PETO DE SAN BENITO DO CAMIÑO - A IBIA - MELÓN

PETO DE SAN BENITO DO CAMIÑO

A IBIA

MELÓN

Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico, de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).

MAPA

 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CASTELO DE RIBADAVIA - RIBADAVIA

CASTELO DE RIBADAVIA

RIBADAVIA

Castelo de Ribadavia
     O castelo de Ribadavia é un amplo espazo arqueolóxico e monumental do que foi a fortaleza dos Condes de Ribadavia, da familia Sarmiento. 

     Son os restos dun castelo de grandes dimensións que foi escavado e está na actualidade en proceso de rehabilitación.

Situación
     Sitúase no conxunto histórico de Ribadavia, a súa fachada oeste dá á rua Progreso, debido á súa amplitude forma un conxunto que linda con varias rúas e prazas do conxunto histórico. A entrada a este recinto arqueolóxico de gran valor faise pola oficina de turismo de Ribadavia, sita na Praza Maior, no Pazo dos Condes de Ribadavia.

Historia
     Algúns historiadores como Meruéndano levan a orixe deste castelo aos primeiros anos da Reconquista sendo logo ampliado durante o breve reinado de García de Galicia (1065-1071) que estableceu en Ribadavia a súa corte e a capital do seu reino. Porén outros moitos autores consideran que o castelo foi construído no século XII.

     Tempo despois serviu de refuxio para a Condesa de Traba e o rei neno Afonso VII que alí resistiron o ataque de Arias Pérez partidario dos dereitos sucesorios de Dona Urraca.

     Fernando II concedeulle en 1164 o foro de cidade de Ribadavia, entón chamada Bobou, e entregouna xunto co castelo ao seu tutor a Xoán Arias da Casa de Traba No ano 1375 Henrique II de Trastámara concedeulle o señorío de Ribadavia a Pedro Ruiz Sarmiento, pasando desde entón o castelo á propiedade da familia Sarmiento.

     Foi obxecto de importantes reformas no século XV que lle conferiron a súa imaxe definitiva.

     Foi abandonado no século XVII cando os condes de Ribadavia fixan a súa residencia no Pazo dos condes, na praza maior, e que estaba comunicado co castelo por unha porta.

     Tralo seu abandono o castelo sufriu a perda de moita da súa pedra que foi reaproveitada para a construción de moitas casas de Ribadavia.

Descrición
     Unha das portas de acceso á fortificación co escudo dos Sarmiento na doela do arco.

     Das portas das antigas murallas que formaban parte co castelo dos sistema defensivo: a Porta da Vila (norte), a Porta de Santo Domingo (sur), A Porta da Fonte da Prata ou de San Xoán (oeste) e a Porta Nova de Arriba (leste), só esta última se conserva, xunto con outras dúas portas posteriores, a Porta Falsa da Magdalena (postigo) e a Porta da Tafona, que servía para permitir achegarse as augas do Avia.

     Dous fortes torreóns circulares flanquean a porta principal que presenta un arco de medio punto.

     Un escudo coas armas dos Sarmiento e os Fajardo decora a porta principal.

     No interior, nas escavacións arqueolóxicas levadas a cabo por Manuel Chamoso Lamas, puxéronse ao descuberto un conxunto de 20 sepulcros antropomorfos que conformaban unha necrópole medieval, datada nos séculos IX e XII. 

     A carón das tumbas unha escalinata circular traballada directamente na rocha nai e que puideron pertencer á capela ou templo que fora o centro do camposanto.

     No interior do recinto amurallado construíuse, no século XX, na parte máis achegada ao río un auditorium, onde se celebra a Mostras de Teatro Abrente de Ribadavia, no mes de xullo.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

SAN PEDRO DE BAÑOS - MARCELLE - MONFORTE DE LEMOS

 SAN PEDRO DE BAÑOS

MARCELLE

MONFORTE DE LEMOS

 San Pedro de Baños
     San Pedro de Baños é un lugar da parroquia de Marcelle no concello lucense de Monforte de Lemos, na comarca da Terra de Lemos.

Marcelle
     San Miguel de Marcelle é unha parroquia do concello de Monforte de Lemos na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo.

     No ano 2007 tiña 129 habitantes, deles 69 eran homes e 60 eran mulleres.

     Limita ao norte coas parroquias de Guntín e A Penela, ao leste con Vilamarín e Doade, ao sur con Paradela e ao oeste con Neiras, Gundivós, Brosmos e Doade.

Lugares de Marcelle
   Agrelos, Os Asenxos, Barxa, O Campelo, Candeda, O Colado, A Costa, A Esfarrapa, A Estrada, Freixo, Matelas, A Meda de Abaixo, A Meda, As Minas de Freixo, Pacios, Os Palleiros, A Pendella, A Pereira, A Portela, A Reguenga, Río, Riocovo, As Rozas, San Fiz, San Pedro de Baños, O Seixo, O Val do Bolo, A Veiga, Vilanova

Comarca da Terra de Lemos
     A Terra de Lemos é unha comarca galega situada ó sur da provincia de Lugo cuxa capital é Monforte de Lemos, que tamén é o concello máis poboado da comarca.

     A maioría da superficie (toda excepto o concello de Bóveda) forma parte da Ribeira Sacra, da que Monforte tamén é a súa capital.

      Pertencen á comarca da Terra de Lemos os seguintes concellos: Bóveda, Monforte de Lemos, Pantón, A Pobra do Brollón, O Saviñao e Sober.

     A comarca linda ó norte coa comarca de Sarria, ó oeste coa comarca de Chantada, ó leste coa comarca de Quiroga e, ó sur coas comarcas ourensás de Ourense e Terra de Caldelas.

Situación
     A Terra de Lemos sitúase xeograficamente no sur da provincia de Lugo.

     Caracterízase polo gran val situado no centro da mesma, o Val de Lemos. 

     Este val contrasta coas altas montañas sitas ó leste da comarca pertencentes a Serra do Courel e que serven de fronteira coa comarca de Quiroga xunto co río Lor. 

    No sur, o río Sil marca a fronteira coa provincia de Ourense, igual que o río Miño no oeste coa comarca de Chantada.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

ENTALADA - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 ENTALADA

CASTRO LABOREIRO

 MELGAÇO

 Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da rexion do Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade.

     O antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrexos defenderon as seus costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas".

     A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre coñecido, polas súas migracións nómadas ...

     Isto non é unha transhumancia, pero e migración global - o gando, a xente, e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente solitarios.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrexas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación natutal, denominado "brandas" para os chamadas "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, a principios da primavera."

Os montes do Laboreiro
     A serra do laboreiro forma parte do Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitos afluentes que desembocan no río Laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña do Laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA