LENDA DA NOSA SEÑORA DA ESCRAVITUDE - CRUCES - PADRÓN

 LENDA DA SEÑORA DA ESCRAVITUDE

CRUCES

PADRÓN

      O Santuario da Nosa Señora da Escravitude é unha igrexa mariana enclavado na Escravitude, aldea da parroquia de Santa María de Cruces, Padrón. A carón do templo pasa o camiño portugués do Camiño de Santiago.

Orixe
       A tradición recolle dous feitos que determinaron a construción do templo. O primeiro deles produciuse no 1582, cando Juan Pérez Mondragón, reitor da parroquia de Cruces, estivo a piques de morrer esmagado por unha árbore. 

      Logo de librarse, en sinal de agradecemento á Virxe María, mandou esculpir unha imaxe da Virxe co neno, que foi situada sobre unha fonte que había no lugar, coñecida desde entón coma a Fonte Santa.

      O segundo dos feitos tivo lugar no 1732, cando un salnesán que padecía hidropisía se dirixía xunto coa súa muller e a súa filla cara ao hospital de Santiago de Compostela. Ao seu paso pola Fonte Santa, bebeu a súa auga e pediulle axuda á Virxe, e ao cabo de tres días curouse da súa enfermidade. 

      A lenda di que daquela exclamou o seu agradecemento á Virxe por curalo "da escravitude" do seu mal, de onde derivaría o nome do santuario. En sinal de gratitude, doou o carro e os bois. Ó espallarse a nova, a fonte comezou a atraer devotos en busca de curación, o que trouxo consigo tamén un aumento das doazóns.

Historia do edificio
      Con estas achegas construíuse unha capela onde se albergou a imaxe, chamada xa A Nosa Señora da Escravitude, e co paso do tempo ampliouse ata a actual igrexa. O documento notarial da pintura do retablo maior data a finalización das obras no 1743. 

       No ano 1885, grazas ao financiamento dun galego enriquecido en América, construíuse unha segunda torre simétrica á que xa tiña o templo no 1743, sendo ese o aspecto do edificio que chegou aos nosos días. 

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

LENDA DA NOSA SEÑORA DA PENEDA - ARCOS DE VALDEVEZ

 LENDA DA SEÑORA DA PENEDA

ARCOS DE VALDEVEZ

P.N. PEDEDA GERES

Santuario da nosa Señora da Peneda
      O Santuario da nosa Señora da Peneda (en portugués : Santuário de Nossa Senhora dá Peneda ) é un santuario católico situado na parroquia de Gavieira , municipio de Arcos de Valdevez , distrito de Viana do Castelo , en Portugal , camiño da localidade de Melgaço , moi preto da fronteira con Galicia . 

     Está situado en pleno Parque Nacional de Peneda-Gerês .

     A Festa da Señora de Peneda é anual, ten unha duración dunha semana, entre o 31 de agosto e o 8 de setembro.

     No santuario celébrase unha gran romaría popular .

Historia e lenda
     A data probable de construción do templo actual é de finais do século XVIII , a xulgar pola inscrición da columna situada no alto da escaleira de acceso. 

      Crese que no lugar existiu unha pequena ermida previa , construída para conmemorar a aparición da Señora de Peneda, cuxo culto creceu e motivou a construción do actual santuario entre finais do século XVIII e o terceiro cuarto do século XIX . 

     A igrexa actual foi terminada en 1875.

     Conta a lenda da Peneda que a Virxe se apareceu o 5 de agosto de 1220 a unha rapariga que gardaba unhas cabras. 

 Aldea de Roussas

     A Señora apareceuse en forma de pomba branca e pediu aos habitantes da Gavieira que construísen unha ermida nese lugar. 

Aldea de Roussas

     A pastora contoullo aos seus pais, pero eles non creron a historia. 

Aldea de Roussas

      Ao día seguinte, mentres coidaba as cabras no mesmo lugar, a Señora apareceu novamente, pero na forma da imaxe que existe hoxe, e ordenou á rapariga ir ao lugar de Roussas en busca dunha muller que fora enfeitizada dezaoito anos antes, chamada Domingas Gregório, quen, ao chegar preto da imaxe, recuperou a saúde. 

Aldea de Roussas

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

LENDA DA BARCA DE PEDRA - PUEBLA DE SANABRIA

 LENDA DA BARCA DE PEDRA

PUEBLA DE SANABRIA

A Barca de Pedra de Puebla de Sanabria
     Conta a lenda que un peregrino, que era o mesmo Xesús disfrazado, chegou a Villaverde de Lucerna pedindo esmola. 

     Todas as portas pecháronselle e só foi atendido por tres mulleres que cocían pan nun forno.

     O peregrino, como castigo á súa falta de hospitalidade, tomou o seu bastón e golpeou o chan facendo brotar tanta auga que asolagou o pobo enteiro, dando lugar ao Lago de Sanabria.

     O peregrino e as tres panadeiras puxéronse a salvo ao subirse a unha rocha con forma de barca, que en lugar de fundierse flotou sendo transportada val abaixo.

     Cando as augas baixaron, a barca de pedra quedou depositada no monte no que hoxe está Puebla de Sanabria onde hoxe aínda se pode contemplar xunto ao castelo.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

LENDA DO ACUEDUTO DE SEGOVIA

 LENDA DO ACUEDUTO DE SEGOVIA

SEGOVIA

 A lenda do Acueduto de Segovia 

      A lenda do Acueduto de Segovia Aínda que todos dan por válido que é unha obra romana, na capital segoviana corre outra versión sobre a súa construción.

     Unha das construcións máis importantes non só de Castela e León, senón de toda España é o Acueduto de Segovia, unha obra que segundo os historiadores remóntase á época romana, pero que encerra tras de si unha lenda que é coñecida por todos os segovianos e que serviría para «explicar» o oco reservado para poñer a Virxe da Fuencisla.

A lenda di así: 

     Houbo un tempo no que a zona alta da cidade de Segovia non tiña fácil acceso á auga. Para poder conseguila, os habitantes tiñan que realizar un gran percorrido para poder traer a auga das fontes na zona exterior da cidade. 

     Unha nova criada, tiña que levar cada día auga á casa na que servía no alto da cidade, para o que tiña que baixar ao lombo co cántaro á zona baixa onde se situaba a fonte, para logo facer o camiño de subida co cántaro cheo. 

      Un día a nova criada, sumida na desesperación a metade de camiño, exclamou no alto: «Daría o que fose porque a auga chegase soa ás portas da cidade para non ter que volver nunca a percorrer este camiño». Entón unha voz melodiosa tras ela respondeulle: «Estás segura de que darías calquera cousa a cambio de que a auga chegase ás portas da túa cidade». 

     A moza deuse a volta asustada e atopouse cun home aposto, ao que respondeu que si sen dubidalo nin un momento, xa que poucas eran as pertenzas que tiña que puidesen interesarlle ao home. Entón o home pediulle algo que a muller si que posuía: a súa alma a cambio de facer que a auga chegase directamente ata as portas da cidade. No momento de baixeza, a moza pensou que a alma era algo que de pouco lle valía, polo que aceptou sen dubidalo. Entón, decatouse dun raro sorriso na cara do estraño, polo que antes de estreitar a man con este e selar o trato, a moza engadiu que só lle daría a súa alma se era capaz de facelo antes de que o primeiro raio do sol brillase á mañá seguinte. 

     Tras pechar o trato cun apertón de mans, o home desvaneceuse ante os seus ollos, e a moza continuou o seu camiño a por auga pensando que todo fora unha simple fantasía causada polo gran cansazo. A noite caeu, e a moza comezou a dar voltas na cama sen poder durmir. Non paraba de pensar no estraño encontro que tivera ao baixar á fonte pola mañá, así que se levantou e foi dar un paseo para airear a mente. Pero a súa sorpresa foi maiúscula cando se asomou ao miradoiro xunto á porta de San Juan e observou como o estraño que coñecera esa mañá estaba envolto en chamas e dando ordes a centos de diaños, dirixíndoos na construción dunha estrutura que a moza non tardou en identificar cun conduto para levar a auga ao alto da cidade. 

      A obra continuou toda a noite, durante a cal a moza non parou de rezar a Deus arrepentida polo seu trato co diaño e pedíndolle que non deixase que o diaño levase a súa alma, sen obter resposta algunha. Cando toda a construción estaba practicamente finalizada, o home en chamas e todos os seus axudantes comezaron a celebrar a vitoria mentres levaban a última pedra ao oco, e xusto no momento que o home en chamas ía poñela, o primeiro raio de sol golpeou a súa cara. 

     O diaño, indignado coa súa derrota, abandonou a cidade xunto a todos os seus axudantes deixando a case terminada construción ás súas costas. A moza, sorprendida pola súa vitoria, correu á igrexa para confesar ante o sacerdote..

     No oco que quedou é onde está agora posta a estatua da Virxe da Fuencisla

MAPA 

 

Texto: Juan Giles

Fuente: ABC 

XOAN ARCO DA VELLA 

LENDAS DO CASTELO DA LÚA - RIANXO

LENDAS DO CASTELO DA LÚA

 RIANXO

 O Castelo da Lúa
     As ruínas do castelo medieval chamado Castelo da Lúa están no lugar d’O Pazo, parroquia de Taragoña, concello de Rianxo (A Coruña), xunto á Praia da Torre ou A Salgueiriña, na mesma desembocadura do río Te.

Lendas: Versión 1
      Xa hai bastantes anos un mozo moi galán de Rianxo e unha moza de Taragoña víanse tódalas noites. Para poderense ver tiñan un pasadizo que comunicaba as dúas beiras do río Te.
      Os seus pais non estaban de acordo coa unión destes dous rapaces; por iso, un día pola noite, cando os dous mozos se ían ver polo pasadizo, cada parella de pais tapoou a saída maila entrada, quedando así atrapados os namorados.
     Dende aquela hai un pozo moi profundo no desembocadura e mais no nacemento do río, un deles aínda non se sabe hoxe canto ten de profundidade.
As ruínas do castelo podense ver aínda hoxe, pola banda de Rianxo.

Lendas: Versión 2
     Ao parecer, o ano pasado un home ao nadar cerca diso viu uns relampos de 'frechas ardendo', e púxose a investigar. Enpezou a buscar documentos e descubriu que:
     Nese castelo vivía unha fermosa muller que estaba namorada dun home pobre. Un día pola noite quixeron marchar nunha 'patela', pero o señor feudal mandou que os mataran a frechas. Deronlle ó mozo, de tal forma que a rapaza, de tan desesperada que estaba, arrimou a embarcación a unha pedra onde morreron. Alí estiveron 40 días, e ninguén os puido axudar.Esa pedra chámase a “Pedra dos namorados”.

MAPA

 Fuente: Web de Galicia Encantada

XOAN ARCO DA VELLA

LENDA DE SANTA BÁRBARA DE TOURÓN - TOURÓN - PONTE CALDELAS

 LENDA DE SANTA BÁRBARA DE TOURÓN

TOURÓN

PONTE CALDELAS

A lenda de Santa Bárbara de Tourón

     Pasou en Tourón, parroquia de Santa María de Tourón, concello de Pontecaldelas (Pontevedra).

     Na chamada Fonte Santa apareceu enterrada unha imaxe en pedra de Santa Bárbara. Os veciños levárona para o interior da igrexa pero o día seguinte a imaxe volveu a aparecer na fonte. Os veciños metérona na igrexa outra vez, mais a santa volvía a aparecer na fonte.

     A xente xa andaba coa mosca detrás da orella. Levaron a imaxe á igrexa de novo e propuxéronse gardala, pero esa noite houbo unha treboada como xa non se acordaba.

     Foi entón cando os veciños se decataron de que Santa Barbara quería estar preto da fonte, e acordaron poñela na parte traseira da igrexa de Tourón mirando á fonte.

     Isto pasou hai case trescentos anos e dende aquela a santa non se moveu máis, e aínda hoxe podedes vela na
igrexa de Tourón mirando cara á fonte.

MAPA

 

Fuente: Galicia Encantada

Texto: Jesús Martínez Lale, de Tourón

 

XOAN ARCO DA VELLA 

O TANGARAÑO - SAN LOURENZO DE PIÑOR - BARBADÁS

 O TANGARAÑO

SAN LOURENZO DE PIÑOR

BARBADÁS

 O Tangaraño
     No Monte de san Bieito de Cova do Lobo, en San Lourenzo de Piñor, hai unha roca que serve como excepcional miradoiro sobre a cidade de Ourense e é moi visitado durante a romaría de San Bieito de Cova do Lobo.

     O Tangaraño é un xigantesco penedo, un típico bolo granítico de moitos metros de diámetro asentado encima doutros penedos, de maneira que se pode pasar por baixo del agachado.

     Dentro, nun recuncho, hai unha pequena cavidade na roca que sempre ten auga.

     Adxudícanselle propiedades curativas, sobre todo para enfermidades da pel:

      As verrugas, tumores, bocio, feridas e raquitismo dos nenos (enfermidade coñecida como tangaraño).

Lenda
     Aos nenos entangarañados teñen que pasalos tres mulleres polo buraco da Pedra do Tangaraño.

     Quítanlle a roupa vella ao neno e pásano de fóra a dentro do penedo por encima do charco de auga.

     Logo visten ao neno con roupa nova, abandonando alí as que levaba postas, facendo tiras coa roupa vella e deixándoa atada nas ramas de camiño ao templo.

     O nome de San Bieito de Cova do Lobo vén da crenza de que o mesmo San Bieito andaba fuxindo por aqueles montes e escondeuse nunha cova do lobo.

VIDEO

MAPA 

 

Fuente: Concello de Barbadás

XOAN ARCO DA VELLA