ESTACIÓN DE PONTEDEUME - PONTEDEUME

ESTACIÓN DE PONTEDEUME

PONTEDEUME

 Estación de Pontedeume
      Pontedeume é unha estación de tren de Adif situada na vila de Pontedeume, na provincia da Coruña.

     Ten servizos de Longa e Media distancia operados por Renfe.

Situación ferroviaria
      A estación atópase no punto quilométrico 23,3 da liña férrea de ancho ibérico que une Betanzos con Ferrol a 29 metros de altitude, entre os apeadoiros de Perbes e Cabanas-Areal.

        O tramo é de vía única e está sen electrificar.

Historia
       A estación foi inaugurada o 5 de maio de 1913 coa apertura da liña Betanzos-Ferrol, tras un longo período de proxectos e obras, tras quedar deserto o concurso para a súa construción e explotación.

      Encargouse a Norte que efectuase o mantemento necesario para a posta en servizo desta liña.

      Encargouse finalmente da explotación MZOV, e a partir de 1928, a Compañía Nacional dos Ferrocarrís do Oeste.

      En 1941, a estación pasou a depender da recentemente creada Renfe, quen xestionou a mesma ata a separación da compañía en Adif e Renfe Operadora o 31 de decembro de 2004.

A estación
      O edificio de viaxeiros é unha estrutura de dous pisos, actualmente sen servizos ferroviarios como despachos de billetes ou aseos.

       Atópase no noroeste da vila, preto da desembocadura do Eume na ría de Betanzos, e un pouco afastada do centro urbano de Pontedeume.

     Recentemente recrecéronse as plataformas da estación, ademais de instalarse farois nelas para unha mellor visibilidade.

      Conta con dúas plataformas laterais ás que acceden dúas vías. 

      Existe outra vía morta que se usa de forma esporádica para o apartado de material de mantemento da liña. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

ESTACIÓN DE CABANAS-AREAL - CABANAS

 ESTACIÓN DE CABANAS - AREAL

CABANAS

 Apeadoiro de Cabanas-Areal
      Cabanas-Areal é un apeadoiro ferroviario de Adif situado no concello de Cabanas, na provincia da Coruña. Ten servizos de media distancia operados por Renfe.

Situación ferroviaria
      A estación atópase no punto quilométrico 24,5 da liña férrea de ancho ibérico que une Betanzos con Ferrol a 6 metros de altitude, entre as estacións de Pontedeume e de Franza.

     O tramo é de vía única e está sen electrificar.

Historia
      A estación foi inaugurada o 5 de maio de 1913 coa apertura da liña Betanzos-Ferrol, tras un longo período de proxectos e obras, tras quedar deserto o concurso para a súa construción e explotación.

       Encargouse a Norte que efectuase o mantemento necesario para a posta en servizo desta liña. 

      Encargouse finalmente da explotación MZOV, e a partir de 1928, a Compañía Nacional dos Ferrocarrís do Oeste.

       En 1941, a estación pasou a depender da recentemente creada Renfe, quen xestionou a mesma ata a separación da compañía en Adif e Renfe Operadora o 31 de decembro de 2004.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DA NOSA SEÑORA DOS CAMIÑOS - LABRUJA - PONTE DE LIMA

PETO DA NOSA SEÑORA DOS CAMIÑOS 

LABRUJA

PONTE DE LIMA

 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA 

PETO DE SANTIAGO - RÚA DA RAINHA - CEPOES - PONTE DE LIMA

 PETO DE SANTIAGO

RÚA DA RAINHA

CEPOES

PONTE DE LIMA

    Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETRÓGLIFO DE O COTO - SANTA CRUZ DE ARRABALDO - OURENSE

 PETRÓGLIFO DE O COTO

SANTA CRUZ DE ARRABALDO

OURENSE

      Petróglifo con gravuras de cinco combinacións de círculos concéntricos (dous deles superpostos), círculos simples, un estraño motivo de forma rectangular dividido en catro partes por dúas liñas perpendiculares que se cruzan na parte central, sucos de saída en varias combinacións e multitude de coviñas distribuídas por toda a zona frontal da laxe, moitos deles sobre as propias combinacións de círculos.

       Esta superposición de motivos leva a deducir que os motivos foron feitos en varios períodos.

      Cabe subliñar, pola súa singularidade, que as dúas combinacións de círculos concéntricos de maior tamaño, con catro e cinco círculos na parte central e superior da laxe respectivamente, presentan o último círculo de maior anchura recheo con liñas radiais que confiren unha gran plasticidade ós deseños. 

       O petróglifo foi localizado durante as obras da autovía AP-53.

Arrabaldo
      Santa Cruz de Arrabaldo é unha parroquia do concello de Ourense que está situada a 10 quilómetros da cidade e conta cunha extensión de 4,88 km².

      Segundo o padrón municipal en 2005 tiña 642 habitante (303 homes e 339).

Patrimonio
     Destaca a Igrexa de Santa Cruz do Arrabaldo, de fábrica románica e que foi refeita no século XVI. Conserva restos da armazón mudéxar e algúns restos de pinturas murais.

      Entre 1836 e 1943 pertenceu ao Concello de Canedo. Nesta parroquia atópase unha das maiores fábricas de produción da empresa ourensá Coren.

Festas
      As festas patronais teñen lugar o 1 de maio.

Lugares de Arrabaldo   
     A Agrela, O Albaredo, Alén, O Areal, Arrabaldo, Os Beleiros, Calvelos, Os Campos, Carruceiro, Casar do Mato, Os Casares, O Cirro, A Cuqueira, A Estación, O Garavanzal, A Garduñeira, A Golpilleira, A Granxa, O Mesón, O Outeiro, O Palleiro, A Ponte do Val, A Porta do Prado, Santa Cruz, Sistís, O Souto do Río, A Tafona, O Val 

MAPA

 

Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA