miércoles, 2 de agosto de 2023

TÚNEL ROMANO DO COUÇO DE MONTE FURADO - RÍO COURA - COVAS - VILA NOVA DE CERVEIRA

 TÚNEL ROMANO

DO

COUÇO DE MONTE FURADO

RÍO COURA

COVAS

VILA NOVA DE CERVEIRA

Río Coura
     O río Coura é un río do norte de Portugal, afluente pola marxe esquerda do río Miño, que discorre integramente polo distrito de Viana do Castelo.

     Esta designado como Zona de Protección Especial para a Avifauna (ZEPA), baixo o nome "Estuarios dos ríos Miño e Coura", co código PTZPE0001.

     Unha das peculiaridades deste río é que baña dúas praias, onde se celebran dúas das maiores festas de verán de Portugal, Festival Paredes de Coura e Festival de Vilar de Mouros.

Curso
     Nace na serra de Boalhosa, na lagoa de Chã de Lamas e na serra de Corno de Bico e desemboca no estuario do Miño xunto á localidade de Caminha.

     Baña os municipios de Paredes de Coura, Vila Nova de Cerveira e Caminha.

     E as parroquias de Formariz, Paredes de Coura, Rubiães, São Martinho de Coura, Covas, Vilar de Mouros, Venade, Vilarelho, Seixas e Caminha.

       Os seus afluentes son o arroio S. Gonçalo, o río Cavaleiros Bico, o río Brunheiros Insalde e Padornelo, o río Lagido Insalde, o arroio Bouço Ferreira, o arroio Quintão Ferreira, o río Valsa Insalde, o río Rieiro Cunha e Rubiães etc.

Historia
       Segundo Pinho Leal, o río Benis sería o actual río Coura. A partir do século I da era cristiá coñecéuselle como río Froilano, e nun tempo indeterminado chamóuselle río Coura.

      Existía unha estación hidrométrica chamada Pt. Mantelães, situada no río Coura, que estivo activa no período de 1919 a 1941, agora extinta.

       Segundo información do INAG, esta estación contaba cunha escala pero non se definiron as respectivas curvas de caudal, polo que non existen rexistros de caudal.

     En 1910 créase a Compañía Hidroeléctrica Coura, con planta e presa na parroquia de Covas, municipio de Vila Nova de Cerveira.

      As minas de exploración de tungsteno e volframio, durante o período 1949-1984, en Vilares, lugar da parroquia de Covas, municipio de Vila Nova de Cerveira, actualmente pechado. 

VIDEO

VIDEO

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

ANTIGUA MINA DE WOLFRAMIO - MONTE SAN TROCADO - CENLLE

 ANTIGUA MINA DE WOLFRAMIO

MONTE SAN TROCADO

CENLLE

 Monte de San Trocado
     O monte do San Trocado "ás veces escrito Santrocado" ou de San Torcuato é unha montaña da provincia de Ourense situada entre as comarcas do Carballiño e O Ribeiro.

     Érguese na beira dereita do Miño ao seu paso pola parroquia de Laias, en Cenlle, a cume acada 554 m no linde entre os concellos de Santo Amaro e Punxín.

     Desde el pódese enxergar toda a redonda, destacando as vistas da Serra da Martiñá (1.037 m; en Cea) cara ó norte, e do Coto de Novelle (715 m; entre Castrelo de Miño, A Arnoia e Cartelle) cara ó sur.

     Na aba meridional abrollan mananciais de augas medicinais, explotados polo moderno balneario de Laias.

     O monte do San Trocado pertence ós concellos de Cenlle, Santo Amaro e Punxín, e teñen parte nel cinco parroquias: Santo Antonio da Barca de Barbantes, Santa Baia de Laias, Santa Ouxea de Eiras, San Cibrao de Las e San Xoán de Ourantes, co cume situado entre as dúas últimas.

Comarca do Ribeiro
     A comarca do Ribeiro é unha comarca galega situada na provincia de Ourense no curso medio do río Miño, que a percorre de nordeste a suroeste.

     A súa capital é Ribadavia, e a ela pertencen os concellos da Arnoia, Avión, Beade, Carballeda de Avia, Castrelo de Miño, Cenlle, Cortegada, Leiro, Melón e Ribadavia. Dálle nome ao viño do Ribeiro.

     Ocupa unha superficie de 406,92 km², nos que viven 15.571 habitantes (2020).

     Por ela transcorren tamén os ríos Arnoia e Avia.

     O Miño está represado nos encoros de Castrelo de Miño e da Frieira.

     Existen varios balnearios que aproveitan as augas.

      Desde a Serra do Suído e Faro de Avión, ao oeste, onde se chega ao 1.000 m de altitude, o relevo descende até só 97 m en Ribadavia e Arnoia.

MAPA

 


XOAN ARCO DA VELLA

martes, 1 de agosto de 2023

PETO DE LORDELO - LORDELO - SISTELO - ARCOS DE VALDEVEZ

 PETO DE LORDELO

LORDELO

SISTELO

ARCOS DE VALDEVEZ

   Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE VILA BOA - RÚA DE VILA BOA - PIAS - MONÇAO

PETO DE VILA BOA

RÚA DE VILA BOA

PIAS 

MONÇAO 

    Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DA VIRXE - SANTO ANDRÉ - BARROCAS E TAIAS - MONÇAO

 PETO DA VIRXE

SANTO ANDRÉ

BARROÇAS E TAIAS

MONÇAO

   Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...   

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA