PETO DE SAN PEDRO - ENXAMES - VILARDEVÓS

 PETO DE SAN PEDRO

ENXAMES

VILARDEVÓS

   Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira). 

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

MINA DE VOLFRAMIO DE BALDREI - BALDREI - ASADUR - MACEDA

 MINA DE VOLFRAMIO DE BALDREI

BALDREI

ASADUR

MACEDA

     Baldrei foi a primeira vila no val de Maceda que tivo electricidade debido á explotación de minas de volframio. Así, no ano 1931 todos os veciños que querían e podían instalábana.

     Actualmente esta como outras minas máis da contorna atópanse abandonadas, polo que o concello tivo que cercalas con arame para evitar accidentes.

     Ao norte de Maceda prodúcense os contactos entre as formacións de lousa e de granito de dous mica. Os granitos producen intrusións nas lousas, nalgúns casos producindo enclaves illados.

     Estes contactos son depósitos minerais interesantes, tipo filoniano. A presenza de arsenopirita en filos de cuarzo, xunto con algúns de calcopirita, esfalerita e pirita. Estes filos foron explotados, fai anos, en varios puntos. Preto do pobo de Baldrei, a extracción foi realizada a ceo aberto, aínda que foi escavado un curioso túnel de acceso. O granito aquí é fráxil, por ser caolinizado (sábrego), o que facilitou o traballo de extracción.

     Nos arredores da mina atópanse numerosos cristais soltos de andalucita. O granito é atravesado por unha serie de vetas de cuarzo de 10 a 30 centímetros contendo arsenopirita en cantidade relativamente abundante.

     Moitos coñecen a historia da explotación das minas de Galicia polos nazis. Estas minas de Galicia tiveron grande importancia para o exército alemán. Nos anos 40, a explotación de minas de volframio alimentan a industria de guerra de Hitler durante a Segunda Guerra Mundial.

     A palabra volframio procede do alemán wolf e rahm (“baba de lobo”). Isto débese á crenza dos mineiros medievais saxóns que crían que o diaño se aparecía en forma de lobo e habitaba nas profundidades das minas, corroendo a casiterita coas súas fauces babexantes. Este metal aparecía mesturado co ácido doutro descoñecido -volframio- que actuaba corroéndoo.

     É un metal escaso na cortiza terrestre, encóntrase en forma de óxido e de sales en certos minerais. De cor gris aceirada, moi duro e denso, ten o punto de fusión máis elevado de tódolos metais e o punto de ebulición máis alto de tódolos elementos coñecidos.

     Úsase nos filamentos das lámpadas incandescentes, en electrodos non consumibles de soldaduras, en resistencias eléctricas e, aliado co aceiro, na fabricación de aceiros especiais.

MAPA

 

Fuente: Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA

RUINAS DO CASTELO DE RANDE - RANDE - REDONDELA - RÍA DE VIGO

 RUINAS DO CASTELO DE RANDE

RANDE

REDONDELA

RÍA DE VIGO

Castelo de Rande
      O castelo de Rande é unha fortaleza do século XVII situada no municipio galego de Redondela, entre os piares da ponte de Rande.

Historia
     Foi construído a mediados do século XVII, dentro dos plans de fortificación da ría de Vigo relacionados coas guerras contra Inglaterra e Portugal, xunto a outras fortificacións da zona como as de San Sebastián e o Castro.

      Participou por primeira vez nun conflito bélico en outubro de 1702, durante a batalla de Rande, na que foi artillada e defendida por varios centos de soldados para facer fronte á armada anglo-holandesa que ameazaba á frota hispano-francesa.

     Desde esta fortificación tendeuse unha cadea ata a outra beira do estreito para evitar a entrada dos barcos inimigos á enseada de San Simón.

     O castelo foi finalmente tomado pola infantería de Mariña holandesa e destruído, como a frota que trataba de protexer.

Destrución e posterior recuperación
     Parte da fortificación foi destruída durante a construción da ponte de Rande, entre 1973 e 1978, quedando un dos piares da ponte incrustada entre a muralla.

     Coas obras de ampliación da ponte entre 2015 e 2017, os restos arqueolóxicos, tras o informe realizado pola Dirección Xeral de Patrimonio da Xunta de Galicia, son restaurados e consolidados.

      Ademais da recuperación do castelo e a mellora da contorna, espérase que nun futuro se cree unha senda que una os restos co Centro de Interpretación da Batalla de Rande (Meirande), inaugurado en novembro de 2013.​

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

FARO DE CABO ESPICHEL - CASTELO - SESIMBRA

FARO DE ESPICHEL

CABO ESPICHEL

CASTELO

SESIMBRA

Faro de Cabo Espichel
     O Faro de Cabo Espichel (en portugués: Farol do Cabo Espichel) é un faro situado no Cabo Espichel, na fegresía de Castelo, municipio de Sesimbra, Distrito de Setúbal, Portugal, xunto ao Santuario da nosa Señora do Cabo Espichel. 

     Entrou en funcionamento en 1790, o que lle fai ser un dos máis antigos de Portugal.

Historia
      A orixe do faro está ligado ao do próximo Santuario da nosa Señora do Cabo Espichel en 1430, onde había un pequeno faro para sinalizar o cabo.

     O faro moderno foi mandado edificar por orde do Marqués de Pombaln daata do 1 de febreiro de 1758, entrando en funcionamento en 1790.

    A primeira descrición das características do faro datan de 1865. Nese ano estaba equipado con 17 lámparas de Argand e reflectores parabólicos, que daban unha luz fixa e branca, distribuídos de tal maneira que iluminaban un sector de 260º. Tiña un alcance de 13 millas náuticas.

     En 1886 foi instalada unha nova lanterna, cun aparello óptico de primeira orde de 920 mm de distancia focal, iluminado cunha lámpara de vapor de petróleo, e equipado cun mecanismo de reloxería para producir unha característica de catro escintileos. Así mesmo foi instalada un sinal sonora.

     En 1947 foille cambiada a óptica á actual aeromarítima de cuarta orde e 300 mm de distancia focal. Tamén foi equipado cun radiofaro que deixou de prestar servizo en 2001. Foi electrificado en 1980 e automatizado 1989.

Características
     O faro emite un escintileo de luz branca de 0,3 s de duración nun ciclo total de 4 s. Ten un alcance nominal nocturno de 26 millas náuticas.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

FARO DO FORTE DA BARRA - GAFANHA DE NAZARÉ - ILHAVO

FARO DO FORTE DA BARRA

GAFANHA DE NAZARÉ

ILHAVO

 Faro do Forte da Barra
     O Faro do Forte da Barra, ou Farolim do Forte da Barra, e un faro portugués ubicado no Forte da Barra de Aveiro , clasificado como Ben de Interés Público (IIP) por IPPAR,  na parroquia de Gafanha de Nazaré, municipio de Ílhavo, distrito de Aveiro, no Baixo Vouga, no Centro de Portugal .

     Ten unha torre cónica de 19 metros con galería, blanca e  estreitas franxas negras. 

     A luz emitese dende un poste montado na galería.

     E a baliza traseira da desembocadura da barra de Aveiro, e está situada a uns 840 metros da anterior, Farolim do Triângulo Oeste, dirección W (089,5º).

Historia
     A Torre foi construida a principios del seculo XIX , servindo de orientación para a entrada dos barcos na Barra de Aveiro. 

     Non ai constancia de que fora utilizado como faro antes de que se instalara a luz de fio, entre 1967 y 1987.

Características
    Luz: teniente. 1s, oct. s.
    Sentido de roscado: 089,5º

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

FARO DE AVEIRO - GAFANHA DE NAZARÉ - ILHAVO

 FARO DE AVEIRO

GAFANHA DE NAZARÉ

ILHAVO

Faro de Aveiro
     O Faro de Aveiro (en portugués: Farol de Aveiro) é un faro situado na freguesía de Gafanha de Nazaré, concello de Ílhavo, distrito de Aveiro, Portugal.

     É o faro máis alto de Portugal e o segundo da península ibérica, só un metro por baixo do Faro de Chipiona, Cádiz, España, e un dos máis altos do mundo.

Historia
     En 1879 empezou a construírse o faro segundo o proxecto do enxeñeiro Paulo Benjamín Cabral, entrando en funcionamento en 1893. Tiña un aparello óptico de 1.er orde, de 920 mm de distancia focal, lámpara de incandescencia a vapor de petróleo, lámpada de reserva de aceite de nivel constante e mecanismo de reloxería para conseguir a rotación da lanterna.

     Tamén entrou en funcionamento un sinal sonoro de aire comprimido nun local construído no peirao. Este sinal foi traslada a outro local entrente do faro en 1898.

     En 1908 a maquinaria do sinal sonoro foi substituído por dúas máquinas de vapor verticais. En 1932 se construe un espigón para protexer o faro, o que non impediu que en 1935 o mar levase a maquinaria do sinal sonoro, sendo entón trasladada á cima da torre do faro. En 1936 foi electrificado con grupos electróxenos.

     En 1947 recibiu un novo aparello óptico de 3.er orde, de 375 mm de distancia focal, que incluía tamén paneis para convertelo en sinal aeromarítima. 

     Tamén recibiu entón unha lámpada eléctrica quedando a de vapor de petróleo como reserva.

     En 1950 instalóuselle unha lámpada de 1000 W. Como novidade neste tipo de edificios, en 1958 foi instalado un ascensor, reducíndose tamén a potencia da lámpada que quedou en 1000 W. En 1990 foi automatizado.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA