PETO DE VALADARES - VALADARES E SA - MONÇAO

 PETO DE VALADARES

VALADARES E SA

MONÇAO

  Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

 

PETO DAS CALDAS - AV. DAS CALDAS - MONÇAO

 PETO DAS CALDAS

AV. DAS CALDAS

MONÇAO

Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CRUCEIRO PETO DOS AFLITOS - CRISTELO COVO - VALENÇA DO MINHO

 CRUCEIRO PETO DOS AFLITOS

CRISTELO COVO

VALENÇA DO MINHO

    Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.

     Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.

     Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.

     Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.

     Os petos de ánimas son esas pequenas capeliñas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.

     Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobres ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara o seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.

     Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non adicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.

     En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CRUCEIRO PETO DE SANTA MARÍA - CRISTELO COVO - VALENÇA DO MINHO

CRUCEIRO PETO DE SANTA MARÍA

IGREXA DE SANTA MARÍA

CRISTELO COVO

 VALENÇA DO MINHO

    Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.

     Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.

     Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.

      Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.

     Os petos de ánimas son esas pequenas capeliñas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.

 Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobres ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara o seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.

     Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non adicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.

     En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CRUCEIRO PETO DE SANTA BAIA - IGREXA DE SANTA BAIA DE RIBADUMIA - RIBADUMIA

 CRUCEIRO PETO DE SANTA BAIA

IGREXA DE SANTA BAIA

RÚA PARROCO VALIÑAS

RIBADUMIA

Igrexa de Santa Baia 

    En Ribadumia, nunha contorna formada por un atrio natural, con paseo ata a portada principal, levántase esta igrexa no medio do val. 

      Ten unha alta torre central de época barroca. A porta está formada por un arco de medio punto moi sobrio, con entablamento e frontón curvo sobre el.

      Pilastras nas esquinas da fachada rematan en pináculos barrocos. Sobre o frontón, a imaxe da Santa, e máis arriba, a parte alta da torre separada do resto por unha cornixa. 

      A planta cadrada inferior tórnase logo poligonal e na súa parte alta circular remata cunha pequena cúpula.

     Á beira da igrexa unhas esveltas árbores contrastan coa construción, en competencia coa obra da natureza.

      Na contorna da igrexa, os viñedos que levantan as súas cepas sobre piares que falan da relación desta parroquia co viño e o traballo das súas xentes.

MAPA

 

 Fuente: Web www.osalmes.com

XOAN ARCO DA VELLA

CRUCEIRO PETO DE SANTA MARÍA - O PADREIRO- SALVATERRA DO MIÑO

 PETO CRUCEIRO DE SANTA MARÍA

O PADREIRO

SALVATERRA DO MIÑO

 Padreiro
      Padreiro é un lugar da parroquia de Castrelo de Miño no concello ourensán de Castrelo de Miño na comarca do Ribeiro.

     Tiña 8 habitantes no ano 2011 segundo datos do INE e do IGE, dos cales 4 eran homes e 4 mulleres. Iso supón un mantemento da poboación respecto a 2010, cando tiña 8 habitantes (4 homes e 4 mulleres).

Castrelo de Miño
      Santa María de Castrelo de Miño é unha parroquia do concello de Castrelo de Miño, na provincia de Ourense.

     No ano 2007 tiña 315 habitantes, deles 154 eran homes e 161 eran mulleres.

Lugares de Castrelo de Miño
      A Carixa, As Cortiñas, A Costa, Nogueiredo, Padreiro, O Pazo, A Ponte, Reigoso, O Rial, Santa María, O Toledo, Traveso

Comarca do Ribeiro
     A comarca do Ribeiro é unha comarca galega situada na provincia de Ourense no curso medio do río Miño, que a percorre de nordeste a suroeste.

      A súa capital é Ribadavia, e a ela pertencen os concellos da Arnoia, Avión, Beade, Carballeda de Avia, Castrelo de Miño, Cenlle, Cortegada, Leiro, Melón e Ribadavia. Dálle nome ao viño do Ribeiro.

    Ocupa unha superficie de 406,92 km², nos que viven 15.571 habitantes (2020). 

      Por ela transcorren tamén os ríos Arnoia e Avia. O Miño está represado nos encoros de Castrelo de Miño e da Frieira. 

       Existen varios balnearios que aproveitan as augas. Desde a Serra do Suído e Faro de Avión, ao oeste, onde se chega ao 1.000 m de altitude, o relevo descende até só 97 m en Ribadavia e Arnoia.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA