sábado, 4 de mayo de 2024

IGREXA DE SANTA MARÍA DE LOUREDO - LOUREDO - MASIDE

 IGREXA DE SANTA MARÍA DE LOUREDO

LOUREDO

MASIDE

Igrexa de Santa María de Louredo 

     Iglesia románica do século XIII feita a base de perpiaño granítico labrada e escuadrado, de planta rectangular e cuberta a dúas augas, agás na Sancristía (obra do século XVIII) que é a tres augas.

     Posúe ábsida semicircular con tres vans enmarcados por arcos de medio punto decorados. O conxunto posúe cornixa de bolas sobre canzorros figurativos, cruz antefixa no vértice da nave, e pináculos de bóla.

       A fachada principal destaca polos dous contrafortes. A porta principal de acceso destaca polas dúas arquivoltas tóricas lixeiramente apuntadas con moldura axedrezada. O tímpano é liso.

       Máis arriba un pequeno van rectangular con derrame interno.

O conxunto remata nunha espadana de factura máis recente, de dous corpos con arcos de medio punto e pináculos de bóla nos extremos.

         No muro sur existe outra porta de acceso moi semellante á principal.

     No interior da igrexa podemos ver restos de decoración mural de época medieval. Tamén destacan as imaxes de Santiago, San Mauro, San Rosendo, San Bieito e a Virxe co Neno.

       No adro da igrexa existe unha pía bautismal policromada, decorada con figuras en relevo.

 Louredo
      Louredo é unha parroquia do concello de Maside na comarca do Carballiño, na provincia de Ourense.

     Segundo o IGE en 2022 tiña 139 habitantes (72 homes e 67 mulleres), 84 menos ca en 1999.

Etimoloxía
      O topónimo Louredo vén do latín lauretum (de laurum, "loureiro") máis o sufixo abundancial -etum, polo que é un fitónimo que fai referencia a un lugar onde hai dita planta.

Patrimonio
       Igrexa románica do s. XII de importancia decorativa. Conta cunha ábsida semicircular na que se abren tres baleiros enmarcados por arcos de medio punto, esquema decorativo propio do románico rural e que se repite tamén na portada principal.

      No interior atópanse restos de decoración mural da época medieval. Tamén ten unha pía bautismal con figuras en relevo. Entre as esculturas cabe mencionar a de Santiago, San Mauro, San Rosendo, San Bieito e unha Virxe co neno.

Festas
     As festas de Sta. María de Louredo festéxanse os días 24 e 25 de agosto de cada ano. Estas festas honran principalmente a S. Bartolomeu (24) e a S. Antonio (25). A noite do 24 ao 25, ás 24h, acostúmase a tirar fogos artificiais, na que, ao remate, aparecerá a imaxe de San Bartolomeu.

Lugares de Louredo
     A Carreira, Espiñeiros, Louredo. Manzós, Martín de Louredo, O Outeiro. Ribadal, Sante

Comarca do Carballiño
      A comarca do Carballiño é unha comarca galega situada na provincia de Ourense. Toma o nome da súa vila principal.

     Pertencen a ela os concellos de San Amaro, Beariz, Boborás, O Carballiño, San Cristovo de Cea, O Irixo, Maside, Piñor e Punxín.

Poboación
     No ano 2020 tiña 26.443 habitantes, deles 13.896 eran mulleres e 12.547 homes.

MAPA

 

Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA


 

ESMOLEIROS DE SAN ROQUE E SAN ANTONIO - CAPELA DE SAN ROQUE - LEIRADO SALVATERRA DE MIÑO

 ESMOLEIROS 

DE

SAN ROQUE E SAN ANTONIO

CAPELA DE SAN ROQUE

LEIRADO

SALVATERRA DE MIÑO

 Capela de San Roque
      Capela exenta de reducidas dimensións que celebra a súa festa o 16 de agosto. A construcción data de 1792, aínda que foi recentemente restaurada polos veciños.

     Presenta un pórtico de arco apuntado torre de espadana xunto con dous petos de ánimas adosados e dando paso a un amplo atrio onde se encontra a porta adintelada.

     Nos laterais da fachada atopamos dous petos de ánimas, de rico valor arquitectónico, que representan a San Roque e San Antonio en azulexos policromados.

San Roque
     San Roque é un lugar da parroquia de Leirado, no concello pontevedrés de Salvaterra de Miño na comarca do Condado. Segundo o IGE, en 2022 tiña 300 habitantes (151 homes e 149 mulleres).

Leirado
     San Salvador de Leirado é unha parroquia que se localiza no concello de Salvaterra de Miño. 

     Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 649 habitantes (340 mulleres e 309 homes), distribuídos en 20 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 739 habitantes. 

     Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación descendera ata os 620 habitantes, sendo 304 homes e 316 mulleres.

Lugares de Leirado
      A Barca, O Barral, Betote, O Cabo da Viña, O Casco, Cazán, A Chan, A Coutada, Currás, Frades, O Freixoeiro, A Igrexa, A Lameira, A Lombeira, Os Medóns, O Outeiro, O Pontillón, A Porteliña, Pousada, Queimadiña, A Regueira, Sampríns, San Roque, Santa Cristina, O Tellado, Toucedos, A Vesadiña

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA


PETO ESMOLEIRO DA IGREXA DE SANTA MARÍA DOS ANXOS - A FORTALEZA - VALENÇA DO MINHO

 PETO ESMOLEIRO

IGREXA DE SANTA MAÍA DOS ANXOS

A FORTALEZA

 VALENÇA DO MINHO

  Igrexa de Santa María dos Ángeles (Valença)
       Dentro do casco antigo da fortaleza de Valencia de Miño atópase a Igrexa parroquial de Santa María dos Ánxos (en portugués: Santa Maria dúas Anjos).

      Construída na segunda metade do século XIII en estilo románico e consagrada en 1276

       É unha construción dunha soa nave encabezada por unha ábsida rectangular.

      O campanario cuadrangular, a capela e a sancristía rectangulares atópanse encostados ao muro sur.

       A fachada principal contén un portal con arcos de medio punto e tres arquivoltas apoiadas nos capiteis que rematan senllas columnas.

Fortaleza de Valença
      A Fortaleza de Valença (Praça-forte de Valença) é unha fortaleza que se localiza na vila, freguesía e concello de mesmo nome, distrito de Viana do Castelo, no Norte de Portugal raiando na marxe esquerda do Miño coa vila galega de Tui.

     O edificio actual data do século XVII, hoxe é propiedade da república e a vila vella de Valença que arrodea é un destino turístico e de compras de moitos galegos e portugueses.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

RETABLO DE ÁNIMAS DA IGREXA DE SANTA MARÍA DOS ANXOS - FORTALEZA - VALENÇA DO MINHO

 RETABLO DE ÁNIMAS

IGREXA DE SANTA MARÍA DOS ANXOS

FORTALEZA

VALENÇA DO MINHO

 Igrexa de Santa María dos Ángeles (Valença)
       Dentro do casco antigo da fortaleza de Valencia de Miño atópase a Igrexa parroquial de Santa María dos Ánxos (en portugués: Santa Maria dúas Anjos). 

      Construída na segunda metade do século XIII en estilo románico e consagrada en 1276

       É unha construción dunha soa nave encabezada por unha ábsida rectangular.

      O campanario cuadrangular, a capela e a sancristía rectangulares atópanse encostados ao muro sur.

       A fachada principal contén un portal con arcos de medio punto e tres arquivoltas apoiadas nos capiteis que rematan senllas columnas.

Fortaleza de Valença
      A Fortaleza de Valença (Praça-forte de Valença) é unha fortaleza que se localiza na vila, freguesía e concello de mesmo nome, distrito de Viana do Castelo, no Norte de Portugal raiando na marxe esquerda do Miño coa vila galega de Tui.

     O edificio actual data do século XVII, hoxe é propiedade da república e a vila vella de Valença que arrodea é un destino turístico e de compras de moitos galegos e portugueses.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MUIÑO EN FONDO DE VILA - REGO DE PONTE PARDELLAS - PRADO - COVELO

 MUIÑO EN FONDO DE VILA

REGO DE PONTE PARDELLAS

PRADO

COVELO

Fondo de Vila
      Fondo de Vila é un lugar da parroquia de Prado, no concello pontevedrés de Covelo, na comarca da Paradanta.

Prado
      San Salvador de Prado é unha parroquia que se localiza no oeste do concello de Covelo na comarca da Paradanta.

          Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 157 habitantes (90 mulleres e 67 homes), distribuídos en 9 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 172 habitantes. 

      Segundo o IGE, no 2014 a súa poboación descendera ata os 98 habitantes, sendo 50 homes e 48 mulleres.

Lugares de Prado
      As Carballas, Carballeira, Cende, A Costiña, Coveliño, Fondo de Vila, A Fraga, Os Loureiros, Outeiro. A Presa, O Toxaliño, As Veigas do Chan

Covelo
       Covelo é un concello da provincia de Pontevedra, pertence á comarca da Paradanta.

       Segundo o IGE no 2014 tiña 2719 habitantes. O seu xentilicio  é «covelán/á» ou «covelense».

Patrimonio
       Conta cun foxo de lobo restaurado en 2013 na parroquia de Campo, con dous funís de entrada e unha profundidade de dous metros.

       Na Serra do Suído atópanse os singulares chozos.

Parroquias de Covelo    
        Barcia de Mera (San Martiño), Campo (Santa María), Casteláns (Santo Estevo), Covelo (Santa Mariña), Fofe (San Miguel), Godóns (Santa María), A Graña (San Bernabeu), A Lamosa (San Bartolomeu), Maceira (San Salvador), Paraños (Santa María), O Piñeiro (San Xoán), Prado (San Salvador), Prado de Canda (Santiago). Santiago de Covelo (Santiago)

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

viernes, 3 de mayo de 2024

CRUCEIRO PETO DA PICOÑA - A PICOÑA - SALCEDA DE CASELAS

 CRUCEIRO PETO DA PICOÑA

A PICOÑA

SALCEDA DE CASELAS

    Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.

     Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.

     Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.

     Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.

     Os petos de ánimas son esas pequenas capeliñas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.

     Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobres ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara o seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.

     Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non adicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.

     En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA