GRACIAS, MERCÉ ALEGRIA
Meu agradecermo a Mercé Alegría por convidarme a estar nos seus directos nas redes sociais.
Gracias tamén os que nos acompañastes. GRAZAS
Déixovos os enlaces nos que podedes ver diferentes momentos do directo.
VIDEO 1º
VIDEO 2º
VIDEO 3º
VIDEO 4º
XOAN ARCO DA VELLA
MUIÑO DE VEIGA
RÍO CABANELAS
VIASCÓN
CERDEDO COTOBADE
Viascón
Santiago de Viascón é unha parroquia que se localiza no oeste do concello de Cerdedo-Cotobade.
Segundo o IGE en 2016 tiña 455 habitantes (230 homes e 225 mulleres), distribuídos en 11 entidades de poboación, 51 máis ca en 2006.
Patrimonio
Nesta parroquia está o grupo de petróglifos da Portela da Laxe.
Lugares de Viascón
A Atalaia, A Bouza, Cabanelas, O Camiño Novo, O Castro, A Costa, A Costiña, Cuíñas, O Mallo, Quintán, O Valiño, Viascón
Cerdedo-Cotobade
Cerdedo-Cotobade é un concello da provincia de Pontevedra creado o 22 de setembro de 2016 a partir da fusión dos concellos de Cerdedo e Cotobade.
Ten 5.815 habitantes (suma de datos do IGE 2018) e unha superficie de 214,5 km².
Limita cos concellos de Pontevedra, Campo Lameiro, A Estrada, Forcarei, A Lama e Ponte Caldelas.
Toponimia
O topónimo procede da combinación do concello de Cerdedo e do concello de Cotobade trala súa fusión.
Cerdedo
Cerdedo, como Cerdido, é un fitotopónimo abundancial para un lugar con presenza de cerdeiras.
Cotobade
En ocasións pensouse que o topónimo Cotobade derivaba de couto do abade, dado que toda a comarca pertencía á antiga xurisdición que exercía o superior do convento de bieitos de Tenorio, e como tamén mal referenciara o Padre Sarmiento.
O nome aparece referenciado ao logo da historia coma: Castro Cutubade cum tota terra sua (ano 1180); Terra que dicitur Montes in qua est castellum Cutubadi (ano 1182), Terra que dicitur Montes in qua est castellum Cutubadi (ano 1188); castrum quod dicitur Cotobadi cum pertinentiis suis (ano 1199), castrum quod dicitur Cotobade (ano 1225).
Cotobade débese descompoñer en coto, palabra galaica de orixe prerromana *Cotto (…) e un nome persoal en xenitivo Bade, o cal se repite illado na toponimia galega e parece que non é aférese de abbas -atis, "abade", senón o antropónimo Vatis (Ares 2001:74).
Patrimonio arquitectónico
Igrexa de San Martiño de Rebordelo.
Igrexa de San Xurxo de Sacos.
Igrexa de Santa María de Sacos.
Mosteiro de San Pedro de Tenorio.
Ponte sobre o río Lérez.
Capela de Santo Antón en San Xoán de Cerdedo.
Capela de San Bartolomeu en Chamadoira.
Parroquias de Cerdedo-Cotobade
Aguasantas (Santa María), Almofrei (San Lourenzo), Borela (San Martiño), Carballedo (San Miguel), Caroi (Santiago), Castro (Santa Baia), Cerdedo (San Xoán), Corredoira (San Gregorio), Figueiroa (San Martiño), Folgoso (Santa María), Loureiro (Santiago), Parada (San Pedro) | Pedre (Santo Estevo), Quireza (San Tomé), Rebordelo (San Martiño), Sacos (Santa María) | San Xurxo de Sacos (San Xurxo), Tenorio (San Pedro), Tomonde (Santa María) Valongo (Santo André), Viascón (Santiago)
MAPA
SÍGUENOS:
XOAN ARCO DA VELLA
PETRÓGLIFO DEVESA DO REI
O POMBAL
MEIRA
MOAÑA
Petróglifo de Devesa do Rei
Petróglifo que podemos ver unha gran laxe case plana e composto dun gravado principal con forma de reticulado situado na parte central da rocha, cunha dimensións aproximadas de 1,87 x 1,12 m.
Ao seu redor podemos ver outros motivos como dous gravados abstractos, un deles de 7 X 25 cm. composto dun círculo cun apéndice cortado por unha lina transversal; un suco con forma de semicírculo; un pequeno reticulado de 25 X 35 cm. de difícil lectura pola súa erosión; sucos e cruces que posiblemente formaran parte doutro reticulado.
Orixinariamente este petróglifo se situaba na ladeira NE do Alto das Cidades.
No momento que se comeza a construción do Corredor do Morrazo CG 4.1 se traslada e se coloca no lugar que no que o podemos ver hoxe.
Este traslado, realizado con maquinaria pesada, rompeu a pedra en varios anacos, o que afectou gravemente ao petróglifo.
O Pombal
O Pombal é un lugar da parroquia de Meira, no concello pontevedrés de Moaña na comarca do Morrazo. Segundo o IGE, en 2013 tiña 202 habitantes, dos cales 93 eran homes e 109 eran mulleres.
Meira
Santa Eulalia de Meira é unha parroquia que se localiza no concello de Moaña. Segundo o IGE en 2011 tiña 3956 habitantes (1976 mulleres e 1980 homes), 136 máis ca en 1999. Ten oito entidades de poboación.
Patrimonio
Entre o seu patrimonio, cabe destacar a presenza de petróglifos: as dez estacións da parroquia son o petróglifo da Chan do Caeiro, petróglifo da Devesa do Rei, petróglifo da Torre de Meira, petróglifo da Xesteira, petróglifo das Meáns, petróglifo de Bronlle, petróglifo de Meira, petróglifo do Pozo Garrido, petróglifo do Viveiro e os petróglifos da Borna.
Santa Eulalia de Meira está representada pola igrexa de Santa Eulalia, na zona denominada "Meira de arriba"; pero a parroquia ten outras pezas de arquitectura como a capela da Virxe Peregrina, ou a ermida de San Bartolomeu, no centro da antiga illa de mesmo nome.
Festas
No ano 2011 recuperouse o entroido de Meira, baseado na danza de madamas e galáns e desaparecido nos comezos da guerra civil española.
Lugares de Meira
Couso, A Guía, Isamil, O Latón, A Moureira, O Pombal, Reibón, A Ribeira
MAPA
SÍGUENOS:
Fuente: Web Patrimonio Galego
XOAN ARCO DA VELLA
MUIÑO DO COLASTRO
RÍO ZOBRA
ZOBRA
LALÍN
Zobra
Santa Mariña de Zobra é unha parroquia que se localiza no concello de Lalín.
Segundo o IGE en 2011 tiña 152 habitantes (81 mulleres e 71 homes), distribuídos en 11 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 185 habitantes.
Historia
Nesta parroquia o Mosteiro de Aciveiro tivo unha granxa priorado con terras e colonos; neste señorío sucedeulles a Casa de Chedas, que segue presidindo a arquitectura local.
Patrimonio
A igrexa parroquial de Santa Mariña de Zobra, con fábrica orixinal no século XII, é obra dos canteiros locais. Tamén ofrece interese a Casa de Cabana, que estivo vinculada ao Pazo de Des, en Soutolongo.
Lugares de Zobra
Acevedo, Ameixedo, Cabana, O Cantiño, Chedas, Liñeiras, Portela, Porto Martín, A Regouza, A Trigueira, Zobra
Comarca de Deza
A comarca de Deza é unha comarca da provincia de Pontevedra e a súa capital é Lalín. Pertencen a ela os concellos de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces.
A súa poboación é de máis de 40.000 habitantes. O Deza coincide coa antiga comarca de País do Deza, isto é, as xurisdicións de Deza, Camba, Dozón, Trasdeza, Carbia e Valquireza.
MAPA
SÍGUENOS:
XOAN ARCO DA VELLA
MUIÑO DE CONSTANTE
RÍO ZOBRA
ZOBRA
LALÍN
Zobra
Santa Mariña de Zobra é unha parroquia que se localiza no concello de Lalín.
Segundo o IGE en 2011 tiña 152 habitantes (81 mulleres e 71 homes), distribuídos en 11 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1999 cando tiña 185 habitantes.
Historia
Nesta parroquia o Mosteiro de Aciveiro tivo unha granxa priorado con terras e colonos; neste señorío sucedeulles a Casa de Chedas, que segue presidindo a arquitectura local.
Patrimonio
A igrexa parroquial de Santa Mariña de Zobra, con fábrica orixinal no século XII, é obra dos canteiros locais. Tamén ofrece interese a Casa de Cabana, que estivo vinculada ao Pazo de Des, en Soutolongo.
Lugares de Zobra
Acevedo, Ameixedo, Cabana, O Cantiño, Chedas, Liñeiras, Portela, Porto Martín, A Regouza, A Trigueira, Zobra
Comarca de Deza
A comarca de Deza é unha comarca da provincia de Pontevedra e a súa capital é Lalín. Pertencen a ela os concellos de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces.
A súa poboación é de máis de 40.000 habitantes. O Deza coincide coa antiga comarca de País do Deza, isto é, as xurisdicións de Deza, Camba, Dozón, Trasdeza, Carbia e Valquireza.
Xeografía
A comarca de Deza ven coincidir co centro xeográfico de Galicia. Limita ao norte coas comarcas de Santiago, Arzúa e Terra de Melide, ao sur coa do Carballiño, ao leste coas de Ulloa e Chantada e ao oeste con Tabeirós-Terra de Montes.
A comarca está estruturada pola dorsal galega, coas serras do Faro ao leste, da Martiñá ao sur, do Candán ao oeste coa e o río Ulla, que a separa da Terra de Santiago ao norte. O conxunto constitúe unha comarca natural que xa se referencia en documentos do ano 569 ao se conformar o Condado Decense no seo da diocese de Lugo.
Caracterízase por un clima atlántico, sen temperaturas extremas nin en inverno nin en verán, con paisaxes fluviais que permiten o desenvolvemento de especies vexetais mediterráneas e o cultivo de vides, limoeiros etc.
Os ríos Deza e Arnego, afluentes do Ulla, cruzan paralelos a comarca do sur ao norte. O Deza e o seu afluente, o Asneiro, nacen no monte Testeiro; o Arnego nace na Serra de Faro. A estes úneselles o río Toxa que baixa desde o Candán e na súa caída ao Deza forma unha das máis significativas fervenzas de Galicia (fervenza do Toxa).
MAPA
SÍGUENOS:
XOAN ARCO DA VELLA
