lunes, 8 de agosto de 2016

VIDALLÓN - O COUREL - LUGO

VIDALLÓN 
O COUREL
LUGO


O COUREL
     La sierra del Courel  es una cordillera montañosa situada en el SE de la provincia de Lugo, en la comunidad autónoma de Galicia que se extiende por los municipios de la Comarca del Courel: Folgoso do Courel, en su mayor parte, Quiroga y Pedrafita do Cebreiro.



     Tiene una extensión de 21.020 hectáreas con fuertes variaciones de altitud que van desde los 400-500m del valle del río Lor a más de 1600 m en los puntos más altos como Montouto, Formigueiros (1643 m) o el pico de Pía Páxaro (1610 m).



     El río Lor, y sus varios afluentes forman ricos valles con diversos ecosistemas que hacen que esta sierra sea la reserva botánica más importante de Galicia.



Naturaleza
     La sierra del Courel alberga la mayor joya natural de Galicia, la Devesa da Rogueira, un bosque autóctono, donde convive la práctica totalidad de las especies vegetales naturales de Galicia que no tienen ámbito costero, destacan los castaños, acebos, hayas, tejos, robles y abedules y orquídeas salvajes, pero por la comarca es también posible encontrar especies como encinas, alcornoques, incluso algún olivo más vinculadas al clima mediterráneo, algunas de ellas también con presencia en la Devesa da Rogueira.



     A nivel de fauna, la zona se condiera un area secundaria de la fauna cantábrica, donde se manifiesta desaparición de las especies más significativas(lobo y oso) durante el siglo XX, si bien se encuentran ocasionalmente trazas de que esas especies visitan la comarca sin llegar a establecerse de manera habitual.



     Se hacen intentos de reintroducción de aves de tipo cantábrico de manera ocasional con distinto éxito. A nivel piscícola, la calidad de las aguas de la comarca permite la cría de trucha blanca.



Historia y geografía
     La geografía de la propia sierra va vinculada a su historia, así el pico de Pía Paxaro, debe su nombre a que fue encontrada en su cima un águila metálica de la época imperial romana, no obstante los trabajos arqueológicos realizados en la zona son de escasa importancia al tratarse de un enclave muy retirado de las grandes rutas comerciales romanas, existe a pocos minutos de la aldea de Romeor un primitivo acueducto de la época romana, también están bien documentadas algunas explotaciones auríferas de la misma epoca. Las construciones etnologicamente importantes son las pallozas, si bien resultan a día de hoy escasas.



     Existen todavía algunos antiguos puentes de madera cruzando amplios rios que deberían ser restaurados para su conservación.



FOLGOSO

     Santa María de Folgoso es una feligresía perteneciente al arciprestazgo de O Courel, delimitada por los términos parroquiales de Seoane y Seceda por el Norte; Pacios da Serra (Quiroga ) por el Sur; Esperante por el Este y Vilamor por el Oeste. Situada a 604 m. de altura.



     Después de la guerra civil española, el 20 de Mayo 1939 según el conocimiento popular, fué traslada a esta parroquia la capital del municipio, que hasta entonces ostentaba Seoane.



     Está formada por los barrios de Fondo da Vila, O Chao, Alvariña, O Igrexario y O Pontido la parte más antigua que conserva edificaciones con corredores de madera, cerrados con grandes losas.



      Esta rodeado por varios castos como, Castro das Pontes a unos 300 m. desde el centro del pueblo, tiene un foso y restos de viviendas y se comunica con el Castro de Foz situado a 2 Km., aparecieron restos, como un molino de mano, y el Castro de Fouciños, situado a 1 Km. en dirección a Seoane, en un promontorio desde el que se divisa la unión de los ríos Lor y Lóuzara.



     La iglesia de Santa María conserva un retablo barroco y tallas interesantes como las de la Virgen del Carmen, San Roque, Santa Lucía una talla del siglo XV y una rústica talla de Santiago procedente de la antigua capilla de Ferreirós de Abaixo, recuerdo de la tradición jacobea por la ruta alternativa del Camino de Santiago por O Courel.



Vidallón
     Situada entre los 660 y 680 m. con hermosas vistas al valle del Lor.




     Aldea de empinadas cuestas con un núcleo de casas muy antiguas de construcción típica de la sierra. 




      En la parte alta de la aldea hay una capilla dedicada a Santa Eulalia. 




     El castro se encuentra en medio de la aldea y en su centro se construyó un aberrante transformador.


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

Fuente: Serra do Courel
XOAN ARCO DA VELLA


IGLESIA DE SANTIAGO DE TABOADA - SILLEDA

IGLESIA DE SANTIAGO
EIREXE
TABOADA
SILLEDA


Iglesia de Santiago de Taboada
     Ten unha nave de planta rectangular. Nas paredes hai canecillos e unha gárgola. Na fachada principal, ten unha portada de dobre arquivolta tórica, que se apoian en columnas, acodilladas nas xambas e rematan na cabeza de boi. 


     Na parede posterior, o ventanal é de arquivoltas tóricas semicirculares, rodeadas de fino axedrezado, sobre columnas tóricas, unha a cada lado, os capiteis do cal presentan, un volutas encadeadas, e o outro figuras de aves. 


     O tímpano ten esculpida unha figura de cabaleiro sobre montura dominada. 


     Posúe un campanario cuadrangular de dobre corpo, con balconada circundante. 


Taboada

     Santiago de Taboada é unha parroquia que se localiza no concello de Silleda na comarca do Deza. Segundo o padrón municipal de 2014 tiña 214 habitantes (106 homes e 108 mulleres), distribuídos en 9 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 237 habitantes.

Historia

     A historia da parroquia xira ó redor da ponte que comunicaba Deza con Trasdeza ou indo máis alá, Castela con Santiago, no camiño da maragatería. 



     A primeira era de táboas (Pons Tabulata), de aí o seu nome, e a segunda, de pedra, medieval, aínda segue erguida cunha inscrición nunha rocha próxima na que figura o ano da construción (912).



     Augas abaixo, atópase a ponte da antiga estrada a Compostela, levantada en 1862, que deixou se ser tan transitada na década de 1970, ao reformarse o trazado da N-525 e construírse un novo viaduto.



     Preto desa ponte, está localizada a estación de ferrocarril, á que se accede desde a outra beira do río Deza grazas a outro viaduto, dende o cal se precipitaron os últimos vagóns dun convoi e foron parar ao río, cargados con conservas e ferramentas agrícolas. Na actualidade, aínda se poden ver os restos dos vagóns no leito do Deza.



     Por Taboada pasa a Vía da Prata, que transcorre polo Camiño Real.



Patrimonio
     A igrexa de Santiago de Taboada é románica, data do século XII, ten planta e ábsida rectangular, destacando a portada. No adro hai un singular cruceiro de fuste cónico acanalado con altar. 



     Nas proximidades, cruzando a N-525, hai un área recreativa dedicada ó peregrino con dous monumentos ó Apóstolo Santiago e ó Peregrino Anónimo, deseño de Francisco Alen, obra da Escola Taller de Silleda.



     Nesta parroquia, a carón do río Deza, atópase a estación da Ponte Taboada, con parada para viaxeiros da liña de ferrocarril Santiago-Ourense. 



     Ademais destaca a Casa de Carballeda, no lugar do mesmo nome, que conta cunha capela baixo a advocación de San Roque e que foi propiedade no seu momento da familia Gil Taboada.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA



sábado, 6 de agosto de 2016

MONASTERIO DE SANFINS - PORTUGAL

 MONASTERIO DE SANFINS
Valença


  Monasterio de Sanfins
      Aunque del conjunto benedictino solamente se conserve la iglesia, de traza románica.



     Sanfins de Friestas es un lugar de visita obligatoria.



     El bosque que circunda el antiguo convento y el ambiente tranquilo de las ruinas, a mitad de la ladera, dejan huellas en la memoria.



     En la iglesia sobresalen los motivos decorativos de los capiteles.



     La construcción románica, que hoy apreciamos, data de la segunda mitad del siglo XII, aunque las obras se prolongaron hasta cerca del año 1.220.



     La mejor forma de acceder es subiendo el Monte do Faro y, antes de llegar a lo alto, hay que girar a la derecha y seguir las indicaciones, no siempre muy visibles, hacia el convento.



 Sanfins
Patrón:
     S. Félix.
Población:
     163 (I.N.E. 2011) y 169 votantes de 05-06-2011.
Sectores de empleo:
     Agricultura, ganadería y extracción de granito.
Tradiciones festivas:
     Santo Ovidio, San Félix y Señora de los Remedios (1er domingo de mayo).
Valores de los activos y los aspectos turísticos:
     Monasterio Sanfins, capilla de Nuestra Señora de los Remedios y Santa Ana Santa Gazebo Ovidio y lugar Melim.
Gastronomía:
     Cabrito a Sanfins.



Aspectos geográficos
     Esta es una de la parroquia que se encuentra en una región montañosa y, posiblemente, el más alto en el condado de Valença.



     A unos diez kilómetros de Valencia, los Sanfins parroquiales se extiende sobre una superficie de 850 ha.



     Sus límites geográficos están bien establecidos: al norte con las parroquias de Verdoejo y Friestas; al oeste de la parroquia Ganfrei y Gandra; la fuente, la parroquia Gondomil y al sur con la parroquia Taiao. Se compone de los siguientes lugares: Quebrada, Martín, Melim, belga, Eiras, Friestas y Soutelo.



Valença
     Valença, comúnmente conocida como Valença do Minho, es una ciudad portuguesa situada en el Distrito de Viana do Castelo, región Norte (NUTS II) y subregión del Minho-Lima (NUTS III), con aproximadamente 8.000 habitantes en su núcleo principal y 14.127 habitantes (2011) dentro de su término municipal.



     Es sede del municipio homónimo con 117,43 km² de área y , subdividido en 16 freguesías (parroquias). Limita al este con el municipio de Monção, al sur con Paredes de Coura, al oeste con Vila Nova de Cerveira y a noroeste y norte con España (municipio de Tui en Galicia).



Historia
     Sancho I de Portugal, tras la ruptura del matrimonio de su hija Teresa con Alfonso IX de León, mandó a Paio Carramundo el repoblar y crear una área fortificada frente a la plaza castellana de Tui, denominándola Contrasta. En el año 1217 la población de Contrasta se eleva a concello.



     Recibió un fuero de Sancho II de Portugal. Recibió su nombre actual en 1262 por orden del rey Alfonso III de Portugal que decide cambiar "Contrasta" ("la que queda en frente") por "A valença" ("La valiente"). El sobrenombre de do Minho le viene por el Río Miño.



     En 1809 es tomada por las tropas de napoleónicas mandadas por Soult. En 1828, en la Guerras Liberales, es tomada por las tropas partidarias del rey Miguel siendo tomada dos años después por las fuerzas liberales con ayuda de tropas inglesas al mando del almirante Charles Naiper.



     A partir del 10 de febrero de 2012 junto a la ciudad de Tuy (España) forman una Eurociudad como muestra de cooperación e integración entre ambas ciudades separadas tan solo por dos puentes que atraviesan el río Miño



Las freguesías de Valença son las siguientes:
    Arão
    Boivão
    Cerdal
    Cristelo Covo
    Fontoura
    Friestas
    Gandra
    Ganfei
    Gondomil
    Sanfins
    São Julião
    São Pedro da Torre
    Silva
    Taião
    Valença
    Verdoejo



Patrimonio
    Castillo de Valença, considerada la mayor fortaleza del Alto Miño. Tienen 5 km de perímetro amurallado.



     En la actualidad está dedicada al turismo siendo uno de los mayores centros comerciales abiertos de Europa.



    Convento de Ganfei
    Iglesia de Santa María de los Ángeles


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA