CASTELO DA MOTA - MEDINA DEL CAMPO - VALLADOLID

 CASTELO DA MOTA

MEDINA DEL CAMPO

VALLADOLID

 Castelo da Mota
     A fortaleza medieval en Medina del Campo, Valladolid (España)

HISTORIA DA FORTALEZA
     Medina del Campo fundouse no século XI na mota onde hoxe en día atópase o castelo.

     Aínda que actualmente esta zona atópase na periferia da localidade, orixinalmente foi o centro da vila.

     Grazas á repoboación no inicio da Baixa Idade Media e ás feiras comerciais do século XV e XVI, Medina converteuse nun dos lugares máis importantes de Castela, chegando a ter 20.000 habitantes a finais do século XV (a mesma cifra que na actualidade).

      O castelo destaca como un dos lugares máis interesantes de Medina: a súa construción foi encargada a mediados do século XV polos reis Juan II e Enrique IV de Castela, e os Reis Católicos (Isabel I de Castela e Fernando II de Aragón) culminaron a gran obra da barreira artilleira en 1483.

      A función principal do castelo desde a súa creación foi a defensiva, pero ademais de ser un lugar militarmente estratéxico acolleu entre as súas salas as funcións de arquivo (onde se gardaron parte dos documentos da coroa) e de cárcere para presos tan ilustres como Hernando Pizarro ou César Borgia.

      Foi un dos obxectivos das tropas imperiais de Carlos V durante a revolta dos Comuneiros en 1520.

       A planta da fortaleza ten forma trapezoidal con dúas fortes murallas (a interior e a barreira ou barbacana exterior). O acceso principal efectúase a través de dúas pontes (tan só o segundo era levadizo) por un gran arco coroado co escudo dos Reis Católicos de ano 1483, data na que se finaliza a construción do castelo.

      Ao redor da barreira sitúase o profundo foso e nun nivel subterráneo as galerías de tiro para a artillería con casamatas. O recinto interior da fortaleza está composto por cinco torres e o patio de armas.

     A maior delas é a torre da homenaxe con 40 metros de altura e cinco plantas (os dous niveis superiores consérvanse do século XV).

     Despois da Guerra Civil Española, na década de 1940, o edificio interior foi reconstruído para albergar nel a Escola de Mandos da Sección Feminina, un centro para realizar o servizo social feminino.

     Na planta baixa son visitables a sala de Juan de la Cosa e a capela de Santa María do Castelo, onde destacan un crucifixo de marfil filipino do século XVII e un tríptico flamenco de finais do século XV.

     Hoxe en día o castelo pertence á Xunta de Castilla y León, convivindo os dous usos actuais: uso turístico e centro formativo para cursos e congresos.

MAPA

 

Fuente: Web  Turismo de Medina del Campo

XOAN ARCO DA VELLA

CASTELO DE CASTRODOURO - CASTRO - ALFOZ

CASTELO DE CASTRODOURO

CASTRO

ALFOZ

     O Castelo de Castrodouro, verdadeiro emblema do Concello de Alfoz, tivo a súa orixe nun asentamento castrexo de comezos do século primeiro despois de Cristo.

     Desta construción, só conservamos as estruturas exteriores da torre da homenaxe da primitiva fortaleza, xa que arredor do século IX unha familia da meseta, apoiada pola monarquía asturiana, funda o mosteiro familiar no século XI baixo o poder da diocese de San Martiño de Mondoñedo quen o fortifica.

     No 1220 o Rei Alfonso IX concédelle o título de vila e todo un alfoz ao Castro de Ouro e aproximadamente nesta época, a infraestrutura do mosteiro militarízase.

     No século XV é ocupado polo Mariscal Pardo de Cela, quen o perde trala súa morte pasando a ser propiedade da diocese mindoniense quen o reconstrúe despois de que os Reis Católicos decidiran a súa  destrución, converténdoo en residencia episcopal ata o século XVII no que foi abandonado.

     A finais do século XIX foi usucapido polo Concello de Alfoz de Castro de Ouro quen decidiu arranxalo a comezos do século pasado, destinándoo ata o ano 1990 a Casa Consistorial e se do Xulgado Municipal.

     En 1949 e en virtude do Decreto do 22 de abril obtivo a protección legal e no 1994 foi inscrito no rexistro de Bens de Interese Cultural e adquiriu, desta forma, a maior das proteccións legais posibles para un monumento.

     Na actualidade o Castelo acolle varias dependencias municipais que contribúen á súa posta en valor: punto de información turística, sala de exposición e sala museo.

MAPA 

 

Fuente: Concello de Alfoz

XOAN ARCO DA VELLA

BALIZA DE PUNTA DO FARO - FARO - VIVEIRO

 BALIZA DE PUNTA DO FARO

PUNTA DO FARO

FARO

VIVEIRO

 Ría de Viveiro
     A ría de Viveiro é unha ría da provincia de Lugo, en Galicia. Forma parte das rías Altas.

     Está formada pola desembocadura do río Landro, que percorre 42 km ata forma esta enseada. Está nos concellos de Vicedo, Viveiro e Xove.

     Ábrense á ría o porto pesqueiro da parroquia de Celeiro, a capital municipal do concello e a zona residencial de segunda vivenda na parroquia de Covas. 

     Dentro dela están a Praia de Covas, Praia de Area, Praia de Seiramar, Praia de Sacido, Praia de Abrela, Praia de Portonovo, ou Praia de Esteiro. Así como as illas de Area, Gabeira ou Queimada.

 

Faro

     San Xiao de Faro é unha parroquia do concello lugués de Viveiro na comarca da Mariña Occidental.

     No ano 2007 tiña 189 habitantes (92 homes e 97 mulleres) distribuídos en 6 entidades de poboación, o que supón unha diminución de 2 habitantes en relación ao ano 2000.

Patrimonio
    Castro de Faro.

Comarca da Mariña Occidental
     A comarca da Mariña Occidental, ou terra de Viveiro, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é Viveiro. 

     A ela pertencen os concellos de Cervo, Ourol, O Vicedo, Viveiro e Xove. Esta comarca é unha división oficial da Mariña de Lugo.

Demografía
     No ano 2020 segundo o IGE tiña 25.537 habitantes. Dentro dos movementos naturais da poboación pódese destacar que no ano 2020 houbo 114 nacementos en contra de 362 óbitos, cun saldo vexetativo negativo de -248 persoas.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

FARO DE PUNTA ATALAIA - SAN CIPRIÁN - CERVO

FARO DE PUNTA ATALAIA

SAN CIPRIÁN

CERVO

FARO DE PUNTA ATALAIA
     En 1860 apróbase unha luz de 6ª orde na Atalaia de San Ciprián para indicar aos navegantes a situación deste porto, por aquel entón moi concorrido, a causa do movemento da fábrica de louza e fundición de Sargadelos e doutros buques que transportaban sillería.

     O proxecto data de 1861 e realizouno o enxeñeiro Marcelo Sánchez Novellán, autor tamén do faro da illa Coelleira (ría do Barqueiro). Foi presupostado en 46.836 reais e aprobado por R.O do 23 de xullo de 1861.

     Contaba cun aparato óptico de 150 mm de distancia focal e unha lanterna octogonal de 1,50 m de diámetro.

     Tiña unha lámpada moderadora servida por un só torreiro.

     O edificio, de tipoloxía similar ao da illa Coelleira, está cimentado sobre unha base de 16,20 m x 16,80 m que o eleva lixeiramente do chan, illándoo do areal circundante. O edificio é de forma cadrada e de 11 m de lado.

     En 1883 cámbiaselle a lámpada por unha soa mecha e despois por outra de gasolina. En 1905 acórdase o cambio de apariencia á de grupo 3 máis 2 ocultacións brancas, dándose así cumprimento coa adaptación a un sistema de pantallas xiratorias montadas sobre flotador de mercurio e accionadas por unha máquina de reloxería, que entrou en servizo o 29 de Setembro de 1922.

     Coa posta en funcionamento da factoría de aluminio e o seu porto, o tráfico marítimo adquiriría grande importancia. Esta foi a razón que determinou a construción dun novo faro de máis altura e alcance, situado xunto ao primitivo. É unha torre de tipo normalizado, de 3 m. de diámetro e 13,70 m. de altura, de cor branca con franxa negra. Foi equipado cun sistema eléctrico-gas con lámpada de 500 w e óptica de tambor de 500 mm.

     Coa adopción do faro, en 1993, pola Autoridade Portuaria de Ferrol-San Ciprián, suprimiuse o sistema eléctrico-gas e instalouse un equipo luminoso completamente novo alimentado por unhas baterías e un investidor encargado de transformar a corrente continua das baterías en alterna, cando falla a rede eléctrica.

     Tamén foi monitorizado o faro na súa totalidade para ser supervisado dende o Centro de Control situado no Porto de Ferrol.

     No ano 2002 realizouse unha importante rehabilitación e mellora, tanto no faro en servizo como no resto das edificacións. No ano 2007 realizouse unha mellora na contorna do faro para o seu uso público.

MAPA 

 

Fuente: Concello de Cervo

XOAN ARCO DA VELLA

FARO DE PUNTA RONCADOIRA - PORTOCELO - XOVE

 FARO DE RONCADOIRA

PUNTA RONCADOIRA

PORTOCELO

XOVE

 Faro de Punta Roncadoira
     O faro de Punta Roncadoira é un faro situado na costa cantábrica galega.

Localización
     Sitúase na punta Roncadoira na costa de Vilachá, na parroquia de Portocelo, Xove. Construído en 1984 como apoio aos outros faros próximos que sinalizan a ría de Viveiro. 

     Ten unha elevación de 80 metros sobre o nivel do mar e un alcance de 20 millas.

     Desde 1993 depende da Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao.

Ría de Viveiro
     A ría de Viveiro é unha ría da provincia de Lugo, en Galicia. Forma parte das rías Altas.

     Está formada pola desembocadura do río Landro, que percorre 42 km ata forma esta enseada. Está nos concellos de Vicedo, Viveiro e Xove. Ábrense á ría o porto pesqueiro da parroquia de Celeiro, a capital municipal do concello e a zona residencial de segunda vivenda na parroquia de Covas. 

     Dentro dela están a Praia de Covas, Praia de Area, Praia de Seiramar, Praia de Sacido, Praia de Abrela, Praia de Portonovo, ou Praia de Esteiro. Así como as illas de Area, Gabeira ou Queimada.

Portocelo
     San Tirso de Portocelo é unha parroquia do concello lugués de Xove. Ten cinco núcleos de poboación. Segundo o Instituto Galego de Estatística, en 2020 tiña 265 habitantes (140 homes e 125 mulleres).

Territorio
     Na súa costa está a enseada de Portocelo, que serve de abrigo ao portiño, e onde tamén se sitúan tres praias que quedan comunicadas coa marea baixa. Máis ao oeste a costa é máis accidentada.

     Os accidentes máis importantes son a Punta de Roncadoira, onde se sitúa o faro de Punta Roncadoira, sendo o extremo máis setentrional deste tramo de costa, Punta da Mansa e Punta Saíñas. Así mesmo, a escasa distancia da costa hai un conxunto de pequenas illas coñecidas como Os Netos e situado entre Punta da Mansa e Punta Saíñas.

Economía
     Os sectores económicos principais son a pesca e a agricultura. O marisqueo foi tradicionalmente un recurso auxiliar para as familias labregas e na actualidade o percebe e ourizo son explotados profesionalmente. Canto á pesca, a frota que ten como base o porto de Portocelo redúcese a un pequeno número de embarcacións tradicionais. A agricultura é outro dos sectores económicos máis importantes da parroquia. Destacan o cultivo do millo, grelos e pataca. A explotación dos montes de eucalipto constitúen unha importante fonte de ingresos para os habitantes da zona.

Patrimonio
     A igrexa de San Tirso, cuxas ruínas aínda se poden ver en Portocelo, e a igrexa de Vilachá, construída no século XX en substitución da primeira.

Historia
     Na década de 1970 Fenosa promoveu a construción dunha central nuclear no lugar de Regodela. Este proxecto encontrou unha forte oposición tanto na sociedade galega da época como nos habitantes da zona, e o 10 de abril de 1977 tivo lugar unha manifestación histórica, na que 8.000 persoas marcharon desde Viveiro até Xove.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA