Estación de Silleda Silleda é un apeadoiro de Adif, situado na parroquia do Castro, preto da vila de Silleda, provincia de Pontevedra.
Está situada na liña A Coruña-Madrid e actualmente non presta servizos de pasaxeiros.
Características Inaugurouse en 1958, cando se abriu o trazado da liña de ferrocarril Zamora - Santiago de Compostela.
Amais do edificio principal consérvase o almacén e a báscula de mercadorías, os servizos, os farois, o muro divisorio das casa dos ferroviarios de planta baixa.
O Castro
San Mamede do Castro é unha parroquia que se localiza no concello de Silleda.
Segundo o padrón municipal de 2011 tiña 105 habitantes (49 homes e 56 mulleres), distribuídos en 7 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 118 habitantes.
Nesta parroquia atópase o asentamento castrexo da Copa do Castro, ao pé do cal está a igrexa de San Mamede, así como a Estación de Silleda.
Comarca de Deza A comarca de Deza é unha comarca da provincia de Pontevedra e a súa capital é Lalín.
Pertencen a ela os concellos de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces.
A súa poboación é de máis de 40.000 habitantes.
O Deza coincide coa antiga comarca de País do Deza, isto é, as xurisdicións de Deza, Camba, Dozón, Trasdeza, Carbia e Valquireza.
Chaboleira, 'acarrexadora' e rexente do quiosco da Praza de Abastos de Cantodarea, a súa historia de superación foi o símbolo deste ano
Desas mulleres que gardan a esencia dun pobo. O sentir dos veciños que fixeron do mar a súa profesión, o seu modo de vida e que se dedicaron a iso ata o final.
Así é como definen a Remedios Aldao as súas veciñas, as mulleres que compoñen a Asociación Veciñal A Fonte Cantodarea-Estribela, que escolleu á viva imaxe da muller traballadora marinense para homenaxear a todas as demais neste 8 de marzo.
Remedios, ou Reme como a coñecen moitos, cumprirá 93 anos o próximo 11 de marzo e viviu toda a súa vida rodeada dos oficios pesqueiros que construíron Marín. "Aquilo era un martirio", recorda dos seus días como chabolera, unha profesión esencial décadas atrás.
Remedios encargábase, xunto a outras mulleres como ela, de cargar os aparellos de pesca dos barcos que viñan de faenar e levalos en carreta ao que chamaban 'chabola', un espazo destinado a 'encascar' os aparellos, un método de tinguidura polo que se evitaba que as redes podrecesen en contacto co mar.
O froito do seu traballo secábase no coñecido 'recheo', ocupado pola Praza Marqués de Valterra por parte de Estribela e O Regueiro, de Cantodarea.
Alí tendíanse as redes recentemente encascadas, a condición de que non chovese, o que obrigaba a gardalas todas en tempo marca, recorda Remedios con amargura.
Homenaxe.
A Fonte homenaxou o martes ás 18.00 horas, dia do 8 de Marzo na estatua da Acarrexadora, que non só é o símbolo co que a asociación quere representar a todas as mulleres traballadoras da localidade, senón unha imaxe real tamén para a marinense.
E é que, ademais de chabolera, Remedios foi 'acarrexadora'. Daqueles días tan só quédanlle os recordos de dor e esforzo que a acompañaron durante as longas xornadas cargando peixe á cabeza.
A súa vida sempre estivo e estará ancorada á mar porque tamén el tróuxolle os seus peores momentos. O seu marido, Serafín López, ao que coñeceu mentres "facía a mili" na Escola Naval, foi tamén mariñeiro.
Como moitos outros marinenses, viuse obrigado a embarcar en mareas internacionais, pero na segunda delas, logo de prometer que ía ser a última, nunca máis volveu.
Morreu en Nova York e Remedios quedou soa á fronte da súa familia e non volveu casar.
Tiña 35 anos entón e moita vida por diante cando decidiu porse á fronte do quiosco da antiga Praza de Abastos de Cantodarea, para poder alimentar á súa familia.
O edificio, agora desaparecido, atopábase na Avenida de Ourense e unha das súas esquinas albergaba o seu pequeno local, aberto durante toda a noite para servir "café, viño e copas" aos mariñeiros e militares que acababan ou comezaban a súa xornada laboral en horario nocturno.
Todos eles pasaban sempre polo quiosco de Remedios, un negocio que rexentou ata que a nova Praza de Abastos na Avenida Exército e Mariña deixou sen uso ao antigo Mercado.
A morte do seu marido non foi a única á que se enfrontou Remedios. Fai tan só dous anos perdeu tamén á súa filla, Teresa, en plena pandemia.
O suceso marcou non só á familia, senón a todo o barrio que a rodea, nas rúas que fan de Cantodarea o espazo cultural e familiar que é. Por iso, e en palabras da Fonte, Remedios será este 8-M a imaxe que represente a "todas as mulleres do barrio".
Estación do Irixo O Irixo é unha estación de tren de Adif situada na vila do Irixo, provincia de Ourense.
Conta con servizos de media distancia operados por Renfe.
Situación ferroviaria A estación atópase no punto quilométrico 298,0 da liña férrea de ancho ibérico que une Zamora e A Coruña a 549 metros de altitude, entre as estacións do Carballiño e Lalín. O tramo é de vía única e está sen electrificar.
A estación foi inaugurada o 8 de setembro de 1958 coa posta en marcha do tramo O Carballiño-Santiago de Compostela da liña férrea que pretendía unir Zamora coa Coruña.
A súa explotación inicial quedou a cargo de Renfe, que naceu en 1941.
Desde o 31 de decembro de 2004 Renfe Operadora explota a liña mentres que Adif é a titular das instalacións ferroviarias.
A estación Atópase ao sur do Irixo. Seguindo a liña arquitectónica das estacións deste tramo da liña o edificio para viaxeiros é unha construción en pedra, de planta irregular e dúas alturas con cheminea lateral e tellado de tella de varias vertentes.
Dous soportais apoiados en arcos rebaixados adornan as dúas fachadas da estación.
Conta con dúas plataformas, unha lateral e outra central, ás que acceden tres vías. Os cambios de plataforma realízanse a nivel.
Santuario que se comezou a construír a comezos do século XIX coa grandeza e estilo de Santa Eufemia de Ourense, quedando sen concluír.
A tradición popular asegura que os franceses non se atrevían a pasar deste santuario. A arquitectura, malia estar inacabada, chegando a construción ata o arranque dos arcos da bóveda, mostra a grandiosidade coa que foi planificada.
O edificio constaría de tres naves, maior a central, comunicada coas laterais con arcadas e articulada con pilastras nas que se asenta o arranque de arcos formeros. A plana complétase con cruceiro e capelas a ambos os dous lados do presbiterio.
O retablo maior organiza a súa iconografía en exaltación da Virxe, rodeada de anxos. A inspiración é a débeda coa obra de Domingo de Andrade no baldaquino da capela de San Cristo da catedral de Ourense, é patente nos dous grandes anxos que en posición inclinada simular soster sobre os seus ombros a pesada carga da estrutura de madeira.
Consta o retablo dun corpo con fornela, que alberga a pequena imaxe da Virxe titular, entre columnas corintias, e relevos a ambos os dous lados da Anunciación e Asunción da Virxe.
Couso de Salas Santiago de Couso de Salas é unha parroquia do concello de Muíños, na comarca da Baixa Limia, provincia de Ourense. No ano 2007 tiña 147 habitantes, dos cales 75 eran homes e 72 mulleres.
Patrimonio A igrexa parroquial, do século XVII, ten unha nave con arco de triunfo sobre pilastras de aceso ao presbiterio e sancristía. O retablo, da mesma época, ten dous corpos, con base con relevos dos Evanxelistas pareados e ático coa Trindade.
O santuario dos Miragres comezou a construírse a inicios do século XIX cunha arquitectura de grandes pretensións, pero ficou sen rematar.
No retablo maior, que repousa sobre a figura de dous grandes anxos, destaca a Virxe rodeada de anxos.
Comarca de Baixa Limia A comarca de Baixa Limia é unha comarca galega situada na provincia de Ourense. Pertencen a esta comarca os concellos de Bande, Entrimo, Lobeira, Lobios e Muíños.
Limita ao oeste, ao sur e ao sueste con Portugal, ao norte coa comarca da Terra de Celanova e ao leste coa comarca da Limia.
