PETROGLIFO DE ARMEA - ALLARIZ

PETROGLIFO DE ARMEÁ

ARMEÁ

AGUAS SANTAS

ALLARIZ

OURENSE

Castro de Armeá
     O castro de Armeá é un castro situado no lugar de Armeá, na parroquia de Augas Santas, pertencente ó concello ourensán de Allariz. A cronoloxía de ocupación do Castro é entre o S. IV-III a.C e o século IV da nosa era.

Características
     O castro de Armea foi declarado Monumento Histórico-Artístico en 1963. Actualmente ten a categoría de Ben de Interese Cultural (BIC).

Arqueoloxía
     O castro foi escavado por Conde Valvís. Atopáronse restos indíxenas e romanos, que están depositados na súa maioría no Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense.

Piocas da Santa
      Próximo ao castro, e nunha carballeira, atópase o lugar coñecido polo nome de As Pías ou Baños de Santa Mariña, segundo Vicente Risco. Trátase de dúas pías labradas nun afloramento granítico situado a ras do chan que aparece rodeado perimetralmente por un muro de cachotería de un metro de altura e pranta circular.

     A pía de maior tamaño ten forma rectangular e nela conserva un bo caudal de auga durante todo o ano. Á beira dun dos seus lados maiores disponse outra pía de menores dimensións. Na cabeceira da pía maior, así como nun lateral daquela, sitúanse dúas cazoletas circulares de tamaño desigual.

     Conde Valvís apuntou a posibilidade de que esta construción operase como prensa de aceite de oliva, unha hipótese que parece ser corroborada pola existencia dun pequeno orificio que une ambos recipientes.

Santa Mariña de Augas Santas
     Santa Mariña de Augas Santas é unha parroquia situada no norte do concello de Allariz. Segundo o INE no 2010 tiña 200 habitantes (93 homes e 107 mulleres).

     Situada a 6 quilómetros da vila, limita coas parroquias alaricanas de Folgoso e Os Espiñeiros e cos concellos de Taboadela, Paderne de Allariz e Xunqueira de Ambía. O seu núcleo máis poboado é Santa Mariña de Augas Santas, con 67 habitantes.

Patrimonio histórico
     Na parroquia está o castro de Armeá, orixinario do século II a.C., no que apareceron dúas estatuas de guerreiros castrexos e un gravado rupestre antropomorfo.

     Segundo a tradición aquí foi decapitada no ano 139 a mártir cristiá Mariña de Augas Santas. No mesmo lugar onde foi decapitada erixiuse a igrexa parroquial baixo a súa advocación. A igrexa actual, construción románica de finais do Século XII, posúe tres naves sen cruceiro, con falso triforio no interior, rosetóns na fachada e nas tres ábsidas.

     É unha ampliación sobre unha máis antiga que se fixo o descubrirse os restos da Santa durante o reinado de Afonso II. O mausoleo da santa sitúase sobre o que se considerou o seu sepulcro. Ten unha lauda lisa sobre a terra, orixinaria do século XVIII. As imaxes son de Santa Mariña no centro e o seu carón Santa Marta e Santa Eulalia. Cabo da igrexa está o pazo de verán do bispo de Ourense.

     Na parroquia tamén hai outra capela que quedou a medio construír desde o século XIII, a igrexa da Asunción. Construción heterodoxa vinculada ao Castro de Armeá e ás lendas de Santa Mariña.

Festas
     O día da ascensión celébrase a procesión dos pendóns e o día de Santa Mariña, 18 de xullo, festéxase a esta santa.

Demografía
     No período 1999—2010 a poboación de Augas Santas diminuíu 96 persoas (48 homes e 48 mulleres), en porcentaxe iso supón unha caída do 32,43 %.

 MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

PIOCAS DA SANTA - ARMEÁ

 PIOCAS DA SANTA

ARMEÁ

ALLARIZ

OURENSE

 Castro de Armeá
     O castro de Armeá é un castro situado no lugar de Armeá, na parroquia de Augas Santas, pertencente ó concello ourensán de Allariz. A cronoloxía de ocupación do Castro é entre o S. IV-III a.C e o século IV da nosa era.

Características
     O castro de Armea foi declarado Monumento Histórico-Artístico en 1963. Actualmente ten a categoría de Ben de Interese Cultural (BIC).

 

Arqueoloxía
     O castro foi escavado por Conde Valvís. Atopáronse restos indíxenas e romanos, que están depositados na súa maioría no Museo Arqueolóxico Provincial de Ourense.

Piocas da Santa
      Próximo ao castro, e nunha carballeira, atópase o lugar coñecido polo nome de As Pías ou Baños de Santa Mariña, segundo Vicente Risco. Trátase de dúas pías labradas nun afloramento granítico situado a ras do chan que aparece rodeado perimetralmente por un muro de cachotería de un metro de altura e pranta circular. 

     A pía de maior tamaño ten forma rectangular e nela conserva un bo caudal de auga durante todo o ano. Á beira dun dos seus lados maiores disponse outra pía de menores dimensións. Na cabeceira da pía maior, así como nun lateral daquela, sitúanse dúas cazoletas circulares de tamaño desigual. 

     Conde Valvís apuntou a posibilidade de que esta construción operase como prensa de aceite de oliva, unha hipótese que parece ser corroborada pola existencia dun pequeno orificio que une ambos recipientes.

 

Santa Mariña de Augas Santas
     Santa Mariña de Augas Santas é unha parroquia situada no norte do concello de Allariz. Segundo o INE no 2010 tiña 200 habitantes (93 homes e 107 mulleres).

     Situada a 6 quilómetros da vila, limita coas parroquias alaricanas de Folgoso e Os Espiñeiros e cos concellos de Taboadela, Paderne de Allariz e Xunqueira de Ambía. O seu núcleo máis poboado é Santa Mariña de Augas Santas, con 67 habitantes.

Patrimonio histórico
     Na parroquia está o castro de Armeá, orixinario do século II a.C., no que apareceron dúas estatuas de guerreiros castrexos e un gravado rupestre antropomorfo.

     Segundo a tradición aquí foi decapitada no ano 139 a mártir cristiá Mariña de Augas Santas. No mesmo lugar onde foi decapitada erixiuse a igrexa parroquial baixo a súa advocación. A igrexa actual, construción románica de finais do Século XII, posúe tres naves sen cruceiro, con falso triforio no interior, rosetóns na fachada e nas tres ábsidas. 

     É unha ampliación sobre unha máis antiga que se fixo o descubrirse os restos da Santa durante o reinado de Afonso II. O mausoleo da santa sitúase sobre o que se considerou o seu sepulcro. Ten unha lauda lisa sobre a terra, orixinaria do século XVIII. As imaxes son de Santa Mariña no centro e o seu carón Santa Marta e Santa Eulalia. Cabo da igrexa está o pazo de verán do bispo de Ourense.

     Na parroquia tamén hai outra capela que quedou a medio construír desde o século XIII, a igrexa da Asunción. Construción heterodoxa vinculada ao Castro de Armeá e ás lendas de Santa Mariña.

Festas
     O día da ascensión celébrase a procesión dos pendóns e o día de Santa Mariña, 18 de xullo, festéxase a esta santa.

Demografía
     No período 1999—2010 a poboación de Augas Santas diminuíu 96 persoas (48 homes e 48 mulleres), en porcentaxe iso supón unha caída do 32,43 %.

 MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

CHOZO DOS FOIXOS - COVELO

 CHOZO DOS FOIXOS

CAMPO

COVELO

SERRA DO SUIDO

       O chozo é unha construcción en pedra de neis que daba acobillo aos pastores da Serra do Suído, cando se turnaban diariamente para coidar o gando ao longo do ano. Hoxe en día estos símbolos desta arquitectura, permite coñecer cómo era a vida en épocas pasadas nesta zona. 

     

     Aínda que non existen datos arqueolóxicos fiables ou documentos escritos que precisen a súa construcción, segundo a tradición oral xa eran recordados como moi antigos no século pasado. Dado o seu estilo arquitectónico podería sinalarse a súa orixe nos séculos de difusión do románico (séculos XII e XIII)

A SÚA ARQUITECTURA
     O interior é unha peza única, dunhas dimensións ao redor dos 20 metros cadrados, construídos en neis. Ao redor dos chozos establecíanse os "cortellos", cada familia tiña o seu e estaban destinados a acobillar aos becerros , na actualidade a maioría están derruídos. 

     Cerca dos chozos había tamén un redil non moi grande, feito de cachotería, lousas e grandes bloques pétreos. 

     Pechando todo o conxunto situábanse as lousas verticais que delimitaban a zona de pastoreo de cada chozo. 

     Podemos dicir por tanto que o conxunto era unha unidade de explotación gandeira de montaña. 

     Os chozos atópanse en torno á cota dos 900 metros de altitude, na falda nacente, protexidos dos ventos e aproveitando en ocasións a inclinación das ladeiras da montaña. Integrándose totalmente os tellados coas pendentes do terreo.

     Este emprazamento na caída da montaña facilitaba a súa construcción. De planta regular, as súas dimensións son prácticamente constantes, adoita a haber bancos de pedra corridos adosados á parede, o espesor dos seus muros é considerable (0,6-0,8 metros) debido á grande carga que teñen que soportar. 

     A porta de entrada non adoita ser grande, e debido ao pesado da construcción os vanos adoitan reducirse.

     Sobre a existencia de portas de madeira, ferro ou outro elemento que pecharan o chozo non existen referencias, aínda que é lóxico pensar que dispoñian dalgun elemento para pechalos, principalmente para manter o calor dentro do habitáculo e protegerse de posibles ataques de lobos e outras feras. 

     Hai soamente uns ventanucos, que semellan arpilleiras e que adoitan situarse nas fachadas laterais, orientados a nacente e a poñente, pódese pensar que valen como "tiro" do lume que se facía no interior, e tamén para recoller os primeiros e últimos raios de sol. Ademáis no interior hai unha serie de nichos rectangulares que servían para gardar obxectos personais, comida, roupa, etc.

Campo
     Parroquia de grande tradición gandeira, bañada polo río Tea e situada na aba sur da Serra do Suído dispón dun bo monte cinexético. Nas súas cotas máis baixas poderemos perdernos en frondosos bosques autóctonos.

Os seus barrios e lugares son:  
     Barcia, A Bouciña, Bustelo, Cascardoso, A Costa, A Ladeira, O Loureiro, O Outeiro, San Pedro.

 
Covelo
     Covelo fórmano 14 parroquias sobre un terreo moi variado e accidentado. Vales profundos, ríos, montañas especialmente marcadas no límite noroeste, con alturas superiores ós 1.000 metros constituen unha grande variedade paisaxística.

MAPA

XOAN ARCO DA VELLA

DROGUERIA MODERNA - PONTEVEDRA

 DROGUERIA MODERNA

 PLAZA DE CURROS ENRÍQUEZ, 8

PONTEVEDRA

     La Drogueria Moderna de Luis Esteban, es el vivo recuerdo que tenemos de los comercios de antaño. Esa mezcla de colores, olores y formas que permanecen en la memoria de por vida; y que los más jóvenes observan con ese asombro mezcla de respecto e imagen irreal  sacada de una película cinematográfica.

     

     La Dorgueria Moderna es un comercio que ha sabido adaptarse a los cambios que marcan las tendencias de consumo, pero que ha mantenido toda la gama de productos y  la  experiencia acumulada con el paso de los años. 

     El reto debe ser difícil, ya que es la única en su género en nuestra comarca, lo que constituye uno de los polos de atracción más grande sobre las gentes de nuestro rural; además de su eficaz servicio de envío de mercancías a cualquier punto de la península.

Recetas de la fama
     La clave del éxito de la droguería se debe, a que ha sabido «adaptarse muy bien a los tiempos», manteniendo casi en exclusiva productos muy específicos ‘de toda la vida’ y renunciando a todos los artículos presentes en los grandes canales de distribución. «Así consiguen que la gente que busca algo concreto empiece por aquí».

     Hay cerca de 6.350 productos diferentes que atestiguan esta particular receta de la fama. En la ‘Droguería Moderna’ todavía se encuentran «colonias que nadie se atreve a copiar», como la afamada Varón Dandy y las de la casa Maja; los históricos masajes Floid para después del afeitado y un amplio abanico de productos de la firma Crusellas.

     Buena parte de sus demandantes son veteranos, con más de 65 ‘primaveras’, pero también hay mucha gente joven que, cansada de llevarse chascos con los productos comerciales, «vuelven a los remedios de antes o a los productos que les aconsejan sus padres y abuelos». 

     En el número 8 de Curros Enríquez encuentran, por ejemplo, un fantástico remedio para el tratamiento de las canas: la loción Sin Canil, que se fabrica en Lugo «y ha conseguido tumbar a los productos anunciados en televisión». También las lociones de quina para frenar la caída del cabello y varios antídotos para combatir el acné.

     Otro de los puntos fuertes del negocio son los combinados de hierbas para elaborar licor café y aguardiente de hierbas, cuya fórmula fue ideada por el fundador de la droguería y es utilizada por particulares y «bodegas importantes». 

     Tampoco hay que olvidarse de los productos para el campo, entre los que se encuentran repelentes de palomas, culebras y serpientes y un sinfín de compuestos para contraatacar las plagas en «viñedos, frutales y cuadras».

Historia
     Tras un recorrido por varios locales de la zona vieja, la ‘Droguería Moderna’ se asentó en Curros Enríquez en el año 1924, cuando la plaza era centro del comercio y reunía a firmas míticas como «Olmedo, Saturnino Varela o Tejidos Pedrosa».

     

     Su creador preparó el local para funcionar como una droguería de aquella época, en la que servían productos químicos, drogas y plantas, para la elaboración de todo tipo de productos. 

     El primer cambio llegó en los años 30, cuando se aprobó una ley que prohibía hacer drogas. «Solo permitía vender productos hechos por farmacéuticos, por lo que el fundador, que era droguero, se hizo farmacéutico y abrió en la puerta de al lado la farmacia que se mantiene a día de hoy».

     Con el paso de los años el negocio pasó a las manos de su hijo Luis Esteban Menéndez, que también se hizo farmacéutico y todavía sigue al frente con 94 años.

 

     El relevo generacional continuó con Eduardo Esteban Meruéndano, también boticario y tremendamente orgulloso de «seguir la tradición familiar» en la droguería, «un referente por antigüedad, seriedad y conocimiento».

MAPA

Fuentes: Web DROGUERIA MODERNA

Diario de Pontevedra 

XOAN ARCO DA VELLA