CAPELA DE SANTALLA
SANTALLA DE ARRIBA
SAMOS
LUGO
SAMOS
Os vestixios arqueolóxicos conservados no concello de Samos son testemuña dun remoto asentamento prehistórico nestas terras.
A manifestación máis antiga deses primeiros poboadores atopámola nas covas de Santalla, os castros de Loureiro e as medorras de Bustofrío e Trascastro.
A abundancia de castros amosa a importancia da cultura castrexa, manifestada en lugares como Pascais, Romelle, Lourido, Estraxiz…a pesares de que non se teñan feito excavacións nestes lugares pódese datar a presenza desta cultura no periodo comprendido entre os s.VII antes de Cristo e o s.II despois de Cristo, e é moi probable que os asentamentos perduraran ata a Idade Media.
A chegada dos monxes, no século VI, vai acaparar a historia municipal, íntimamente ligada á do seu mosteiro.
A súa orixe remóntase a época visigoda, situando a súa fundación no s.VI, en tempos de San Martín de Dumio.
O mosteiro foi abandoado no ano 714 coa chegada dos mouros a Lugo, pero por pouco tempo, pois tense noticia da asignación que fai a raíña Fruela na segunda metade do s.VIII o abade Argerico, e da posterior estanza do seu herdeiro Alfonso II O Casto, que pasou aquí a súa infancia tralo asesinato da raína.
No s.X a vida monástica no mosteiro sofreu un quebranto, e foi a pedido dos nobres galegos Arias e Gutier Menéndez, que San Virila, abade de Penamairor en Becerreá, enviará a 17 monxes que finalmente logran retomar a vida monástica no cenobio.
Do auxe da abadía de Samos temos noticia documentada nunha bula papal de Alexandre III do ano 1175, momento no que a abadía exercía a xurisdicción sobre de 105 igrexas espalladas por toda Galicia.
No s.XV os Reis Católicos implantan una reforma nos mosteiros bieitos, orde a que se incorporou o de Samos no 1505 tendo como consecuencia un importante pulo no eido económico e na formación monacal, vivendo unha época de intensa actividade nos s.XVII e XVIII.
O s.XIX iníciase cunha etapa de incertidume para o futuro da abadía, que ve como no ano 1835 dos 37 monxes que habitaban o mosteiro somentes 3 permaneceron en Samos.
Esto leva consigo un deterioramento do edificio, que foi entregado polo Estado ó Concello de Samos, pero a insuficiencia de fondos para afronta-lo seu mantemento conleva a devolución a máns do Estado no ano 1862.
Non será ata o ano 1880, cando o mosteiro inicia o seu rexurdimento coa chegada de 9 monxes da Orde de Valladolid, que traballan arreo na sua restauración.
San Xosé de Santalla
A parroquia de San Xosé de santalla ten 79 habitantes distribuidos nas
entidades de Casares, Casela, Gamiz, Parada, Santalla e Vilar de
Robledo.
Esta parroquia conta con interesantes exemplos da arquitectura tradicional da zona nos lugares de Parada e Santalla de Abaixo. A igrexa parroquial de estilo románico está realizada en sillares de granito, o que non é frecuente nesta zona
Val de Lóuzara
O conxunto xeográfico de Lóuzara constitúe unha gran reserva natural para o municipio de Samos. Engaiola a atención do visitante pola súa accidentada orografía con altas montañas dende as que nacen múltiples regatos que logo regan os profundos vales. A explicación é a pouca evolución que tivo debido ao afastamento das restantes zonas do termo municipal e ao seu rudimentario sistema de comunicacións.
Porén, nestes últimos anos lévanse realizando moitos esforzos para dotala de axeitadas comunicacións, que van logrando facer máis agradable e máis humana a vida dos seus moradores.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
ALDEA ABANDONADA
FRAGA
VERDUCIDO
A LAMA
A LAMA
El ayuntamiento de A Lama es uno de los más altos de la provincia de Pontevedra y sin duda uno de los menos conocidos.
Tiene un carácter eminentemente rural, con muchos espacios naturales de extraordinaria belleza que lo convierten en un lugar propicio para que los visitantes pasen un día en plena naturaleza visitando montañas, valles, ríos, carballeiras ó disfrutando de las posibilidades y actividades que ofrece el turismo rural.
A Lama está enclavado en el interior de la provincia de Pontevedra, al este, lindando con la provincia de Ourense y con los ayuntamientos de Beariz y Avión, Cotobade, Ponte Caldelas, Forcarei y Fornelos de Montes.
Situado en el N. E. de la provincia de Pontevedra. Con una extensión de 111,76 Km2, la distancia desde el centro del municipio a la capital de la provincia es de 24 Km., y a Vigo de 42 Km.
Cuenta con 117 entidades de población dispersas en 109 kilómetros cuadrados, en los que residen aproximadamente 3.000 habitantes, distribuidos en un total de diez parroquias: Antas, A Barcia do Seixo, Covelo, Escuadra, Gaxate, A Lama, Seixido, Verducido, Xende y Xesta.
En el antiguo régimen esta zona geográfica pertenecía a las provincias de Santiago y de Tui, respectivamente, dentro de las jurisdicciones de Caldevergazo, con señorío del arzobispo de Santiago y de Soutomaior, y con señorío del duque de Soutomaior.
Son múltiples las casas, puentes, molinos, fuentes, hórreos, relojes de sol o palomares repartidos a lo largo de todo el municipio.
Encontramos escudos como los de la Casas de los Contreras en el mismo centro; en la parroquia de Verducido o en la Casa do Mestre Piñeiro, en Gaxate el de la Casa da Chanciña, Casa do Muíños, a Casa do Pazo ou a Casa da Picota.
Destacan los puentes sobre el río en Verducido, el Puente de Liñares sobre o río Xesta en Xesta, el puente sobre el río Verdugo en Escuadra ou el de el río Xesta en la misma parroquia de Xesta.
Los viejos cabacerios estaban ubicados en las parroquias de mayor altura tal y como podemos ver en los restos hallados en la parroquia de A Barcia.
Al igual que ocurre en toda Galicia, en A Lama es común encontrar agrupaciones de horreos de uso común, la mayoría de las viviendas poseen uno.
Los molinos son junto a los hórreos una de las riquezas etnográficas mas importantes y significativas de la arquitectura popular lamense.
La tradición de moler en esta zona como en el resto de galicia es muy antigua.
Encontramos diversidad de molinos a la orilla de los rios que dan caracter y definen a este muncpio.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
FONTE DO BALNEARIO
TRANSCASTRO
FERRERÍA
O INCIO
A Ferrería do Incio é coñecida polo seu antigo balneario de augas ferruxinosas, construído en época romana.
Estas augas nacen ó pé dun monte onde se atopan unhas antigas minas de ferro.
A freguesía, que destaca pola frondosidade dos seus bosques e as cores da paisaxe, pertence ó arciprestado do Incio.
Unha das construcións arquitectónicas de interese, neste lugar, é o hotel-balneario, de augas ferruxinosas, bicarbonatadas e arsénicas, boas para a anemia e os trastornos psicolóxicos como o estres.
Este centro, de propiedade privada, foi creado no 1884 aproveitando as fontes de augas curativas.
Foi o Conde de Campomanes quen doou estas terras e o que transformou o seu pazo en pousada nese ano.
A 1.500 metros do balneario sitúase a fonte, na que se pode tomar as súas augas e contemplar a labra en pedra que se atopa resgardada nunha pequena construción.
As obras de reconstrución do antigo hotel atópanse paralizadas dende o 2005.
Os motivos económicos, unha mala xestión e administración, poidan que sexan a causa que lle está restando progreso a esta zona e o seu fermoso entorno, exemplo actual da arquitectura típica das aldeas do Courel.
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
ALDEA ABANDONADA
BAÑOS
FORNELOS DE MONTES
FORNELOS DE MONTES
Municipio de la provincia de Pontevedra. Como curiosidad hay que decir que es el municipio con mayor pluviosidad de toda España, llegando a superar algunos años los 4000mm, siendo concentrada esta pluviosidad en la zona de A Laxe, parroquia que se encuentra en el interior de la provincia de Pontevedra ,en la Serra do Suido (Sierra del Suido).
Demografía
En 1906 la población de Fornelos de Montes alcanzó su record histórico, con 3047 habitantes.
A medida que se desarrollaba la industria en Vigo, aumentando la demanda de trabajadores, y debido también a la pérdida de importancia de la agricultura, principal sector económico de Fornelos, la población ha ido reduciéndose y envejeciéndose.
Parroquias
Este municipio está formado por 9 parroquias, Calvos (Santo Adrián), As Estacas (Santa María), Fornelos de Montes (San Lourenzo), A Laxe (San Xosé), Oitavén (San Vicente), Traspielas (Santa María) y Ventín (San Miguel)
Geografía
Fornelos de Montes, perteneciente a la comarca de Vigo, se situa en el interior Centro-este de la provincia de Pontevedra. Está formado por siete parroquias con 24 núcleos de población.
Linda al Norte con A Lama y Ponte Caldelas, al Oeste con Soutomaior y Pazos de Borbén, al sur con Mondariz y Covelo y al Este con Covelo y el ayuntamiento orensano de Avión.
La zona montañosa en la franja este del ayuntamiento pertenece a la Serra do Suído. En ella se localizan las mayores cimas, como Couto Minuto (1061 m) y Outeiro Vello (1008 m).
Hacia el Oeste las altitudes van disminuyendo, pasando a un territorio caracteirzazo por los valles fluviales.
Los ríos más importantes que pasan por el ayuntamiento son el río Oitavén, que es represado en el embalse de Eirás y que separa, al norte, Fornelos del municipio de Puentecaldelas. Del embalse de Eiras se abastece de agua la ciudad de Vigo, y parte de su comarca.
El río Barragán, que desemboca en el margen izquierdo del Oitavén, ya dentro del embalse de Eiras, y que separa, al oeste, Fornelos del ayuntamiento de Pazos de Borbén.
Por último el río Parada, que nace dentro del municipio, en la Serra do Suído, y es también afluente del margen izquierdo del Oitavén.
En el último tramo del río Barragán antes de llegar a Eiras se encuentra un estrecho valle con un muy bien conservado bosque de ribera.
MAPA
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA