domingo, 8 de noviembre de 2015

IGLESIA DE NOVEFONTES - TOURO

 IGREXA DE NOVEFONTES
NOVEFONTES
TOURO 
A CORUÑA


 Novefontes
     Santiago de Novefontes é unha parroquia que se localiza no sur do concello de Touro. Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 131 habitantes (63 homes e 68 mulleres) distribuídos en 8 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando contaba con 189 habitantes.



Lugares de Novefontes
   Basebe, O Campo, A Capela, Corvite, Dozariñas, Penelas, Sestelo, Xondo



Touro
     Touro é un concello da provincia da Coruña, pertencente á comarca de Arzúa.
     Segundo o IGE en 2014 tiña 3.853 habitantes.
     O seu xentilicio é tourense.



Xeografía
     Ten unha superficie de 114,9 km² (214.995 ferrados). A capital municipal está en Fonte Díaz, parroquia de Touro, aínda que no século pasado estivo en Soutullo, na parroquia de Fao.



Orografía
     O Concello de Touro presenta un perfil semellante ó resto das terras do Ulla; un relevo suave que se acentúa cara ó sur ata chegar ó val do Ulla. As maiores altitudes corresponden cos montes de Pena Cabreira, Xunqueira e o Coto de San Sebastián (parroquia de Loxo), rondando todos eles os 400 metros.



Historia
     Hai restos antigos de presenza humana, aínda que moitos están sen catalogar. Na parroquia de Foxás hai varios topónimos que denotan a existencia de poboados castrexos. Da época da romanización de Galicia quedou un camiño real con dirección a Lugo.



     Na toponimia atopamos por exemplo coa aldea de Castelo, en Touro, o nome etimoloxicamente podería deberse a que alí se erguera algo semellante a un castelo, e na zona dos Torreis, en Loxo poderían imaxinarse unhas fortificacións. En Foxás hai varios lugares co nome de Castro.



     As terras do concello aparecen nomeadas no Códice Calixtino, promovido polo arcebispo Diego Xelmírez no século XII. As dezanove parroquias actuais estaban repartidas en cinco xurisdicións: Bendaña, Bendaña do Marqués, Budiño, Cira e Xiro da Rocha.



     Trala división territorial de España en 1833 foron creados os concellos de Touro e de San Miguel de Vilar (na actualidade integrado no primeiro), pertencentes ó partido xudicial de Sar. O municipio de Touro homenaxeou á raíña Isabel II, que reinaba nese momento, incluíndo no seu escudo un i grego e un dous en números romanos.



     No século XX o concello mantiña unha economía de autoconsumo, ligada ao sector primario, e un atraso tecnolóxico. Isto motivou unha grande emigración.



Patrimonio
     No inventario Histórico-Artístico do concello figura a igrexa parroquial de Quión, ao igual que a igrexa de Loxo, que pertencía antes aos dominicos de Santiago. Outras igrexas destacadas son a de Fao, co seu campanario inclinado; e a de Foxás, que tiña unha campá facendo soar as horas.



     O concello está cheo de muíños. Moitos deles abandonados, e outros foron restaurados, como o muíño de Rozas, en Quión.



     Na parroquia de Vilar atópase un pequeno cruceiro que pode ser bastante antigo polas figuras que aparecen na súa base.



     No monte de Caroceiros, en Novefontes existen restos dun antigo templo ou monumento,ao que segundo a tradición popular asistía a veciñanza da outra bando do río Ulla para facer enterramentos.



     En escrituras do século XII fálase dun mosteiro chamado Argentario que parece ser que estaba na que é hoxe a aldea de Arenteiro, Loxo.



Patrimonio cultural
     Touro está atravesado polo Camiño de Santiago. Son algúns os peregrinos que collen a estrada comarcal AC240, que atravesa as parroquias de Beseño, Quión, Touro, Loxo, Bama, Prevediños e Vilar.



Etnografía
     En Baiobre, un dos lugares máis elevados do concello, na parroquia de Beseño, celébrase unha romaría nunha carballeira xunto á capela de Santa Sabela. Segundo a tradición, as mulleres preñadas deben coller unha tella da capela que se garda baixo os carballos.



     En Brandelos, Prevediños hai unha fonte con augas medicinais, onde xente ía tomar baños. Alí fíxose unha capela, arruinada e agora restaurada por un particular, e tamén alí se facía unha festa nunha carballeira, onde tamén había feiras. Agora a romaría faise nunha capela, que en tempos pasados puido pertencer ao Conde de Altamira, en Noaio, na mesma parroquia.



Festas e celebracións
    Hai unha feira cada día 5 de todos os meses en Fonte Díaz, con especial mención a de agosto, dedicada aos emigrantes.
    Festa da Terceira Idade
    Día do Neno
    Tamén se celebra o Entroido, de especial mención o de Fao, como magostos e sardiñadas nas súas datas.



Festas parroquiais:
    O San Xoán do 24 ao 26 de xuño en Touro
    Festas de Santa Eulalia e San Marcos en Bama o 24 de abril
    San Breixo en Foxás o 1 de outubro
    Santa Mariña en Circes o 18 de xullo
    San Ramón en Santiso, Cornado, o último venres e sábado de agosto.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

FERVENZA DA CIDADELLA - VILARDEVÓS

FERVENZA DA CIDADELLA
REGO DO VAL DA CERVA
SOUTOCHAO
VILARDEVÓS


    En la Comarca de Verín, en el sudeste de la provincia de Ourense se localiza el municipio de Vilardevós cerca de la frontera portuguesa.


Vilardevós
Superficie:

      152,1 km²


Población: 
     2.382 habitantes (Fuente: INE - 2008)


Parroquias: 
     Arzádegos (Santa Baia) , Berrande (San Bartolomeu) , Enxames (San Xoán) , Fumaces e A Trepa (Santa María) , Moialde (Santa María) , Osoño (San Pedro) , Santa María de Traseirexa (Santa María) , Soutochao (Santa María) , Terroso (Santa Cruz) , Vilar de Cervos (San Vicente) , Vilardevós (San Miguel) , Vilarello da Cota (Santa María)


Como llegar: 
La carretera N-525 de Verín a A Gudiña, es la principal vía de comunicación del ayuntamiento de Vilardevós.


Vilardevós: 
     Una sucesión de profundos valles conforman el territorio municipal que cuenta con su mayor altura en el monte Balagrande, el Marco de Cota con una altitud de 1083 metros. 


     La belleza agreste del municipio es un atractivo para los amantes de la naturaleza que pueden disfrutar en las áreas recreativas y de baño en Arzoá y Cidadella, donde hay una bonita cascada, y en Fonte de Ouceira en la sierra.


     Quedan repartidos por el municipio vestigios arqueológicos tales como las mámoas de Vilardevós, el castro de Flor de Rei o el sarcófago hallado en Arzádigos y datado en el siglo VII.


     Los avatares de la historia están condicionados a su situación fronteriza con Portugal, habiendo sufrido varias inclusiones por parte de estos. 


     En el aspecto monumental y dentro del arte sacro, destacan la Ermita de Nosa Señora de Portas Abertas, situada sobre un castro en Florderrei, las iglesias de Vilardevós, Enxames y Vilarello con retablos barrocos del siglo XVIII y la iglesia de Berrande, con un bello campanario y la bóveda de piedra.


     Los recientes programas de desarrollo local, han propiciado una serie de mejoras económicas en el municipio donde se han creado varias cooperativas, una de castañas y otra de miel así como una industria de foie-gras y un criadero de perdiz y conejo.



Imprescindible: 
     Iglesia Barroca de Berrande  y Ermita de Nosa Señora de Portas Abertas, situada sobre un castro en Florderrei.


Otros: 
     Iglesias de Vilardevós, Enxames y Vilarello y Áreas recreativas de Arzoá, Cidadella y Fonte de Ouceira.


Alrededores: 
     Oímbra ,Verín, Riós.


Fiestas
     - San Xoán el 24 de junio - Santa Marta el 29 de julio - |Festa das Neves el 5 de agosto - Romería de Portas en Florderrei coincidiendo con la Ascensión. 


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: galiciaparaelmundo
XOAN ARCO DA VELLA



CALLEJEANDO EN BELESAR - CHANTADA

 CALLEJEANDO EN BELESAR
BELESAR
CHANTADA 
LUGO


 Belesar
     Belesar es un pequeño pueblo perteneciente al municipio de Chantada en Lugo, merece la pena pasar un rato en esta zona ya que también se puede visitar la presa de Belesar, enfrente la iglesia románica de San Estevo de Ribas de Miño del siglo XII y además pasear entre los viñedos.



     Ya en el pueblo podemos coger un sendero bastante llano que bordea el río Miño, las vistas son preciosas.



     El pequeño pueblo que está a ras de la orilla del río queda reflejado en sus aguas, y es que al estar el embalse aguas arriba, el río parece no ser alterado más que cuando pasan los barquitos. Existe un pequeño embarcadero desde donde podemos alquilar barcas y recorrer una parte del río.



     Dividido en dos, el pueblo se une gracias a un pequeño puente que hay que cruzar para llegar a la iglesia que está en la parte más alta y de donde cogemos el sendero. Las laderas están bien aprovechadas puesto que en toda la montaña de arriba a abajo se cultivan viñedos.



Embalse de Belesar
     El embalse de Belesar es un pantano artificial creado en 1963 en el río Miño, España (el más grande de este río). Situado entre los municipios de Taboada, Chantada, Saviñao, Paradela, Páramo, Guntin y Puertomarín.



     Su capacidad es de 655 hm³, ocupando una superficie de 1910 hectáreas aproximadamente y presentando una cola de 50 km.


     La presa, de bóveda con dos estribos de gravedad, es obra del ingeniero Luciano Yordi de Carricarte, si bien el edificio de control de la central eléctrica es obra del arquitecto Juan Castañón de Mena.



     El embalse se creó para abastecer a una central hidroeléctrica operada en la actualidad por la empresa Gas Natural. Dicha central posee una potencia de generación de 227MW, y al año produce de media 732GWh de energía hidroeléctrica.



     La construcción del embalse supuso además de anegar casi 5000 hectáreas de terreno infertil, la desaparición bajo las aguas del pueblo de Puertomarín, que se reedificó cerca de su antigua ubicación.


     El salto máximo de agua tiene una altura de 137,5 metros.



Ribeira Sacra.
     La Ribeira Sacra es un lugar de privilegio en donde están siempre presentes el agua, los árboles, la piedra y el silencio. Muchas son las posibilidades de acercarse a estas tierras encantadas.



     
     Incluso los peregrinos de Santiago verán con sorpresa cómo en esta zona del Miño, surge el desconocido Camino de Invierno entre el Camino Francés y la Ruta de la Plata.


     El románico rural, arte primordial para Galicia, es el complemento imprescindible de este paisaje.  



     

     Un paisaje agreste con miradores espectaculares, aldeas perdidas, pazos centenarios, cientos de bodegas mirando el río desde los socalcos de piedra, caminos encantados entre bosques y valles.


     Sin por ello olvidar los insólitos remansos y los codos del Miño, sólo accesibles a través de las rutas fluviales.  


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
 XOAN ARCO DA VELLA

FARO DE OZA - A CORUÑA

FARO DE OZA
OZA
A CORUÑA


     O Faro de Oza é un faro situado na Punta de Oza, lugar onde tamén se sitúa a nova praia de Oza, na parroquia de Oza (A Coruña). Está construído no Forte de Oza, levantado no século XVI e que albergaba unha batería costeira. A construción do faro rematou en 1915 e entrou en servizo en 1917. 


     Deixou de prestar servizo en 1963, sofrendo abandono e ruína ata 1996, data na que foi rehabilitado. Porén, dende aquela non se lle ten dado uso e o estado de abandono que padece ten causado continuas protestas. Forma parte do Conxunto Histórico-Artístico do antigo Sanatorio de Oza.


Historia
     A Comisión de Faros decidiu proxectar a instalación do faro en 1904. 



     Daquela os únicos que servían para guíar o acceso ó porto da Coruña eran a Torre de Hércules e o Faro de Cabo Prioriño, pero a posición de ámbalas dúas luces non formaba un ángulo o suficientemente axeitado como para garantir a correcta posición dos barcos durante a manobra de entrada, polo que se decidiu instalar un faro na Punta de Oza que serviría de guía para os buques que entrasen no porto a través da canle norte da ría do Burgo. 


     Complementariamente, tamén se planeou a construción do Faro de Mera, de xeito que tamén ficase sinalizada a canle oeste da ría.


     A elaboración do proxecto foi asignada ó enxeñeiro Salvador López Miño pola Dirección Xeral de Obras Públicas a día 4 de xaneiro de 1908, aprobándose en xullo do mesmo ano que o faro fose edificado no antigo Forte de Oza, que fora construído a finais do século XVI tralo ataque de Francis Drake de 1589. 



     A versión final do proxecto foi aprobada o 17 de xaneiro de 1911, sendo adxudicada a obra a Juan Mosquera Morano nunha poxa realizada en setembro por unha cantidade de 24.500 pesetas, ás que logo se engadiron 4.992 máis por tarefas de cimentación e accesorias. 


     En 1914, cando o faro xa estaba a piques de ser finalizado, houbo que acrecentar 10 cm máis a altura da torre, posto que era necesario para que coubese a lanterna, que finalmente era de maior diámetro do que se determinara inicialmente no proxecto. O faro foi entregado en 1915, comezando o prestar servizo a partir do 20 de agosto de 1917.


     No ano 1932, aumentouse a potencia da lanterna e foi levantada unha nova luz nunha posición máis alta, montada nunha torre de aceiro nas Xubias, por detrás do Sanatorio Marítimo de Oza, a 294 m do faro, coa pretensión de formar un sistema de enfilación que servise ós buques para evitaren o baixo das Xacentes (onde embarrancou o Urquiola en 1976) e a restinga do Seixo. 



     En 1955, o faro deixou de actuar como sistema de enfilación e pasou a funcionar soamente como luz de referencia por causa da construción do dique de abrigo, o cal mudou o rumbo de entrada no porto herculino, empregándose a partir dese momento unha nova enfilación situada na Punta Fieiteira. 


     Deixou de prestar servizo en 1963, e durante décadas estivo abandonado, ata que o lugar do antigo Santario Marítimo de Oza foi declarado Conxunto Histórico-Artístico en 1992, declaración que fixo que a Autoridade Portuaria rehabilitase o faro en 1996. 


     Con todo, non se lle deu un uso continuado dende aquela e non tardou en caer no abandono e sofrer vandalismo, o que provocou que asociacións culturais e veciñais teñan protestado reiteradamente pola situación.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA