Areas Santa Cristina de Areas é unha parroquia que se localiza no concello de Antas de Ulla.
Segundo o IGE en 2009 tiña 82 habitantes (49 mulleres e 33 homes), distribuídos en 5 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 119 habitantes.
Xeografía Areas está situada no sueste do concello. A aldea da Somoza é o punto máis elevado do concello (720 m), no seu territorio está o monte Farelo.
Patrimonio A igrexa de Santa Cristina de Areas é da primeira metade do século XIX.
Festas Celebra as súas festas patronais na honra de San Lucas.
Lugares de Areas Castro, O Outeiro, Río, Santa Cristina, A Somoza
Antas de Ulla Antas de Ulla é un concello da provincia de Lugo, pertencente á comarca da Ulloa.
Segundo o IGE, en 2014 tiña 2 152 habitantes. O seu xentilicio é seoanés, ullán ou ullao.
Xeografía O concello limita ao norte con Palas de Rei, ao sur con Taboada, ao oeste con Agolada e Rodeiro e ao leste con Monterroso. A capital municipal, do mesmo nome, dista 45 km da capital provincial, Lugo.
Do seu relevo, tendente á horizontalidade, destaca o monte Farelo, con 951 m de altura, e da súa hidrografía o río Ulla, que nace na parroquia de Olveda e conta con afluentes coma o Estanco, o Fadal, o Peizal, o Medeiros, o Peibás ou o Pequeno.
Comarca da Ulloa A comarca da Ulloa é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é Monterroso. A esta comarca pertencen os concellos de Antas de Ulla, Monterroso e Palas de Rei.
No ano 2020 tiña 8.879 habitantes, 4.430 homes e 4.449 mulleres. O seu nome procede do río Ulla, que nace na comarca.
IGREXA DE SANTIAGO DE AUGASMESTAS Esta igrexa foi construída na súa maioría no século XVII, edificio de humildes dimensións e características.
Ten unha nave central cuberta a dúas augas e unha capela maior con estrutura de madeira.
Na fachada observamos como se levanta unha humilde espadana de dous vans.
No interior destaca o arco de medio punto que da paso ao presbiterio e que recorda a un pasado románico, logo vemos un retablo maior de finais do século XVIII de factura barroca coas esculturas de Santiago Apóstolo (a cabalo) San Pedro e o Anxo da Garda, esta igrexa tamén posúe un retablo lateral de estilo neoclásico.
A igrexa estivo adscrita antigamente a encomenda de San Xoán e logo ao de Barxa de Lor.
Acceso Dende Quiroga temos que coller a N-120 en dirección Monforte e logo deternos despois da ponte, antes de chegar a poboación de As Covas, no cruce xiramos de cara a dereita por unha estrada que se mete debaixo da ponte e nos permite chegar a Augas Mestas.
Augas Mestas Santiago de Augas Mestas é unha parroquia do concello de Quiroga na comarca de Quiroga, na provincia de Lugo.
No ano 2007 tiña 26 habitantes, deles 14 eran homes e 12 eran mulleres, o que supón un incremento de 3 habitantes en relación ao ano anterior, 2006.
O nome a parroquia débese a estar no punto onde se xuntan as augas do río Lor coas do río Sil.
Lugares de Augas Mestas Augas Mestas, As Covas, O Fuluxento, Parada
A deseñadora que captou a maxia do mar de ardora e subiuna á pasarela convertida en 6.000 cristais Swarovski
Fuente:La Voz de Galicia
Autora:Rosa Estévez Luz Prado cose sentada baixo un raio de sol que ilumina a parede do estudo de corte e confección que dirixe no barrio de As Pistas, en Vilagarcía. O seu xesto é de concentración e o movemento das súas mans marca un ritmo particular mentres cose.
A serenidade da estampa, con todo, é un trampantoxo: o cerebro da deseñadora traballa a pleno rendemento e no seu estómago aletean os nervios que sempre a acompañan cando está a piques de presentar unha nova colección.
E nesas está, precisamente: o sábado 16 presenta no Pazo de Mos tres deseños, no marco dun certame organizado polas palilleiras desa localidade pontevedresa.
Os tres modelos, que desfilarán no apartado de firmas convidadas, forman a colección Mar de Ardora, unha proposta tran brillante como as augas da costa galega.
Non é estraño que Luz Prado mirase ao mar para crear os seus novos deseños. A final de contas, leste é desde hai anos un bo compañeiro de viaxe para esta muller, natural de Barro, que aproveita todas as ocasións que se lle presentan para dar longos paseos pola beira do océano. Soa ou acompañada polo seu fillo, acha neses encontros co océano e a area o mellor antídoto contra o estrés e os sentimentos máis tóxicos. «Gústame moito o monte, pero pasear á beira do mar é bo para min», di. Así que, cando a convidaron ao desfile de Mos, tivo claro que chegara a hora de facer realidade os bosquexos de inspiración mariña nos que levaba meses traballando: unha primeira proposta e un proceso continuo de pulido que culmina agora, cando chega a hora de que os modelos salten do papel á tea.
«Non me queda moito tempo e vou a contrarreloxo», confesa mentres fai unha pausa no traballo. Sorprendida como tantas outras persoas pola maxia do mar de ardora, que fai refulxir as augas da costa durante a noite, decidiu consagrar a súa colección a ese espectacular fenómeno. E para iso necesita a friorenta dunhas seis mil pezas de cristais Swarovski, que cose con minucioso coidado sobre a tea dos conxuntos que sacará á pasarela.
Os deseños brillarán grazas a esas diminutas pedras que compartirán protagonismo con pezas de encaixe de Camariñas, como establecen as normas do certame de Mos.
O traballo, pódenllo imaxinar, é enorme. Cada pedra debe ser colocada primorosamente e cosida con esmero á tea. «É verdade que esixe moito tempo, pero a min reláxame», recoñece a deseñadora. Pero iso a ela non lle dá medo. Ao contrario, reláxaa. «As pezas de encaixe tamén van cosidas a man. Paréceme un pecado coser a máquina un traballo artesanal como ese», sinala.
Sen présas que poidan provocar unha mala puntada, Luz traballa sen pausa para chegar a tempo para o certame. Farao. Pero un desfile non sería un desfile se durante as semanas previas a deseñadora non vivise envolta en dúbidas. ¿Serán os modelos adecuados? ¿Haberá pedras de máis? ¿Haberá pedras de menos?
Esas preguntas e o estrés que producen desaparecerá, por sorpresa, o sábado en Mos. Ou nun deses paseos que Luz adoita dar pola praia, deixando que o mar leve todas as dúbidas, todos os medos.
Moi recomendable e super interesante esta exposición para coñecer a historia do ferrocarril en Galicia, persoalmente voltarei a visitala en algun outro lugar que se monte.
Quero agradecer a Carlos Abellan presidente da asociacion de amigos do ferrocarril pola invitacion á inaguración e contar conmigo para achegar algunhas fotos das que realice de estacións xa desaparecidas ou en deshuso de Galicia. MOITAS GRAZAS
Un pouco de historia do tren en Galicia
A locomotora Sarita non foi a primeira, pero si a máis querida.
O avó de Cela enviou dous anos a Inglaterra ao maquinista Francisco Porto para que aprendese a guiala.
O avó de Cela, concellos que xa non existen e unha locomotora mítica alimentan a lenda da liña que cumpre os 150 anos
O primeiro tren español estreara as vías da Habana aínda que en pleno ocaso, o marchito imperio sabía onde estaba o negocio moito antes, en 1837.
En 1848 fíxoo entre Barcelona e Mataró o convoi que inauguraba a era do ferrocarril na España peninsular. Galicia tivo que esperar ao 15 de setembro de 1873; un luns, para máis acenos. Coa óptica que proporciona o tempo, aquel fito que acaba de cumprir 150 anos adquire trazos de analogía do propio país que o alumou.
Un detalle: a liña, que no esencial segue sendo a mesma que os rexionais percorren hoxe a beiras da ría de Arousa, unía dous municipios que xa non existen. Carril, absorbido por Vilagarcía en 1913, e Conxo, fagocitado por Santiago en 1925.
Nas estacións de Cornes e Carril, ningunha das cales permanece activa a estas alturas, houbo festa ao grande. Non era para menos. En 1861, auspiciada polo Concello carrileño e a Sociedade de Amigos do País, constituíase unha compañía cuxo nome deixará sen resuello a quen se atreva a pronuncialo sen pausas: a Real Sociedade do Ferrocarril Compostelán da Infanta dona Isabel de Santiago ao Porto de Carril.
Contemplado coa perspectiva actual, que os impulsores das obras, dirixidas polo enxeñeiro John Stephenson e o seu socio Camilo Bertorini, tardasen 12 anos en concluír un trazado de 42 quilómetros con cinco escalas intermedias, dous túneles importantes e outros tantos viadutos sobre os ríos Sar e Ulla, antóllase, mesmo, un prodixio de axilidade e eficacia.
Con todo, os problemas multiplicáronse desde o principio. Para empezar, houbo que modificar, por inviable, a intención orixinal de que a liña concluíse en Pontecesures.
A composición do accionariado que participaba dos 25 millóns de reais cos que naceu a compañía tampouco era sinxela: nel mesturábanse capitalistas ingleses con emigrantes establecidos en Cuba e xentes podentes do país. A flema británica acabou impoñéndose grazas, en boa medida, a unha figura fundida co ferro do camiño.
John Trulock, avó do nobel Camilo José Cela, fíxose coa xerencia da sociedade de nome interminable en 1880, e en 1887 obtivo o traspaso da explotación da liña para convén tomar aire de novo The Coruña Santiago and Peninsular Railway Company Limited, que ao pouco se convertería en The West Galicia Railway Company e acabou, vaia por deus, pleiteando co Concello de Vilagarcía pola construción dunha estación nova e maior.
Da amizade entre Trulock e José María Abalo e Souça, xerente de Beira Alta, a firma ferroviaria de Portugal, chegou á flamante liña de Galicia un elemento simbólico que segue sendo obxecto de disputa: a locomotora Sarita, que o colega luso cedeu en 1886, seis anos despois da súa construción en Inglaterra. A máquina, agora no exterior da Fundación Cela, foi reclamada con insistencia por Vilagarcía para o museo que abre as súas portas na mesma estación que en 1873 viu chegar aquela viaxe inaugural e foi o seu fogar ata 1935.
.png)
