domingo, 27 de agosto de 2017

OBRA DE MAN - O ALEMAN DE CAMELLE

 OBRA DE MAN
O ALEMAN DE CAMELLE
CAMELLE


Manfred Gnädinger
     Manfred Gnädinger, coñecido como Man ou O alemán de Camelle, nado en Radolfzell o 27 de xaneiro de 1936 e falecido en Camelle o 28 de decembro de 2002, foi un pintor e escultor ermitán de nacionalidade alemá que viviu durante corenta anos na praia de Camelle (Camariñas, na costa da Morte).  


     Tratou de levar unha vida o máis sinxela e natural posible, creando unha peculiar paisaxe de pedra preto da praia onde vivía e coidando o seu pequeno xardín.


Traxectoria
     Nace e pasa a súa infancia en Alemaña, procedente dunha familia de sete irmáns, estudou Artes en Italia. Impartiu clases de arte en Suíza a persoas con problemas de integración social. O seu interese pola preservación do medio ambiente e a curiosidade por coñecer a costa galega levárono á Costa da Morte.



     En maio de 1961 chegou a Camelle, inmerso nas festas patronais do Espírito Santo. Dende ese día ese alemán solitario, educado e de bo aspecto, con certo aire de turista acomodado, instalouse para sempre no pobo.


     Viviu até á súa morte da axuda dos veciños e do que lle aportaba mostrar a súa arte nas rochas nas que habitaba (un euro por persoa no último ano máis a obriga de deseñar nun caderno o que máis chamase a atención). A súa morte, natural, vinculouse no imaxinario popular coa indignación provocada pola catástrofe do petroleiro Prestige e a marea negra que provocou. O 9 de novembro de 2010, un temporal levou o que quedaba da súa obra.


Obra
     En tanto como escultor pódese clasificar nas artes contemporáneas do Land art, e a arte marxinal. Na súa memoria foi creado en Camariñas o Museo do Alemán, actualmente atópase en estado de abandono .



     O autor e a súa obra fixeron coñecida no mundo enteiro á vila de Camelle, ata tal punto que é practicamente imposible atopar na rede información deste lugar na que non se faga referencia a Man, e viceversa. A posta en valor e a recuperación do legado de Man, tamén o é, por extensión do porto de Camelle e a súa contorna, nos que Man non só creou, senón que converteu no seu fogar e no seu propio proxecto museístico espontáneo.


     O traballo que Man realizou ao longo dos anos nas inmediacións do espigón de Camelle quedou destruído por mor do vandalismo e das últimas catástrofes climatolóxicas da zona. A obra que persiste actualmente no xardín-museo, único xardín mariño de esculturas no mundo, non representa o seu estado orixinal.


     En 2014 iniciouse un proxecto denominado MAN: mar, arte e natureza, que ten por obxectivo recuperar a obra de Man e expoñela tanto na Casa do Alemán coma en internet, por medio dunha exposición virtual.


Camelle
     O Espírito Santo de Camelle é unha parroquia do concello de Camariñas. Segundo o IGE en 2013 tiña 1290 habitantes (602 homes e 682 mulleres), distribuídos en 6 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 1613 habitantes.



Xeografía
     Está situada na beira do océano Atlántico, en plena Costa da Morte. Camelle está construído dentro dunha enseada, a mar aberto, cunha praia ao fondo. A parroquia da vila, que venera o Divino Espírito Santo, posúe a campá do City of Agra, naufragado en Arou. Ten seis entidades de poboación: Arou, Camelle, Camelle de Riba, Lazo, Lobeiras e A Lagoa



Historia
     Hai un petróglifo no monte de Can Ladrón.



     Durante as invasións normandas dos viquingos, os habitantes de Camelle refuxiáronse no agocho do Alto da Gurita. Segundo a tradición oral, agocháronse entre as árbores pintados con barro e prepararon unha emboscada ós viquingos na zona da Señora, preto da vila, con vitoria local..



     A finais da idade media creouse un dos primeiros peiraos galegos adicados á pesca da balea, xunto cos de Malpica e Caión. Foi fundado por baleeiros vascos, e destacaron na pesca os capitáns García de Olaso e Sarrondo, naturais de Zarautz (Guipúscoa) e Clemente del Campo, de Luanco (Asturias). No monte de Can Ladrón construíuse un posto de vixilancia, posiblemente do século XVI,



     Na localidade de Camelle viviu e desenvolveu a súa obra o artista alemán Manfred Gnädinger, máis coñecido como Man, o Alemán de Camelle.



Lugares e barrios de Camelle

     Arou, Camelle, Lazo


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE DEÁN - DEÁN - CERDEDO

 PETO DE DEÁN
DEÁN
CERDEDO

 
  Petos de Ánimas

     Los petos de ánimas son una de las manifestaciones materiales del culto a los muertos, de la devoción de las ánimas; no deja de hablarnos de las ideas muy profundas en la mentalidad gallega sobre la vida y la muerte.



     Afirman los historiadores y etnógrafos que el peto de ánimas surge después del siglo XVI, en la situación político-religiosa de la Contrarreforma, es entonces cuando aparece la idea del Purgatorio.



     Según Castelao: “A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno”.



     A mediados del siglo XVII, Galicia ya había dejado de pensar en el Infierno para que se entregue de lleno la idea del Purgatorio, del que sus muertos queridos podían salvarse a fuerza de oraciones y buenas obras.



     La finalidad de estos elementos populares es la de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patatas, maíz, pan, aceite ...), a las ánimas que no encuentran descanso en el Purgatorio, para que alcancen la felicidad en el Cielo; una vez liberadas intercederán por quien hizo la ofrenda, y daban dinero para que el cura lo administrara y dijera misas por los difuntos.



     Los retablos de las ánimas, los petos en que se pide la limosna durante la misa y las obras de cantería son manifestaciones de culto a las ánimas.



     El estilo artístico , de cantería se define como "popular"; los devotos conocían perfectamente las formas y colores que querían y no le pedían al cantero artesano otra cosa que hacer la obra encargada con su mejor habilidad.



Los petos unen arquitectura y escultura, y su estructura se divide en tres partes:
     - Infraestructura arquitectónica básica.
     - Una cavidad que similar a una capillita que ocupa el eje central y superior (buqueira).
     - Una cavidad casi siempre en la base de la capillita, tapada con una lámina de hierro y un agujero para meter las ofrendas (Alxibeira).


MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 26 de agosto de 2017

CEMITERIO DOS INGLESES - PRAIA DO TRECE - CAMARIÑAS

 CEMITERIO DOS INGLESES
PRAIA DO TRECE
CAMARIÑAS


Cemiterio dos Ingleses
     Entre la Punta do Boi y la Punta da Cagada, está situado en uno de los lugares más fatídicos de la Costa da Morte: fueron ocho los naufragios y 245 las víctimas, pero el que más conmoción creó fue el del Serpent.



     Este acorazado partió el 8 de noviembre de Plymouth con rumbo a la Sierra Leona. 


       Derivó mucho a tierra y la escasa luz del Faro Vilán hizo que chocara en la Punta do Boi, a las 23:00 del 10 de noviembre de 1890, en el lugar que hoy se llama "el bajo del Serpent". 


     El capitán ordenó el lanzamiento de cabos por el cañón lanza-cabos pero estos rompían contra las rocas. Intentaron emplear los botes mas los golpes de mar barrían todo el caparazón. 


     Después se escuchó el desolador: ¡"Sálvese quien pueda!".


     En la noche sólo se oían los gritos de angustia. El mar, ayudado por las piedras, deshacía los cuerpos de los tripulantes. 


     Pero tres marineros, de apellidos Bourton, Gould y Lacsne, fueron empujados por el mar a la playa de Trece, resultando los únicos supervivientes de la tragedia.


      En los días siguientes, el mar fue devolviendo los cuerpos de los 172 marineros restantes a la arena de Trece. 


      El cura de Xaviña movilizó a los vecinos para proceder a la sepultura de los cuerpos en este lugar.


     En el habitáculo interior del cementerio permanecen los restos del capitán y oficiales y en el recinto exterior, los de los marineros.


     El almirantazgo inglés agasajó al pueblo de Camariñas, en agradecimiento por su comportamiento, con un barómetro, al cura de Xaviña con una escopeta, y al alcalde con un reloj. 


     En los primeros años tras la catástrofe, un barco de la armada inglesa se acercaba hasta el lugar para arrojar una corona de flores y cada barco de guerra inglés que pasaba cerca de estas costas lanzaba unas salvas de ordenanza en el honor de los compañeros enterrados en el Cementerio Inglés.


      A la derecha del cementerio se aprecia el paisaje incomparable del Monte Branco, la mayor duna rampante de Galicia y a sus pies, las caramiñas que pueblan el área. 

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuente: Turismo de Camariñas
XOAN ARCO DA VELLA

CASTRO DE CASTROMAO - CELANOVA

CASTRO DE CASTROMAO
CELANOVA


Castro de Castromao
     O castro de Castromao é un castro situado no actual concello de Celanova, no sueste da provincia de Ourense. Suponse que foi habitado polo pobo dos coelernos.



Localización e morfoloxía
     Está situado nun outeiro de 732 metros de altura, desde o que se domina o curso do río Arnoia e os castros de Novelle, Trelle, Merca e Berredo. 



     Ten unhas dimensións de 150 metros no eixo norte-sur e 130 no leste-oeste. O interior da parte amurallada ocupa uns 20.000 m². 


     O terreo presenta un forte desnivel, salvo na súa parte noroeste, onde é bastante menos pronunciado. Polas súas inmediacións discorría unha calzada secundaria da Vía XVIII do itinerario de Antonino, relacionada coa ponte do Freixo.


      Foi habitado durante a época castrexa, remontando ó século VI a.C. e mantívose poboado ata o século III. Desta época data o nome de Castromao (castro malo) polo lugar de Vilanova (que máis tarde foi bautizada como Vilanova dos Infantes por ter sido lugar de residencia temporal dunha infanta), debido, segundo fontes medievais, ó seu mal emprazamento para o aproveitamento agrícola.


Achados arqueolóxicos
     A primeira referencia moderna sobre o castro é de Ramón Barros Silvelo, no seu libro Antigüedades de Galicia (1875) e refírese a el como Castra Mamuaria. 



     En 1928, Florentino López Cuevillas e Xaquín Lorenzo recólleno no seu Catálogo dos Castros Galegos. Desde 1963 iniciáronse varias campañas de escavacións que deixan ó descuberto os restos de construcións que se poden visitar.


      Apareceron cerámicas de todo tipo, desde fragmentos datables entre os séculos VII e V a.C. ata tégulas e sigillatas, que nos falan dunha forte romanización. Suponse que a tribo non se opuxo á ocupación romana e mesmo colaborou con eles.


      Atopáronse tamén restos dun forno para cocer cerámica, así como un tesouriño do século I atopado nunha vasilla de barro. 


      A peza máis singular de Castromao é a figura zoomorfa dun simio encollido e sentado cos pés cara adiante e as mans na cara; por debaixo dos pés, que parecen agarrar algo, hai un apéndice para encaixar a escultura nunha base. Outra peza destacable é un tríscele calado que puido servir como fiestra.

MAPA

SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA