CRUCEIRO DO CRISTO DO PIÑÓN - CHAN DA GÁNDARA - PADRÓNS - PONTEAREAS

 CRUCEIRO CRISTO DO PIÑÓN

CHAN DA GÁNDARA

PADRÓNS

PONTEAREAS

      Este cruceiro, do ano 1780, está situado sobre un montículo rochoso, á beira do río Tea.

     Érguese sobre unha plataforma de tres gradas de perpiaño, reforzadas nas unións con grampas de ferro, nas que descansa unha base cadrada e cos bordes rebaixados. 

Posúe a seguinte inscrición:
     “LO MANDO HACER POR DEVOCIÓN SANTIAGO NOGUEIRA AÑO 1780 STO CRISTO DEL PIÑÓN”.

      Fuste poligonal-primático con colar da mesma forma que dá paso ó capitel de tipo clásico, con follas, volutas e cabezas de anxos; remata en ábaco curvilíneo. 

     Cruz cadrada e con remates en punta; leva no anverso un Cristo coa cabeza ladeada, coroa de espiñas, anatomía marcada e amplo pano de pureza.

     No reverso vemos á Virxe en actitude orante e recollida, con manto que a cubre dende a cabeza ós pés, repousa sobre peana en forma de cabeza de arcanxo.

     Neste lugar, á beira do río Tea, celébrase a romaría do Cristo do Piñón.

Padróns
     San Salvador de Padróns é unha parroquia que se localiza no concello de Ponteareas. 

      Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 700 habitantes (371 mulleres e 329 homes), distribuídos en 8 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 716 habitantes.

     Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación descendera ata os 646 habitantes, sendo 314 homes e 332 mulleres.

Patrimonio
     Na igrexa de San Salvador de Padróns consérvanse algunhas seteiras dunha edificación antiga nos muros sur e norte da ábsida e abrigo a fachada occidental cunha monumental portada do século XIII. A porta, das máis monumentais de gardapós axadrezado tres amplas arquivoltas apuntadas, as dúas exteriores de finas mediacanas e a inferior de dúas filas de floróns. O tímpano é liso e o lintel en que se apoia é soportado por mochetas con esculturas de anxos. Ten tres pares de columnas de fuste esvelto e monolítico con capiteis de finas follas rematadas en volutas.

Lugares de Padróns
     Castro, Chan da Gándara, As Cortellas, Maínza, Mouro, A Portela, A Seca, A Serra

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA

PASOS DE MEIRA - MEIRA - RÍO GALLO - CUNTIS

 PASOS DE MEIRA

MEIRA

RÍO GALLO

CUNTIS

Meira
     Meira é un lugar da parroquia de Cuntis, no concello pontevedrés de Cuntis.

     Segundo o IGE do 2008 tiña 154 habitantes deles 79 eran homes e 75 mulleres, o que supón que diminuíu a poboación desde 2007.

Cuntis
     Santa María de Cuntis é unha parroquia que se localiza no centro do concello de Cuntis. 

     Limita coas parroquias de Arcos, Piñeiro, Estacas, Troáns e Cequeril, e cos concellos de Caldas de Reis e A Estrada.

     No ano 2009 tiña 2.390 habitantes, 245 menos que en 1986. En 1836 tiña unha poboación de feito de 1.316 persoas.

Patrimonio
     Ten os petróglifos de Cartas e Cartas da Fóra (Cardecide), Outeiro do Forno de tella, Outeiro de Vales, Costa de Vales, Outeiro Grande, Outeiro do Moucho e Outeiro da Campá (no polígono industrial).

     Conta cos castros de Castrolandín (escavado), Meira, O Castriño (Xinzo) e Laxos.

Lugares da parroquia de Cuntis
     Calvos, Campo, Cardecide, Castrolandín, Cuntis, Ermida, Folgoso, Fontecova, Fuxacos, Laxos, Louriña, Meira, Mesego, Noval, A Paizosa, A Patela, O Pazo, Piñeiros, Porto de Gómez, Rebordelo, Rogadío, Trasponte, Vilar, Vilariño, Xinzo, Zo

Parroquias do Concello de Cuntis    
     Arcos (San Breixo), Cequeril (Santa María), Couselo (San Miguel), Cuntis (Santa María), Estacas (San Fiz), Piñeiro (San Mamede), Portela (Santa Eulalia), Troáns (Santa María)

PASEO  DO RÍO GALLO
     No núcleo urbano de Cuntis hai varias zonas de paseo que discorren á beira do Río Gallo. Nelas podémonos atopar con árbores autóctonas e foráneas.

     Diversas pontes de madeira comunican as dúas bandas do río e preto dunha ducia de lavadoiros fluviais son testemuñas vivas dá a nosa etnografía e son practicamente pezas únicas en toda Galicia.

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 

Fuente: www.disfrutadegalicia.com

XOAN ARCO DA VELLA

 

PETO DA PONTE - CAMIÑO DA PONTE - MELÓN

PETO DA PONTE

CAMIÑO DA PONTE

MELÓN

Peto de ánimas
     Os petos de ánimas atópanse en camiños e encrucilladas de toda Galicia e son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción polas ánimas.

     Tódolos construídos con anterioridade a 1901 son bens de interese cultural.

Significado
     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.

     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.

     Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.

     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cerdedo-Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...". Tamén se invita a recordar os antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogade por nos, Señor, E socorrenos cos vosos sufragios que nos pediremos por vos".

Orixe
     As almas do purgatorio que son a meirande devoción galega, despois dos santos, de Cristo e da Nai; e, aínda que o culto teña a súa raizame no cerne mesmo do espírito galego, as mostras que se conservan son serodias.

     A idea do purgatorio, aumentada e revitalizada a partir do Concilio de Trento (século XVI), fixo que se desenvolvese a práctica da construción destes monumentos populares cunha determinada iconografía. Pero segundo parece, en Galicia é no século XVIII cando se fan a maior parte destes monumentos dedicados ás ánimas; e os máis antigos conservados corresponden ao século XVII.

Localización e dimensións
     As encrucilladas aínda inspiran temor aos naturais do país, e a súa causa está en que pervive nas crenzas actuais consideralas como lugar que fora destinado ao enterramento, especialmente dos apartados da comunidade cristiá.

     De aí a crenza de que polas mesmas vaguen durante a noite as almas dos condenados.

     Tanto a súa dimensión como iconografía son variadas, polo que é difícil establecer unha morfoloxía xeral, aínda que si se pode indicar que o corpo central do peto está composto por unha cavidade na que normalmente se representa ás ánimas no purgatorio, en relevo ou pintura, e un peto ou hucha para botar as esmolas. Estes elementos veñen a maioría das veces acompañados doutros secundarios: cornixas, pilastras, portiña de ferro etc.

O culto aos petos de ánimas
     Tamén é habitual que, ao pasar por diante do peto, se rece unha oración polas benditas ánimas para que poidan saír do purgatorio. Tamén se lles agradece algún favor feito, porque acostuman a axudar aos vivos.

      Pídeselles axuda para solucionar algún problema e colócanselles flores no seu recordo. Ás ánimas, sobre todo, ténselles

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PASOS DE VILAR - RÍO TEA - MONDARIZ

PASOS DE VILAR

RÍO TEA

MONDARIZ

Río Tea
     O río Tea é un afluente do río Miño, duns 50 quilómetros de longo, que atravesa a bisbarra do Condado, no sur da provincia de Pontevedra.

Etimolxía
     Segundo Edelmiro Bascuas o hidrotopónimo "Tea" parte da raíz hidronímica indoeuropea galaica *tekw‑, co significado de ‘fluír’.

Características
      Nace da confluencia de dous brazos, dos cales un nace na parte sur da Serra do Suído, a uns 900 msnm, e outro a 940 msnm no Faro de Avión, no límite entre as provincias de Ourense e Pontevedra.

     Baña os concellos de Covelo, Mondariz, Mondariz-Balneario, Ponteareas e Salvaterra de Miño, onde desemboca no Miño. A súa conca cobre unha área de 411 km².

      O Tea é un río de característico réxime pluvial. O seu caudal medio é de 17,5 m³/s. O seu percurso inicial é encaixado, abríndose xa no val de Mondariz, atravesando logo pola vila de Ponteareas, antes de ir ao Miño.

     Entre os seus afluentes destaca o Alén, pola dereita, que recibe aínda na montaña. Xa no curso baixo úneselle o Uma pola esquerda.

     Está declarado como zona especial de conservación (ZEC).

      En agosto de 2014 o río sufriu unha vertedura de sosa procedente da planta embotelladora de Augas de Mondariz.

Flora
     A vexetación é moi rica, tipo bosque de galería dos ríos do sur de Galiza, a formación típica é o ameal ou formación de amieiros. A vexetación é completada con freixos, salgueiros, pradairos, sabugueiros, bidueiros, cerdeiras bravas e algún carballo.

     Seguindo o bosque de galería atopamos unha segunda formación na que aparece a carballeira ou fraga mixta dominada por carballos (Quercus robur L.), e completada con loureiros, pereiras bravas, acivros (aceviños), cerquiños, e ás veces freixos, pradairos e castiñeiros. Nos outeiros fórmanse piñeirais de piñeiro bravo (Pinus pinaster var. maritima), froito das reforestación dos séculos XIX e XX, mesturadas hoxe en día con carballos, eucaliptos etc.

     Complétase todo cunha rica formación arbustiva e herbácea: cáncaros, campaíñas, amorodeiras bravas (morotes), hedras (areiras ou hadreiras), silveiras, roseiras bravas, estripeiros, chuchameles (Lonicera spp.), fentos variados, brións etc. Así coma toxos, uces etc. nas zonas altas.

Fauna
Aves
    Gabián (Accipiter nisus)
    Garza branca (Egretta alba)
    Andoriña brava (Riparia riparia)
    Alavanco real (Anas platyrhynchos)
    Merlo rieiro (Cinclus cinclus)
    Ouriolo (Oriolus oriolus)
    Paporrubio (Erithacus rubecula)
    Picapeixe (Alcedo atthis)
    Azor (Accipiter gentilis)
    Lavandeira branca (Motacilla alba)

Mamíferos
    Rato de almiscre (Galemys pyrenaicus)
    Lontra (Lutra lutra)

Peixes
    Lamprea (Petromyzon marinus)
    Salmón (Salmo salar)
    Anguía (Anguilla anguilla)
    Reo (Salmo trutta)

Outros
    Xoaniña (Coccinella septempunctata)
    Salamántiga (Chioglossa lusitanica)
    Libélulas (Gomphus graslinii e Macromia splendens)

MAPA

 

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

 

XOAN ARCO DA VELLA