SANATORIO DE CESURAS - O PARAXÓN - BRAGADE - OZA CESURAS

SANATORIO DE CESURAS

O PARAXÓN

SAN MAMEDE DE BRAGADE

OZA - CESURAS

Sanatorio de Cesuras
Historia:
     Trátase dun interesante edificio de estilo modernista proxectado entre os anos 1922 e 1924 polo arquitecto Antonio González Villar. 

     Non se terminou a obra paralizándose no ano 1931. 

     Da idea inicial só chegou a iniciarse un primeiro módulo que hoxe se conserva en estado ruinoso. 

      A falta de recursos económicos deu ao traste co proxecto logo da Guerra Civil.

    Construído nunha época en que a tuberculosis provocaba unha preocupante mortandad no noso país, situouse nun sitio saudable, no medio dun dos bosques de piñeiro e eucalipto máis frondosos de toda Galicia.

Descrición:     
     Previsto como sanatorio tuberculoso, o edificio emplazouse neste lugar pola súa altitude e clima san.

     A planta baixa é un compendio de diferentes estancias de moi diverso tamaño repartidas ao longo dun corredor que percorre todo o edificio de lado a lado.

      Ao final da planta baixa, hai outro longo corredor que percorre tamén todo o edificio do que nacen diversas pequenas estancias sen fiestras, moi escuras e deterioradas. 

     Xusto ao final do corredor central de entrada, sitúanse as escaleiras, estreitas e moi deterioradas, para subir ás seguintes plantas.

     As seguintes plantas, tamén se dividen en diversas estancias de tamaños e formas diferentes. Na fachada principal hai unha gran balconada que deixan ver toda a zona de entrada, mentres que pola parte traseira, tense acceso ao bosque.

Grado de protección legal:
     Sen protección específica.

Estado de conservación:
     Abandonado e en ruínas. 

     O edificio atópase nun estado máis que lamentable, conservándose únicamente a fachada exterior e os muros do interior. 

     Escaleiras e teitumes están prácticamente derruidas. 

     O musgo e as hedras estanse comendo literalmente a fachada do edificio, facendo que a súa visión sexa aos poucos cada vez máis reducida.

VIDEO

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 Fuente: Web Lista Roja del Patrimonio

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE GRANDAMIL - O PINO - A CORUÑA

PETO DE GRANDAMIL

O PIÑO 

A CORUÑA

Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidad galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

     A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura administráseo e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesano outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

     Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:

- Infraestructura arquitectónica básica.
- Unha cavidad que similar a unha capillita que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capillita, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

PEITES - RIBAS DE SIL - LUGO

PEITES

 RIBAS DE SIL

LUGO

Peites
     San Martiño de Peites é unha parroquia do concello lugués de Ribas de Sil na comarca de Quiroga.

 

      No ano 2007 tiña 21 habitantes (7 homes e 14 mulleres) distribuídos en 2 entidades de poboación, o que supón unha diminución de 18 habitantes en relación ao ano 2000.

Lugares de Peites
     Os Casares, Peites
 

Ribas de Sil
     Ribas de Sil é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca de Quiroga. 

     Segundo o INE a súa poboación no 2018 era de 970 habitantes (1.245 no 2006, 1.310 no 2005, 1.335 no 2004, 1.410 no 2003). 

     O seu xentilicio é «ribasilense».

Xeografía
     O concello de Ribas de Sil forma unha estreita lingua de terra entre o río Sil (que o separa de Quiroga) e a serra da Moá, que separa as provincias de Lugo e Ourense. 

     A súa capital, San Clodio, sitúase á beira do río Sil, fronte a Quiroga.

     Limita cos concellos lugueses de Monforte de Lemos ao oeste, A Pobra do Brollón ao noroeste, e Quiroga ao norte e leste, e cos concellos ourensáns de Castro Caldelas, San Xoán de Río e A Pobra de Trives ao sur.

Historia
     Hai restos de presenza humana no Paleolítico e Mesolítico. Daquela aproveitábanse os coios de seixo e cuarcitas formados polos aluvións do río. Tamén se fabricaban machadas de pedra pulimentada. 

     Aínda que sen catalogar, hai referenciadas varias mámoas do Neolítico.

     Consérvase algún menhir e un crómlech. Da Idade de Bronce consérvanse varias machadas .

Toponimia
     Este topónimo procede de estar localizado á beira (riparia en latín) do río Sil, aínda que a súa formación analítica pode levar a pensar que se formou posteriormente a outros análogos sintéticos (Ribadavia, Ribadeume, Ribadeo).

Patrimonio
Abadía de San Clodio
     A Abadía, fundada no século X, foi doada á orde de San Bieito en 1154 xunto coas súas terras e cincocentos vasalos, por Vasco de Quiroga, Capitán dos Reais Exércitos de Afonso VII o Emperador. Os abades tiñan autoridade sobre as terras de San Clodio e Rairos, independentemente da Encomenda de Quiroga.

     Foi restaurada en 1604 polo abade Afonso de Solís, pero a mediados do século XIX a desamortización reduciu as súas propiedades á Horta do Cura e á casa reitoral (hoxe desaparecida).

     Na igrexa consérvanse elementos construtivos e decorativos de estilo visigótico e mozárabe en pedra calcaria, do século XI ou anterior. Do templo románico, do século XII, consérvanse a ábsida, o arco triunfal, restos dun arco da porta norte e parte dos muros. 

     Restaurada en 1604 e queimada polas tropas napoleónicas durante a Guerra da Independencia Española, foi reconstruída de novo con altares neoclásicos. 

     Recentemente fixéronse obras de conservación na torre de planta cadrada situada a carón da porta norte.

Igrexa parroquial de Torbeo
     Data de finais do século XII ou comezos do XIII. Presenta planta de cruz latina debido a que ó primeiro templo, dunha soa nave e ábsida con bóveda de cascarón, fóronlle engadidas dúas capelas. 

     Polas súas características, decoración e elementos arquitectónicos pertence á escola compostelá. Destacan os seus capiteis de apoio do arco triunfal.

Pazo da Costa
     En 1850, como consecuencia da desamortización de Mendizábal, Manuel Batanero e Flórez mercou terras da abadía de San Clodio. Nelas construíu o pazo da Costa, preto da antiga casa grande, rematado en 1889. Cedeu os terreos para a construción da vía do ferrocarril, a cambio da concesión dunha parada obrigatoria para os viaxeiros, servidume de paso entre a súa leira e a estación, e o dereito a xestionar a cantina e vender nela produtos da súa colleita.

     Ata o seu falecemento na década de 1930, o pazo viviu unha etapa de esplendor, traballando nel moita xente. En 1932 faleceu na leira o xenro de Manuel Batanero, o comandante Belloch das forzas aéreas da república. 

     Ao aterrar no prado, como xa fixera outras veces, unha roda meteuse nun rego, desviando o traxecto e provocando un incendio na aeronave ao bater contra o muro, xunto á fonte da Prata.

Parroquias de Ribas de Sil
     Nogueira (Nosa Señora das Neves), Peites (San Martiño), Piñeira (San Cristovo), Rairos (Santa Lucía), Ribas de Sil (San Clodio), Soutordei (Santiago), Torbeo (Santa María)
 

Comarca de Quiroga
     A comarca de Quiroga é unha comarca galega situada no sueste da provincia de Lugo, na fronteira coa comunidade de Castela e León.

     A súa capital é Quiroga e pertencen a ela os concellos de Folgoso do Courel, Quiroga e Ribas de Sil. 

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA