sábado, 14 de diciembre de 2019

RESTOS DA SINAGOGA DA GRAÑA - SALCEDO - SERRA DO SUÍDO

 RESTOS DA SINAGOGA DA GRAÑA
SALCEDO
A GRAÑA
SERRA DO SUÍDO


     Quen acusa os Grañudos de ser un pobo pechado, segredo e pouco hospitalario, só dicirlle que non visitaron A Graña, nin falaron coas súas xentes, Un servidor que gusta de perderse polo Suido só pode dicir que os veciños da Graña son amables, acolledores e moi boa xente.


    Nesta ocasion mostráronnos o que eles din ser os restos da sinagoga dos primeiros tempos do asentamento desta comunidade no lugar, son moitos os que manteñen a teoria de que os primeiros pobladores son descendentes da comunidade xudia expulsada de Ribadavia e Tui.


A GRAÑA
DESCRICIÓN XEOGRÁFICA
     Denominada A Graña do Sal ou dos pañeros, atópase situado na saia da Serra do Suido, unha das maiores altitudes da Provincia e no mesmo límite coa de Ourense. Bañada polo río Tea, conta cunha poboación de 330 habitantes distribuídos nas entidades de: Eido Gonzalo, Eido Fernandez, Fonte do Cano, Munxidoiro, Muiños, Porteliña de Campo, Rebordechán e Salcedo.



     Desde o punto de vista antropolóxico, crese que o factor xeográfico, debido ao illamento do resto dos municipios, contribuíu a conservación dos seus costumes e que isto favoreceu algunhas das súas prácticas comerciais. Considéranse descendentes dos xudeus conversos.


A SUA ORIXE
      Os primeiros habitantes da Graña procedían de Gavián,  onde sufriron unha invasión de formigas que provocou que tivesen que abandonar o lugar. 

 

     Cando construíron as novas casas na Graña coidáronse de que fosen sobre cementación de pedra e non sobre a terra, para protexerse das formigas. Comprobouse que as casas antigas da Graña están sobre rocas que polo xeral sobresaen do terreo.

VIDEO
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 13 de diciembre de 2019

URUEÑA - VALLADOLID

URUEÑA
VALLADOLID


     Urueña, término procedente da lingua neo-ibérica falada polos vacceos, e que segundo moitos autores pode significar "auga que flúe". 


      A súa situación nun dos bordos noroccidentales dos Montes Torozos, convértenlle por dereito propio, nun mirador natural de excepcionais vistas, alcanzando en días claros, tanto a Cordillera Cantábrica como os Montes de León co Teleno como máximo exponente.


     Urueña, foi e é hoxe aínda, un referente na historia tanto dos reinos de Castela como os de León, pertencendo a un e outro dependendo de quen gañase a batalla. 


     Mostra da súa importancia na Idade Media, está na creación de tres mosterios, cinco ermidas e tres parroquias, aínda que no século XIX comezou o seu declive, debido en gran parte a un incendio no ano 1876 que abordelou a maior parte do seu caserío, construíndose as novas casas en pedra procedente na súa maioría da muralla.


Ermida da Virxe da Anunciada e murallas
     Unha muralla que coa súa forma ovoidea encerraba o primitivo núcleo urbano. 


     Foi mandada edificar por Doña Sancha, irmá do emperador Alfonso VII entre os séculos XII e XIII.


     Consérvase hoxe en día as dúas portas de entrada que permiten o acceso ao casco urbano: a do Azogue e a da Vila. A primeira, que será a que en primeiro lugar atopémonos, atópase no nordeste da muralla. Posúe un arco apuntado e está flanqueada por dous cubos da propia muralla. 


      A segunda, no sur da vila, sitúase sobre a pendente do terreo que dá lugar á comarca natural de Terra de Campos e servía de porta principal para entrar á primitiva cidade, aínda que hoxe serve de mirador. Hoxe só é transitable unha parte do seu perímetro.


     Tamén na muralla, e sobre a esquina sureste, atópase o que hoxe queda do castelo, o cal debeu levantarse no século XI por mandato de Fernando I. 


      É de planta rectangular con cubos cilíndricos nas súas esquinas a excepción do situado no sur que é de planta cadrada. O seu uso actual é o de cemiterio da localidade.


     Isto é no que se refire ao perímetro exterior de Urueña, pero dentro das súas murallas, tamén esconde tesouros que deben ser atopados por todos aqueles que queiran achegarse. 


     Con este fin e dentro do concello que se atopa no centro do pobo, en liña recta desde a Porta do Azogue, a Oficina de Turismo (en época estival), organiza visitas guiadas por todo o que é hoxe en día de interese dentro do pobo.


     Segundo entramos por esta Porta do Azogue, deixariamos á nosa dereita a única igrexa que hoxe se conserva, a de Santa María do Azogue. Comezada a construír no século XVI e finalizada no XVIII con estilos claramente góticos e renacentistas, toda ela en pedra.


     Consta dunha soa nave cuberta de madeira e cun gran ábside poligonal, apoiada en contrafortes encostados que ao exterior cóbrese con canón con lunetos. O interior ofrece a posibilidade de descubrir tamén interesantes tallas como a do Cristo atado á columna, obra dun discípulo de Gregorio Fernández, Andrés Solanes.


     O resto do pobo é un continuo caserío de enorme beleza, que nos transporta a épocas pretéritas e que incita ao paseo e ao descubrimento de cada un dos seus recunchos. 


     Recunchos nos que podemos atoparnos diversas casas señoriales, como a Casona do Mayorazgo, do século XVIII, hoxe sé da Fundación Centro Etnográfico Joaquín Díaz.


Muralla de Urueña - Vila do Libro 
     Entre o moito que ofrece a visita a esta Casona, destaca a soberbia colección de instrumentos musicais, con máis de trescentas pezas cedidas ou doadas por diferentes coleccionistas; a exquisita colección de pliegos de cordel cunhas duascentas coplas, romances e documentos na súa maioría dos séculos XIX e XX, e que foron seleccionados dos máis de tres mil que contén a biblioteca ou a elegante colección de gravados de traxes, onde se mostran uns cen traxes dos cincocentos que posúe a fundación, e que representan a homes e mulleres das nove provincias castelán-leonesas, vestindo traxes de traballo ou de festa.


     Para rematar, destaca, separadamente da súa Sala de Exposicións, a súa Biblioteca, o seu Arquivo de Imaxes, así como a incrible colección de Campás "Quintana", cedidas por este fundidor de Saldaña e que reúne máis dunha veintena de pezas dos séculos XV ao XX de diversas formas e tamaños.


     Fóra dos límites da muralla, a uns 2 quilómetros pola estrada que conduce a San Cebrián de Mazote, atópase o último dos edificios de gran importancia de Urueña, a Ermida da Anunciada. Foi construída entre os séculos XI e XII, en estilo románico-catalán, única que se atopou fóra dos límites propios de Cataluña. 



     Ten planta de cruz latina, con tres naves e crucero, máis tres ábsides semicirculares que culminan ditas naves. No crucero elévase un precioso cimborrio que acolle unha cúpula sobre trompas, mentres que as naves cóbrense con bóvedas de canón con fajones.


     No interior, é merecedora de ser destacada, a talla románica da Virxe da Anunciada, a cal é coidada e vestida por unha cofradía, onde cada ano unha cofrada sácaa xunto á súa familia nas festas que en torno a ela organízanse.


FESTAS.
     O 25 de marzo celebran as festas patronales da Virxe da Anunciada. Acoden á ermida que volverán visitar na romaría o 8 de setembro. 


     Durante ambas festas realízanse as populares romarías, as verbenas, e o baile de danzas rexionais.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: PROVINCIA DE VALLADOLID
XOAN ARCO DA VELLA

PONTE DA BARCA - RÍO LIMIA

PONTE DA BARCA
RÍO LIMIA


Ponte da Barca
     Situada nunha rexión moi verde á beira do Río Lima, pénsase que Ponte da Barca recibiu o seu nome da barca que facía a conexión entre as dúas beiras, antes da construción da ponte no s.XV. 


     Esta rexión era anteriormente coñecida como Terra de Nóbrega ou Anóbrega, que se cre deriva do nome romano "Elaneobriga".


    O centro histórico do pobo con casas solariegas (algunhas adaptadas ao turismo residencial) e os belos monumentos dos s.XVI-XVII, merece unha visita demorada, así como as súas alrededores, nos que destaca a igrexa románica de Bravãé do s.XIII e o Castelo de Lindoso (s.XIII), que tivo un papel importante na defensa da rexión.



     Ponte da Barca forma parte da Region con Denominación de Orixe dos Viños Verdes. 



     Unha parte do concello está integrado no Parque Nacional dá Peneda Gerês, que ofrece excelentes condicións para actividades deportivas e de lecer.


Río Limia
     O río Limia (Lima en portugués) é un río internacional que flúe por España e Portugal e desemboca no océano Atlántico en Viana do Castelo.



     Ten unha lonxitude total de 108 km e unha conca cunha superficie total de 2.387 km², dos que 1.329 km² están en territorio español.



Regulación hidrolóxica internacional
     Desde o ano 2000, a xestión do río Limia está regulada polo Convenio de Albufeira subscrito entre os gobernos de España e Portugal co obxectivo de protexer as augas e potenciar o aproveitamento dos recursos hídricos transfronterizos.



Curso español
     O río Limia nace a 975 m de altitude no monte Talariño, na provincia de Ourense. O seu curso galego é de 41 km; neste tramo, o río ten moitas denominaciones locais, como Talariño, Freixo ou Mourenzo, aínda que o nome oficial é río Limia.



     Pasa polas comarcas de Limia e da Baixa Limia e a vila de Xinzo de Limia, terminando o seu curso español pola árida serra dá Peneda.



Curso portugués
     Entra en Portugal na freguesía de Lindoso, e pasa polos municipios de Ponte da Barca, Ponte de Lima e Viana do Castelo, onde desagua no océano Atlántico.



Historia
     Este río foi chamado Lethes polos antigos romanos, ao confundilo co lendario río Lete (río do Esquecemento) do Hades, da mitología romana, o cal críase que tiña a propiedade de borrar a memoria de quen o cruzaban.



     En 138 a. C., o xeneral romano Décimo Xuño Bruto intentou desfacer o mito, que dificultaba as campañas militares na zona.



     Dise que cruzou o río Limia e entón chamou aos seus soldados desde o outro lado, un a un, polo seu nome. Estes, asombrados de que o seu xeneral recordase os seus nomes, cruzaron tamén o río sen temor, acabando así coa súa fama de perigoso.



     Nas súas beiras construíron o campamento de Aquis Querquennis do que se conservan restos actualmente. 


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

FALADOIRO "O VALOR DO NOSO" - SEIXIDO - A LAMA

FALADOIRO " O VALOR DO NOSO"
UN RURAL VIVO
CABALAR
SEIXIDO
A LAMA


     O meu agradecemento á "A.C Cabalar Crecente" e ás entidades da parroquia de Seixido o invitarme a participar na xornada cultural celebrada nesta parroquia e  permitirme contar e compartir  o que sinto e penso sobre a nosa Galicia e o seu rural.


Foi un privilexio compartir faladoiro con:
- José de La Riera, profesor e maestro
     (https://caminodevuelta.home.blog/), traballador incansable na posta en valor dos camiños dá antiga Gallaecia: Camiño de Santiago, Camiño Portugués, Vía Mariana.


- Manuel Angel Bugallo arquitecto e investigador da Serra do Suído
     (osuido.org), que traballa pola defensa do patrimonio dá Serra que lle dá o nome.


     Grazas tamen aos asistentes que ademais de querer a contorna aportáronme moitas ideas e lugares de Seixido, A Lama e da Serra do Suido.


     Soamente dicir que poden contar connosco para o que podamos axudar, e xa con ganas de que se celebre outra edicion de "O valor do noso, por un rural vivo".


VIDEO
VIDEO
VIDEO
VIDEO
VIDEO
MAPA
MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
 Fotos e Video: Rosana Comesaña
XOAN ARCO DA VELLA