Faro de Luarca O faro de Luarca atópase na localidade de Luarca, no concello asturiano de Valdés (España).
Está xestionado pola autoridade portuaria de Avilés.
Historia Construído no ano 1862 nunha atalaia na punta denominada Focicón.
Trátase dunha construción formada pola casa do farero e a torre do faro anexa. A torre é cadrada.
Luarca Luarca, é unha parroquia e vila do concello de Valdés, no Principado de Asturias.
Ten unha poboación de 5.406 habitantes repartidos en 5,84 km² e case integramente na vila homónima, excepto 892 habitantes que poboan o resto de barrios da parroquia.
Nesta parroquia atópase a vila de Luarca, capital do concello de Valdés.
Está situada a 90 km de Oviedo, capital do Principado.
O seu templo parroquial está adicado a Santa Olaia.
É unha localidade de paso do Camiño de Santiago pola Costa e conta cun albergue de peregrinos, situado en Almuña, a uns dous quilómetros da vila de Luarca.
Ría de Ferrol Localización A ría de Ferrol tamén chamada ría de Xuvia ou enseada da Gándara é unha das rías galegas situada nas Rías Altas, no Golfo Ártabro.
É navegable ata a Ponte das Pías. Pequenas embarcacións marisqueiras ata a ponte do F.C. (en marea alta). baña os concellos de Ferrol, Narón, Neda, Fene, Mugardos e Ares
Historia Existen referencias históricas de asentamentos romanos, normandos e da Baixa Idade Media, todos eles vencellados ao comercio e ás actividades navais, militares e pesqueiras que decaen a partir da Alta Idade Media.
Durante a dinastía dos Austrias utilizouse a ría como base non permanente das Armadas, o que supuxo a construción das primeiras fortificacións.
A chegada dos Borbóns á Coroa de España trouxo trocos substanciais na política naval decidindo localizar na ría ferrolá o Arsenal del Norte, por ser un porto natural e idóneo desde o punto de vista táctico e defensivo.
O porto da ría de Ferrol ata ben entrado o século XIX tivo un carácter totalmente castrense, con escasas referencias ó pequeno peirao situado no barrio de Ferrol Vello. Un novo porto, desvencellado da actividade militar, estaba condicionado pola situación do Arsenal e o recinto amurallado defensivo da praza. Elixiuse o lugar anexo ó Arsenal cara ó oeste, sendo os primeiros estudos de 1856, a partir dos cales se realizou un pequeno dique do que arrancaba un espigón de 200 metros, construíndose o Peirao Sur e unha pequena dársena.
O 24 de agosto de 1910 creouse, por Real Decreto, a Xunta de Obras do Porto de Ferrol e a partir do ano seguinte procedeuse a ampliar a infraestrutura existente realizándose as obras de dragado e ampliación da dársena co Peirao de Curuxeiras e o adiantamento dos Cantís.
No ano 1918 redactouse un anteproxecto que fixaba as liñas a seguir en futuras ampliacións, actuacións que se desenvolveron en 1944, cun importante salto cuantitativo, creando o Peirao de Ribeira (hoxe, Fenández Ladreda), que non se rematou ata 1960, apoiándose no Peirao Sur anterior e establecendo os accesos ferroviarios ó Porto e ó Arsenal.
Entre 1949 e 1959 construíronse os peiraos que conforman a Dársena de Curuxeiras (Espigón e Pasaxeiros da Ria).
En 1968, no contexto da especialización de Astano na construción de super-petroleiros, tivo lugar a inauguración da Ponte das Pías, tamén denominada como A Ponte do Caudillo, título honorífico do Ditador. A ponte recortaba en 8 quilómetros o acceso á cidade desde o sur, e aseguraba a súa conexión directa co estaleiro Astano.
A partir de 1984 iníciase a última fase de expansión para obter maiores calados, máis lonxitude dos atraques e superficies de depósitos máis grandes. Constrúense o Novo Peirao, con 14 metros de calado, base para desenvolvementos posteriores.
Na derradeira década do século XX amplíase polo sur o "Peirao Fernández Ladreda" para calados de ata 12,5 metros, constrúese o peirao que pecha polo norte e créase o acceso ó peirao por autovía.
En 1995 comezouse cos primeiros estudos para a construción dun peirao na entrada da ria, obras que comezaron no ano 2001. Os peiraos actuais compleméntanse cos anteriores facendo do Porto de Ferrol o mellor dotado do noroeste peninsular tanto en liñas de atraque e calados como en superficies.
Faro de Cabo Espichel O Faro de Cabo Espichel (en portugués: Farol do Cabo Espichel) é un faro situado no Cabo Espichel, na fegresía de Castelo, municipio de Sesimbra, Distrito de Setúbal, Portugal, xunto ao Santuario da nosa Señora do Cabo Espichel.
Entrou en funcionamento en 1790, o que lle fai ser un dos máis antigos de Portugal.
Historia A orixe do faro está ligado ao do próximo Santuario da nosa Señora do Cabo Espichel en 1430, onde había un pequeno faro para sinalizar o cabo.
O faro moderno foi mandado edificar por orde do Marqués de Pombaln daata do 1 de febreiro de 1758, entrando en funcionamento en 1790.
A primeira descrición das características do faro datan de 1865. Nese ano estaba equipado con 17 lámparas de Argand e reflectores parabólicos, que daban unha luz fixa e branca, distribuídos de tal maneira que iluminaban un sector de 260º. Tiña un alcance de 13 millas náuticas.
En 1886 foi instalada unha nova lanterna, cun aparello óptico de primeira orde de 920 mm de distancia focal, iluminado cunha lámpara de vapor de petróleo, e equipado cun mecanismo de reloxería para producir unha característica de catro escintileos. Así mesmo foi instalada un sinal sonora.
En 1947 foille cambiada a óptica á actual aeromarítima de cuarta orde e 300 mm de distancia focal. Tamén foi equipado cun radiofaro que deixou de prestar servizo en 2001. Foi electrificado en 1980 e automatizado 1989.
Características O faro emite un escintileo de luz branca de 0,3 s de duración nun ciclo total de 4 s. Ten un alcance nominal nocturno de 26 millas náuticas.
Faro do Forte da Barra O Faro do Forte da Barra, ou Farolim do Forte da Barra, e un faro portugués ubicado no Forte da Barra de Aveiro , clasificado como Ben de Interés Público (IIP) por IPPAR, na parroquia de Gafanha de Nazaré, municipio de Ílhavo, distrito de Aveiro, no Baixo Vouga, no Centro de Portugal .
Ten unha torre cónica de 19 metros con galería, blanca e estreitas franxas negras.
A luz emitese dende un poste montado na galería.
E a baliza traseira da desembocadura da barra de Aveiro, e está situada a uns 840 metros da anterior, Farolim do Triângulo Oeste, dirección W (089,5º).
Historia A Torre foi construida a principios del seculo XIX , servindo de orientación para a entrada dos barcos na Barra de Aveiro.
Non ai constancia de que fora utilizado como faro antes de que se instalara a luz de fio, entre 1967 y 1987.
Características Luz: teniente. 1s, oct. s. Sentido de roscado: 089,5º
Faro de Aveiro O Faro de Aveiro (en portugués: Farol de Aveiro) é un faro situado na freguesía de Gafanha de Nazaré, concello de Ílhavo, distrito de Aveiro, Portugal.
É o faro máis alto de Portugal e o segundo da península ibérica, só un metro por baixo do Faro de Chipiona, Cádiz, España, e un dos máis altos do mundo.
Historia En 1879 empezou a construírse o faro segundo o proxecto do enxeñeiro Paulo Benjamín Cabral, entrando en funcionamento en 1893. Tiña un aparello óptico de 1.er orde, de 920 mm de distancia focal, lámpara de incandescencia a vapor de petróleo, lámpada de reserva de aceite de nivel constante e mecanismo de reloxería para conseguir a rotación da lanterna.
Tamén entrou en funcionamento un sinal sonoro de aire comprimido nun local construído no peirao. Este sinal foi traslada a outro local entrente do faro en 1898.
En 1908 a maquinaria do sinal sonoro foi substituído por dúas máquinas de vapor verticais. En 1932 se construe un espigón para protexer o faro, o que non impediu que en 1935 o mar levase a maquinaria do sinal sonoro, sendo entón trasladada á cima da torre do faro. En 1936 foi electrificado con grupos electróxenos.
En 1947 recibiu un novo aparello óptico de 3.er orde, de 375 mm de distancia focal, que incluía tamén paneis para convertelo en sinal aeromarítima.
Tamén recibiu entón unha lámpada eléctrica quedando a de vapor de petróleo como reserva.
En 1950 instalóuselle unha lámpada de 1000 W. Como novidade neste tipo de edificios, en 1958 foi instalado un ascensor, reducíndose tamén a potencia da lámpada que quedou en 1000 W. En 1990 foi automatizado.
