IGREXA DE SANTA MARÍA - OIMBRA

 IGREXA DE SANTA MARÍA

OIMBRA

 Oimbra

     Oimbra é un municipio español na provincia de Ourense e a Comarca de Verín, na comunidade autónoma de Galicia. 

     Oimbra é limítrofe con Portugal.

Parroquias que forman parte do municipio:
    Bousés (Santa Eulalia)
    Chas
    Granxa
    Oimbra
    Rabal (San Andrés)
    San Ciprián
    Videferre (Santa María)

Festividades
     O día 26 de xullo celébranse as festas patronais de carácter relixioso en honra de Santa Ana. A festa máis popular e coñecida é o entroido, chamado Entroido de Oímbra que é un dos máis importantes de Galicia, encadrado no coñecido triángulo do Entroido Ourensán.

     A primeira fin de semana de agosto celébrase a feira de exaltación do pemento, o produto máis típico da horta local.

Patrimonio
Lagares Rupestres
     Oímbra destaca por ser o concello de Galicia con maior concentración de lagares rupestres,6​ existindo un roteiro sinalizado na parroquia de Oímbra para visitar algún dos máis importantes.

Adega-Iagar dás Barrocas (Oimbra)
     Adega rehabilitada para o roteiro dos Lagares Rupestres. Ten tres alturas, unha primeira enterrada onde o teito susténtase por pórticos de pedra e que sería a propia adega, unha segunda co lagar que desaguaba directamente para a adega e unha terceira que podía valer de vivenda ou de almacén.

Igrexa de Santa María de Oimbra
     Aínda que amplamente reformada no século XVII conserva restos dun pasado románico e ten unha capela de estilo barroco.

Ceada - Castro dás Laxes - Castelo de Lobarzán (Chas/Vilaza)​
     Recinto arqueolóxico de grandes dimensións que está a ser investigado nestes momentos pola Universidade de Vigo e no que se ten atopado restos calcolíticos, romanos e medievais.

Castro dá Ceada (Espiño)
     Recinto fortificado en altura que está a ser investigado nestes momentos pola Universidade de Vigo e do que se descoñece a súa adscrición temporal.

Cruceiro de San Ciprián
     Cruceiro coa representación da paixón de cristo, pasa por ser un dos cruceiros máis importantes da diocese de Ourense,​ feito en 1754.

Casa con escudo da Inquisición (Videferre)
     Casa de planta rectangular que na fachada ten unha porta con arco de medio punto e sobre el un escudo de armas da Inquisición.

Economía
     O sustento económico dos habitantes do concello procede en gran parte do sector primario, especialmente da agricultura e da gandería.

     Destacan os produtos dá horta, sendo o produto estrela o pemento branco, que conta con indicación xeográfica protexida.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CRUCEIRO PETO DE SILHAES - GONDOMIL - VALENÇA DO MINHO

 CRUCEIRO PETO DE SILHAES

GONDOMIL

 VALENÇA DO MINHO

    Os petos de ánimas, os cruceiros e os hórreos son os tres referentes do que poderiamos chamar os monumentos de arte menor da arquitectura rural de Galicia.

     Para a arte maior deixamos as igrexas, muiños, pazos e outras construcións de carácter civil ou militar como torreóns, murallas, etc.

     Polos montes e vales do sur de Galicia e do norte de Portugal, topámosnos/topámonos con frecuencia con estas encantadoras expresións da arte rural.

      Hoxe adicámoslle a nosa atención aos petos de ánimas e pequenos monumentos piadosos que ao longo dos séculos, sobre todo a partir do XVII han ir xurdindo en pobos e aldeas.

     Os petos de ánimas son esas pequenas capeliñas que se atopan polo xeral nos camiños e encrucilladas para honrar ás ánimas que esperan a súa liberación no purgatorio en cuxa hucha ou peto depositan os fieis as súas esmolas para financiar as misas que axuden a levalos ao ceo onde, xa na gloria, intercederán polos seus benefactores.

     Estes sinxelos monumentos obra dos canteiros locais, adoitan estar decorados cunha representación das pobres ánimas mergulladas en linguas de lume e en actitude suplicante, cara o seu intercesor que adoita ser un santo, San Antonio, por exemplo, un bispo ou a Virxe do Carmen, entre outros.

    Tamén se atopan, sobre todo en Portugal, construcións deste tipo, pero non adicadas ás ánimas do purgatorio senón a unha devoción en particular, sendo bastantes frecuentes as relacionadas con Cristo cruficado.

     En Fornelos, que significa hornacina en galego, teñen unha dedicada a San Lorenzo.

MAPA

  

XOAN ARCO DA VELLA

ESTACIÓN DE VILA PRAIA DE ÁNCORA - ÁNCORA - CAMINHA

ESTACIÓN DE VILA PRAIA ÁNCORA

VILA PRAIA ÁNCORA

CAMINHA

 Vila Praia de Áncora

       Vila Praia de Áncora é un bonito pobo de pescadores que pertence ao Concello de Caminha. 

A poboación, elevada a categoría de vila en 1924, é un pintoresco lugar excelente para propiciar un relaxado descanso.

     A súa praia urbana e o seu longo paseo marítimo convértena nun lugar fantástico para pasear e gozar xa sexa no verán ou no inverno.

       Do mesmo xeito que a maior parte da costa Norte de Portugal, as súas extensas praias que miran ao Atlántico son un lugar excepcional para a práctica do surf.

     Pero máis aló das actividades que pode propiciar o Océano, cabe destacar tamén a importancia de deste a nivel gastronómico. 

     E outro dos grandes atractivos da zona é sen dúbida unha fantástica e saborosa dieta baseada en produtos mariños frescos e de calidade.

Caminha
     Caminha é un municipio portugués no Distrito de Viana do Castelo, rexión estatística do Norte (NUTS II) e subregión de Alto Minho (NUTS III), con preto de 2.500 habitantes no núcleo principal.

     É a sede do municipio con 129,66 km² de área e 17.069 habitantes (censo de 2001), subdividido en 20 freguesías.

     O municipio está limitado a nordeste polo municipio de Vila Nova de Cerveira, ao oeste por Ponche de Lima, a sur por Viana do Castelo, ao norte por España e a oeste polo océano Atlántico.

As parroquias de Caminha son as seguintes:
    Âncora
    Arga de Baixo
    Arga de Cima
    Arga de San Xoán
    Azevedo
    Caminha (ou Caminha-Matriz) (Caminha)
    Cristelo
    Dem
    Gondar
    Lanhelas
    Moledo
    Orbacém
    Riba de *Âncora
    Seixas
    Venade
    Vila Praia de Âncora
    Vilar de Mouros
    Vilarelho (antes de 1891, Caminha-Vilarelho) (Caminha)
    Vile

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

ESTACÍÓN DE MOLEDO DE MINHO - MOLEDO - CAMINHA

 ESTACIÓN DE MOLEDO DE MINHO

MOLEDO

CAMINHA

Moledo
     Moledo era unha fregresia portuguesa do municipio de Caminha, distrito de Viana do Castelo.

Historia
     Foi suprimida o 28 de xaneiro de 2013, en aplicación dunha resolución da Asemblea da República portuguesa promulgada o 16 de xaneiro de 2013 ao unirse coa freguesia de Cristelo, formando a nova freguesia de Moledo e Cristelo.​

Caminha
     Caminha é un municipio portugués no Distrito de Viana do Castelo, rexión estatística do Norte (NUTS II) e subregión de Alto Minho (NUTS III), con preto de 2.500 habitantes no núcleo principal.

     É a sede do municipio con 129,66 km² de área e 17.069 habitantes (censo de 2001), subdividido en 20 freguesías.

     O municipio está limitado a nordeste polo municipio de Vila Nova de Cerveira, ao oeste con Ponte de Lima, a sur con Viana do Castelo, ao norte por España e a oeste polo océano Atlántico.

As parroquias de Caminha son as seguintes:
    Âncora
    Arga de Baixo
    Arga de Cima
    Arga de San Xoán
    Azevedo
    Caminha (ou Caminha-Matriz) (Caminha)
    Cristelo
    Dem
    Gondar
    Lanhelas
    Moledo
    Orbacém
    Riba de Âncora
    Seixas
    Venade
    Vila Praia de Âncora
    Vilar de Mouros
    Vilarelho (antes de 1891, Caminha-Vilarelho) (Caminha)
    Vile

Patrimonio
    Igrexa Matriz de Camiña
    Forte dá Ínsua
    Castelo de Caminha
    Chafariz do Terreiro
    Forte dá Lagarteira
    Forte do Cão
    Cividade de Âncora
    Torre do Relóxio
    Ponte Románo de Vilar de Mouros
    Murallas de Caminha
    Igrexa dá Misericórdia 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO EN VILA PRAIA ANCORA - RÚA ANTONIO PONTES - VILA PRAIA ANCORA

 PETO EN VILA PRAIA ANCORA

RÚA ANTONIO PONTES

VILA PRAIA ANCORA

    Peto de ánimas
     Os petos de ánimas atópanse en camiños e encrucilladas de toda Galicia e son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción polas ánimas.

      Tódolos construídos con anterioridade a 1901 son bens de interese cultural.

Significado
     O seu significado vén da crenza na continuidade da alma despois da morte e da existencia dun paso intermedio para chegar ao ceo, onde se redimen os pecados e faltas cometidas en vida (o purgatorio), moi arraigada na mentalidade popular galega.

     Dentro das construcións populares, os petos de ánimas son os que evidencian a importancia do purgatorio. A finalidade destes elementos populares é que os vivos poidan ofrecer esmolas para a salvación das almas en pena que non encontran descanso no purgatorio, e así alcancen a felicidade no ceo.Unha vez liberadas, intercederán por quen fixo a ofrenda. Por tanto, trátase de procurar a salvación dos mortos pero tamén de se asegurar a propia.

     Moitos deles foron construídos pola devoción dun fregués ou polos veciños dun lugar. Son moi curiosas as advertencias que se fan no seu nome.

     Por exemplo, no de Famelga de Aguasantas (Cerdedo-Cotobade) lese textualmente: "Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás...". Tamén se invita a recordar os antepasados: "Ave María Purísima. Acordaos de las ánimas de vuestros padres o abuelos o tíos o parientes o amigos". E, noutra parte do oratorio, apréciase esta inscrición: "Rogade por nos, Señor, E socorrenos cos vosos sufraxios que nos pediremos por vos".

Orixe
     As almas do purgatorio que son a meirande devoción galega, despois dos santos, de Cristo e da Nai; e, aínda que o culto teña a súa raizame no cerne mesmo do espírito galego, as mostras que se conservan son serodias.

     A idea do purgatorio, aumentada e revitalizada a partir do Concilio de Trento (século XVI), fixo que se desenvolvese a práctica da construción destes monumentos populares cunha determinada iconografía.

     Pero segundo parece, en Galicia é no século XVIII cando se fan a maior parte destes monumentos dedicados ás ánimas; e os máis antigos conservados corresponden ao século XVII.

Localización e dimensións
     As encrucilladas aínda inspiran temor aos naturais do país, e a súa causa está en que pervive nas crenzas actuais consideralas como lugar que fora destinado ao enterramento, especialmente dos apartados da comunidade cristiá. De aí a crenza de que polas mesmas vaguen durante a noite as almas dos condenados.

     Tanto a súa dimensión como iconografía son variadas, polo que é difícil establecer unha morfoloxía xeral, aínda que si se pode indicar que o corpo central do peto está composto por unha cavidade na que normalmente se representa ás ánimas no purgatorio, en relevo ou pintura, e un peto ou hucha para botar as esmolas.

     Estes elementos veñen a maioría das veces acompañados doutros secundarios: cornixas, pilastras, portiña de ferro etc.

O culto aos petos de ánimas
     Tamén é habitual que, ao pasar por diante do peto, se rece unha oración polas benditas ánimas para que poidan saír do purgatorio.

     Tamén se lles agradece algún favor feito, porque acostuman a axudar aos vivos.

     Pídeselles axuda para solucionar algún problema e colócanselles flores no seu recordo.

     Ás ánimas, sobre todo, ténselles respecto. 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA