jueves, 9 de enero de 2014

PETO DE CHANS - TENORIO

PETO DE CHANS
VILANOVA
TENORIO
COTOBADE


     O peto de ánimas das Chans foi construído en 1799, e restaurado e aumentado recentemente. Ten a inscrición A DEVOCION DE BONIFACIO MARTINS AÑO DE 1799.


     Tamén hai tres cruceiros. Un é o de San Gregorio, mandado facer en 1779 por Gregorio Hesteira, mal conservado. Ó seu carón seguen a facerse rituais relacionados coa fertilidade do gando.




Significado
     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.



     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo. Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.



     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome. 



     Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...". Tamén se invita a recordar os nosos antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogad por nos, Señor, y socorrednos con vuestros sufragios que nos pidiremos por vos".


Orixe
     As almas do purgatorio que son a meirande devoción galega, despois dos santos, de Cristo e da Nai; e, aínda que o culto teña a súa raizame no cerne mesmo do espírito galego, as mostras que se conservan son serodias.



     A idea do purgatorio, aumentada e revitalizada a partir do Concilio de Trento (século XVI), fixo que se desenvolvese a práctica da construción destes monumentos populares cunha determinada iconografía. Pero segundo parece, na Galicia é no século XVIII cando se fan a maior parte destes monumentos dedicados ás ánimas; e os máis antigos conservados corresponden ao século XVII.

 

Localización e dimensións
     As encrucilladas aínda inspiran temor aos naturais do país, e a súa causa está en que pervive nas crenzas actuais consideralas como lugar que fora destinado ao enterramento, especialmente dos apartados da comunidade cristiá. De aí a crenza de que polas mesmas vaguen durante a noite as almas dos condenados.



     Tanto a súa dimensión como iconografía son variadas, polo que é difícil estabelecer unha morfoloxía xeral, aínda que si se pode indicar que o corpo central do peto está composto por unha cavidade na que normalmente se representa ás ánimas no purgatorio, en relevo ou pintura, e un peto ou hucha para botar as esmolas. Estes elementos veñen a maioría das veces acompañados doutros secundarios: cornixas, pilastras, portiña de ferro, etc.



O culto aos petos de ánimas
     Tamén é habitual que, ao pasar por diante do peto, se rece unha oración polas benditas ánimas para que poidan saír do purgatorio. Tamén se lles agradece algún favor feito, porque acostuman a axudar aos vivos. Pídeselles axuda para solucionar algún problema e colócanselles flores no seu recordo, pois hai que telas sempre presentes. Ás ánimas, sobre todo, ténselles respecto e non se poden esquecer nunca.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

martes, 7 de enero de 2014

CAPILLA DE SANTO DOMINGO - TEIXOIS

CAPILLA DE SANTO DOMINGO
TEIXOIS
TARAMUNDI


     El conjunto Etnográfico de Teixois ha sido declara bien de interés cultural.



     Es una pequeña aldea en la que se puede descubrir un valioso conjunto de ingenios hidraúlicos en su estado natural.



     La capilla de Santo Domingo, en la cual se veneran además las imágenes de San Pedro y Nuestra Señora de los Remedios, fue creada por Isidro Florez e Inés López Santamarina en 1731.



     Este caserío que dista 4km de la villa de Taramundi tiene además de sus casas y construcciones auxiliares, un importante conjunto de ingenios hidraúlicos: mazo, molino, rueda de afilar, pequeña central eléctrica y un batán.



     La restauración integral de este complejo se inició en 1989. Desde entonces, los trabajos de rehabilitación se han sucedido, en lo que constituye un ejemplo de recuperación histórica vinculada al mundo de las manufacturas y la etnografía en Asturias.



     Los valores del poblado han llevado a su declaración como Bien de Interés Cultural, con la categoría de Conjunto Histórico.

 
MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

domingo, 5 de enero de 2014

MONASTERIO DE SAN PEDRO - RAMIRAS

MONASTERIO DE SAN PEDRO
RAMIRAS
TERRAS DE CELANOVA
OURENSE


     La fachada de la igresia tiene tres portadas con arquivoltas, apuntadas las laterales y circular la central, y todas ellas con columnas acodilladas sobre jambas. 


     La portada principal, románica, franqueada por dos contrafuertes en el medio de los cuales se abre la puerta, tiene cuatro arcos superpuestos, lisos los tres inferiores, mientras que el superior, que envuelve todo el conjunto, resalta por su decoración ajedrezada. 


     En el frontón hay un rosetón bajo arco apuntado, que acaba en antefija.



     Los ábsides laterales poseen arcos de medio punto, mientras que el central tiene un arco ligeramente apuntado.



     En el exterior, el ábside central está dividido en cinco vanos enmarcados por columnas semiadosadas; las tres ventanas centrales están más profusamente decoradas, con arquivoltas semicirculares sobre una columna por lado. Los ábsides laterales, así como los tramos de las naves laterales, poseen ventanas románicas semejantes.




     Fue fundado en el siglo X por Onmega, abadesa del monasteiro de monjas de Santa Comba de Bande.



     Fue un monasterio de monjas benedictinas desde 1137. En el s. XV se incorporó a las propiedades del monasterio de San Paio de Antealtares de Santiago de Compostela.



     La iglesia se comenzó en estilo románico y se acabó en gótico. Tiene planta basilical, de tres naves de igual altura y cubierta de madera que, caso excepcional, reciben la luz por las laterales. Las naves estan separadas por pilares compuestos, con arcos formeros y fajones , los de la nave central ligeramente apuntados.



     Posee tres ábsides semicirculares, siendo elcentral más alto que los laterales. Las bóvedas de los absides laterales son de cañón y de falsa crucería en el central (cañón sobre nervios cruzados).


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

MUIÑOS DO INQUIAU - ARNOIA

MUIÑOS DO INQUIAU
RIO ARNOIA
ARNOIA
OURENSE


     A terra de Arnoia comprende, ademais da área do val en donde se traballan os cultivos de viñas e hortalizas- unha zona alta, de orografía rocosa e practicamente despoblada. 


     É terreo forestal, que representa algo mais da metade do termo municipal, no que o pino avanza sobre as frondosas. 


     A través das "fortes costas esmaltadas de viñas" (Otero Pedrayo), o arnoiés comtempla o perfil do Coto Novelle, o pico máis alto do municipio, cos seus 714 metros.


     Dentro da relación de espazos naturais recollidos polas Normas Complementarias e Subsidiarias de planeamento realizadas pola COTOP (Xunta de Galicia), aparecen como catalogados as ribeiras do Miño, a delimitación do espacio presenta unha zona de influencia antrópica, cos aterrazamento de viña e de horta. O seu principal interese é paisaxístico.



     Tamén debe ser tido en consideración o cañón do río Arnoia, que da lugar a paraxes como A Peneda, bosque onde abondan sobreiros, cun vello pobo abandoado, as recuperadas fábricas da electricidade, e as augas do Arnoia que "el accidentado suelo las obliga continuamente a colarse entre las rocas que las rompen en mil espumas", e siguen dicíndonos os autores de "Ourense Natural": "Pocos lugares como este en toda la provincia orensana, deparan en verano sensaciones tan agradables y placenteras".



     Seguindo río abaixo atopamos Silvaescura que lle parece a don Ramón semellante en nome e beleza á Schwarzswald alemana. Mais abaixo o Inquiau, onde se constrúe unha área recreativa no medio do río que se parte en pequenos brazos, recuperando os muíños dez, en referencia as súas pedras. 



     Despois de pasar a ponte medieval e máis muíños chegamos á área de recreativa de As Poldras e logo á desembocadura formando dous pequenos islotes graníticos Os Castelos.



     As numerosas áreas recreativas, acertadamente inte­gradas na paisaxe; sen estridencias, contribúen a mellorar a oferta turística. Conta o munici­pio coas áreas de:
    A Ínsua (Inquiau).
    As Poldras.
    A Queixeira.
    A Reza.



     O enclave privilexiado, a vexetación, o clima, as augas termais e as características fluviais son condicións naturais aproveitadas con acerto e coidadas con esmero, e posibilitan unha rica e novedosa oferta turís­tica no municipio.
 

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 4 de enero de 2014

EIRA DE AS VENTELAS - BEARIZ

EIRA DE AS VENTELAS
AS VENTELAS
BEARIZ
OURENSE


     Beariz está situado en el extremo noroccidental de la provincia de Orense. 


     Limita al norte con los municipios de Forcarei y Lalín: al sur con Avión; al este con Irixo y Boborás y al oeste con las tierras de los municipios de Forcarei y la Lama. 


     Tiene 52 Km² y una población de 1883 vecinos, segun el censo de 1991.
 


     Pertenece al partido judicial de Carballiño desde el año 1834, y dista de esta ciudad 29 Km.; 40 Km. De Ribadavia; 60 Km. de Orense e 72 Km de Santiago de Compostela.
 


     Beariz es la capital del municipio del mismo nombre. Está ubicada a 618 m. de altura sobre el nivel del mar. Segu el censo de 1991 tiene 510 habitantes.
 


     Las otras parroquias que pertenecen al ayuntamiento de Beariz, son: Santa Cruz de Lebozán y San Salvador de Xirazga. Santa Cruz de Lebozán dista 3 Km. de la carretera N. 541, y otros 3 Km. de Beariz. San Salvador de Xirazga dista de Beariz 7 Km, y en el lugar de Doade, que pertenece a esta parroquia, se celebra una famosa feria, desde la época medieval, todos los días 9 de cada mes.

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA