lunes, 5 de agosto de 2013

PLAZA DE FEFIÑANS - CAMBADOS

PLAZA DE FEFIÑANS
CAMBADOS 
PONTEVEDRA


        La villa de Cambados está catalogada como conjunto histórico-artístico, y merece un paseo por sus tres barrios: el señorial de Fefiñáns con su impresionante plaza, el comercial-administrativo de Cambados y el barrio marinero de Santo Tomé. 
  

     Cambados cuenta con las mejores bodegas de Albariño en las que el visitante es invitado a catar este preciado vino.
 




     En los siglos V y IV antes de Cristo, los celtas se sitúan en los montes de Castelo y A Pastora, de cuyos poblamientos existen algunos restos. 

     
     Los fenicios aprovecharon las riquezas de las salinas asentándose en las inmediaciones de la desembocadura del río Umia, explotando a su vez el estaño y el cobre. En diversas excavaciones realizadas han aparecido hachas y otras armas que lo atestiguan.




     Como todos los pueblos de la Ría, sufrió los ataques vikingos y sarracenos desde el S IX, levantando para su defensa la Torre de Sadurniño de la que podemos ver sus ruinas.   


     Esta lucha de la población le valió para ser nombrada Muy Real Villa por el rey Fernando II en el siglo XII, iniciándose un período de esplendor que queda reflejado en la multitud de pazos que existen en el municipio




     En la actualidad su mayor riqueza se centra, además de en un turismo de calidad, en el cultivo de viñedo, debido a la excelente calidad del terreno que convierte a Cambados en uno de los mayores productores del Vino Albariño, cuya fiesta se celebra el primer domingo de Agosto.


     Iglesia de San Francisco Antiguo convento franciscano, hasta 1835. Una inscripción sitúa el año de fundación en 1588, así como los nombres de los fundadores. Destacan sus rasgos renacentistas y neoclásicos. Hoy es la Iglesia Parroquial de Cambados.



MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 4 de agosto de 2013

PORTO DE CABODEIRO

PORTO DE CABODEIRO
ILLA DE AROUSA


     É un dos portos secundarios da Illa de Arousa, utilízase para amarrar as embarcacións e descargar o peixe. Este embarcadoiro, cunha intensa actividade, é imprescindible para a xente do lugar. A escasos pasos atópase a praia de Cabodeiro, moi frecuentada, e onde se pode gozar do mar e da natureza.


     A Illa de Arousa ou A Arousa, é unha illa e concello da provincia de Pontevedra, situada no interior da ría de Arousa. Segundo o IGE en 2010 tiña 5.000 habitantes. O seu xentilicio é arousán.


     A illa ten unha superficie de 7 km², acadando a súa maior altitude no Con do Forno (68 m). Desde setembro de 1985 está unida ao continente por unha ponte de 2 km.



     Algunhas das súas praias son A Area da Secada, A Lavanqueira, O Vao, Camaxe, a praia de Carreirón, Espiñeiro e O Cabodeiro.



     Esta illa ten catro portos: o do Xufre, (onde se comercializa o marisco e o peixe), Cabodeiro, Naval e O Campo. Hai tres paseos marítimos: o do Campo, o do Cantiño e o que vai do IGAFA (Instituto Galego de Formación en Acuicultura) á Area da Secada. É tamén de interese turístico o faro de Punta Cabalo.



     As precipitacións danse en inverno e en outono e en menor cantidade en primavera; no verán as precipitacións son menores de 50 mm. En todo o ano danse mais de 1.000 mm de choivas e é rara a vez que cae algunha nevada en inverno xa que a última foi no 1985. As temperaturas medias de inverno son de 10º e no verán de 21,5º, con máximas de 40º en agosto.



     A illa xa foi habitada nos primeiros tempos do paleolítico (quedando mámoas na illa Guidoiro Areoso) e na idade do bronce, en épocas en que o nivel do mar era máis baixo. Da época romana quedan restos dunha vila preto da punta do Naso, e localizouse unha necrópole na praia dos Bufos.

 

     No ano 912 a metade da illa pasou a pertencer ao mosteiro de San Martiño Pinario, da orde de San Bieito, trala doazón do bispo de Iria Sisenando. No ano 929 o rei Afonso IV fundou o mosteiro de San Xián.



     No século XII, ante as invasións dos normandos, o arcebispo Xelmírez ordenou a construción de naves e torres para protexer a costa, converténdose a illa nun punto de encontro para as tropas.
Peirao.

 

     A partir de 1845 desenvolveuse a industria de salgado e pesca da sardiña, chegando a haber sete factorías. En 1879 inaugurouse a fábrica de salgado Goday, a segunda implantada en Galicia.

 

     Trala División territorial de 1833 converteuse en concello, pero en 1873 pasou a formar parte de Vilanova de Arousa, ao que pertenceu até 1996 agás entre 1935 e 1945, cando formou parte de Vilagarcía de Arousa. En 1996 volveu ser concello de seu, logo da presión social da veciñanza.



     O 14 de setembro de 1985 inaugurouse a ponte que une a illa a terra, que dinamizou a economía da poboación. Até entón os desprazamentos tiñan lugar en pequenos barcos.

 

     Tradicionalmente a economía estivo baseada na pesca e no marisqueo, pero actualmente está máis diversificada.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA


viernes, 2 de agosto de 2013

CRUCEIRO DE LAXOSO - LAXOSO DE ABAIXO

CRUCEIRO DE LAXOSO
LAXOSO DE ABAIXO 
PONTECALDELAS


      Este sencillo Cruceiro situado en el lugar de Laxoso, conserva el fuste de uno anterior que desapareció hace ya muchos años. En el lugar de Laxoso Pontecaldelas, existen varios petos de ámimas realmente curiosos y bellos


     Este Cruceiro también, con devoción de las ánimas y recuperado en el año 1999,  tiene en esa parte inferior un peto para recoger  limosnas destinadas a sufragar misas pidiendo la salvación de las ánimas que penan en el purgatorio.


     Siempre en el pie de este pequeño cruceiro peto hay velas encendidas,por lo que podemos asegurar que a día de hoy en un lugar de respeto y devoción para los vecinos del lugar y los que pasan por la zona


Cruceiros:
     El  Cruceiro forma parte de un conjunto que en la parte inferior tiene una capilla con la figura de la Virgen de los Dolores ,acompañada a los lados por dos figuras de Santiago,en la derecha se ve a Santiago peregrino,a la izquierda acompañando la otra figura de Santiago Apostol hay una representaciónde el Niño Jesús en brazos de la Virgen a los Reyes de Oriente. El estado de conservación en el que se encuentra la obra es muy bueno.




     Los cruceiros son una de las más características manifestaciones de la arquitectura popular gallega. Son cruces de piedra que aparecen habitualmente en los atrios de las iglesias, cementerios y encrucijadas de caminos para protección de los caminantes, santificando lugares relacionados con creencias paganas que son cristianizados con el propio cruceiro.

 



      La presencia de estos elementos es normalmente de origen devocional, aunque no faltan los motivos rogativos, de alabanza o de ofrenda como causas de su construcción. Ésta estaba financiada por alguna persona que pretendía ganarse su indulto o el de su parroquia ante los ojos de Dios; ofreciendo la construcción como voto para pedir la curación de enfermedades o protección ante una situación peligrosa.



     Con la misma finalidad de protección se levantan cruceiros en campos dedicados al mercado o en un lugares donde ocurrió algún acto violento para evitar que el alma errante de las víctimas pueda dañar a los viandantes.




       El cruceiro es por tanto un objeto sagrado así como el lugar donde se encuentra emplazado. Es por ésto, que el cruceiro es objeto de devoción y respeto, y no sólo un monumento que señala el límite de las parroquias o ayuntamientos.




      En los cruceiros se pueden distinguir varias partes perfectamente diferenciadas: la basamenta es la parte más ornamentada del cruceiro consistente una plataforma formada por varias gradas y un pedestal sobre la que se apoya la columna o fuste y sobre este el capitel. El capitel presenta motivos decorativos muy diversos, desde motivos vegetales, geométricos, figuras simbólicas... y el elemento fundamental de cualquier cruceiro, la cruz.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

jueves, 1 de agosto de 2013

PETO DE SAN XOAN - LAXOSO

PETO DE SAN XOAN
LAXOSO 
PONTECALDELAS

     
      Peto de ánimas de tipo pechado coroado por unha cruz. Ten reixa protectora de ferro e un murete entorno o peto. O caixón das esmolas áchase na base do peto. 

 


     O retablo é  policromado e áchase presidido por un San Xoán. Acompañan o santo as animas. Esta situado na carretera que vai de Pontecaldelas a Aguasantas a altura de Laxoso no cruce de Laxoso de Abaixo




      O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.



     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.




     Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.



     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...".



     Tamén se invita a recordar os nosos antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos".



     E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogad por nos, Señor, y socorrednos con vuestros sufragios que nos pidiremos por vos".




MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube


XOAN ARCO DA VELLA

PETO DOS PASOS - PONTECALDELAS

PETO DE DOS PASOS
FRAGA DE ABAIXO 
PONTECALDELAS

     
      Peto de ánimas de tipo pechado coroado por unha cruz de ferro. . Ten reixa protectora de ferro que se abre en dobre folla. O caixón das esmolas áchase na base do peto. 




     O retablo é  policromado e áchase presidido por un San Antonio.. Acompañan o santo as animas. No pinaculo baixo a cruz ai unha calabera con duas tibias cruzadas simbolo da morte. O entorno e bellisimo a beira do rio na Zona dos pasos da Fraga nun cruzamento de camiños a beira do Río.

 



      O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.




     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.





     Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.



     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...".




     Tamén se invita a recordar os nosos antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos".




     E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogad por nos, Señor, y socorrednos con vuestros sufragios que nos pidiremos por vos".


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube





XOAN ARCO DA VELLA