lunes, 4 de mayo de 2020

CAPELA DE SAN MIGUEL - MAZO SANTIGOSO - VILAMOR - FOLGOSO DO COUREL

CAPELA DE SAN MIGUEL
MAZO SANTIGOSO
VILAMOR
FOLGOSO DO COUREL


Mazo Santigoso
      Mazo Santigoso é unha aldea da parroquia de Vilamor, no concello lugués de Folgoso do Courel. Está situada a 600 metros de altitude, na serra do Courel, no límite co concello de A Pobra do Brollón.


     En 2008 tiña unha poboación de 11 habitantes (8 homes e 3 mulleres). Está xunto ó Regueiro do Mazo.


Vilamor
     San Vicente de Vilamor é unha parroquia do concello de Folgoso do Courel na comarca de Quiroga, na provincia de Lugo. No ano 2007 contaba con 156 habitantes, deles 86 eran homes e 70 eran mulleres.


Lugares da parroquia de Vilamor
     A Campa, Carballal, Castro Portela, Froxán, Mazo Santigoso, Vidallón, Vilamor, Vilar


Folgoso do Courel
     Folgoso do Courel é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Quiroga. O seu xentilicio é «courelao».


Poboación
     Censo total     1.089 (2015)


Xeografía
     A serra do Courel é unha cordilleira montañosa situada no sueste da provincia de Lugo, que se estende tamén polos concellos de Quiroga e Pedrafita do Cebreiro. Ten uns 212 km², con fortes variacións de altitude, desde os 400 m no val do río Lor aos 1.600 m en picos como Montouto, Formigueiros (1.643 m) ou Pía Páxaro (1.610 m). O río Lor e varios afluentes seus forman ricos vales con diversos ecosistemas, que fan desta serra a reserva botánica máis importante de Galiza.


Patrimonio natural
     Folgoso do Courel ten unhas paraxes naturais de alto valor no eido da espeleoloxía.
     A sima de Aradelas está na localidade de Campelo (a 9 km de Seoane), e con 128 metros é a cova máis profunda de Galicia. A cova de Tralacosta ten salas subterráneas con estalactitas e estalagmitas. A cova da Ceza encóntrase en Noceda (a 8 km de Seoane) e ten uns 680 metros de lonxitude, con grandes salas comunicadas por pasos estreitos a través dos que flúe un rego procedente dunha lagoa de 25 metros de profundidade localizada ao final. A Buracada das Choias está en Visuña (a 15 km de Soeane), e ten un percorrido de 30 metros por unha única galería. A cova do Oso está en Moreda, aos pés duns resaltes rochosos. Ten interese arqueolóxico, pois nela atopáronse restos de cerámica. A cova de Teixeira, de gran profundidade, está no lugar da Poza.


Patrimonio arqueolóxico
     No concello hai diversos restos de poboados castrexos. No castro de Vilar destacan as súas murallas defensivas. Nel atopáronse restos de cerámica. O castro da Torre está próximo á localidade de Sobredo. O castro de Miraz ten unhas murallas de grande altura e no seu interior foron atopadas numerosas sepulturas. O castro de Torexe está en Visuña. No catastro de Ensenada dise que era onde se reunía a xustiza ordinaria da comarca.


     Da época da romanización de Galicia consérvase a Tabula Hospitalis, unha peza de bronce atopada no Carbedo cun texto en latín consistente nun pacto entre o seurro Tilego, fillo de Ambato, e os lougeis do castellum Toletensis con autorización das autoridades romanas.


 Parroquias de Folgoso do Courel   
     Esperante (San Pedro), Folgoso do Courel (Santa María), Hórreos (San Pedro), Meiraos (Santa María), Noceda (San Pedro), Seceda (San Silvestre), Seoane do Courel (San Xoán), Vilamor (San Vicente), Visuña (Santa Eufemia)


Comarca de Quiroga
     A Comarca de Quiroga é unha comarca galega situada no sueste da provincia de Lugo, na fronteira coa comunidade de Castela e León. A súa capital é Quiroga e pertencen a ela os concellos de Folgoso do Courel, Quiroga e Ribas de Sil.


VIDEO
VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 3 de mayo de 2020

PAZO DO CUADRANTE - CASA MUSEO DE VALLE INCLÁN - VILANOVA DE AROUSA

PAZO DO CUADRANTE
CASA MUSEO DE VALLE INCLÁN
VILANOVA DE AROUSA


Pazo de O Cuadrante
     Pazo galego do século XIX onde naceu o escritor Ramón María del Valle Inclán, de tipoloxía pacega ou de casa grande urbana, composto de dous pisos. 



      No primeiro sitúase a exposición permanente sobre a vida e a obra do autor e de documentos orixinais e primeiras edicións do autor, e na primeira planta albérgase a casa, recreada ó estilo dun fogar típico do século XIX. 


     Tras sufrir un incendio en 1994 foi adquirida polo Concello de Vilanova de Arousa, habilitando casa-museo actual. 


     A visita inclúe, ademais da exposición e a casa, un percorrido polo xardín, declarado Xardín de Camelias 



Características
     Cronoloxía Finais do século XVIII ou principios do século XIX



    Organismo responsable: 
     Concello de Vilanova de Arousa
    Propiedade: 

     Pública
    Duración da visita: 

     30 min aproximadamente
    Estilo Arquitectónico: 

     Popular
    En uso: 

     Sí
    Interés Paisaxístico: 

     Elevado
    Descrición do ámbito: 

     Urbano


Prezos
     Prezos Tarifa xeral: 3 €. Tarifa reducida (de 12 a 18 anos, maiores de 65 e pensionistas): 1,5 €. 



     Entrada gratuíta para menores de 12 anos, residentes e empadroados na localidade


    Descontos a nenos: 
     Sí
    Descontos a grupos: 

     Sí
    Descontos a terceira idade: 

     Sí


Acesos
    Accesos a pe: 

     Sí
    Os acesos o recurso están adaptados para personas con discapacidade: 

     Sí
    As infraestructuras do recurso están adaptadas para personas con discapacidade: 

     Sí
    Acesos para vehículos privados: 

    


Horarios

    Temporada día comenzo: 16/09/2014
    Temporada día fin: 14/06/2015
    Horario de apertura dende: Martes
    Horario de apertura ata: Domingo
    Hora Apertura mañan: 10:00
    Hora peche mañan: 14:00
    Hora Apertura tarde: 16:30
    Hora peche tarde: 19:30



    Temporada día comenzo: 15/06/2013
    Temporada día fin: 15/09/2013
    Horario de apertura dende: Martes
    Horario de apertura ata: Domingo
    Hora Apertura mañan: 10:00:00
    Hora peche mañan: 14:00:00
    Hora Apertura tarde: 17:30:00
    Hora peche tarde: 21:30:00


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Web turismoriasbaixa
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 2 de mayo de 2020

MUIÑO DE PARAUTA - RÍO XABRIÑA - PRADO DA CANDA - COVELO

 MUIÑO DE PARAUTA
RÍO XABRIÑA
PRADO DA CANDA
COVELO


Prado de Canda
     Santiago de Prado de Canda é unha parroquia que se localiza no sur do concello de Covelo na comarca da Paradanta.


     Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 93 habitantes (49 mulleres e 44 homes), distribuídos en 2 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 107 habitantes.


     Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación descendera ata os 75 habitantes, sendo 34 homes e 41 mulleres.


Lugares de Prado de Canda
     A Aldea de Baixo, A Aldea de Riba, O Carballal, A Arigua, A Bouza, As Casanovas, Cavadiña, A Costa, Os Loureiros, O Outeiro, A Porteliña


Covelo
     Covelo é un concello da provincia de Pontevedra, pertence á comarca da Paradanta. Segundo o IGE no 2014 tiña 2719 habitantes. O seu xentilicio  é «covelense».


     Limita cos concellos de Avión e Melón (na provincia de Ourense), A Cañiza, Mondariz e Fornelos de Montes.


Patrimonio
     Conta cun foxo de lobo restaurado en 2013 na parroquia de Campo, con dous funís de entrada e unha profundidade de dous metros.
     Na Serra do Suído atópanse os singulares chozos.


Parroquias de Covelo
     Barcia de Mera (San Martiño), Campo (Santa María), Casteláns (Santo Estevo), Covelo (Santa Mariña), Fofe (San Miguel), Godóns (Santa María), A Graña (San Bernabeu), A Lamosa (San Bartolomeu), Maceira (San Salvador), Paraños (Santa María), O Piñeiro (San Xoán), Prado (San Salvador), Prado de Canda (Santiago), Santiago de Covelo (Santiago)


Comarca da Paradanta
     A comarca da Paradanta é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra. A ela pertencen os concellos de Arbo, A Cañiza (a súa capital), Covelo e Crecente.


     Limita ao norte coas comarcas de Vigo e do Ribeiro, ao leste con esta última e coa de Terra de Celanova, ao sur con Portugal e ao oeste coa do Condado.


     Ocupa unha extensión de 333,3 quilómetros cadrados e contaba cunha poboación de 13.226 habitantes no ano 2014.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

JOSEFA DA TORRE. 34 ANOS SIN COMER NIN BEBER.

 JOSEFA DA TORRE
A SANTA DE GONZAR


     Josefa da Torre (1773-1848) alimentouse so de ostias durante os últimos 34 anos da súa vida. As que recibía do cura unha vez ao mes. 

     Ninguén a viu comer nin beber e do seu fráxil corpo non saía nin unha soa excreción. Nin ouriña, nin bilis, nin feces. 


     Permanecía permanentemente postrada na cama, nunha posición fetal inmutable, sen moverse, sen falar. 

     A figura da coñecida como a Santa de Gonzar, de unha aldea de O Piñeiro pasou á literatura médica como o primeiro caso documentado de anorexia.

     En realidade sufría unha inedia crónica, unha forma de ayuno absoluto, segundo o informe realizado en 1838 por José Varela Montes, a gran figura da medicina da época en España e Galicia. O caso da tamén coñecida como Espiritada de Gonzar foi debatido en 1995 pola sección de Etnomedicina do Museo do Pobo Galego e máis tarde foi obxecto dun artigo científico por parte dos psiquiatras M. Fontes Barco, S. García Piñeiro e T. Angosto Saura, do hospital Xeral-Cíes de Vigo.

     Josefa da Torre levaba unha vida rutineira en Gonzar cos seus tres fillos e o seu suegro ata que un día de 1808 sufriu un cadro de paroxismo, desmaios e diarrea tras unha discusión co seu sogro e unha exposición ao frío.


 IGLESIA DE GONZAR

O bispo ordeou investigar
    A partir de entón deixou de comer e beber ata o punto de que os seus veciños comezaron a considerala como unha santa e en torno á súa casa organizábanse excursións de peregrinos chegados de toda Galicia, Castilla, Asturias e Portugal. Acudían doentes e tolos para que os curase, ata que o bispo de Santiago, Rafael Vélez, ordeou unha investigación.

     Primeiro enviou a catro curas, logo ao Exército e máis tarde ao doutor Varela Montes para que estudasen o seu caso. Trece días estivo con ela o afamado galeno e, efectivamente, comprobou que non inxería nin un bocado, nin unha pinga de auga. 


 IGLESIA DE GONZAR
     Varela Montes descartou que se tratase dunha intervención divina e á hora de explicar a súa inedia desenvolveu unha curiosa teoría sobre o proceso metabólico que, segundo os psiquiatras de Vigo que analizaron o feito, pode resumirse nunha frase: «Josefa non necesita comer porque tampouco consome enerxía». «A enferma -escribiu o médico nun texto recolleito no libro de Díaz-Fierros- sen alimentarse e sen gastarse vive nun círculo de movemento de partículas nutritivas que se desprenden, son de novo elaboradas?, para volver de novo a ocupar o mesmo lugar, e así sucesivamente». 

     Do caso tamén se ocupou o médico da Corte Logú e Zelada, que expuxo a súa propia teoría e rebatiu parcialmente a do médico galego. O que parece claro é que o ayuno de Josefa non foi absoluto. «Atopáronse restos de comida no seu corpo, polo que creemos que, de xeito moi hábil, debía alimentarse nalgún momento do día», apunta o psiquiatra Tiburcio Angosto.

 IGLESIA DE GONZAR
MAPA 

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: R. Romar
La Voz de Galicia
XOAN ARCO DA VELLA