domingo, 12 de julio de 2020

PASOS DE PAZOS - RÍO ALMOFREI CARBALLEDO - CEDEDO COTOBADE

PASOS DE PAZOS
RÍO ALMOFREI
PAZOS
CARBALLEDO
CERDEDO COTOBADE


Río Almofrei
     O río Almofrei é un pequeno río galego que flúe na provincia de Pontevedra.


     É afluente, pola beira esquerda, do río Lérez e a súa lonxitude é de aproximadamente 26 km, o que o converten no máis longo dos seus tributarios.


Étimo
     A denominación do río está vinculada ao lugar e parroquia de Almofrei (Cerdedo-Cotobade), que bañan as súas augas, de xeito que ben expresado o seu nome sería "río de Almofrei", o que é bastante característico na denominación de numerosos ríos menores.


     Á súa vez o nome da parroquia é de orixe xermánica dun posesor, seguramente altomedieval, con nome gótico latinizado, Ermaufredus, que polo xenitivo, Ermaufredi, pasou por evolución ao galego Almofrei.     Outros autores falan dunha orixe árabe da palabra, que conservaría en galego o significado de funda na que se leva a cama de viaxe.


Descrición
Fontes
     O Almofrei nace preto do lugar de Fraguas, na freguesía de Santiago de Caroi, dentro do concello de Cerdedo-Cotobade, por debaixo do monte Seixo, que está xa no municipio da Lama, a uns 671 msnm.


Percorrido
     Logo do seu nacemento e ao longo do seu curso atravesa outras das freguesías de Cerdedo-Cotobade: Corredoira, Loureiro, Carballedo, Rebordelo, Borela e Almofrei, que é a que lle empresta o seu nome ao río.



     Pouco despois de pasar por esta, entra na parroquia de Bora, xa do concello de Pontevedra, para moi logo desaugar no río Lérez á altura do lugar de Ponte Bora. O sentido xeral do percurso do río é de NO a SE.



Afluentes
     Os afluentes do Almofrei son pequenos regatos de escaso desenvolvemento lonxitudinal. Pola dereita salientan o rego da Pereira, o rego de Chan das Latas e o rego do Pego. Pola esquerda, o rego de Borela, no curso medio xa, é o máis importante.


Réxime hídrico
     O Almofrei é un típico río de réxime hídrico pluvial de tipo oceánico, coas características da súa conca, que segundo a altura recolle anualmente entre 1.500 mm e máis de 2.000 mm. A súa bacía esténdese sobre 77,5 km² e o seu caudal medio é de 3,58 m³/s.



Intervención humana
Construcións
     Ó longo do seu percorrido hai un bo numero de muíños, un batán, e praias e piscinas fluviais.

MAPA
 
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

ANTIGUA PAPELEIRA DE MACEIRIÑAS - RÍO SAN XUSTO - LOUSAME

ANTIGUA PEPELEIRA DE MACEIRIÑAS
RÍO SAN XUSTO
LOUSAME


     Houbo no municipio de Lousame varias fábricas de papel que agora están en ruínas, por exemplo, a fábrica de Fontán en O Castro, Labarta, Maceiriñas, A Galiñeira, ou a de Brandia, onde hai un área recreativa e uns muiños. Existe unha ruta de senderismo na cal podemos ver as ruínas das fábricas, cascadas e outros puntos interesantes do municipio.


 Ruta das Fabricas de Papel
     Na provincia galega da Coruña,nas Rías Baixas, atópase un lugar máxico no que o senderista vese rodeado dunha frondosidade salvaxe trátase da «Ruta das fábricas de papel abandoadas», na Ría de Muros Noia, aquí a natureza ocupou antigos edificios e tinguiu de verde, de hedras e musgo as súas fachadas. En tempos menos tecnificados, a calidade e cantidade da auga era imprescindible para a fabricación de papel, por iso moitas fábricas situáronse nas ladeiras dos ríos Vilacaboa e San Xusto.


 
     Neste paseo polas antigas papeleras de Brandía a beiras do río San Xusto e Vilacoba as ruínas destas vellas fábricas retrotraen a unha época moi produtiva e que hoxe en día dotan ao recinto dun ambiente misterioso de gran atractivo.



     Esta ruta discorre por Lousame, un dos concellos con maior identidade rural e forestal de Ría de Muros-Noia; pero ademais este percorrido depara grandes sorpresas ao senderista, xa que leva a descubrir o importante patrimonio industrial que aínda se conserva.


     A ruta comeza no Parque de San Mamede onde as formacións graníticas -bolos graníticos- sempre sorprenden ao visitante; ademais as grandes masas forestais que hai en todo o concello converten os camiños en auténticos pasadizos nalgúns dos seus tramos. Tras este pasaxe, aparecen as antigas Papeleiras de Brandía, á beira do Rio San Xusto, onde as ruínas destas vellas fábricas transportan, a unha época de moito traballo que hoxe en día dotan a todo o recinto dun ambiente misterioso, de gran atractivo natural e paisaxístico.



Historia do pasado

     Durante todo o tramo, a beiras do Vilacoba, fórmanse saltos de auga, aínda que noutras zonas a auga circula mansa.


 
     O senderista non só estará en contacto íntimo coa natureza, senón que tamén descubrirá e coñecerá a historia do pasado, os enxeños hidráulicos que forman parte da cultura popular doutros séculos. Papeleras, canles e muiños, conforman un sistema de aproveitamento ecolóxico do auga.



     Sen ningunha dúbida a Ruta das Papeleras é un bo exemplo de como a natureza adoita apropiarse do que é seu, creando unhas estampas insólitas, onde a vexetación e as pedras establecen unha contorna única.



     Un carreiro que mostra un patrimonio industrial, envolvido polos fentos, as árbores e o musgo.


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA

sábado, 11 de julio de 2020

ANTIGUA PAPELEIRA DE FONTÁN - O CASTRO - RÍO VILACOBA - LOUSAME

ANTIGUA PAPELEIRA DE FONTÁN
O CASTRO
RÍO VILACOBA
LOUSAME


Ruta das Fabricas de Papel
     Na provincia galega da Coruña,nas Rías Baixas, atópase un lugar máxico no que o senderista vese rodeado dunha frondosidade salvaxe trátase da «Ruta das fábricas de papel abandoadas», na Ría de Muros Noia, aquí a natureza ocupou antigos edificios e tinguiu de verde, de hedras e musgo as súas fachadas. En tempos menos tecnificados, a calidade e cantidade da auga era imprescindible para a fabricación de papel, por iso moitas fábricas situáronse nas ladeiras dos ríos Vilacaboa e San Xusto.


     Neste paseo polas antigas papeleras de Brandía a beiras do río San Xusto e Vilacoba as ruínas destas vellas fábricas retrotraen a unha época moi produtiva e que hoxe en día dotan ao recinto dun ambiente misterioso de gran atractivo.


     Esta ruta discorre por Lousame, un dos concellos con maior identidade rural e forestal de Ría de Muros-Noia; pero ademais este percorrido depara grandes sorpresas ao senderista, xa que leva a descubrir o importante patrimonio industrial que aínda se conserva.


     A ruta comeza no Parque de San Mamede onde as formacións graníticas -bolos graníticos- sempre sorprenden ao visitante; ademais as grandes masas forestais que hai en todo o concello converten os camiños en auténticos pasadizos nalgúns dos seus tramos. Tras este pasaxe, aparecen as antigas Papeleiras de Brandía, á beira do Rio San Xusto, onde as ruínas destas vellas fábricas transportan, a unha época de moito traballo que hoxe en día dotan a todo o recinto dun ambiente misterioso, de gran atractivo natural e paisaxístico.



Historia do pasado

     Durante todo o tramo, a beiras do Vilacoba, fórmanse saltos de auga, aínda que noutras zonas a auga circula mansa.



     O senderista non só estará en contacto íntimo coa natureza, senón que tamén descubrirá e coñecerá a historia do pasado, os enxeños hidráulicos que forman parte da cultura popular doutros séculos. Papeleras, canles e muiños, conforman un sistema de aproveitamento ecolóxico do auga.


     Sen ningunha dúbida a Ruta das Papeleras é un bo exemplo de como a natureza adoita apropiarse do que é seu, creando unhas estampas insólitas, onde a vexetación e as pedras establecen unha contorna única. 


     Un carreiro que mostra un patrimonio industrial, envolvido polos fentos, as árbores e o musgo.


Antigua papeleira de Fontán
     É o exemplo máis significativo da actividade industrial relacionada co papel e os curtidos na comarca de Noia, xunto co aproveitamento da auga dos seus ríos.



     Fundada no 1863 como fábrica de papel polo ilustre matemático e xeógrafo Domingo Fontán. Tratábase da fábrica de “El Castro”, da que Domingo Fontán era un dos socios fundadores, cecais o máis importante, pero non o único, como afirma Carré Aldao no libro “Geografía del Reino de Galicia”, coa que parece que o Estado contratou o “papel de oficio”. A principios de 1857 un incendio destrúe a fábrica de Fontán e compañía (nas aguas de papel figura o nome de FONTAN), pero foi restaurada e posta en funcionamento pouco despois, xa que en 1864 aparece no “Indicador” como propiedade de Domingo Fontán.


 
     Domingo Fontán faleceu en 1866 e a fábrica aparece nos estatutos de 1879 e 1888 a nome do seu fillo Manuel Fontán Riva. Nos anuarios destes anos apareceu tamén en Noia a entidade “Fontán Hermanos” fabricantes de papel, cecais un establecemento exclusivamente comercial e postal. 



     Esta estrutura, que se uníu á outrora importante industria do papel nos ríos Vilacoba e San Xusto, atópase na ribeira esquerda do río Vilacoba á altura do lugar de O Castro, na parroquia de Lousame.


     É un edificio de planta rectangular con cuberta a dúas augas e con gran cantidade de fiestras dispostas de xeito rítmico, o que respondía a criterios funcionais: cumprían coa ventilación necesaria do interior para o secado do papel.



     Repítense dous niveis de catorce fiestras, tendo o corpo máis baixo catro aberturas máis grandes. A auga chegáballe a través dunha canle de pedra de lonxitude considerable e con moita capacidade, que recollía a auga río arriba e trasportábaa cara á fábrica. 



     O edificio atópase ao pé dun castro situado nun outeiro que o rodea nun meandro do río Vilacova chamado “Coto do Castro”, o cal serviu de canteira de pedra para a súa construción.

MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
Fuentes: ABC
Web Patrimonio Galego
XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE SANTIAGO - CAROI - CERDEDO COTOBADE

 PETO DE SANTIAGO
CAROI
CERDEDO COTOBADE


Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.



     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.



Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".



     A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.



     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.


     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.



     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.



     Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:



- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).


MAPA


SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube

XOAN ARCO DA VELLA