CAPELA DO BON XESÚS - A FORTALEZA - VALENÇA DO MINHO

CAPELA DO BON XESÚS

A FORTALEZA

VALENÇA DO MINHO

 Fortaleza de Valença
       A Fortaleza de Valença (Praça-forte de Valença) é unha fortaleza que se localiza na vila, freguesía e concello de mesmo nome, distrito de Viana do Castelo, no Norte de Portugal raiando na marxe esquerda do Miño coa vila galega de Tui.

      O edificio actual data do século XVII, hoxe é propiedade da república e a vila vella de Valença que arrodea é un destino turístico e de compras de moitos galegos e portugueses.

Historia
      Disque a ocupación cun castelo (Castelo de Valença) se remonta á invasión romana da Gallaecia.

     O forte sería ocupado durante o reino suevo e o posterior Reino de Galiza. Xa despois da escisión do condado portugués de Galiza, no século XII para o XIII, construiríase o vello castelo para a defensa da poboación e da travesía nese treito do río.

      No contexto da Guerra da Restauración da independencia portuguesa (século XVII), a fortificación lindeira foi enteiramente reformada co proxecto do francés Miguel de l'Ècole (que tamén levou a cabo as reformas no castelo de Monção).

      Dese modo, foron reconstruídos os muros para abrazar o perímetro estendido da vila, e erguidas novas estruturas abaluartadas.

Descrición
       Coa reconstrución das defensas que transformaron Valença nunha praza forte, a poboación ficou separada do río por unha rede de baluartes de cachotaría de granito e de patamais que se comunican entre si por medio de fosos e de pasaxes superiores.

        Planimetricamente, a fortaleza, ao abrigo dun intricado conxunto de baluartes, revelíns e fosos, ficou dividida en dúas grandes áreas que se comunicaban pola chamada Porta do Meio: o sector Norte, que abrangue a antiga vila medieval, e o sector Sur, unha área menor e máis aberta: a chamada Coroada.

Turismo
      Valença, por ser vila raiana, é dende finais do século XX un destino popular de turismo galego de feira e para a compra de diferentes artigos, salientando os téxtiles. 

      As murallas de Valença agochan multitude de tendas (‘’lojas’’) de artigos para o lar, enxoval, así coma restaurantes e cafés, de moita sona tanto no Norte de Portugal coma no sur de Galiza.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DA MISERICORDIA - PRAZA DEU LA DEU - MONÇAO

 IGREXA DA MISERICORDIA

PRAZA DEU LA DEU

 MONÇAO

Igrexa dá Misericórdia de Monção
       A Confraría da nosa Señora da Misericordia foi instituida en Monção en 1590 e a Igrexa non foi construída ata o s. XVII. 

      Con elementos manieristas e barrocos, nun claro estilo de transición, é un edificio modesto no que o granito se combina co branco das paredes encaladas. 

      No centro da fachada, nunha hornacina encima da porta de entrada, a imaxe da nosa Señora

      No interior, revogado e encalado, sobresae a decoración barroca do altar maior, no que se pode admirar un retablo de talla dourada e o teito de artesonado de madeira pintada, con escenas da vida da Virxe.

      Tamén cabe mencionar o púlpito lateral e o sinxelo órgano de tubos. No centro do arco triunfal da capela maior podemos ver as armas da Santa Casa da Misericordia.

      Encostada á beira dereita de la Iglesia atópase a Casa do Consistorio, de estilo manierista, onde se reunía a asemblea dos cardeais.

 Monção
      Monção é a sede dun municipio que ten unha superficie de 211,51 km², e unha poboación, no ano 2001, de 19.957 habitantes.

      Limita ao norte con Galiza (Salvaterra de Miño), ao leste co municipio de Melgaço, ao sur con Arcos de Valdevez, ao suroeste con Paredes de Coura e ao oeste con Valença.

O concello está subdividido en 33 freguesías:
    Abedim
    Anhões
    Badim
    Barbeita
    Barroças e Taias
    Bela
    Cambeses
    Ceivães
    Cortes
    Lapela
    Lara

    Longos Vales
    Lordelo
    Luzio
    Mazedo
    Merufe
    Messegães
    Monção
    Moreira
    Parada
    Pias
    Pinheiros

    Podame
    Portela
    Riba de Mouro
    Sá
    Sago
    Segude
    Tangil
    Troporiz
    Troviscoso
    Trute
    Valadares

      O punto máis alto é o Alto de Santo António, a 1 114 metros sobre o nivel do mar, na freguesía de Riba de Mouro.

Historia
      Monção recibiu un foro do rei Afonso III o 12 de marzo de 1261.

     A vila fíxose célebre no curso das guerras fernandinas debido á enérxica acción de Deu-la-Deu Martins, esposa do alcalde local, que atacou ás tropas castelás que asediaban a vila bombardeándoas cos últimos víveres que lles quedaban.

      Iso é o motivo polo cal, aínda hoxe, aparece no escudo de armas desta vila unha muller sobre unha torre sostendo un pan en cada man.

     Ao seu redor obsérvase, nunha bordadura, a divisa da vila, facendo referencia ao nome daquela heroína: Deus o deu. Deus o há dado.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DE SAN PEDRO - LUDEIROS - CIMADEVILA - LOBIOS

 CAPELA DE SAN PEDRO

LUDEIROS

CIMADEVILA

LOBIOS

Cimadevila
      Cimadevila é un lugar da parroquia de Lobios no concello ourensán de Lobios na comarca da Baixa Limia. ´

        Non aparecen datos de habitantes nin no INE nin no IGE

Lugares de Lobios
      Barreal, Cimadevila, Cruces, Fábrica, Fondevila, Ogos, O Outeiro, Pazos, Quintás, Rial, Ribas de Araúxo, Zapateiros

Lobios
      San Miguel de Lobios é unha parroquia do concello de Lobios, na comarca da Baixa Limia, provincia de Ourense.

      No ano 2007 tiña 521 habitantes, dos cales 267 eran homes e 254 mulleres.

Comarca de Baixa Limia
       A Baixa Limia é unha comarca galega situada na provincia de Ourense. Pertencen a ela os concellos de Bande, Entrimo, Lobeira, Lobios e Muíños.

       Limita ao oeste, ao sur e ao sueste con Portugal, ao norte coa comarca da Terra de Celanova e ao leste coa comarca da Limia. 

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

BAGO DE BAIXO - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 BAGO DE BAIXO

CASTRO LABOREIRO

 MELGAÇO

Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da region Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade. aldeia-castro-laboreiro-peneda-geres

     Antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrejos defenderon os seus costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas". A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre conetado, polas súas migracións nómades ... Isto non é unha transhumancia, pero a migración global - o gando, a xente, o gando e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente abatidos.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrejas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación indíxena, denominado "brandas" para os chamados "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, en principios da primavera."

Os montes laboreiro
     A serra do laboreiro insérese no Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitas afuentes que desembocan no río laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña de laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

BAGO DE CIMA - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 BAGO DE CIMA

CASTRO LABOREIRO

 MELGAÇO

 Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da region Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade. aldeia-castro-laboreiro-peneda-geres

     Antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrejos defenderon os seus costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas". A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre conetado, polas súas migracións nómades ... Isto non é unha transhumancia, pero a migración global - o gando, a xente, o gando e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente abatidos.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrejas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación indíxena, denominado "brandas" para os chamados "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, en principios da primavera."

Os montes laboreiro
     A serra do laboreiro insérese no Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitas afuentes que desembocan no río laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña de laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA