martes, 16 de julio de 2013

O FARO TOURIÑAN E A LENDA DE BUXERAN

O FARO TOURIÑAN
E A
LENDA DE BUXERAN


     El faro de Touriñan es el el punto situado más al Oeste de la España peninsular, aunque no de la peninsula, este honor recae en el cabo Rocha, cerca de Lisboa. 

     Touriñan es un lugar lleno de naufragios y leyendas. Una de ellas es la leyenda de la furna de Buxeran, una furna situada cerca de este faro. Cerca de la playa de Arnela (Muxía), y dice así:

     En lo alto de un castro en el lugar de Castelos, existía un castillo perteneciente a un aguerrido caballero, el cual tenía una hija muy hermosa llamada Frolinda. 


     En una de sus largas ausencias para ir a luchar contra los enemigos de la fé, se acerco por el castillo un joven y hermoso trobador llamado Buxeran. 

     Frolinda y Buxeran quedaron prendados el uno del otro. Al regreso del padre, enterado de los amoríos de su hija, expulsó al juglar del castillo y encierra a Frolinda en un apartado aposento. 

     Esto no hace más que hacer crecer el amor entre ambos, y Buxeran cantaba todas las noches bellas canciones para su amada. 


     Enloquecido el padre ordena a sus criados dar muerte a Buxeran tirandolo por los acantilados.

     Enloquecida Frolinda al enterarse del trágico fin de su amada, camina día y noche por los acantilados gritando por su amado:

     - ¿Onde estás Buxeran?


     Desde los más hondo del mar, llegaban los ecos de las canciones del trobador. De pronto una ola de sutil y suave espuma trepo por los acantilados tomando la forma de Buxeran y abrazando entre sus brazos a Frolinda y la lleva con el para siempre.


     Durante muchos años fueron muchos los marineros que decian escuchar las canciones de Buxeran cuando pasaban cerca de esa furna.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

PLAYA DE QUILMAS - CARNOTA

PLAYA DE QUILMAS
CARNOTA
A CORUÑA


      Un saliente de rocas hace las veces de rompeolas en la playa y puerto natural de Quilmas.


     Existen indicios de que esta pequeña ensenada era utilizada por naves normandas y vikingas para realizar reparaciones durante las incursiones sobre el litoral gallego.






     La playa, de aguas claras y arena fina y dorada, se beneficia de la protección natural del puerto. 


     A la belleza del conjunto hay que sumarle una serie de antiguas construcciones de mampostería que se desarrollan a lo largo de la playa y que todavía hoy son utilizados por los pescadores de la zona como almacén de aparejos de pesca.

XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 14 de julio de 2013

IGLESIA DE SAN VICENTE - OUBIÑA

IGLESIA DE SAN VICENTE
OUBIÑA
CAMBADOS
PONTEVEDRA


     La villa de Cambados está catalogada como conjunto histórico-artístico, y merece un paseo por sus tres barrios: el señorial de Fefiñáns con su impresionante plaza, el comercial-administrativo de Cambados y el barrio marinero de Santo Tomé. 
 
     
     Cambados cuenta con las mejores bodegas de Albariño en las que el visitante es invitado a catar este preciado vino.



     En los siglos V y IV antes de Cristo, los celtas se sitúan en los montes de Castelo y A Pastora, de cuyos poblamientos existen algunos restos. Los fenicios aprovecharon las riquezas de las salinas asentándose en las inmediaciones de la desembocadura del río Umia, explotando a su vez el estaño y el cobre. En diversas excavaciones realizadas han aparecido hachas y otras armas que lo atestiguan.



     Como todos los pueblos de la Ría, sufrió los ataques vikingos y sarracenos desde el S IX, levantando para su defensa la Torre de Sadurniño de la que podemos ver sus ruinas. 
 
     
     Esta lucha de la población le valió para ser nombrada Muy Real Villa por el rey Fernando II en el siglo XII, iniciándose un período de esplendor que queda reflejado en la multitud de pazos que existen en el municipio



     En la actualidad su mayor riqueza se centra, además de en un turismo de calidad, en el cultivo de viñedo, debido a la excelente calidad del terreno que convierte a Cambados en uno de los mayores productores del Vino Albariño, cuya fiesta se celebra el primer domingo de Agosto.


     Iglesia de San Francisco Antiguo convento franciscano, hasta 1835. Una inscripción sitúa el año de fundación en 1588, así como los nombres de los fundadores. Destacan sus rasgos renacentistas y neoclásicos. Hoy es la Iglesia Parroquial de Cambados.



MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTO TOMÉ - MEIS

IGREXA DE SAN TOMÉ 
NOGUEIRA
MEIS 
PONTEVEDRA 
NOITE



     Meis é un concello da provincia de Pontevedra, pertencente á comarca do Salnés. Segundo o IGE, no ano 2009 tiña 5.002 habitantes. O seu xentilicio é Meisiños - Meisense.



     Limita ao norte con Vilanova de Arousa e Portas, ao leste con Barro e Pontevedra, ao sur con Poio e Meaño, e ao oeste con Ribadumia.



     Existen restos da cultura castrexa no monte Castrove, no que tamén se sitúan os petróglifos de Outeiro de Cribo.





     O mosteiro da Armenteira foi fundado no século XII, e a igrexa do recinto foi reconstruída entre os séculos XVI e XVIII. A capela de Santa María de Nogueira pertenceu a un antigo mosteiro. 

     
     As igrexas de San Martiño de Meis e San Salvador son do século XII. A igrexa de Paradela conserva a ábsida románica. O templo de Santo Tomé de Nogueira ten frescos do século XVI. A igrexa de Nogueira ten un retablo de pedra.




     Ademais de tres pazos situados na parroquia de Paradela: o pazo de Señoráns, o pazo de Pompeán e o de Quintáns, destacan os antigos muíños fluviais, destacando o conxunto de Arcos.

XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 13 de julio de 2013

PETROGLIFO LAXE DE RODAS

PETROGLIFO LAXE DE RODAS
LARIÑO
MUROS


     Recentemente, entre 2006 e 2008, foi obxecto dun amplo estudo mediante un proxecto de investigación e posta en valor auspiciado pola Xunta de Galicia, a Universidade de Santiago, o Concello de Muros e a Comunidade de Montes de Louro. Nestes traballos empregáronse técnicas de estudio que incluían calcos, frotados, diversas técnicas fotográficas e informáticas, limpeza do conxunto gravado e posta a punto do entorno.



     Os gravados localízanse no remate unha pequena chaira e preto dun regato de maneira que teñen un amplo dominio visual sobre a contorna. Os motivos principais son dúas grandes espirais que xiran en sentido contrario, rodeadas de 65 coviñas. 



     Foron interpretados como un sistema de medición do tempo baseado nos ciclos solares e luares. Tamén aparece unha escena de equitación interpretada por algún autor coma un xinete que arrastra o carro do sol e que apoiaría a hipótese do calendario.


Situación da estación
     ( 42°46’7.89″N  9° 4’42.35″O )




O Calendario de Laxe das Rodas
     Ó redor ás dúas espirais existen 65 coviñas. Se dividimos 65 entre 5 obtemos a cifra de 13 coviñas, é decir, 13 meses cada ano para un total de 5 anos.



     Cada mes polo tanto entendemos que se representaba cunha coviña, que representaba probablemente a lúa chea. Xa que cada ano tiña 13 meses debemos entender que eran meses de 28 días (o mes sinódico luar dura 29 días, 12 horas e 44 minutos) porque 28 x 13 = 364 días, cifra realmente sorprendente pola precisión deste calendario (lembremos que a Terra invirte 365 días e 6 horas en describir a súa órbita ó redor do Sol). Un deses meses, o nº 13 é evidentemente ficticio para aproximar o calendario luar ó solar, porque o cómputo das doce lúas cheas que hai cada ano e que son as que realmente podían observar dáballes soamente un total de 336 días (28 x 12), que ó engadirlles un mes máis de 28 días (o mes nº 13) resultan 364 días. Para levar unha relación da necesidade de este embolismo graváronse 13 coviñas no triángulo central que se observa entre as dúas espirais. Para efectuar o cálculo do tempo procederíase da seguinte maneira:



    Observábase o solsticio de inverno por calquera dos procedementos habituais (menhires, sombras, aparición de estrelas…).



    Cada lúa chea marcábase colocando unha pedriña ou outro obxecto na coviña correspondente e outra máis no triángulo das 13 coviñas. Empezábase o cálculo dos meses colocando a 1ª pedra na coviña nº 1. É dicir, comezábase pola esquerda no sentido do desenvolvento da espiral maior que se inicia en decembro. Ó chegar á coviña nº 12 pasaran 12 lúas, pero o ano aínda non rematara, polo que habería que esperar ó solticio e engadirlle un mes máis de 28 días. Probablemente este mes ficticio engadíase antes da fin do ano, posiblemente na prima-vera ou na época da recolección para adecuar así os cambios que se observaban na natureza co tempo real astronómico que lle correspondía á estación.



    As espirais eran empregadas simbólicamente para representar o movemento do sol e o paso dunha época a outra: crecemento-decrecemento solar e, polo tanto, os solsticios.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA