VILAR DE MOUROS - DOADE - SOBER

 VILAR DE MOUROS

DOADE

SOBER

Vilar de Mouros
     Vilar de Mouros é un lugar na parroquia de Doade no concello de Sober, na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo. 

     No ano 2007 tiña trece habitantes (sete homes e seis mulleres).

 Doade
      San Martiño de Doade é unha parroquia do concello de Sober, na comarca da Terra de Lemos, na provincia de Lugo.

     Limita ao norte e leste co concello de Monforte de Lemos, ao oeste coa parroquia de Brosmos, e ao sur coa parroquia de Amandi e cos concellos ourensáns da Teixeira e Castro Caldelas, dos que está separado polo río Sil.

     Tiña unha poboación de 120 habitantes en 2016, 57 homes e 63 mulleres, agrupados nas entidades do Bidual, Castro, Ceceda, Doade, Francos, A Lampaza, Mourentán, Vilachá e Vilar de Mouros.

     En plena Ribeira Sacra, é coñecida polas súas viñas e adegas desa denominación de orixe.

      Algunhas das vides atópanse en pendente, na ribeira dereita do río Sil, que forma nesa zona un profundo canón. 

     Entre o seu patrimonio destacan a igrexa parroquial, do século XVII, as capelas de San Pedro e San Amaro, a fonte de San Xermán e os miradoiros sobre o canón.

     As localidades de A Lambaza e Vilar de Mouros forman un enclave de 5,4 quilómetros cadrados de superficie que está situado 450 metros ao leste do resto da parroquia.

     Este exclave limita ao norte, leste e oeste con Monforte de Lemos e ao sur co río Sil.

Lugares de Doade
   O Bidual, Castro, Ceceda, Doade, Francos, A Lampaza, Mourentán, Vilachá, Vilar de Mouros

Comarca da Terra de Lemos
     A Terra de Lemos é unha comarca galega situada ó sur da provincia de Lugo cuxa capital é Monforte de Lemos, que tamén é o concello máis poboado da comarca. A maioría da superficie (toda excepto o concello de Bóveda) forma parte da Ribeira Sacra, da que Monforte tamén é a súa capital.

     Pertencen á comarca da Terra de Lemos os seguintes concellos: Bóveda, Monforte de Lemos, Pantón, A Pobra do Brollón, O Saviñao e Sober.

     A comarca linda ó norte coa comarca de Sarria, ó oeste coa comarca de Chantada, ó leste coa comarca de Quiroga e, ó sur coas comarcas ourensás de Ourense e Terra de Caldelas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

SANTUARIO DA TUIZA - CHANOS - LUBIÁN

 SANTUARIO DA TUIZA

CHANOS

LUBIÁN

Santuario da Tuiza
     O Santuario da Tuiza é un templo barroco situado no termo dos Chanos, pertencente ao concello de Lubián na provincia de Zamora.

     En 1995 foi declarado ben de interese cultural con categoría de monumento. É un dos exemplos máis interesantes e de maior raizame popular, da bisbarra zamorana de Sanabria e lugar de celebración dunha coñecida romaxe.

     O edificio responde a un esquema barroco moi puro, con claras influencias galaico-portuguesas, sobresaíndo a súa torre, na que son de admirar a súa cúpula e lanterna, ornadas con rica decoración de volutas.

Situación
     O santuario encóntrase no termo dos Chanos, localidade próxima e pertencente ao concello de Lubián. Encóntrase situado ao fondo dun val e ao pé da vía A-52.

      Encontrase situado nunha bellisima paraxe, rodeada de abundante arboredo, con paisaxes claramente galegas formadas por fentos, carballos, lamigueiros e piñeiros que forman un bosque sorprendente.

Historia
     A súa primeira localización estivo nunha paraxe chamada "Cavados", no termo de Chanos, aínda que no século XVIII foi traslada a súa actual localización. A tradición afirma que a capela da primeira ermida foi reconstruída na súa planta cadrada pedra a pedra, correspondendo pois coa actual capela maior; tamén se afirma que a torre ten a mesma procedencia. Ambas as dúas afirmacións populares non encontran a súa xustificación á vista do actual inmoble, ao máis reaproveitaríanse algúns materiais na construción da actual igrexa.

      Conta tamén a tradición que un dos colectivos máis devotos da Virxe de Tuiza foron os segadores galegos no seu ir e vir a traballar en verán a Castela e León.

Descrición
     Edificio con planta de cruz latina, no que a cabeceira e brazos do cruceiro son rectos e de escaso fondo. Do exterior destaca como unha obra allea aos gustos zamoranos e moi influenciada polas correntes galegas.

      Construída con boa canteria, conta cunha cuberta de lousa ao estilo da arquitectura da bisbarra de Sanabria.

     A torre é cadrada no que se encontran os vans das campás e o cupulín, sendo aquí onde se concentran todos os motivos decorativos, pois a fábrica caracteriza pola súa desornamentación. O brazo de cruceiro contén unha xanela apaisada para poder contemplar a Virxe dende o exterior cando o templo se encontra pechado.

     Do seu interior destacan as súas bóvedas pétreas de medio canón soportadas sobre pilastras. O edificio conta cunha porta principal, existindo outras dúas na nave que se encontran enfrontadas e alinteladas.

Festividade
     Os días grandes deste santuario son o último domingo de setembro e o día da nosa Señora das Neves, o 5 de agosto.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTA MARIÑA - XINZO DE LIMIA

 IGREXA DE SANTA MARIÑA

XINZO DE LIMIA

 Igrexa Románica de Santa Mariña
     Á parroquia de Xinzo de Limia, diócese de Ourense, está baixo a invocación da mártir Santa Mariña, que a festa do dezaoito día do mes de Xulio; e San Sebastián, que se celebra todos os anos de xaneiro.

     Esta parroquia ten unha modernidade con dous templos parroquiais e unha capela no barrio de Baronzás dedicado a San Andrés.

Igrexa vella
     Hai pistas de que o templo existe dende o século VIII, como se pode observar nalgunhas das esculturas do interior do templo.

     En 1595 el dixo que "a igrexa era pequena, baixa e mal construída". "A xente non collía en ela", aínda que no momento en que Xinzo de Limia non tiña máis de cen familias. Non ao mesmo tempo, 1595, ou visitante, ordena que se esgote un maior e máis grande e que "tinga un bo atrio". Por mor do que ten que comprar varias casas e tamén a "prisión" que nesa data era baleira.

     “A Igrexa Vella” está formada por unha soa nave, con dúas capelas sepulcrais ó carón do Evanxeo:

     Unha pertencente a Dª Catalina Colmenero, viúva de Antonio Penín, que en 1626  solicitouna ó Ordinario. Esta capela está adicada a Virxe dos Dores (de gran devoción nesta Parroquia e que conta cunha Cofradía na actualidade). Nela encontrase enterrados os Condes de Gimonde.

     A outra de 1630, ó carón do altar maior, con un retablo policromado da Sagrada Familia, pertencente a Licenciado D. Antonio Vallejo Luaces, que era Abad da Parroquia.

     O Presbiterio ten bóveda artística de pedra, con influencias templarias afrancesadas: Nace de catro nervios en cada esquina en forma de abanicos e entrecrúzanse no centro formando triángulos. En cada dovela ten un signo cristiano: Adán, a Virxe, Xesús...

     A portada é de estilo románico, aínda que foi construído en 1516: está formada por tres arcos totalmente lisos con capiteis de ornamentación vexetal e de persoas en posición orante. Hai tamén unha “venera” que fai supor que estamos no camiño de Santiago (Camiño Portugués ou o da Vía da Prata). O dinte exterior está rematado con unhas puntas de diamante.

     No ano 1608 concertan o Abad e os veciños facer a Torre para as campas: está construída con tres corpos diferenciados; estando no último as campas e o reloxo (aínda en perfecto uso de 1886).

     Está cuberta por unha cúpula de pedra. No segundo corpo está o escudo do Conde de Monterrey, que era o que presentaba ós sacerdotes para o seu posterior nomeamento.

      Tamén existe na fachada un pequeno campanario (na actualidade sen campas) que se supón son restos das anteriores edificacións que tivo o edificio.

     A auga entraba dentro da Igrexa na invernías, por o que no ano 1613 aparece un mandato para que se eleve o atrio con unha altura suficiente a fin de que non entre a auga no templo; así estivo ata que fai poucos anos volveuse a rebaixar uns trinta centímetros.

     No 1626 contratase un prateiro, Marcelino de Montano, para que faga unha “Cruz Procesional” que foi roubada por os franceses no ano 1809. A que existe hoxe, de prata, realizouse no ano 1828.

     A igrexa sufriu unha última reforma, ó redor de 1990 rematandose no ano 1997 (ano no que se inaugurou a Adoración Nocturna na Parroquia). 

     Con tal motivo realizáronse diversas calas e escavacións, tanto interiores como exteriores, nas que se obtiveron diversos restos arqueolóxicos. Algúns deles encóntranse no exterior do templo (adornando o atrio) e outros quedaron ocultos.

     Os distintos retablos do templo foron restaurados, o piso foi rebaixado e a pedra do solo foi sustituida por madeira, as diversas imáxes foron igualmente restauradas... quedando así o templo adecentado para poder celebrar o culto nel.

MAPA

 

Fuente: Concello de Xinzo de Limia

XOAN ARCO DA VELLA

ESTACIÓN A MEZQUITA - VILAVELLA - A MEZQUITA

 ESTACIÓN A MEZQUITA - VILAVELLA

VILAVELLA

A MEZQUITA

 Estación da Mezquita-Vilavella

       A Mezquita-Vilavella é unha estación ferroviaria situada na localidade de Vilavella no municipio español de A Mezquita, na provincia de Ourense, comunidade autónoma de Galicia. 

     Desde 2013, debido á supresión do tráfico de pasaxeiros entre Ourense e Puebla de Sanabria, a estación carece de servizos ferroviarios.

Situación ferroviaria
     A estación atópase no punto quilométrico 145,136 da liña férrea de ancho convencional que une Zamora coa Coruña a 1089 metros de altitude, entre as estacións de Lubián e de A Gudiña.​ O tramo é de vía única e está sen electrificar.

     Desde Lubián a chegada á Mezquita - Vilavella implica superar cinco túneles entre os que destacan o de Lubián de 1.709,80 metros de lonxitude, o de Briallo de 984,50 metros de lonxitude e o da Canda de 1.994,00 metros de lonxitude que marca a entrada en Galicia.

Historia
     A vontade de unir Madrid, vía Medina del Campo con Vigo polo camiño máis curto posible é antiga e apareceu plasmada nalgúns anteproxectos como o de 1864. Con todo, o mesmo descartaba dita posibilidade ao considerar que supoñía "dificultades enormísimas" que superaban mesmo "os da baixada do porto de Pajares no ferrocarril de Asturias".

     É por iso, que a estación non foi inaugurada ata o 1 de xullo de 1957 coa posta en marcha do tramo Ourense – Puebla de Sanabria da liña Zamora-A Coruña vía Ourense.

     A súa explotación inicial quedou a cargo de RENFE, cuxo nacemento se produciu en 1941.

     Desde o 31 de decembro de 2004 Renfe Operadora explota a liña mentres que Adif é a titular das instalacións ferroviarias.

A estación
     A estación foi obxecto dunha ampla restauración no ano 2009 dentro do plan "Estaciones" promovido polo Inorde para converter o recinto nun complexo turístico e residencial.

     ​ Conta con dúas plataformas, unha lateral e outra central, ao que acceden dúas vías. Os cambios de plataforma realízanse a nivel.

Servizos ferroviarios
      Renfe prestaba servizos de Media Distancia grazas os seus trens MD no traxecto que unía Ourense con Poboa de Sanabria.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA