, Viñás

Comarca de Chantada
      A comarca de Chantada, coñecida historicamente como Terra de Asma, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é Chantada. 

     Pertencen a ela os concellos de Carballedo, Chantada e Taboada. 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

FORTE DE SANTIAGO DE SESIMBRA - SESIMBRA

 FORTE DE SANTIAGO

SESIMBRA

      O Forte de Santiago de Sesimbra, tamén coñecido como Forte dá Marinha, Forte dá Praia e Fortaleza de Santiago, está situado na parroquia de Santiago (Sesimbra), na localidade costeira de Sesimbra, no Distrito de Setúbal, en Portugal.

      Situada na praia de Sesimbra, pobo tradicionalmente dedicado á pesca, tiña a función de protexer a cidade e o seu fondeadoiro.

     Forte de Santiago está clasificado como Ben de Interese Público desde 1977.

Historia
      A primeira estrutura defensiva neste lugar remóntase probablemente a un forte do século XVI, construído durante o reinado do rei Manuel I (1495-1521). Esta fortificación foi atacada na época da dinastía filipina por barcos da frota inglesa (xuño de 1602), sufrindo graves danos, xunto co episodio de encoro dun barco (o São Valentim) procedente das Indias Orientais cargado de valiosas mercadorías.

O actual Forte de Santiago
       A estrutura actual remóntase á Restauración da independencia, cando o reinado de D. João IV (1640-1656) determinou a súa construción. 

       O seu proxecto estivo a cargo de João Cosmander, un xesuíta holandés ao servizo dese soberano, e foi concluído en 1648.

       Utilizado como balneario ou campo de veraneo dos fillos bastardos do rei João V (1706-50) (os Meninos de Palhavã), a partir de 1712 foi utilizado como sede do Goberno de Armas da rexión, ao que se destinaron as restantes defensas áreas costeiras subordinadas, a saber: o Forte de Santiago do Outão, o Forte de Santa Maria dá Arrábida, o Forte de São Teodósio dá Ponta do Cavalo, o Forte de São Domingos dá Baralha e o Forte de Nossa Senhora do Cabo, en Espichel . O Forte de São Pedro dás Areias Brancas (ou Foz), xa estaba bastante deteriorado nesta época.

      No século XIX, perdendo a súa función defensiva ante a evolución dos medios bélicos, foi desmantelado e desmantelado en 1832. 

      Posteriormente as súas instalacións foron trasladadas á Aduana (1886) ata que, en 1879, converteuse en sede da Garda Fiscal.

      Considerado Ben de Interese Público por Decreto do 29 de setembro de 1977, actualmente atópase en bo estado, aberto a visitas turísticas.

Características
     A estrutura esténdese ao longo de liñas amuralladas ao longo da praia, cunha ampla chaira para artillería. Os patios interiores albergan as instalacións de servizo: Casa de Comandancia (residencia do Gobernador de Armas), Cuartel de Tropas, polvoreira, Capela, depósitos, mazmorras e cisterna.

      A porta está coroada por un escudo de armas real, que inscribe a data de fundación da fortaleza: 1648.

 Curiosidades
     No patio había unha pintura sobre madeira, de mediados do século XVII, que representaba a Santiago, dacabalo e empuñando unha espada, embistiendo a un grupo de moriscos.

     Xunto co Castelo de S. Filipe e o Castelo de Palmela, está representado no símbolo de Vitória de Setúbal, que inclúe un castelo con estas tres torres.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA