Dentro dos actos das xornadas culturais de Laxedo - A Lama vaise celebrar cunha mesa coloquio o día 23 de Abril onde se tratara a potencialidade da comarca no turismo rural do S.XXI.
Tratando o tema estaran tres extraordinarios ponentes que misturan amor, sabedoria e conciencia por A Lama como Concello que ten todo para seren referencia do turismo de interior.
Os ponentes seran: Xoan Arco da Vella, home todo terreo, activista, naturista, defensor do noso patrimonio cultural e paisaxistico sera un dos nosos ponentes.
Manuel Angel Bugallo, Arquitecto paixasista, da parroquia de Xesta. Colaborador de revistas internacionais, premiado numerosas veces polos seus proxectos e un namorado de Laxedo e do traballo urbanista do Conde Cabanelas.
Xose Henrique Silva, propietario da Casa do Mestre na Lama e xunto a sua dona Patricia, Xerente de Galicia Villas, empresa adicada o turismo rural. Coñecedor e amante do rural galego e implicado o maximo na sua promoción. Cabe subliñar que a Casa do Mestre foi o seu bautizo nesta industria fai 20 anos e podese decir que as suas casas figuran como casas singulares por medios internacionais.
O meu agradecemento a Asociación vecinal de Laxedo polo convite para poder comportir tertulia con, Manuel e Henrique.
Frinxo Frinxo é un lugar da parroquia de Pazos de Reis, no concello pontevedrés de Tui, na comarca do Baixo Miño.
Segundo o padrón municipal de habitantes do Instituto Galego de Estatística no ano 2019 tiña 78 habitantes (36 homes e 42 mulleres), un descenso de 27 habitantes respecto ao ano 1999.
Xeografía Frinxo forma unha aldea separada polo Alto dos Cubos do resto do conxunto habitado de Pazos de Reis.
Historia Na contorna de Frinxo houbo un castro galaico, coñecido localmente coma Castro do Castelo. Xa na Idade Contemporánea, Frinxo experimentou un certo crecemento que fixo que a aldea puidese dispor dunha capela propia, construída entre os anos 1856 e 1860 polo bispo tudense Maceira. Na actualidade esta capela é usada coma igrexa parroquial polos veciños.
Nesta aldea hai varios elementos patrimoniais: Capela da Virxe das Dores: edificio relixioso do século XIX. Mina de auga de Frinxo.
Lugares de Pazos de Reis O Ánxel, Circos, O Eirado, Frinxo, Herdeiros, Muíños, A Poboanza, A Porteliña, Ricamonde, O Seixal
Pazos de Reis O Sagrario de Pazos de Reis é unha parroquia que se localiza no concello de Tui. Segundo o padrón municipal de 2008 tiña 1.147 habitantes (547 homes e 600 mulleres), distribuídos en 10 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 2004, cando tiña 1.127 habitantes, e 1999, con 1.142.
Historia Durante o antigo réxime formou un morgadío xunto ás parroquias de Morgadáns (Gondomar) e Chenlo (O Porriño).
En 1926 constituíuse nunha das nove entidades locais menores que existen en Galiza, tras vencer a resistencia dos veciños de Tui.
Comarca do Baixo Miño A comarca do Baixo Miño é unha comarca galega situada no suroeste da provincia de Pontevedra e a súa capital é Tui.
Pertencen a ela os concellos de A Guarda, Oia, O Rosal, Tomiño e Tui.
Situación A comarca do Baixo Miño localízase co océano Atlántico ao oeste e o río Miño ao sueste que lle serve de fronteira natural con Portugal, até a súa desembocadura na Guarda, onde forma un amplo esteiro de importancia ornitolóxica.
Estación de Silleda Silleda é un apeadoiro de Adif, situado na parroquia do Castro, preto da vila de Silleda, provincia de Pontevedra.
Está situada na liña A Coruña-Madrid e actualmente non presta servizos de pasaxeiros.
Características Inaugurouse en 1958, cando se abriu o trazado da liña de ferrocarril Zamora - Santiago de Compostela.
Amais do edificio principal consérvase o almacén e a báscula de mercadorías, os servizos, os farois, o muro divisorio das casa dos ferroviarios de planta baixa.
O Castro
San Mamede do Castro é unha parroquia que se localiza no concello de Silleda.
Segundo o padrón municipal de 2011 tiña 105 habitantes (49 homes e 56 mulleres), distribuídos en 7 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 118 habitantes.
Nesta parroquia atópase o asentamento castrexo da Copa do Castro, ao pé do cal está a igrexa de San Mamede, así como a Estación de Silleda.
Comarca de Deza A comarca de Deza é unha comarca da provincia de Pontevedra e a súa capital é Lalín.
Pertencen a ela os concellos de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces.
A súa poboación é de máis de 40.000 habitantes.
O Deza coincide coa antiga comarca de País do Deza, isto é, as xurisdicións de Deza, Camba, Dozón, Trasdeza, Carbia e Valquireza.
Chaboleira, 'acarrexadora' e rexente do quiosco da Praza de Abastos de Cantodarea, a súa historia de superación foi o símbolo deste ano
Desas mulleres que gardan a esencia dun pobo. O sentir dos veciños que fixeron do mar a súa profesión, o seu modo de vida e que se dedicaron a iso ata o final.
Así é como definen a Remedios Aldao as súas veciñas, as mulleres que compoñen a Asociación Veciñal A Fonte Cantodarea-Estribela, que escolleu á viva imaxe da muller traballadora marinense para homenaxear a todas as demais neste 8 de marzo.
Remedios, ou Reme como a coñecen moitos, cumprirá 93 anos o próximo 11 de marzo e viviu toda a súa vida rodeada dos oficios pesqueiros que construíron Marín. "Aquilo era un martirio", recorda dos seus días como chabolera, unha profesión esencial décadas atrás.
Remedios encargábase, xunto a outras mulleres como ela, de cargar os aparellos de pesca dos barcos que viñan de faenar e levalos en carreta ao que chamaban 'chabola', un espazo destinado a 'encascar' os aparellos, un método de tinguidura polo que se evitaba que as redes podrecesen en contacto co mar.
O froito do seu traballo secábase no coñecido 'recheo', ocupado pola Praza Marqués de Valterra por parte de Estribela e O Regueiro, de Cantodarea.
Alí tendíanse as redes recentemente encascadas, a condición de que non chovese, o que obrigaba a gardalas todas en tempo marca, recorda Remedios con amargura.
Homenaxe.
A Fonte homenaxou o martes ás 18.00 horas, dia do 8 de Marzo na estatua da Acarrexadora, que non só é o símbolo co que a asociación quere representar a todas as mulleres traballadoras da localidade, senón unha imaxe real tamén para a marinense.
E é que, ademais de chabolera, Remedios foi 'acarrexadora'. Daqueles días tan só quédanlle os recordos de dor e esforzo que a acompañaron durante as longas xornadas cargando peixe á cabeza.
A súa vida sempre estivo e estará ancorada á mar porque tamén el tróuxolle os seus peores momentos. O seu marido, Serafín López, ao que coñeceu mentres "facía a mili" na Escola Naval, foi tamén mariñeiro.
Como moitos outros marinenses, viuse obrigado a embarcar en mareas internacionais, pero na segunda delas, logo de prometer que ía ser a última, nunca máis volveu.
Morreu en Nova York e Remedios quedou soa á fronte da súa familia e non volveu casar.
Tiña 35 anos entón e moita vida por diante cando decidiu porse á fronte do quiosco da antiga Praza de Abastos de Cantodarea, para poder alimentar á súa familia.
O edificio, agora desaparecido, atopábase na Avenida de Ourense e unha das súas esquinas albergaba o seu pequeno local, aberto durante toda a noite para servir "café, viño e copas" aos mariñeiros e militares que acababan ou comezaban a súa xornada laboral en horario nocturno.
Todos eles pasaban sempre polo quiosco de Remedios, un negocio que rexentou ata que a nova Praza de Abastos na Avenida Exército e Mariña deixou sen uso ao antigo Mercado.
A morte do seu marido non foi a única á que se enfrontou Remedios. Fai tan só dous anos perdeu tamén á súa filla, Teresa, en plena pandemia.
O suceso marcou non só á familia, senón a todo o barrio que a rodea, nas rúas que fan de Cantodarea o espazo cultural e familiar que é. Por iso, e en palabras da Fonte, Remedios será este 8-M a imaxe que represente a "todas as mulleres do barrio".
