ACIÑEIRA CENTENARIA DE COVAS - COVAS -RUBIÁ

 ACIÑEIRA CENTENARIA DE COVAS

COVAS

RUBIÁ

 Aciñeira de Covas.
      A aciñeira de Covas é unha aciñeira (Quercus ilex L. subsp. ballota) recoñecida legalmente como árbore senlleira pola Xunta de Galicia.

O exemplar, de propiedade privada, localízase na Serra da Enciña da Lastra, na estrada de acceso ao lugar de Covas no concello de Rubiá, a súa altura é de 1 800 centímetros, o toro ten un perímetro na base de 650 cm e del saen tres pólas grosas, estímase a súa idade en 500 anos.

Covas

      San Salvador de Covas é unha parroquia que se localiza no nordeste do concello de Rubiá.

      Segundo o IGE en 2010 tiña 23 habitantes (16 mulleres e 7 homes), nunha soa entidade de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 25 habitantes.

Xeografía
      Está situada na marxe do río Sil, xunto ao encoro de Penarrubia. Por Covas discorre o ferrocarril León - A Coruña (con parada na estación de Covas) e a estrada N-120.

      Na parroquia está a aciñeira de Covas, unha aciñeira declarada árbore senlleira pola Xunta de Galicia, situada na serra da Enciña da Lastra. 

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

CASTIÑEIRO DE PUMBARIÑOS - SOUTO DE ROZAVALES - MANZANEDA

 CASTIÑEIRO DE PUMBARIÑOS

SOUTO DE ROZAVALES

MANZANEDA

 Castiñeiro de Pumbariños.
     O castiñeiro de Pumbariños é un castiñeiro senlleiro da especie Castanea sativa Mill. 

     Forma parte do Souto de Rozavales.. No ano 2000 foi incluído no catálogo de árbores senlleiras.

     Está dentro da ruta turística ruta Ourense Oriental da Xunta de Galicia.

Características
     Está situado no lugar do Souto de Rozavales, na parroquia de San Martiño de Manzaneda, en Manzaneda.

     Ten un perímetro medio de 12,15 m (entre 13 e 15 en función da altura do toro) e podería ter arredor de 500 anos, polo que sería a árbore galega coñecida máis vella.

     É un exemplar enxertado, como a maioría no Souto de Rozavales, polo que durante séculos foi aproveitado para a recollida das súas castañas. 

VIDEO

MAPA 

 

XOAN ARCO DA VELLA

CARREIRA DOS OLIVOS PAZO DE SANTA CRUZ - RIBADULLA - VEDRA

CARREIRA DOS OLIVOS

PAZO DE SANTA CRUZ

RIBADULLA

VEDRA

Carreira dos Olivos    
     O conxunto formado por máis de cincocentos Olivos que flanquea as avenidas  o Pazo e que vemos na actualidade é o resultado dunha idea orixinal que por primeira vez se acometía en Galicia.

     O cultivo destes olivos utilizouse para producir aceite, e por iso dotouse o Pazo dun molino con roda de granito e prensa de viga ao modo romano , que se conservou ata non fai moitos anos. A produción de aceite durou ata o século XX.

VIDEO

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

CASTAÑO MILENARIO DE ENTRAMBOSRÍOS - PARADA DE SIL

CASTAÑO MILENARIO

ENTRAMBOSRÍOS

PARADA DE SIL

    El municipio de Parada de Sil se halla ubicado en la Comunidad Autónoma de Galicia, concretamente en la provincia de Ourense y en su vertiente más septentrional, haciendo frontera con los primeros municipio de esta parte de Lugo.

     Su territorio se extiende por 63 kilómetros cuadrados aproximadamente, contando con una población estimada en cerca de 760 habitantes.

     Este número se ve aumentado durante los meses de estío especialmente por el incremento del turismo rural.

     Para acceder a la localidad desde la ciudad de Ourense basta coger la carrertera OU-536 hacia Tierras de Trives hasta el desvío de Vilariño Frío, tras recorres unos 64 kilómetros de distancia.

     El territorio se encuentra repartido y administrado por un total de nueve parroquias:
     Barxacoba, Caxide, Chandrexa, Forcas, A Hedrada, Santa Mariña de Parada do Sil, Paradellas, Pradomao y Sacardebois.

Monumentos y lugares de interés
     Destacan del conjunto de su patrimonio las siguientes construcciones:
    Monasterio de Santa Cristina de Ribas do Sil.
    La ermita de San Antonio, ubicada en Casa do Vento.
    La iglesia de Santa Mariña, que data de los siglos XVII-XVIII, de estilo barroco, aunque con elementos en su interior de época renacentista.
    Monasterio de Santa Cristina de Ribas de Sil, que data del temprano siglo IX, de estilo prerrománico.
    Peto de Ánimas de San Mamede de Forcas, donde los devotos rendían y rinden culto a los muertos.

Fiestas y tradiciones
    La fiesta de San Ramón, que se celebra del 27 al 31 de agosto.
    La Romería de  San Benito, celebrada el 8 de julio, en cuyo desarrollo se hace una subasta de gallinas.

Comarca de Tierra de Caldelas
     La Comarca da Terra de Caldelas en la provincia de Ourense, linda al norte con la comarca de Tierra de Lemos (Lugo) al noreste con la de Quiroga (Lugo), al este con la de Trives, al sur con la de Verín, al suroeste con la de La Baixa Limia, al oeste con la Allariz - Maceda y al noroeste con de Ourense

Pertenecen a la Comarca da Tierra de Caldelas los siguientes municipios:
     Castro Caldelas, Montederramo, Parada de Sil y A Teixeira.

Geografía, clima y vegetación
     El relieve presenta una penillanura paleozoica, en la que se ha modelado un territorio abrupto y montañoso (valles del Sil y del Edo, Serra do Burgo). Las temperaturas son muy frescas en invierno y suaves en verano. Las precipitaciones son abundantes. La vegetación predominante está formada por coníferas, robles, castaños, jaras y narcisos.

MAPA

VIDEO

VIDEO

VIDEO

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

SERRA DO SUÍDO - OURENSE - PONTEVEDRA

 SERRA DO SUÍDO

OURENSE

PONTEVEDRA

     A Serra do Suído es un sistema montañoso gallego, que hace de frontera entre las provincias de Pontevedra y Ourense. 

     En Pontevedra se sitúa en los ayuntamientos de La Lama, Fornelos de Montes y Covelo, y en Ourense en los de Avión y Beariz.

     Al sur se prolonga en la Serra do Faro de Avión y al norte en los Montes do Testeiro, formando en su conjunto la parte suroccidental de la Dorsal Gallega.

     La sierra está muy erosionada, con un perfil suave de altiplanicies por encima de los 900 m entre las que destacan las cimas de Coto Miñoto (1051 m), Cotos Cornudos (1032 m), Porto de Valdohome (1014 m), Puza (1025 m) y Bidueiros (943 m), estos dos últimos con vértices geodésicos en sus cumbres.

     Las laderas occidentales vierten a las Rías Baixas y las laderas orientales vierten a la cuenca del río Miño.

     En los valles de los ríos se pueden encontrar bosques autóctonos muy bien conservados, como es el caso de los robledales de los ríos Barragán y Verdugo.

Aprovechamiento humano
     En los altos abundan los pastizales, que desde época medieval han sido aprovechados para alimentar el ganado en época estival. 

     Como hogar temporal para los ganaderos surgieron unas edificaciones conocidas como chozos o chouzos, de paredes y techo totalmente de piedra, con espesores que superan el medio metro y cubiertas de musgo para proporcionar aislamiento. 

     Se situaban al sur de grandes rocas, para protegerse de los vientos dominantes. Desde el chozo se podía controlar una parcela de pasto cercano, delimitada con piedras definiendo lo que se conoce como sesteiro. 

     Algunas de estas construcciones están siendo rehabilitadas por motivos de conservación del patrimonio etnográfico, aunque la trashumancia haya desaparecido casi por completo.

     Asociada a la ganadería surgió la necesidad de controlar los lobos, para cuya captura se construyeron fosos para lobos, unas estructuras con largas paredes formando un embudo que conducía a un profundo foso. 

     Los ganaderos asustaban a los lobos y, con ayuda de las paredes, los guiaban hasta caer en el foso, donde morían. Se conservan varios fosos de lobos en la Sierra del Suído.

     Por uno de ellos, situado entre los ayuntamientos de Fornelos de Montes y Mondariz pasa la ruta de senderismo señalizada GR 58 Sendeiro das Greas.

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA

XANZÁ - GENTIANA LUTEA

XANZÁ

GENTIANA LUTEA

     A xanzá (Gentiana lutea) é unha especie do xénero Gentiana nativa das montañas do centro e sur de Europa, o xénero atópase dentro da familia Gentianaceae. Gentiana lutea é unha das moitas especies da familia. Na Península Ibérica é a especie do xénero máis abundante e sen dúbida a máis aproveitada, sendo relativamente abundante na Cordilleira Cantábrica. En Galicia abunda nas serras do Courel e dos Ancares.

     Úsase como planta medicinal e como aromatizante de bebidas.

Variedades galegas
     En Galicia existe unha variedade desta especie (Gentiana lutea var. aurantiaca) cunha coloración diferente (flores arroibadas e alaranxadas no canto das amarelas) e outras singularidades como o tamaño dos pétalos e das flores (máis grandes) respecto das que medran no resto da Península e do continente, segundo unha investigación que leva a cabo un equipo científico da Universidade de Santiago. Parece que as diferentes variedades responden a diferentes relación cos insectos polinizadores.

Etimoloxía
     Tamén é coñecida en galego co nome de ou xenciana e xanzá amarela. Tamén existe a variedade dialectal xenzá.
     Segundo Plinio o Vello e Dioscórides, o seu nome deriva do de Xentio (Genthius), rei de Iliria no século II a. C., a quen se atribuía o descubrimento do valor curativo da planta. O Banco de Albania recolleu esta tradición: a Gentiana lutea está representada no reverso do billete de 2000 lekë albaneses, emitido en 2008, en cuxo anverso figura o rei Xentio.
     Era usada na Idade Media coma un antídoto contra certos velenos.

Descrición e hábitat
      É unha planta perenne herbácea, que acada de 1-2 m de altura, con follas lanceoladas anchas a elípticas de 10-30 cm de lonxitude e 4-12 cm de largura. As flores son amarelas (o arroibadas avermellades nas variedades galegas), coa corola separada achegada á base en 5-7 pétalos estreitos. Desenvólvese nos prados e pasteiros alpinos e sub-alpinos coma unha herba máis, normalmente en solos calcarios.
Propiedades e usos

     Cómpre salientar as súas propiedades intensamente amargas, residen especialmente na súa raíz e, en menor medida, no resto da planta, converténdoa nun apreciado tónico dixestivo e aperitivo. A raíz é o principal remedio tónico amargo usado coma menciña popular. A xanzá úasase acotío coma compoñente de bebidas tónicas amargas (bitter, vermú, amargo de angostura).

     A raíz é antihelmíntica, antiinflamatoria, antiséptico, tónico amargo, colagogo, emenagogo, febrífugo, refrixerante e estomáquico.

     A parte máis efectiva é a raíz enxugada. Tómase oralmente nos tratamentos de doenzas de fígado, indixestión, infeccións gástricas e anorexia. Non debe de ser prescrito en pacientes con úlceras duodenal ou gástrica. A raíz pivotante pode ser tan grosa coma o brazo dunha persoa, da que saen varias ramificacións ben desenvolvidas. A raíz tírase a finais do verán ou polo outono, e se seca para un uso posterior.

Manuela falandome da Xanzá

MAPA

SÍGUENOS:

Facebook

XOAN ARCO DA VELLA  

O PARAISO EXISTE  

Twitter

XOAN ARCO DA VELLA

Pinterest

XOAN ARCO DA VELLA 

Google+

XOAN ARCO DA VELLA

Instagram

XOAN ARCO DA VELLA 

YouTube

XOAN ARCO DA VELLA

XOAN ARCO DA VELLA