Peto de ánimas Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.
En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.
Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.
A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.
En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.
As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.
Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).
Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.
Algúns levan lendas do tipo: Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...
Petos de Ánimas Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.
Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.
Segundo Castelao: "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".
A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.
A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.
Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.
O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.
Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes: - Estructura arquitectónica básica. - Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira). - Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).
Peto de ánimas Os petos de ánimas atópanse en camiños e encrucilladas de toda Galicia e son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción polas ánimas. Tódolos construídos con anterioridade a 1901 son bens de interese cultural.
Significado O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.
Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.
Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome.
Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cerdedo-Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...". Tamén se invita a recordar os antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogade por nos, Señor, E socorrenos cos vosos sufraxios que nos pediremos por vos".
Orixe As almas do purgatorio que son a meirande devoción galega, despois dos santos, de Cristo e da Nai; e, aínda que o culto teña a súa raizame no cerne mesmo do espírito galego, as mostras que se conservan son serodias.
A idea do purgatorio, aumentada e revitalizada a partir do Concilio de Trento (século XVI), fixo que se desenvolvese a práctica da construción destes monumentos populares cunha determinada iconografía. Pero segundo parece, en Galicia é no século XVIII cando se fan a maior parte destes monumentos dedicados ás ánimas; e os máis antigos conservados corresponden ao século XVII.
Localización e dimensións As encrucilladas aínda inspiran temor aos naturais do país, e a súa causa está en que pervive nas crenzas actuais consideralas como lugar que fora destinado ao enterramento, especialmente dos apartados da comunidade cristiá. De aí a crenza de que polas mesmas vaguen durante a noite as almas dos condenados.
Tanto a súa dimensión como iconografía son variadas, polo que é difícil establecer unha morfoloxía xeral, aínda que si se pode indicar que o corpo central do peto está composto por unha cavidade na que normalmente se representa ás ánimas no purgatorio, en relevo ou pintura, e un peto ou hucha para botar as esmolas. Estes elementos veñen a maioría das veces acompañados doutros secundarios: cornixas, pilastras, portiña de ferro etc.
O culto aos petos de ánimas Tamén é habitual que, ao pasar por diante do peto, se rece unha oración polas benditas ánimas para que poidan saír do purgatorio.
Tamén se lles agradece algún favor feito, porque acostuman a axudar aos vivos.
Pídeselles axuda para solucionar algún problema e colócanselles flores no seu recordo.
Peto de ánimas Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.
En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.
Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.
A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.
En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.
As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.
Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).
Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.
Algúns levan lendas do tipo: Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...
MUIÑO DA PUZA MUIÑOS DE GOLFARIZ PARDEMARÍN A ESTRADA
Na parroquia de Pardemarín existe unha ruta rehabilitada que segue o ronsel destes antigos muiños, agora libres de maleza e sinalizados en pedras talladas grazas a un canteiro da zona
Os muiños, xa sexan de vento, auga ou marea, conforman unha parte importante da cultura e etnografía de Galicia. Por esa razón hoxe en día, e en prácticamente todo o territorio, existen numerosas rutas que seguen os famosos camiños da moenda.
Espazos que foron rehabilitados para que a xente poida coñecer de cerca o patrimonio arquitectónico que representan estas singulares construcións, e mergullarse ao mesmo tempo en plena natureza.
No municipio da Estrada atopamos un itinerario repleto de encanto e magnetismo, que discorre paralelo ao río entre bosques de ribeira. Falamos da Ruta dos Muíños de Golfariz, na parroquia de Pardemarín. A particularidade desta senda reside na historia detrás da posta a punto do lugar, pois foi un veciño da aldea "canteiro de profesión" quen salvou da maleza os vellos camiños e muiños da zona. Ademais, grazas á súa destreza á hora de cortar e moldear a pedra, este canteiro de Golfariz puido deixar unha pegada imborrable, en forma de señalizaciones, por todo o percorrido.
Desde a cima de Santa Baia descende un pequeno regato ata formar un val natural na contorna da Estrada.
Xunto a este regato, décadas atrás levantouse un importante grupo de muiños, hoxe coñecidos como os "Muíños de Golfariz". A beleza desta pequena ruta fluvial non radica únicamente nas súas paisaxes ou a historia das súas construcións, senón máis ben na singularidade da súa acondicionamiento.
Manuel López Castiñeiros, coñecido por todos como "Carballo" é un veciño da parroquia, canteiro e escultor de profesión, que unha vez xubilado decidiu levar a cabo un ambicioso proxecto que levaba tempo roldando na súa cabeza: a posta en valor dunha ruta no lugar que tantas veces percorrera durante a súa infancia.
Carballo conseguiu recuperar ata seis muiños ocultos pola maleza; instalou barandillas de madeira nas pendentes; construíu varias pasarelas para prolongar os carreiros; e creou singulares esculturas e señalizacións de pedra que percorren toda a Ruta dúas Muíños de Golfariz. Estas últimas son na actualidade o auténtico selo de identidade do itinerario.
En total, tres quilómetros de traxecto circular que seguen as augas do río entre bosques, muiños e esculturas. Nunha dos gravados en pedra da contorna, pode lerse un pequeno texto que di: "un canteiro que puxo a Pardemarín de moda". Razón non lle falta, e é que desde o ano 2020, esta senda converteuse nun reclamo de primeira categoría para todos aqueles visitantes que chegan á Estrada.
Muiños, natureza e historia A Ruta dúas Muíños de Golfariz dá comezo moi preto de Mesadoiro, na contorna de Vos Cabarlliños. Próximo a este punto atópase a área recreativa de Barroblanco, acondicionada con mesas e bancos onde poder pasar o día.
En todo o traxecto, varias das obras do escultor local aparecen marcadas polas iniciais do seu nome e apelidos.
Algunhas delas ata contan con mensaxes gravadas nas pedras, como é o caso da "homenaxe aos antepasados e o seu esforzo", escrito baixo a figura dunha muller en pedra.
Unha vez iniciado o percorrido como tal, este atravesa os bosques de ribeira entre grupos de molinos e pasarelas. Ademais, varias destas construcións manteñen intacta a súa estrutura interna e poden ser visitados por dentro.
Muíño do Montoiro (en funcionamento trala súa posta a punto) ou de Vidal, Fervenza dá Chousa, Muíño do Batán, de Baixo ou de Sueiro e así ata chegar á antiga central hidroélectrica de Salouzáns. Alí localízase tamén o último dos muiños, o de Veiga Grande. Unha vez neste punto, a vía avanza por O Rodo e Mesadoiro ata volver ao lugar de partida.
VIDEO
MAPA
Fuente: El Español Autora: Thalia García XOAN ARCO DA VELLA
