BAGO DE BAIXO - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 BAGO DE BAIXO

CASTRO LABOREIRO

 MELGAÇO

Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da region Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade. aldeia-castro-laboreiro-peneda-geres

     Antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrejos defenderon os seus costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas". A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre conetado, polas súas migracións nómades ... Isto non é unha transhumancia, pero a migración global - o gando, a xente, o gando e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente abatidos.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrejas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación indíxena, denominado "brandas" para os chamados "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, en principios da primavera."

Os montes laboreiro
     A serra do laboreiro insérese no Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitas afuentes que desembocan no río laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña de laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

BAGO DE CIMA - CASTRO LABOREIRO - MELGAÇO

 BAGO DE CIMA

CASTRO LABOREIRO

 MELGAÇO

 Castro Laboreiro
     Castro Laboreiro é un dos pobos máis emblemáticos da region Minho resultado do illamento que sufriu no pasado, o que permitiu chegar intacto ata os nosos días, os aspectos do patrimonio histórico e cultural da localidade, como a arquitectura, a paisaxe e a forma de vida da súa xente, hoxe en día tamén marcado por un forte espírito de comunidade. aldeia-castro-laboreiro-peneda-geres

     Antigo concello medieval, está situado no extremo norte do Alto Miño en Portugal.

     Sendo un pobo situado na montaña, a máis de mil metros de altitude, significou que os castrejos defenderon os seus costumes e tradicións de todas as influencias estrañas, e que aínda persisten.

     Unha destas tradicións é a "inverneiras" e "brandas". A mediados de decembro, coa chegada do frío e as nevadas, as poboacións de Castro Laboreiro levan a súa roupa, utensilios para o fogar, a agricultura e o pastoreo de gando ", acoden en multitude aos vales, onde teñen unha segunda residencia e un segundo pobo ".

     (Roca, 1993). E están na "Inverneira", ao abrigo do frío ata mediados de marzo.

     "O pobo de Castro Laboreiro foi sempre conetado, polas súas migracións nómades ... Isto non é unha transhumancia, pero a migración global - o gando, a xente, o gando e os medios de vida, deixando eses lugares totalmente abatidos.

     " Sampaio (1991) fai referencia ás tradicións Castrejas cando di: "Ricos en tradicións e costumes, pódese poñer de relevo a experiencia da comunidade e os cambios periódicos de maior poboación indíxena, denominado "brandas" para os chamados "inverneiras" cando chega o frío e viceversa, en principios da primavera."

Os montes laboreiro
     A serra do laboreiro insérese no Parque Nacional de Peneda-Geres e a súa morfoloxía é caracterizada pola existencia de altas montañas, ladeiras empinadas e cantís, que están situadas a máis de 1.000 metros, alternando con profundos vales de vexetación exuberante.

     Atravesada por moitas afuentes que desembocan no río laboreiro que forman vales de vexetación densa que se transforma en diferentes escenarios nas diferentes estacións.

     A ocupación da montaña de laboreiro estivo sempre vinculada á explotación dos recursos naturais, marcado por unha ocupación estacional, que predominaba o pastoreo e a agricultura, coa ocupación dalgúns dos lugares máis altos ao longo do verán e xunto ao rio no inverno.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

ANTIGA ESTACIÓN DE TREN DE MONÇAO - MONÇAO

 ANTIGA ESTACIÓN DE MONÇAO 

MONÇAO

Monção
      Monção é a sede dun municipio que ten unha superficie de 211,51 km², e unha poboación, no ano 2001, de 19.957 habitantes.

      Limita ao norte con Galiza (Salvaterra de Miño), ao leste co municipio de Melgaço, ao sur con Arcos de Valdevez, ao suroeste con Paredes de Coura e ao oeste con Valença.

O concello está subdividido en 33 freguesías:

    Abedim
    Anhões
    Badim
    Barbeita
    Barroças e Taias
    Bela
    Cambeses
    Ceivães
    Cortes
    Lapela
    Lara

   

    Longos Vales
    Lordelo
    Luzio
    Mazedo
    Merufe
    Messegães
    Monção
    Moreira
    Parada
    Pias
    Pinheiros 

    Podame
    Portela
    Riba de Mouro
    Sá
    Sago
    Segude
    Tangil
    Troporiz
    Troviscoso
    Trute
    Valadares

      O punto máis alto é o Alto de Santo António, a 1 114 metros sobre o nivel do mar, na freguesía de Riba de Mouro.

Historia
      Monção recibiu un foro do rei Afonso III o 12 de marzo de 1261.

     A vila fíxose célebre no curso das guerras fernandinas debido á enérxica acción de Deu-la-Deu Martins, esposa do alcalde local, que atacou ás tropas castelás que asediaban a vila bombardeándoas cos últimos víveres que lles quedaban.

      Iso é o motivo polo cal, aínda hoxe, aparece no escudo de armas desta vila unha muller sobre unha torre sostendo un pan en cada man. 

     Ao seu redor obsérvase, nunha bordadura, a divisa da vila, facendo referencia ao nome daquela heroína: Deus o deu. Deus o há dado.

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DE SAN LÁZARO - RÚA DE SAN LÁZARO - RIBADAVIA

 CAPELA DE SAN LÁZARO

RÚA DE SAN LÁZARO

RIBADAVIA

Capela de San Lázaro
     Esta capela do século XII é o único vestixio da leprosería que aquí existiu entre os séculos XII e XVIII e que desapareceu totalmente no século XVIII. 

       Pertenceu ao mosteiro de Melón e estivo rexida polos monxes deste mosteiro ata a súa exclaustración.

      O grande escudo abacial sobre a porta de entrada da capela dá fe do dominio dos bernardos de Melón.

Comarca do Ribeiro
     A comarca do Ribeiro é unha comarca galega situada na provincia de Ourense no curso medio do río Miño, que a percorre de nordeste a suroeste. 

     A súa capital é Ribadavia, e a ela pertencen os concellos da Arnoia, Avión, Beade, Carballeda de Avia, Castrelo de Miño, Cenlle, Cortegada, Leiro, Melón e Ribadavia. Dálle nome ao viño do Ribeiro.

     Ocupa unha superficie de 406,92 km², nos que viven 15.571 habitantes (2020). Por ela transcorren tamén os ríos Arnoia e Avia.

     O Miño está represado nos encoros de Castrelo de Miño e da Frieira. Existen varios balnearios que aproveitan as augas. 

      Desde a Serra do Suído e Faro de Avión, ao oeste, onde se chega ao 1.000 m de altitude, o relevo descende até só 97 m en Ribadavia e Arnoia. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CAPELA DE SAN ROQUE - AS QUINTAS - PUNXÍN

 CAPELA DE SAN ROQUE

AS QUINTAS

PUNXÍN

        Pequena capela feita a base de perpiaño granítico irregular, de planta rectangular e cuberta a dúas augas.

      Na fachada principal podemos ver unha ampla porta de acceso con arco de medio punto doelado. Aos lados dúas pequenas bufardas con derrame interno.

     O conxunto remata cunha espadana dun só oco e cruz pétrea de remate.

     No interior vemos un pequeno retablo de madeira coa imaxe de San Roque.

     Nun dos laterais exteriores existe unha inscrición co ano da construción da capela: “AÑO 1703”.

      E tradición que na noite de San Roque (do 15 ao 16 de agosto) as mulleres durman no interior desta capela.

Comarca do Carballiño
       A comarca do Carballiño é unha comarca galega situada na provincia de Ourense. Toma o nome da súa vila principal. 

       Pertencen a ela os concellos de San Amaro, Beariz, Boborás, O Carballiño, San Cristovo de Cea, O Irixo, Maside, Piñor e Punxín. 

MAPA

 

Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA