CAPELA DA NOSA SENHORA DA GRAÇA - CEIVÃES - MONÇAO

 CAPELA DA NOSA SENHORA DA GRAÇA

 CEIVÃES

MONÇAO 

 Badim
      Badim era unha freguesia portuguesa do municipio de Monção, distrito de Viana do Castelo.

Historia
       Situada ao nordeste do municipio de Monção, a trece quilómetros da sua capital, Badim é mencionada xa como freguesia en 1516 e pertenceu ao antigo municipio de Valadares ata a extinción de leste en 1855.

       Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación dunha resolución da Asemblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013 ao unirse coa freguesia de Ceivães, formando a nova freguesia de Ceivães e Badim.​

Patrimonio
     No patrimonio histórico-artístico da antiga freguesia destacan a igrexa parroquial e a casa solariega de Porteleira, co escudo dos Soares de Tagilde na fachada.​ 

 Monção
     Monção é unha vila raiana portuguesa no Distrito de Viana do Castelo, rexión Norte e subrexión do Minho-Lima, con cerca de 2 600 habitantes.

Xeografía
     Monção é a sede dun municipio que ten unha superficie de 211,51 km², e unha poboación, no ano 2001, de 19 957 habitantes.

     Limita ao norte con Galiza (Salvaterra de Miño), ao leste co municipio de Melgaço, ao sur con Arcos de Valdevez, ao suroeste con Paredes de Coura e ao oeste con Valença.

O concello está subdividido en 33 freguesías:
    Abedim
    Anhões
    Badim
    Barbeita
    Barroças e Taias
    Bela
    Cambeses
    Ceivães
    Cortes
    Lapela
    Lara

    Longos Vales
    Lordelo
    Luzio
    Mazedo
    Merufe
    Messegães
    Monção
    Moreira
    Parada
    Pias
    Pinheiros    

    Podame
    Portela
    Riba de Mouro
    Sá
    Sago
    Segude
    Tangil
    Troporiz
    Troviscoso
    Trute
    Valadares

      O punto máis alto é o Alto de Santo António, a 1 114 metros sobre o nivel do mar, na freguesía de Riba de Mouro.

Historia
     Monção recibiu un foro do rei Afonso III o 12 de marzo de 1261.

     A vila fíxose célebre no curso das guerras fernandinas debido á enérxica acción de Deu-la-Deu Martins, esposa do alcalde local, que atacou ás tropas castelás que asediaban a vila bombardeándoas cos últimos víveres que lles quedaban.

     Iso é o motivo polo cal, aínda hoxe, aparece no escudo de armas desta vila unha muller sobre unha torre sostendo un pan en cada man. Ao seu redor obsérvase, nunha bordadura, a divisa da vila, facendo referencia ao nome daquela heroína: Deus o deu. Deus o há dado  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA 

A SANTA DA PEDRA - A COSTA - COUCIEIRO - PADERNE DE ALLARIZ

 A SANTA DA PEDRA

A COSTA

COUCIERIO 

PADERNE DE ALLARIZ

       No antigo camiño que sube desde O Moredo cara a Santa Mariña de Augas Santas, entre un mato de acacias, atópase esta santa, enriba dun penedo. 

     Foi encargada polo cura de San Vicente Antonio Cid, no ano 1790, segundo reza nunha inscrición gravada que di “Se hizo esta + santa imagen siendo cura don Antonio Cid ano de 1790”. Trátase posiblemente da cristianización dun lugar de culto céltico-druídico anterior.

       O penedo ten erosionada, de forma natural, unha curiosa forma que semella un oído, dentro da cal pódese ver auga. Ao parecer, esta nunca seca, algo moi estraño, pois a auga, á que se lle atribúen propiedades sandadoras, non nace no penedo, ao ser este unha peza solta.

      Relacionase este lugar co asento de Santa Mariña cando coidaba o gando.

     A esta santa fánselle multitude de ofrendas, polas xentes, mantendo a tradición dende antergo. Podemos ver velas acendidas, rosarios …

     A imaxe posúe unha decoración moi colorida, semellando máis unha imaxe de latinoamerica que da nosa cultura.

Tradición oral:
      Entre as xentes da zona circula unha lenda, da que se asegura a súa veracidade. Ao parecer, a un veciño ocorréuselle baixar a imaxe do monte, para tela mais preto da casa. Cargouna nun carro de vacas enriba dunhas gavelas de estrume e dispúxose a baixar. 

        Chegou un momento en que as vacas non quixeron seguir, e vendo que non o conseguía, agarrouna e baixouna el mesmo. Pero foi o peor que puido facer, pois desde aquel dia empezou a ter problemas, púxose enfermo, e incluso sufriu unha praga de piollos. Isto fixo recapacitar o veciño, que implorou o seu perdón, prometendo volver a imaxe a súa anterior posición, logrando afastar os males que o perseguían.

VIDEO 

MAPA

   

 Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA 

CAPELA DE SAN RAMÓN DE MESEGO - MESEGO - CUNTIS

 CAPELA DE SAN RAMÓN DE MESEGO

MESEGO

CUNTIS

       Capela do século XIX de reducido tamaño feita a base de perpiaño granítico, de planta rectangular e cuberta a dúas augas.

       Na fachada principal podemos ver unha porta de acceso, un ocelo e unha espadana dun só oco con remate en cruz pétrea e pináculos.

     Esta capela foi feita sobre outra anterior da que aínda hoxe é posible ver restos esparexidos polo lugar, que recibía o nome de ermida de Santa Ana

Mesego
     Mesego é un lugar da parroquia de Cuntis, no concello pontevedrés de Cuntis. 

       Segundo o IGE do 2009 tiña 85 habitantes deles 34 eran homes e 51 mulleres, o que supón que aumentou 4 persoas a poboación desde 2008. 

 

Comarca de Caldas

      A comarca de Caldas é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra e a súa capital é Caldas de Reis. 

       Pertencen a ela os concellos de Caldas de Reis, Catoira, Cuntis, Moraña, Pontecesures, Portas e Valga. 

MAPA

  

Fuente: Web Patrimonio Galego 

XOAN ARCO DA VELLA 

 

CAPELA DA SENHORA DA BOA NOVA - CEIVÃES - MONÇAO

 CAPELA DA SENHORA DA BOA NOVA

 CEIVÃES

 MONÇAO 

Ceivães
     Ceivães era unha freguesia portuguesa do municipio de Monção, distrito de Viana do Castelo.
Historia

Atravesada polo río Mouro, afluente pola esquerda do Miño, Ceivães conéctase coa freguesia lindeira de Barbeita polo medieval Ponche do Mouro (ou de Barbeita), no que en 1386 o rei D. João I reuniuse co seu futuro sogro, o Duque de Lancaster.

     Situada no extremo norte do municipio, a nove quilómetros da vila de Monção e separada de España polo río Miño, Ceivães pertenceu ao antigo concelho de Valadares ata a extinción de leste en 1855.

      Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación dunha resolución da Asemblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013 ao unirse coa freguesia de Badim, formando a nova freguesia de Ceivães e Badim.

Patrimonio
       No patrimonio histórico-artístico de Ceivães destaca a súa igrexa parroquial, cuxo corpo principal data do século XV, Cabe citar tamén a capela da nosa Señora da Agonía, edificada en 1790, a de N.ª Señora da Boa Nova, construída en 1761, e, na aldea de Valinha, as de San Benito e N.ª Sra. do Livramento, cun belo altar maior, en tons azul e dourado. 

      Na arquitectura civil, destacan as casas solariegas blasonadas coñecidas como Solar do Hospital (hoxe explotada como aloxamento de turismo rural) e Quinta dúas Abreus. 

 Monção
     Monção é unha vila raiana portuguesa no Distrito de Viana do Castelo, rexión Norte e subrexión do Minho-Lima, con cerca de 2 600 habitantes.

Xeografía
     Monção é a sede dun municipio que ten unha superficie de 211,51 km², e unha poboación, no ano 2001, de 19 957 habitantes.

     Limita ao norte con Galiza (Salvaterra de Miño), ao leste co municipio de Melgaço, ao sur con Arcos de Valdevez, ao suroeste con Paredes de Coura e ao oeste con Valença.

O concello está subdividido en 33 freguesías:
    Abedim
    Anhões
    Badim
    Barbeita
    Barroças e Taias
    Bela
    Cambeses
    Ceivães
    Cortes
    Lapela
    Lara

    Longos Vales
    Lordelo
    Luzio
    Mazedo
    Merufe
    Messegães
    Monção
    Moreira
    Parada
    Pias
    Pinheiros    

    Podame
    Portela
    Riba de Mouro
    Sá
    Sago
    Segude
    Tangil
    Troporiz
    Troviscoso
    Trute
    Valadares

      O punto máis alto é o Alto de Santo António, a 1 114 metros sobre o nivel do mar, na freguesía de Riba de Mouro.

Historia
     Monção recibiu un foro do rei Afonso III o 12 de marzo de 1261.

     A vila fíxose célebre no curso das guerras fernandinas debido á enérxica acción de Deu-la-Deu Martins, esposa do alcalde local, que atacou ás tropas castelás que asediaban a vila bombardeándoas cos últimos víveres que lles quedaban.

     Iso é o motivo polo cal, aínda hoxe, aparece no escudo de armas desta vila unha muller sobre unha torre sostendo un pan en cada man. Ao seu redor obsérvase, nunha bordadura, a divisa da vila, facendo referencia ao nome daquela heroína: Deus o deu. Deus o há dado  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA 

CRUCEIRO DO CEMITERIO - ARCOS - CUNTIS

CRUCEIRO DO CEMITERIO

ARCOS

CUNTIS

Arcos
       San Breixo de Arcos é unha parroquia que se localiza no concello de Cuntis.  

     Limita coas parroquias de Cuntis, Couselo, Piñeiro e Portela, e co concello da Estrada no nordeste do concello de Cuntis na comarca de Caldas. 

      En 1836 tiña unha poboación de feito de 725 persoas. Nos anos que van de 1986 a 2009 a poboación pasou de 799 a 662, o cal significou unha perda do 17,1 %. Segundo o IGE en 2011 tiña 642 habitantes (336 mulleres e 306 homes).

Está formado polos seguintes lugares ou aldeas: 

      A Casiña, Anllada, Arcos de Arriba, Casa da Cruz, Cornado, Ducío, Ferreiros, Furco, O Caeiro, Piñeiro e Piso.

Situación
       A parroquia, situada nas abas do monte Arca e Castroloureiro, limita ao norte e leste co concello da Estrada, coas parroquias de Matalobos, A Estrada, Ouzande e A Somoza. 

       Ao sur e oeste coas parroquias de Baños de Cuntis, Piñeiro, Couselo e Portela, todas elas do concello de Cuntis. 

       Arcos de Furcos sitúase na vertente leste do val do río Gallo, ao pé do Castro de Arcos e do monte da Hermida. Nesta zona está a parte habitada da parroquia. Detrás destes montes, a parroquia esténdese por unha zona deshabitada, de formas onduladas, coñecida co nome de Chan da Quenlla. 

     Aquí atópase o coñecido Mar dos Moros, pequena lagoa que nos últimos anos se viu moi deteriorada e desecada pola plantación extensiva de eucalipto. 

      Nesta parroquia nace o río Gallo, afluente do Umia, así como múltiples regatos afluentes deste, como son o Lavandeira. 

Patrimonio histórico
       No adro da igrexa pola parte leste, atópanse tres relevos procedentes do baldaquino de San Breixo de Arcos de Furco, que hoxe están incrustados no muro perimetral, rodeando un altar que aínda conserva restos de pinturas de representación vexetal. As tres pezas representan o nacemento de Xesús, a adoración dos Reis e o desencravo trala crucifixión. Á esquerda e un pouco separada, outra pedra cunha inscrición en latín.

      Arcos estivo habitado en tempos prerromanos. Mostra disto é o Castro de Arcos, situado no cumio do monte do mesmo nome. Detrás esténdese o coñecido Campo das Tombas, ampla zona poboada por mámoas, que datan de arredor de 3000 a.C., das que polo de agora non se desenterrou ningunha. 

       Existiu na Idade Media un Mosteiro no lugar da Manguela, fundado polo bispo Sisnando II de Iria no século IX. As pedras deste mosteiro serviron máis tarde para construír a igrexa parroquial, que se viu moi modificada ao longo dos séculos, acaecendo a última modificación na primeira metade do século XX, coa incorporación das capelas laterais. 

       Pero o verdadeiramente valioso desta igrexa son o cruceiro e un baldaquino que se atopa no valado exterior. Ambos son góticos e datan do século XV. O baldaquino está formado por tres pezas, que representan o nacemento, a adoración dos Reis e o descenso da cruz. Crese que se perdeu unha cuarta peza na cal se representaba a crucifixión. O baldaquino ten un altar de pedra que conserva aínda algunhas pinturas de representación vexetal. Ao lado existe unha inscrición en latín. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA