lunes, 14 de octubre de 2013

O REPARTO DAS TROITAS - CONTO

O REPARTO DAS TROITAS
CONTO

Río Umia en Vilar de Mato

     Isto sucedeu haberá uns cincuenta anos na aldea de Vilar de Mato, en Cuntis (Pontevedra). Aló vivían dous curmáns, Heladio e Emilio, que a pesar de que eran moi distintos e de que sempre andaban a rifar, estaban sempre xuntos como se fosen uña e carne. O Heladio era o máis vello dos dous e, aínda que non era ben listo, tiña habilidades innatas para a arte da pesca. 

 
Muiños de Verdugo - Vilar de Mato    

     Foi o caso que un día Emilio propúxolle ao seu parente ir botar unhas canadas ao Comeixe, e acordaron repartir a pesca a partes iguais ao final da xornada. Tal como era de esperar Heladio colleu moitas máis pezas. Pero un trato é un trato. Para facer o reparto apuntouse axiña Emilio, que fora un par de anos á escola e sabía algo de números.

Río Umia en Vilar de Mato

      —Unha pra min, outra pra ti, outra pra min... 


      —Contaba o máis novo en voz alta.

      —Unha pra min, outra pra ti, outra pra min; unha pra min, outra pra ti, outra pra min; unha pra min, outra pra ti, outra pra min...


 Muiños de Puntalta - Vilar de Mato

      E así ata repartir coa súa peculiar picardía un total de cincuenta e oito peixes. Ao rematar, mirando Heladio para un e outro monte de troitas, e quedando pampo ao ver que a parte do seu curmán era ao menos o dobre da súa, dixo abraiado:


      —¡Manda carallo, Milio!, se non chas vise contar pensaba que me enghañabas.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 13 de octubre de 2013

JUAN DE JUANES - CONTO

JUAN DE JUANES
CONTO

 Iglesia de Estacas

     Xa hai moito tempo había un vello crego na parroquia de Troáns, no concello de Cuntis (Pontevedra), máis coñecido pola súa tacañería que polas virtudes cristiás.

    Era pola Coresma, e a caixa de caudais da rectoral estaba ateigada de cartos procedentes do cobro das bulas, que algunhas familias podentes pagaran para eludir a prohibición de comer carne. 

      Chegou un día en que o cura, a pesar da obsesión que tiña por contar os cartos todas as noites antes de deitarse, coidando que o diñeiro non estaba demasiado seguro na casa, resolveu que conviría levalo o antes posíbel para Compostela. O sancristán da parroquia, Bieito do Folgar, alertou ao señor cura da presencia na zona de Vea dun grupo de bandoleiros liderados por un sonado bandido asturiano coñecido como O Fabián. A pesar da insistencia de Bieito de levar o diñeiro nun coche de cabalos, o crego xulgou máis discreto e económico que un pequeno grupo de veciños os levasen a pé aquela mesma noite.


 Iglesia de Estacas

      Seis homes saíron a iso da media noite. Dous deles eran da Hervés, un da Sobrada e o resto de San Ildefonso. O que levaba o fardo era un tal Xan García, un home honrado e cabal, moi respectado en toda a bisbarra. 


      Despois dun bo percorrido, cando xa estaban chegando á Ramallosa, viron achegarse ao lonxe a dous homes de hábito, e pensaron que serían romeiros de regreso á súa terra. Cando chegaron a onda eles, o máis vello, un home de barba branca e un pouco rubio de cara, faloulles deste xeito:


      —Boas noites, meus señores, desculpen que os interrompa pro ¿importaríalles dicirme a onde se dirixen nunha noitiña tan fresca?


      —Por suposto que non. Somos veciños da parroquia de Troáns, aló en Cuntis, e imos a Santiago por encarga do noso abade, a levar o diñeiro das bulas —respondeu Xan confiadamente.


      -Home, pois precisamente eu son Carlos Bernal, coengo do Bispado de Santiago, e este home que me acompaña é persoa de confianza da nosa institución. O propio bispo mandou que viñesemos ao seu encontro e que nós mesmos levasemos, como é costume, eses cartiños tan necesarios para a causa cristiá.


      Ao escoitar Xan ao bondadoso vello non dubidou un instante.


      —Tomen, pois, señores os cartos que a mellor recaudo estarán nas súas mans, e ademais así aforraremos un bo treito de camiño. Mais supoño que me darán vostedes algún recibo, pois o noso crego é home moi severo para estas cousas das contas.


 Capilla de San Idefonso - Troans

      —Non faltaría máis —dixo o tal Bernal— Por certo, ¿sabe algún de vostedes ler?


      —Non, señor.


      —Cada ves millor... ¿E como se chama vostede? —dixo Bernal collendo un papel e facendo nel unha anotación.


      —Chámome Xan García. Son home de moita sona na miña terra, como tamén o foi meu pai e máis o meu avó, que tamén levaban o mesmo nome. Saiba que aló en Troáns pode contar comigo para todo aquilo que precise...


      Xan colleu a nota e regresou camiño de Troáns coa satisfacción do deber cumprido. Ao chegar á rectoral e contarllo todo ao abade este, encarnado de ira, púxose a berrar como se toleara.


       —¿Que fixeches, papán? ¡Se eu non tiña avisado a ninguén en Santiago de que iades aló! ¡Déixame acá ese recibo!


     O crego caeu ao chan esvaecido cando leu o papel, que dicía: Juan de Juanes, de la parroquia de Troanes, dio el dinero de las bulas a dos malandranes.
 
Capilla de San Idefonso - Troans
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

A BRUXA DA PENEDA - LENDA

A BRUXA DA PENEDA
LENDA

Capilla de A Peneda

     No cumio do Monte da Peneda, situado nos lindes dos concellos de Redondela e Soutomaior (Pontevedra) hai unha capela barroca dedicada á Virxe das Neves. A capela construiuse sobre as ruínas do castelo de Castrizán, mandado construír polo arcebispo Fonseca e foi destruido por Pedro Madruga; o castelo, á súa vez, fora asentado sobre as ruínas dun castro.

     Desde o castelo de Castrizán había un túnel con tres posibles saídas ou entradas; unha no castelo de Soutomaior, outra na Ponte do Canal e a terceira en Pontesampaio. Estes túneles foron de grande axuda para envíar reforzos ao xeneral Morillo cando a defensa contra o francés na sonada batalla de Pontesampaio. A boca de entrada deste túnel na Peneda queda un pouco máis abaixo da muralla que circunda a ermida e o curuto do monte.


     A Virxe das Neves da Peneda, visítana especialmente o 5 de agosto e o luns de Pascua, é abogosa contra danadas de “bocado” ou ameigadas e embruxadas.


     Para curar acudían ao santuario e no momento de alzar laiábanse:


     —Que me aperta!


     Entón os acompañantes aproveitaban para preguntarlles:


     —En que cho deron?


     E ela respondía se fora nun anaco de pan, nunha bebida ou noutra comida. E insistían:


     —Quen cho deu?


     E a enferma case sempre respondía:


     —Non o poido dicir!


     Mentres, un home pasaba as reliquias da santa envoltas nun pano polo pescozo da enferma e dicíalle:


     —Bótao fóra!


     Era sinal de cura que a doente vomitase pelos e mesmo agullas pola boca.


     Unha vez estaban practicando o ritual cunha enferma e cando lle preguntaron: 


     Quen cho deu?, a muller quería dicilo pero non puido, pois unha bruxa que estaba na igrexa, e que fora a causante do mal, pasáballe unha vela por diante da boca para que non o puidese dicir.


     A xente que estaba presente e que se deu conta do que estaba pasando colleron á bruxa polos pelos e arrastrárona ata o adro da igrexa. Seica daba berros coma os dunha raposa. Xuntaron leña e botárona enriba do lume para que ardese.



     Hai quen di que alí morreu, queimada, e hai quen di que foi quen de fuxir monte abaixo dando saltos coma as galiñas.




Capilla de A Peneda
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 12 de octubre de 2013

PUERTO DE CARRIL - NOCHE

PUERTO DE CARRIL
CARRIL
VILAGARCIA DE AROUSA


     Santiago do Carril é unha parroquia que se localiza no concello de Vilagarcía de Arousa. Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 1.515 habitantes (799 mulleres e 716 homes), distribuídos en 2 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 1.498 habitantes.



     Esta localidade e famosa pola calidade das súas ameixas. Unha das actividades económicas máis destacadas é o marisqueo, especialmente de ameixas e berberechos.



Historia
     Carril se fundó en aproximadamente 1500 como villa, en 1512 ya tenía puerto. Carril fue uno de los puertos más importantes de Galicia hacia 1750. Ya en 1814 fue autorizado para embarque y desembaque con América. Era una villa importante, tenía hospital y escuela náutica.

 

     Jerónimo del Hoyo dijo en 1607: "Esta villa del Carril se comenzó a fundar habrá poco más de cien años. Fundáronla algunos vecinos de Padrón que venían a pescar junto dó está fundada".

 

     Carril estaba vinculada a Santiago de Compostela, los burgueses de Santiago hicieron en 1801 una aduana de segunda clase. Entre los años 1840 y 1850 Carril tenía una población de 2.170 habitantes aproximadamente, estos estaban en unas 250 casas que había en la villa, en la Isla de Cortegada y en 2 barrios más pertenecientes a Carril.

 

     Carril perdió importancia cuando ampliaron el ferrocarril a Villagarcía de Arosa, está se aventajó a Carril. 



     Otro motivo importante fue la sustitución de la vela por el vapor, con esto los barcos comenzaron a llevar más carga, ante estas grandes cargas el puerto de Carril se quedó pequeño, y los compostelanos dejaron de darle importancia, y empezaron dársela a ciudades más grandes como La Coruña, Ferrol o Villagarcía de Arosa.


     En 1888 con la ampliación del puerto de Villagarcía se trasvasaron la Aduana, las Casas Consignatarias.... Los problemas que tenía Carril le fueron llevando a deudas y otros problemas, así Carril, Vilaxoán y Villagarcía se anexionaron.

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 10 de octubre de 2013

CAPILLA DE SAN BLAS - CAMPO LAMEIRO

CAPILLA DE SAN BLAS
CARBALLEIRA
CAMPO LAMEIRO

     
      Campo Lameiro é unha excelente alternativa para todos aqueles que buscan algo mais que sol e praia no disfrute de seu tempo libre...
 



     Este concello pontevedrés alberga multitude de rincóns para perderse e viaxar ó pasado contemplando os grabados rupestres e os castros; asi como un amplio abanico de actividades e opcións para disfrutar duns días apacibles, cheos de bos momentos que os farán inolvidables.



     Varias zonas de recreo encóntranse repartidas ó longo deste vasto concello.

 



Castro de Penalba
     Este recinto situado no alto de monte Agüeiros reúne tradición, cultura, arte e ocio.

 


     Conserva el Castro de Penalba que data dos séculos VIII - VII a. C., un dos máis antigos de Galicia.





     O día 13 de xuño commemorase a festividade de S. Antonio, na capela celébrse a misa solemne e a tradicional puxa de ofrendas que levan os devotos.





     Así mismo, os visitantes poden contemplar as insculturas rupestres de “ A Pedra da Serpe” y a “ Rotea de Mendo”.




     Este recinto conta ademais, cun galpón, merendeiro, mesas, parrillas, fontes e un parque infantil.

 



Carballeira de Rozas
     Carballeira de CousoSituada na parroquia de Couso, esta magnifica carballeira centenaria posue mesas, zoa infantil e parrillas, o que a convirte nun estupendo lugar para disfrutar dnha relaxada xornada campestre .





Área recreativa de Lodeiro
Rio Lérez

     Situada na parroquia de San Miguel de Campo, é testemuña da unión do río Lérez co seu afluente o río Meneses.




     Esta ten un afamado coto de pesca e refuxio de pescadores.





     Unha pequena ruta de muiños, o merendero provisto de mesas e parrillas xunto coa praia fluvial, fan desta área un lugar ideal para o disfrute de nenos e maiores.




Praia fluvial de Redonde
     Ideal para facer un alto no camiño e obsequiarnos cun refrescante baño en augas do río Lérez.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA