FARO DO FORTE DA BARRA - GAFANHA DE NAZARÉ - ILHAVO

FARO DO FORTE DA BARRA

GAFANHA DE NAZARÉ

ILHAVO

 Faro do Forte da Barra
     O Faro do Forte da Barra, ou Farolim do Forte da Barra, e un faro portugués ubicado no Forte da Barra de Aveiro , clasificado como Ben de Interés Público (IIP) por IPPAR,  na parroquia de Gafanha de Nazaré, municipio de Ílhavo, distrito de Aveiro, no Baixo Vouga, no Centro de Portugal .

     Ten unha torre cónica de 19 metros con galería, blanca e  estreitas franxas negras. 

     A luz emitese dende un poste montado na galería.

     E a baliza traseira da desembocadura da barra de Aveiro, e está situada a uns 840 metros da anterior, Farolim do Triângulo Oeste, dirección W (089,5º).

Historia
     A Torre foi construida a principios del seculo XIX , servindo de orientación para a entrada dos barcos na Barra de Aveiro. 

     Non ai constancia de que fora utilizado como faro antes de que se instalara a luz de fio, entre 1967 y 1987.

Características
    Luz: teniente. 1s, oct. s.
    Sentido de roscado: 089,5º

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

FARO DE AVEIRO - GAFANHA DE NAZARÉ - ILHAVO

 FARO DE AVEIRO

GAFANHA DE NAZARÉ

ILHAVO

Faro de Aveiro
     O Faro de Aveiro (en portugués: Farol de Aveiro) é un faro situado na freguesía de Gafanha de Nazaré, concello de Ílhavo, distrito de Aveiro, Portugal.

     É o faro máis alto de Portugal e o segundo da península ibérica, só un metro por baixo do Faro de Chipiona, Cádiz, España, e un dos máis altos do mundo.

Historia
     En 1879 empezou a construírse o faro segundo o proxecto do enxeñeiro Paulo Benjamín Cabral, entrando en funcionamento en 1893. Tiña un aparello óptico de 1.er orde, de 920 mm de distancia focal, lámpara de incandescencia a vapor de petróleo, lámpada de reserva de aceite de nivel constante e mecanismo de reloxería para conseguir a rotación da lanterna.

     Tamén entrou en funcionamento un sinal sonoro de aire comprimido nun local construído no peirao. Este sinal foi traslada a outro local entrente do faro en 1898.

     En 1908 a maquinaria do sinal sonoro foi substituído por dúas máquinas de vapor verticais. En 1932 se construe un espigón para protexer o faro, o que non impediu que en 1935 o mar levase a maquinaria do sinal sonoro, sendo entón trasladada á cima da torre do faro. En 1936 foi electrificado con grupos electróxenos.

     En 1947 recibiu un novo aparello óptico de 3.er orde, de 375 mm de distancia focal, que incluía tamén paneis para convertelo en sinal aeromarítima. 

     Tamén recibiu entón unha lámpada eléctrica quedando a de vapor de petróleo como reserva.

     En 1950 instalóuselle unha lámpada de 1000 W. Como novidade neste tipo de edificios, en 1958 foi instalado un ascensor, reducíndose tamén a potencia da lámpada que quedou en 1000 W. En 1990 foi automatizado.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CONGRESO DE HOSPITALEIRAS/OS DO CAMIÑO PORTUGÉS - PONTEVEDRA 2022

 CONGRESO DE HOSPITALEIROS/AS

17 SEPTIEMBRE - 2022

PONTEVEDRA

      Os hospitaleiros reafirman a conexión de Pontevedra co Camiño Portugués

     A Federación Internacional de Asociacións de Amigos deste roteiro xacobeo celebran na cidade o seu vixésimo segundo congreso

     Pontevedra é a capital do Camiño Portugués e como tal reafirmou onte a súa conexión con este roteiro ao albergar a vixésimo primeira edición do Encontro Internacional de Hospitaleiros que organiza a Federación Internacional de Asociacións de Amigos do Camiño Portugués.

     Baixo a organización de Celestino Lores, contou coa presenza do Dr. Antonio Marahaio Peixoto  que ofreceu a conferencia inaugural sobre “Un Caminho de descuberta do pasado do oresente e do futuro". 

     As conclusións deste dobre Ano Santo puxeron punto final ao congreso.

Camiño Portugués
      Coñécese como Camiño Portugués, ou máis concretamente Camiño Portugués Central (para unha mellor distinción dos demais), o camiño xacobeo que une Lisboa con Santiago de Compostela.

     O seu percorrido debuxa unha liña de sur a norte, que dende a capital lusa pasaría por Santarém, Coimbra, Porto, Barcelos, Ponte de Lima, Valença do Minho, Tui, Pontevedra e Padrón.

     Utilizado xa dende a Idade Media, foi sempre un dous máis importantes camiños de Santiago e na actualidade é o segundo camiño en número de peregrinos, só superado polo Camiño Francés.

     Aínda que este é o máis coñecido e utilizado, ai moitos outros camiños de Santiago en Portugal.

     Dende fai anos estanse recuperando antigas rutas, aínda que a maioría serían afluentes ou variantes do Camiño Central: a máis frecuentada é Camiño Portugués dá Costa, que ten o seu punto de inicio en Porto e segue un itinerario próximo ao mar; dende a mesma cidade tamén pode tomarse unha alternativa "por agora minoritaria" como é a variante de Braga; outro ramal arrincaría  sur, dende Faro e a rexión do Algarve, aínda que presenta tramos aína sen sinalizar, e que agardamos  permita percorrer o país dun extremo a outro.

    A estas rutas xacobeas cabo engadir outras polo interior de Portugal, tales como o interesante Camiño Portugués Interior (que parte de Farminhãou-Viseu e segue por Lamego e Chaves cara a Verín, onde une á variante sanabresa dá Vía dá Prata), ou Camiño Zamorano-Portugués ou de Soutochao (que sae de Zamora e segue por Bragança cara a Chaves) ou Camiño Torres (desde Salamanca cara a Braga) 

     Sintome moi afortunado de contar con unha chea de amigas e amigos entre as xentes do Camiño e os colectivos que traballan nel, moitas grazas por convidarme. GRAZAS

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

 

IGREXA DE SAN PANTALEÓN - A IGREXA - CABANAS - OUROL

IGREXA DE SAN PANTALEÓN

A IGREXA

CABANAS

OUROL

      A parroquia de San Pantaleón de Cabanas está inexorablemente  unida á figura de don Fernán Pérez de Andrade, que foi o seu impulsor. 

     Viña ás terras que posuía nesta zona para cazar con certa regularidade.

      En 1392 Fernán Pérez de Andrade obtén a licenza do bispo de Mondoñedo para edificar tres igrexas nos Montes do Sor. 

      Unha delas é esta de San Pantaleón que se constrúe entre finais do século XIV e principios do XV. Nela figura o símbolo do xabaril, propio desa familia.

     A actual igrexa é o resultado de varias modificacións, que afectaron, principalmente, á súa lonxitude.

San Pantaleón de Cabanas
      San Pantaleón de Cabanas é unha parroquia do concello de Ourol na comarca da Mariña Occidental, na provincia de Lugo.

     Segundo o Instituto Galego de Estatística en 2016 tiña 51 habitantes (24 homes e 27 mulleres), 25 menos ca en 2007 (33 homes e 43 mulleres) e 28 menos que en 2006.

Historia
      En 1895 constituíuse a nova parroquia de Ambosores con lugares de San Pantaleón de Cabanas. 

      Outros lugares da parroquia tamén pasaron a formar parte, xunto con lugares de Ourol, da igualmente creada O Sisto.

Lugares de San Pantaleón de Cabanas
     O Apartado, Arrexoá, Burgás, Cabana, A Cabana Vella, O Camiño, Campo do Cabo, Os Campos, O Cargadoiro, A Castiñeira, O Cotillón, O Couce Gordo, O Couso, Os Díaz, As Esqueiras, O Fondovilar, A Igrexa, Izá, Os Luíses, A Maciñeira, O Merán, A Panda, O Pereiro, A Picheira, O Pombeiro, O Portal, O Teixeiro, A Torre. Vila Vella

MAPA

 

Fuente: Concello de Ourol

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN PEDRO DE VIVEIRO - A IGREXA - VIVEIRO

 IGREXA DE SAN PEDRO DE VIVEIRO

A IGREXA

VIVEIRO

Igrexa de San Pedro de Viveiro
     A Igrexa de San Pedro de Viveiro é un templo de culto católico situado na parroquia de San Pedro de Viveiro (concello de Viveiro) na provincia de Lugo.

     De estilo románico, dende o ano 1974 está considerada coma Ben de Interese Cultural, dentro do catálogo de monumentos do patrimonio histórico de España.

Historia
     O actual templo data de finais do século XII.

     Porén, a súa orixe remóntase até o século VI, como o pon de manifesto unha epígrafe situada nun perpiaño exterior no que se fai mención a unha restauración do século X.

     É a máis antiga da zona. Foi posteriormente ampliada e reformada nos séculos XII e XVII.

     Ademais do seu interese arquitectónico, no seu interior gárdase unha importante escolma de tallas.

Características
     Presenta un estilo románico de gran pureza, fabricada en cantaría e cachotaría de granito, con parte dos seus muros caleados 

     A cuberta é de lousa, a dúas augas. Consta de nave principal e lateral separadas por arcos de medio punto. Salienta a ábsida semicircular.

     Na fachada, a porta principal arránxase cun arco de medio punto sen enfente ningún, con espadana de dobre corpo e dous vans.

     Porta lateral románica, tapiada. No beirado salientan os antigos canzorros con diversas formas, especialmente os da ábsida. Existen varias inscricións nos muros exteriores.

     No interior atopamos un arco triunfal, bóveda de canón en nave, retablo maior neoclásico e lateral barroco, con tallas de interese e varias pezas antigas.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA