jueves, 20 de diciembre de 2012

FERVENZA DO RIO SAN MIÑOUVA

FERVENZA DO RIO SAN MIÑOUVA
COVA DA MOURA
DOMAIO - MOAÑA
PONTEVEDRA
 


     En el interior de la Ría de Vigo y conectada a este por el Puente de Rande, se encuentra el municipio de Moaña. En el mar, las inconfundibles bateas se mezclan con las típicas embarcaciones pesqueras en una típica estampa que podemos ver desde la cima del Monte Domaio. 


     En la parroquia de San Martiño han aparecido restos de hachas pertenecientes aproximadamente al 100.000 a.c.. Del Neolítico tambien han aparecido restos de utiles que ya indica que las gentes eran agricultoras (, puntas de flechas, hachas de silex, cerámica,...). (cacharros de cocina, adornos..).


     De esa época es el dólmen de Chan de Arquiña, el monumento más importante de todos y el mejor conservado, y el Castro de Montealegre en Domaio. Posteriormente, durante la estancia en el municipio, los romanos y los suevos dejaron muestras de su cultura. En la Edad Media se construyen la Torre de Meira y el Pazo de O Rosal, en la parroquia de Moaña.


      Despues de los ataques piratas de siglos anteriores, en 1617 la flota turca arrasa la parroquia de Domaio. Pero sin duda el acontecimiento histórico que más marcó la vida de esta comarca del Morrazo fue el combate naval de Rande en 1702, donde la escuadra española fue derrotada por la inglesa, que saqueó con gran dureza las parroquias de Domaio, Meira y Tirán. Cien años después, de nuevo los franceses intentan controlar estas tierras, siendo repelidos los ataques por los vecinos. 


      A principios del siglo XIX, Moaña adquiere su actual configuración administrativa, pasando en 1874 la capital del municipio de Meira a la parroquia de San Martiño de Moaña En años posteriores, la economía de sus habitantes se basaba en la pesca y las industrias de salazón que se instalaron en la ría. Debido a la guerra, esta floreciente actividad fue frenada bruscamente y muchos de sus habitantes buscaron trabajo en Vigo además de emigrar a varios países de Sudamérica. En la actualidad, la pesca y el marisqueo continúa siendo la principal actividad económica de sus habitantes que han encontrado en el turismo una fuente de ingresos complementaria.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 16 de diciembre de 2012

SAN ROQUE DE LEBOSENDE - LEIRO

CAPILLA DE SAN ROQUE
LEBOSENDE
LEIRO
OURENSE

     Leiro es un municipio de la provincia de Orense (Galicia, España), a orillas del Avia. Pertenece a la Comarca del Ribeiro.



     La Comarca del Ribeiro se encuentra entre las sierras de Faro y Suido, donde confluyen los valles del Miño, Avia, Arnoia y Barbantiño. Se define entre una serie de valles y superficies que contrastan con las altas tierras circundantes de alrededor de 312 km2, de los cuales dedica 3000 hectáreas al viñedo.





     Rodeado de relieves montañosos y resguardado de la influencia oceánica, el cultivo de la vid es la característica dominante del paisaje, ocupando casi la totalidad de las laderas y hondanadas en los terrenos de Ribadavia, Castrelo de Miño, Cenlle, Beade, Leiro y Carballeda, así como las pendientes mejor orientadas y soleadas de los municipios limítrofes.



     Tierra regada por una densa red fluvial, con un microclima seco y cálido, pero con una humedad durante el período invernal.




Fiestas
     Leiro: fiestas de San Pedro y de la Vendima. Berán: fiestas de Santa Margarida (19, 20, 21 de julio), Fiesta del licor café (septiembre) y de San Roque (agosto). San Clodio: fiesta de la Santa Cruz. Gomariz: fiesta de Santa Mariña (18, 19 de julio). Fiesta de Santa Rita (22 de mayo) Vieite: fiesta de Santa Helena.

 


VIDEO

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 15 de diciembre de 2012

IGLESIA DE SAN ANDRES DE VALONGO

IGLESIA DE SAN ANDRES 
VALONGO
COTOBADE 
PONTEVEDRA


     O poboamento das terras de Cotobade empezou en época bastante antiga, como testemuñan a abundancia de restos arqueolóxicos (petroglifos, mámoas, castros) repartidos por toda a súa xeografía.


     Os restos máis abundantes son os petroglifos, dos que se coñecen numerosos exemplos (máis de 150), moitos deles atribuídos á Idade do Ferro ou  á do Bronce.

 
     Os petroglifos máis interesantes son: a Pedra do Lombo da Costa, a Laxe do Cuco, a Pedra das Ferraduras, a Laxe dos Cebros,… na parroquia de San Xurxo de Sacos e os petroglifos de  Portela da Laxe e Laxe das Coutadas, en Viascón.



      Asímesmo, quedan restos da época romana na calzada de O pé da Múa. Entre os antigos monumentos históricos, atópase no monte Castelo, que se extende polos límites de Borela, Carballedo, Tenorio e Viascón- a torre que noutro tempo se chamaba “Couto do Abade”, da que apenas quedan vestixios; e os restos do castelo de Tenorio, que a finais do século XV pertencía ó señor de Soutomaior e conde de Camiña, Pedro Madruga, e que foi derrubado polos Irmandiños.



      O concello tivo a súa propia xurisdicción, na que o duque de Soutomaior nomea xuíz ordinario, e que comprendía as actuais parroquias, agás a de Caroi.
 

 
      No século X fundouse o convento de benedictinos de Tenorio. A boa posición estratéxica deste, provocou que caese en mans do Conde de Camiña, quen destituiu ó seu Abad, Pedro de Tenorio, sustituíndoo por un monxe de Lérez.  


     Este nomeamento, ó non ser acatado pola comunidade, trouxo como consecuencia o abandono do convento polos guerrilleiros durante a guerra da independencia, e acabou destruído ó incendialo os franceses.

 
     Na loita contra os franceses pode decirse que Cotobade abriu a guerra, ó atacar os seus habitantes ás guarnicións gabachas de Borela, San Xurxo de Sacos e Tenorio, o 19 de febreiro de 1809, obrigando a estas a renderse. Así mesmo, o día 20, fan baterse en retirada as tropas francesas de Pontevedra, que acudían a se desquitaren da acción do día anterior. Posteriormente, o 28 do mesmo mes e ano, atacan a guarnición francesa de Pontevedra e o 7 de xuño toman parte na acción de Pontesampaio, contribuíndo a derrota das forzas do xeneral Ney.
 


     Nestes feitos destaca a utilización polos veciños de Cotobade do “Canón de Pau”, que consistía nun tronco furado e suxeito con argolas de ferro, e que resistía ata doce canonazos. Destes feitos, que fan que se coñeza a Cotobade coma terra do “canón de pau”.



     Segundo a tradición, Cotobade é berce de afamados canteiros. Traballaban por toda España, e coñecíanse coa denominación popular de “barrocos”; semella que esta denominación ten relación co estilo arquitectónico deste nome. 


     Entre estes, cabe destacar o mestre Cerviño, natural de Aguasantas e autor dos cruceiros de Hío, Covelo, Ponteareas e outros. 


     Do maestro Cerviño, o afamado escritor Castelao di “foi xenial, revolucionario, capaz de transforma-los pequenos cruceiros en grandes calvarios ó estilo dos que se levantan na Bretaña”


VIDEO


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

IGLESIA DE SAN MIGUEL - CARBALLEDO

IGLESIA DE SAN MIGUEL 
CARBALLEDO 
COTOBADE
 PONTEVEDRA 


     Cotobade es un ayuntamiento perteneciente a la provincia de Pontevedra, en la comunidad autónoma de Galicia, en España (Spain).



     Ocupa una extensión de aproximadamente 135 km2 y tiene en torno a los 4600 habitantes.



     Como todo municipio gallego que se precie, su población está ampliamente distribuida en múltiples nucleos poblacionales que se agrupan en 13 parroquias: Aguasantas, Almofrei, Borela, Carballedo, Caroi, Corredoira, Loureiro, Rebordelo, Santa María de Sacos, San Xurxo de Sacos, Tenorio, Valongo y Viascón.



     Es un ayuntamiento de caracter rural que se caracteriza por su gran interés ecológico gracias a la existencia de abundantes rios, fuentes, molinos, puentes, petroglifos, cruceiros, iglesias, hórreos, casas de labranza, carballeiras, etc. (aunque todo ello está desapareciendo).


VIDEO


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube



XOAN ARCO DA VELLA
>

viernes, 14 de diciembre de 2012

CARLOS SOBRINO BUHIGAS

CARLOS SOBRINO BUHIGAS


     Carlos Sobrino Buhigas, nado en Pontevedra o 18 de marzo de 1885 e finado en Vigo o 4 de decembro de 1978, é un pintor galego. Era irmán do naturalista e arqueólogo Ramón Sobrino Buhigas.


      Nado no seo dunha familia acomodada, de longa tradición artística, entre a que destaca o malogrado pintor Enrique Campo que era o seu curmán.

     
     Desexaba cursar estudos na Escola de San Fernando de Madrid, do que desiste por imposición familiar, para facer os de Comercio. Oposita a cátedras de Debuxo e Caligrafía desta modalidade e obtén o número un. Comparte a carreira con estudos de Belas Artes, baixo a dirección do pintor Alejandro Ferrant. Fai amizade co pintor catalán Eliseu Meifrèn i Roig, con quen está a piques de emparentar.


     Vive en León ata que se crea en Vigo a Escola de Comercio e pide o traslado. Alí comparte o ensino no centro co que exerce na Escola de Artes e Oficios. Bolseiro pola Deputación Provincial, viaxa a Londres, onde un tío seu, famoso pianista co seu mesmo nome, é profesor do Conservatorio.


     Participa nas Exposicións Nacionais de Belas Artes, nas que obtén mencións honoríficas nas edicións de 1908 e 1910. Na de 1915 consegue a terceira medalla co seu cadro «Cristo de Casal Dourado», actualmente en Bos Aires. Un ano máis tarde outórganlle a segunda medalla na Exposición Universal de Panamá pola súa paisaxe «Calle de ciudad gallega», que é característico da súa pintura.


     Realiza encargos de gran compromiso, como os seus amplos trípticos sobre o mar e o campo, hoxe en posesión de Novacaixagalicia, nos que queda patente a súa facilidade compositiva, así como un colorismo, que o emparentan con Sotomayor, Benedito, Hermoso e outros pintores do seu tempo.


     Realiza ilustracións para diarios e revistas e percorre incansablemente Galicia tomando apuntes dun interese documental considerable, posto que recollen aspectos do país que xa se perderon.


     A pintura de Carlos Sobrino corresponde a un realismo postimpresionista de raíz folclórica, de colorismo alegre e elevado. Está representado en todos os museos de Galicia e en importantes coleccións institucionais e particulares de España e de América.


     Na Alameda de Pontevedra deixou 23 azulexos con distintas paisaxes e escenas, rurais e urbanas, pintadas en 1927 e fabricados pola empresa sevillana "Mensaque Rodríguez y la compañía de Triana". Estes mosaicos foron restaurados completamente na reforma que se fixo no contorno do parque en 2010.


     "Los azulejos de la Alameda constituyen la representación perenne y solemne de su obra, y gracias a la preciosa cerámica vidriada de sus azulejos, la calidad traslúcida de sus colores, pasados primero a material original, y después traspuestos al azulejo, que ostenta en sí mismo una amplia tradición decorativa.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA