PETO DA NOSA SEÑORA DOS CAMIÑOS - LABRUJA - PONTE DE LIMA

PETO DA NOSA SEÑORA DOS CAMIÑOS 

LABRUJA

PONTE DE LIMA

 Peto de ánimas
   Chámanse petos de ánimas a unha das manifestacións materiais do culto aos mortos e son, xeneralmente, sinxelos monumentos de piedade popular asociados á idea do purgatorio.

    En Galicia é frecuente atopalos en camiños, encrucilladas, atrios de igrexas, etc.

     Os historiadores e etnógrafos sitúan a súa aparición a partir da Contrarreforma, datándose os máis antigos no século XVII, aínda que non sería ata o século XVIII cando se constrúan con máis profusión.

     A súa finalidade é a de ofrecer esmolas de todo tipo ás ánimas do Purgatorio, sendo o seu castigo temporal e podendo así alcanzar o Ceo.

    En compensación, unha vez liberadas intercederán por quenes realizaron as ofrendas.

     As esmolas non eran de carácter estrictamente monetarias, tamén podía tratarse de produtos agrícolas.

     Os petos de ánimas adoitan estar construídos en pedra cunha cruz no alto, polo xeral con imaxes das ánimas no lume do purgatorio e unha figura que as vela (santo, rei ou bispo).

     Na parte frontal aparece un peto para depositar a esmola e protexido cunha reixa ou un cristal.

Algúns levan lendas do tipo:
     Un alma tes e non máis, si a pérdes que farás...

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA 

PETO DE SANTIAGO - RÚA DA RAINHA - CEPOES - PONTE DE LIMA

 PETO DE SANTIAGO

RÚA DA RAINHA

CEPOES

PONTE DE LIMA

    Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETRÓGLIFO DE O COTO - SANTA CRUZ DE ARRABALDO - OURENSE

 PETRÓGLIFO DE O COTO

SANTA CRUZ DE ARRABALDO

OURENSE

      Petróglifo con gravuras de cinco combinacións de círculos concéntricos (dous deles superpostos), círculos simples, un estraño motivo de forma rectangular dividido en catro partes por dúas liñas perpendiculares que se cruzan na parte central, sucos de saída en varias combinacións e multitude de coviñas distribuídas por toda a zona frontal da laxe, moitos deles sobre as propias combinacións de círculos.

       Esta superposición de motivos leva a deducir que os motivos foron feitos en varios períodos.

      Cabe subliñar, pola súa singularidade, que as dúas combinacións de círculos concéntricos de maior tamaño, con catro e cinco círculos na parte central e superior da laxe respectivamente, presentan o último círculo de maior anchura recheo con liñas radiais que confiren unha gran plasticidade ós deseños. 

       O petróglifo foi localizado durante as obras da autovía AP-53.

Arrabaldo
      Santa Cruz de Arrabaldo é unha parroquia do concello de Ourense que está situada a 10 quilómetros da cidade e conta cunha extensión de 4,88 km².

      Segundo o padrón municipal en 2005 tiña 642 habitante (303 homes e 339).

Patrimonio
     Destaca a Igrexa de Santa Cruz do Arrabaldo, de fábrica románica e que foi refeita no século XVI. Conserva restos da armazón mudéxar e algúns restos de pinturas murais.

      Entre 1836 e 1943 pertenceu ao Concello de Canedo. Nesta parroquia atópase unha das maiores fábricas de produción da empresa ourensá Coren.

Festas
      As festas patronais teñen lugar o 1 de maio.

Lugares de Arrabaldo   
     A Agrela, O Albaredo, Alén, O Areal, Arrabaldo, Os Beleiros, Calvelos, Os Campos, Carruceiro, Casar do Mato, Os Casares, O Cirro, A Cuqueira, A Estación, O Garavanzal, A Garduñeira, A Golpilleira, A Granxa, O Mesón, O Outeiro, O Palleiro, A Ponte do Val, A Porta do Prado, Santa Cruz, Sistís, O Souto do Río, A Tafona, O Val 

MAPA

 

Fuente: Web Patrimonio Galego

XOAN ARCO DA VELLA

ERMIDA DA NOSA SEÑORA DA MERCEDE - CHANTEIRO - CERVÁS - ARES

 ERMIDA DA NOSA SEÑORA DA MERCEDE

CHANTEIRO

CERVÁS

ARES

 ERMIDA DA NOSA SEÑORA DA MERCEDE
     Está situada moi preto da praia de Chanteiro. Pertenceu a un convento de franciscanos que estiveron no lugar durante cen anos, desde 1292 a 1392, ano no que se trasladaron ao novo convento de Santa Catarina de Montefaro.

      É de estilo románico tardío, con elementos oxivais como a bóveda cruzada, os arcos apuntados da nave e os da entrada á ábsida. Os adornos dos capiteis son románicos.

      A fachada refíxose no século XVII, conservando o lintel da porta primitiva. A espadana é tamén do século XVII. A cita máis antiga da Virxe de Chanteiro é do século XIV, cando o arcebispo García Manrique lles concede 40 días de perdón a todos os que, devotamente e os días das festas de Santa María, peregrinen a este lugar. 

      Esta concesión de indulxencia foi confirmada polo antipapa Benedito XII (o Papa Lúa) nunha bula de 1395. Os ferroláns estiveron peregrinando durante moitos anos a esta ermida en cumprimento do Voto de Chanteiro.

      Este voto foi feito ao sentírense liberados, grazas á intervención da Virxe, dunha peste fatal de cólera que se declarou na comarca no ano 1404.

     A noite do 28 ao 29 de xuño de 1933 un incendio destruíu os retablos; a súa restauración rematou en 1943.

Chanteiro
     Chanteiro é un lugar da parroquia de San Pedro de Cervás no concello de Ares na provincia da Coruña.

      Segundo o Instituto Galego de Estatística en 2007 tiña 256 habitantes (123 homes e 133 mulleres), dez máis ca en 2003.

     A ermida da Nosa Señora da Mercede foi restaurada na década de 1940, sendo párroco de Cervás Antonio Rodríguez Fraiz.

Cervás
     San Pedro de Cervás é unha parroquia que se localiza no oeste do concello de Ares.

     Segundo o Instituto Galego de Estatística do ano 2007 tiña 608 habitantes (319 mulleres e 289 homes) distribuídos en 38 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 582 habitantes.

Patrimonio
    Mosteiro de Santa Catalina de Montefaro
    Praia de Chanteiro
    Castelo de San Martiño

     Tanto a igrexa parroquial de San Pedro, do século XII, como a ermida da Nosa Señora da Mercé de Chanteiro foron restauradas na década de 1940, cando foi sacerdote da parroquia Antonio Rodríguez Fraiz.

MAPA 

 

Fuente: Web Turismo de Galicia

XOAN ARCO DA VELLA

MUIÑO EN PARDOLLÁN - RUBIÁ

MUIÑO EN PARDOLLÁN

PARDOLLÁN

RUBIÁ

  Pardollán
     Santo Estevo de Pardollán é unha parroquia que se localiza no leste do concello de Rubiá.

     Segundo o IGE en 2010 tiña 42 habitantes (20 mulleres e 22 homes), distribuídos en 2 entidades de poboación, o que supón un aumento en relación ao ano 1999 cando tiña 39 habitantes.

Lugares de Pardollán
      Pardollán, Vilardesilva

Rubiá
     Rubiá é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca de Valdeorras.

     Segundo o padrón municipal en 2014 tiña 1494 habitantes (1716 en 2003). O seu xentilicio é «rubiao».

Xeografía
     O concello ten 100,7 km², e abrangue 10 parroquias. Limita ao norte e ao leste coa provincia de León, ao sur con Carballeda de Valdeorras e ao oeste co Barco de Valdeorras.

       É predominantemente montañoso, localizándose ao noroeste a zona máis abrupta, a serra da Enciña da Lastra, que se alonga pola parte central e oriental do concello, e onde nacen dous ríos, o Meiral e o Galir, afluentes do Sil.

      Ten unha altitude media duns 600 metros, sendo as cotas máis altas os picos das Tres Penas Marías (1268 m), O Piornal (1528 m) e Portelo da Tara (1099 m).

Historia
       A zona estivo poboada desde a prehistoria, conservándose dous poboados castrexos: o castro de Pardellán e o castro de Cabeza. Durante a romanización construíronse varias vías.

       Na idade media albergou varios mosteiros. Desa época consérvase un templo románico en Pardollán. Hai tallas barrocas, como o retablo do Rosario e a talla dos doce apóstolos do retablo maior da parroquial de Rubiá, ou a talla da Virxe do Rosario, o Sagrario coa Verónica na porta (obras de Gregorio Español) e a pequena talla de santo Antón Abade en Biobra.

     Entre a arquitectura civil destaca a Casa Grande de Rubiá e a ponte de Regueiral.

Sendeirismo
     Rubiá conta coa ruta homologada de sendeirismo PR-G 144 "Ruta Natural dos Castros a Nivieira".
     É unha ruta sendeirista circular de 6 km con principio e fin en Rubiá.
     No concello localízase a árbore senlleira aciñeira de Covas.

Parroquias de Rubiá    
     O Barrio de Cascallá (Nosa. Sra. da Asunción), Biobra (San Miguel), Covas (San Salvador), Oulego (San Miguel), Pardollán (Santo Estevo), O Porto (San Cristovo), Quereño (San Cristovo), O Robledo da Lastra (Nosa Sra. da Concepción), Rubiá (Santa Mariña), A Veiga de Cascallá (Santa Cruz)

 

VIDEO

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA